Πέρασαν λίγες ώρες, οι παλμοί παραμένουν σε υψηλά επίπεδα και δύσκολα θα πέσουν, τουλάχιστον μέχρι το ιστορικό βράδυ της 29ης Μαΐου.
Πολλοί δεν μπορούν να πιστέψουν ότι κάποιος που δεν είναι Ολυμπιακός, χάρηκε με την ψυχή του τη θρυλική πρόκριση στον τελικό του Conference. Είναι μέχρι να δουν το χαμόγελο σε αυτούς που το γιορτάζουν για όσους δικούς τους ανθρώπους «έφυγαν» και τους κοιτούν από ψηλά.
Γι’ αυτούς που δακρύζουν επειδή μεγάλωσαν με την ερυθρόλευκη ιδέα. Αυτοί είναι αυθεντικοί Ολυμπιακοί και αποτελούν από μόνοι τους έναν καλό λόγο για να γίνουν για λίγο «Πειραιώτες» κι όσοι απλά χαίρονται με τη δική τους χαρά. Αυτοί οι ρομαντικοί, που επιτρέπουν στον εαυτό τους να δέχεται συναισθήματα κάθε λογής ανεξαρτήτου χρωμάτων. Συναισθήματα που μόνο ο αθλητισμός μπορεί να σου προσφέρει.
Ολυμπιακός – Άστον Βίλα 2-0: Ακούστε το Ευρωπαίοι, ο Θρύλος στον τελικό του Conference!
Απαραίτητη εισαγωγή για ένα κείμενο που δεν κοιτά του αριθμούς, την ιστορία, τα γκολ. Όλα τα παραπάνω είναι απλά η αφορμή. Ρωτήστε και αυτούς που ήταν το βράδυ της 9ης Μαΐου στο «Γ. Καραϊσκάκης». Αυτούς που για λίγο κοίταξαν τον ουρανό, σκούπισαν τα δάκρυά τους και μονολόγησαν: «Μπαμπά, παππού, τα καταφέραμε, είμαστε στον τελικό».
Αυτά τα κείμενα τα γράφεις με την καρδιά να σε οδηγεί, κι ας μην κυλάει ερυθρόλευκο αίμα στις φλέβες σου. Δεν υπάρχει πιο όμορφο συναίσθημα από το να χαίρεσαι με τη χαρά του άλλου. Εκεί δείχνεις τον χαρακτήρα σου. Μάτια δακρυσμένα δεν μπορείς να τα αγνοήσεις. Αν έχεις «γεμάτη» ψυχή, τους κάνεις μία αγκαλιά, τους νιώθεις, τους χαμογελάς. Αν είσαι και λίγο παραπάνω ευαίσθητος (όπως ο υπογράφων) κλαις μαζί τους στο Πασαλιμάνι.
Οι φίλαθλοι του Ολυμπιακού την αξίζουν αυτή τη χαρά. Όχι ότι έχουν πάρει λίγες στη ζωή τους από αυτή την ερυθρόλευκη ιδέα για την οποία γράψαμε παραπάνω. Πιστεύω πως αν στην Ελλάδα είχαμε μόνο Ολυμπιακούς, αυτομάτως το προσδόκιμο ζωής στη χώρα θα αυξανόταν. Το βλέπεις στα πρόσωπά τους, το ακούς στις διηγήσεις. Είναι ευτυχισμένοι οι οπαδοί του Ολυμπιακού, αλλά αυτό που έζησαν τον Μάιο του 2024 δεν το’ χουν ξαναζήσει. Ακόμα κι αυτοί.
Γιατί το αξίζουν; Γιατί το πίστεψαν, το τραγουδούσαν, το περίμεναν. Γιατί δεν βαρέθηκαν ποτέ να σηκώνουν κούπες, μέχρι να έρθει η ώρα της πιο βαριάς, αυτής που τους περιμένει στην OPAP Arena, σε 19 βράδια από σήμερα. Ονειρικό να πας σε έναν ευρωπαϊκό τελικό, αλλά όταν αυτός διεξάγεται στη χώρα σου, ε εκεί λες «θα το σηκώσω». Κι αν δεν γίνει αυτό, τη συνέχεια την ξέρετε…
Πλέον, πείστηκαν και οι πιο δύσκολοι, οι πιο δύσπιστοι. Ο Ολυμπιακός είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο που δεν έχει εξήγηση. Απλώς το ζεις, ακόμα και να μην αποτελείς μέρος του, επαναλαμβάνω. Δεν έχεις επιλογή. Ο Ολυμπιακός είναι παντού. Ο Ολυμπιακός ενώνει. Όλη η Ελλάδα έμεινε καθηλωμένη στην οθόνη το βράδυ (κι αυτής) της Πέμπτης. Μόνο ένας κομπλεξικός -για οπαδικούς λόγους- ή ένας «άνιωθος» δεν ανατρίχιασε κατά τη διάρκεια της δίλεπτης αναμονής για το δεύτερο γκολ του Ελ Κααμπί.
Με ένα γήπεδο στο πόδι, να προλογίζει το τέρμα που θα σφράγιζε το εισιτήριο για την OPAP Arena. Η λύτρωση, το συναίσθημα, οι αγκαλιές με ανθρώπους που πριν την έναρξη του αγώνα δεν γνώριζες. Ποδόσφαιρο. Πόσο αγνό και όμορφο μπορεί να γίνει, όταν επιλέγουμε να το ζήσουμε με ανθρώπινο και αληθινό τρόπο. Τόσο που ακόμα και ο οπαδός του Παναθηναϊκού, της ΑΕΚ, του ΠΑΟΚ και του Άρη μπόρεσε να χαρεί με αυτό το γκολ του Ελ Κααμπί. Αυτό κι εκείνο που ελπίζουμε ότι θα έρθει και στον τελικό κόντρα στη Φιορεντίνα.
Και μόνο που σκέφτεσαι πόση χαρά θα έπαιρνε σε αντίστοιχη περίπτωση ο δικός σου μπαμπάς, ο δικός σου παππούς ή αδερφός, σφίγγεις τη γροθιά. Για μία βραδιά, κάτι είναι κι αυτό.
Ίσως να μην είμαι ρεαλιστής. Δηλαδή σίγουρα, αν κρίνουμε από την πλειοψηφία. Πολλές φορές, όμως, είναι καλύτερο να ζεις στον κόσμο σου, παρά να δέχεσαι κάτι που δεν είσαι εσύ. Καλύτερα να χαρείς με το γκολ του Ελ Κααμπί, να το ζηλέψεις, αλλά μέχρι εκεί. Παρά να χάνεις τη μαγεία της στιγμής για έναν χαμένο εγωισμό χρωμάτων και ιδεών.
Αυτή η βραδιά ανήκει στον Ολυμπιακό αλλά και σε ολόκληρη την Ελλάδα, που τόση ανάγκη έχει από μία χαρά. Δύσκολες οι εποχές, αλλά στο τέλος της ημέρας εσύ διαλέγεις πώς θα το αντιμετωπίσεις. Κι όσο υπάρχουν Πέμπτες όπως η χθεσινή, η καρδιά θα παραμένει «ζεστή». Μέχρι την επόμενη…
«Μπαμπά, παππού, τα καταφέραμε…».