Ο Άρης βλέπει το ίδιο έργο σε επανάληψη τα τελευταία τέσσερα χρόνια, απλώς με διαφορετικούς πρωταγωνιστές στο χορτάρι. Και λέμε στο χορτάρι γιατί εκτός αυτού, ο πρωταγωνιστής παραμένει ο ίδιος, με τα σωστά και τα λάθη του…
Η κριτική είναι πάντα απαραίτητη. Αυτή σε βελτιώνει, αυτή σε οδηγεί στην εξέλιξη, αυτή είναι και που πολλές φορές σε κρατάει στάσιμο. Ο Θόδωρος Καρυπίδης έχει δώσει πολλά στον Άρη τα τελευταία χρόνια, τον έχει βάλει ξανά στη συζήτηση του Big-5 αμέσως μετά την περιπέτεια στις μικρότερες κατηγορίες και κυρίως τον έχει απαλλάσσει από τις -περισσότερες- αμαρτίες της προηγούμενης διοίκησης. Για να φτάσεις, όμως, σε σημείο να μιλάς για πρωταθλητισμό, διεκδίκηση των δύο εγχώριων τίτλων και ευρωπαϊκή πορεία, θα πρέπει πρώτα να μάθεις από τα λάθη σου και να «χτίσεις» γύρω σου ένα περιβάλλον που αρμόζει σε έναν μεγάλο σύλλογο όπως ο Άρης.
Άρης: Οριστικά με Τερζή έως το τέλος της σεζόν, τα έψαλε στους παίκτες ο Καρυπίδης
Σε έναν σύλλογο με φιλάθλους που έχει την «κάψα» ενός τίτλου εδώ και μισό αιώνα, στους οπαδούς που έμειναν με πράξεις στα δύσκολα και τελικά έμεινα με την ελπίδα. Τέσσερις αποκλεισμοί με τον ίδιο τρόπο, με «αυτοκτονία», μόνο τυχαίο γεγονός δεν είναι. Τέσσερις σεζόν που μένει τόσους βαθμούς μακριά από την κορυφή πριν καν βγει ο Γενάρης και το κυριότερο, 4 σερί χρονιές με συνολικά πέντε διαφορετικούς προπονητές. Παντελίδης, Ένινγκ, Μάντζιος, Μπούργος, Πάρντιου.
Μόνο ο τρίτος είχε πραγματικό χρόνο να φτιάξει μία ομάδα με δικό του χαρακτήρα αλλά στο τέλος «φαγώθηκε» με έναν μάλλον άδικο τρόπο μετά από μία ήττα στα Γιάννενα, πληρώνοντας την γνωστή «προπονητοφαγία» στην Ελλάδα. Ο Μάντζιος ήταν και ο μόνος από όλους τους παραπάνω, τον οποίο ο ισχυρός άνδρας των Κιτρίνων εμπιστεύτηκε με κλειστά μάτια, του έδωσε τα κλειδιά και ένα ορθολογικό ρόστερ να διαχειριστεί.
Φέτος, έκανε λόγο για το πληρέστερο ρόστερ στη σύγχρονη εποχή της ομάδας, που δεν άργησε να γίνει «σλόγκαν» με αρνητική χροιά από τους οπαδούς της ομάδας, οι οποίοι με τα δίκια τους σε κάθε στραβή φέρνουν στο μυαλό τους τον Νταμπό ως πρώτη επιλογή στα χαφ, τον Μαζικού ως εξτρέμ και τον Αμπουμπακάρ Καμαρά (που μόνο φορ περιοχής δεν είναι) ως αλλαγή του Γκρέι. Για να μη μιλήσουμε για το γεγονός ότι οι Θεσσαλονικείς αντί να κυνηγούν τον ΠΑΟΚ και τον Ολυμπιακό, βλέπουν την πλάτη του Βόλου του Αχιλλέα Μπέου…
Δεν είναι ψέμα ότι ο Καρυπίδης έκανε μεγάλο «άνοιγμα» το καλοκαίρι και σίγουρα στάθηκε άτυχος, όπως στην περίπτωση του Μανού Γκαρθία για τον οποίο ξόδεψε σχεδόν 3,5 εκατομμύρια και τον είδε να μένει εκτός με ρήξη χιαστού στο δεύτερο μισό της σεζόν, αλλά βλέποντας ψυχρά τη μεγάλη εικόνα, έβαλε το «πρέπει» των μεταγραφών πάνω από την ουσία. Ο Άρης ενισχύθηκε σε θέσεις που χρειαζόταν, αλλά με παίκτες που δεν ταίριαζαν στα «θέλω» του Μπούργος -που ήταν τελειωμένος από Ιούνη μήνα, απλά περιμέναμε το πότε- και πόσο μάλλον σε αυτά του Πάρντιου που ήρθε στη Θεσσαλονίκη στις 14 Σεπτεμβρίου να προπονήσει μία ομάδα που δεν έφτιαξε ο ίδιος. Κι αυτό δεν μπόρεσε να το ξεπεράσει.
Στη μεγαλύτερη επιτυχία της προπονητικής του καριέρας, με τη Νιούκαστλ, ο Πάρντιου χρειάστηκε χρόνο και τον πήρε για να δημιουργήσει ένα σύνολο με τη δική του ταυτότητα, σε ένα περιβάλλον εντελώς διαφορετικό από αυτό της Super League.
