Το Jurassic Park είναι ένα φανταστικό μέρος στο οποίο σύμφωνα με το σχετικό μυθιστόρημα κατοικούσαν οι δεινόσαυροι λίγο πριν εξαφανιστούν. Ανάμεσα τους και οι πιο επικίνδυνοι, κλεισμένοι σε ειδικά κλουβιά υψηλής προστασίας. Ο Ολυμπιακός, για να βάλουμε και το μπάσκετ στην εξίσωση, κατάφερε πριν δύο χρόνια να απελευθερώσει τον έναν T-Rex (Μουσταφά Φαλ), που όπως και στις ταινίες δεν γινόταν να σταθεί μόνος του.
Διψούσε για ανταγωνισμό, ήθελε συνεχώς να δοκιμάζεται, να προκαλείται, στην τελική να αποφύγει τη μοναξιά. Επιστρέφοντας στα ερυθρόλευκα μπασκετικά λημέρια, οι Πειραιώτες βρήκαν και δεύτερο Τυραννόσαυρο στο γνώριμο πρόσωπο του Νίκολα Μιλουτίνοφ, που έλειψε περισσότερο από κάθε άλλον ξένο στο κοινό του ΣΕΦ. Κι αυτό από μόνο του κάτι λέει.
Μιλουτίνοφ: Ο Ολυμπιακός είναι το σπίτι μου, το «μέχρι τέλους» των Αγγελόπουλων άλλαξε τα πάντα
Ο σπουδαίος Σέρβος σέντερ επέστρεψε σπίτι του, όπως δήλωσε και ο ίδιος, με συμβόλαιο για τα επόμενα 2+1 χρόνια. Στην πιο καλή και παραγωγική ηλικία της καριέρας του. Πάνω στα… ντουζένια του, όντας σταθερά τα τελευταία χρόνια ο καλύτερος ψηλός στη VTB League κι ένας από τους κορυφαίους στην Ευρώπη.
Την ίδια ώρα, ο Φαλ κατάφερε να τον αντικαταστήσει επάξια κάτω από την ρακέτα, οδήγησε τον Ολυμπιακό σε συνεχόμενες επιτυχίες σε Ελλάδα κι Ευρώπη, διαπρέποντας παράλληλα με την εθνική Γαλλίας σε Ολυμπιακούς Αγώνες και Eurobasket. Ο ανταγωνισμός είχε φτάσει στον… Θεό, πριν καν οι δύο τους συναντηθούν σε κοινό παρκέ.Τόσο ίδιοι και τόσο διαφορετικοί ταυτόχρονα.
Κι εξηγούμαστε.
Από τη μια ο Φαλ, ένας οδοστρωτήρας στο ζωγραφιστό, του αρέσει να κατασκηνώνει κάτω από τη ρακέτα, έχει δέσει εξαιρετικά με τους δημιουργούς Γουόκαπ, Σλούκα, Βεζένκοφ και Παπανικολάου, μαζεύει πάντα γύρω του τουλάχιστον δύο παίκτες για το μαρκάρισμα, σπανίως χάνει μάχες στο ένας εναντίον ενός (ακόμα και τον αέρα του Ταβάρες… ξέκοψε στον τελικό του Κάουνας) και όποτε χρειάζεται συμμετέχει και στο οργανωτικό κι όχι μόνο εκτελεστικό κομμάτι του παιχνιδιού των Πειραιωτών.
Στο σύστημα “μουσικές καρέκλες” του Γιώργου Μπαρτζώκα στον φετινό Ολυμπιακό, ο καθένας είχε τον ρόλο του και τον υπηρετούσε εξαιρετικά, με τον Φαλ να έχει το ελεύθερο να τραβιέται προς τα έξω όποτε το απαιτούσαν οι συνθήκες για να βρουν χώρους στην πλάτη της αντίπαλης άμυνας οι… βασικοί σωματοφύλακες του (ΜακΚίσικ, Βεζένκοφ, Παπανικολάου, ακόμα και ο Σλούκας σε πολλά plays).
Και πλέον, θα έχει μαζί του και τον Μιλουτίνοφ, έναν παίκτη που ταιριάζει “γάντι” στο αγωνιστικό στυλ του κόουτς Μπαρτζώκα, είναι πιο ευέλικτος κάτω από την ρακέτα, πιο συμμετοχικός και με καλύτερο dribbling από τον Φαλ.
Ο Μίλου τα βάζει από παντού, είναι παίκτης συνόλου και γνωρίζει το ΣΕΦ απ’ έξω κι ανακατωτά. Για όσους βιάστηκαν να κρίνουν ότι Φαλ και Μιλουτίνοφ δεν ταιριάζουν στην ίδια ομάδα, αρκεί να δουν πως τα κοινά τους στοιχεία εντός παρκέ είναι περισσότερα από αυτά που τελικά τους χωρίζουν. Κάτι παραπάνω θα ξέρει ο Γιώργος Μπαρτζώκας και οι συνεργάτες του.
Το μόνο βέβαιο είναι ότι πρόκειται για ένα από τα καλύτερα δίδυμα ψηλών στην ιστορία της Euroleague, που μπορεί να συγκριθεί μόνο με την εποχή Τάρλατς και Φασούλα. Διαφορετικές εποχές, το ίδιο μεγάλες προσωπικότητες.
Υ. Γ. Είναι σπάνιο το δέσιμο του Μιλουτίνοφ με τον κόσμο του Ολυμπιακού και την Ελλάδα γενικότερα.
Πριν τρία χρόνια κι όταν ήταν να αναχωρήσει για την ΤΣΣΚΑ Μόσχας, ο Σέρβος είχε πει δυο λέξεις που όπως αποδείχθηκε βγήκαν από την ψυχή του. “Θα ξαναβρεθούμε”, έλεγε και το εννοούσε. Το έκανε πράξη, κράτησε τον λόγο του, επέστρεψε στο Λιμάνι της καρδιάς του, στο σπίτι του και τώρα δύσκολα θα φύγει ξανά.
Ούτως ή άλλως κάτι είχε αφήσει στη μέση το 2020…