Με λίγα λόγια, ο Βρετανός ήταν καταδικασμένος να αποτύχει κι αυτό φάνηκε από την αρχή, όταν με τις επιλογές του έδειχνε ότι είναι από μπερδεμένος έως ξενερωμένος, για το γεγονός ότι κανένας παίκτης δεν ήταν δική του επιλογή. Το έδειχνε και στις… αγγλικές δηλώσεις του ακόμα και μετά από «σκληρές» ήττες, όταν πολλές φορές κατηγορούσε τους ίδιους τους παίκτες του για το αποτέλεσμα και συμπεριφερόταν σαν να μη συνέβη τίποτα.
Ζούσε μία μικρή Premier League στην Ελλάδα, όσο αστεία κι αν ακούγεται η πρόταση.
Δεν έβγαλε ποτέ από πάνω του την αγωνιστική -κι όχι μόνο- νοοτροπία του Νησιού, δεν προσαρμόστηκε, δεν προσπάθησε καν. Και σε αυτή την περίπτωση προπονητή, το μπαρούτι από τα αποδυτήρια του Βικελίδης μύρισε νωρίς και απλά έμενε να φανεί πώς θα βγει κι έξω από αυτούς τους τείχους. Ο Άρης έμεινε εκτός Κυπέλλου, ξανά με δική του «αυτοκτονία», ήρθαν και οι μαζεμένες ήττες, με αποκορύφωμα το «στραπάτσο» στη Νίκαια. Η τέλεια αφορμή…
Μέσα σε έναν χρόνο, τρεις προπονητές. Μέσα σε έναν χρόνο, τα ίδια λάθη με πέρυσι, πρόπερσι και πάει λέγοντας. Δεν γίνεται να φταίνε κάθε φορά οι παίκτες και οι προπονητές.
Αυτός που τους διαλέγει έχει τη μεγαλύτερη ευθύνη και στον Άρη ο μοναδικός που επωμίζεται όλα τα λάθη είναι ο Θόδωρος Καρυπίδης, από επιλογή του. Δεν έχει πλαισιώσει τον εαυτό του με τεχνικούς και αθλητικούς διευθυντές, δεν συνεργάζεται με ανθρώπους του ποδοσφαίρου μετά το αποτυχημένο πρότζεκτ με Χαριστέα, δεν κάνει ούτε τα αυτονόητα για την σωστή οργάνωση μίας μεγάλης ομάδας. Επέλεξε τον δύσκολο δρόμο, αλλά πολλές φορές και σίγουρα στην προκειμένη περίπτωση, είναι αναγκαίο να το κάνει κι αυτό έχει αποδειχθεί με τον πιο σκληρό τρόπο για τον σύλλογο. Τα δικά του λάθη τα πληρώνει ο ίδιος, όπως δήλωσε σε πρόσφατη συνέντευξή του. Μαζί του, όμως τα πληρώνει και ο Άρης. Και ο κόσμος του, που δεν φταίει σε τίποτα να «χαλάει» την ψυχή του κάθε χρονιά.
H πλειοψηφία του λαού του Άρη εκτιμά και με το παραπάνω τα όσα έχει προσφέρει ο Θόδωρος Καρυπίδης στην ομάδα, που πρέπει να τονιστεί ότι τα θετικά είναι περισσότερα από τα αρνητικά δεδομένου των συνθηκών, όμως είναι μακρύς και δύσκολος ο δρόμος για να φτάσει σημείο να «χτυπά» τίτλους και την πόρτα της Ευρώπης (σε φάση ομίλων).
Ωραία τα προκριματικά, ωραία η πεντάδα και η καλύτερη πορεία των τελευταίων 50 ετών -επί Μάντζιου-, αλλά ο Άρης χρειάζεται στελέχωση, πλάνο, όραμα κι έναν προπονητή άξιο εμπιστοσύνης, που κάτι θα γνωρίζει από την ελληνική πραγματικότητα. Δεν είναι κατάρα, αλλά φυσική εξέλιξη των πραγμάτων τα όσα συμβαίνουν στο πλανήτη Άρη τα τέσσερα τελευταία χρόνια. Το γνωρίζει και ο ίδιος ο ιδιοκτήτης, μένει να το δείξει στην πράξη. Προς το παρόν, in Terzis they trust (again).
Υ.Γ. Η μεταγραφή του Χριστοδουλόπουλου έχει μόνο μία εξήγηση. Ο Άρης έχει ανάγκη από ελληνικό στοιχείο και παίκτες όπως ο Λάζαρος έχουν την προσωπικότητα για να βγουν μπροστά στα δύσκολα και να «ξυπνήσει» και τους άλλους. Οι Κίτρινοι χρειάζονται πολλά ξυπνητήρια. Το ένα είναι ο Τερζής, το άλλο ο Καρυπίδης που αποφάσισε να τους τρίξει τα δόντια και το άλλο ο Λάζαρος. Κίνηση της τελευταίας στιγμή, χωρίς αγωνιστική εξήγηση αλλά σαν μία πρώτη αντίδραση. Το αν ήταν «πανικού», ειδικά μετά το νέο λάθος με Χαλίλοβιτς, θα φανεί τις επόμενες ημέρες. Ούτε καν μήνες…
