Σκληρή εξέλιξη για τον ΠΑΟΚ το διαζύγιο με τον Πρίγιοβιτς. Όσο και αν επιχειρείται, μεθοδευμένα και σχεδιασμένα, να μετριαστούν οι αρνητικές επιπτώσεις η αλήθεια είναι μια και δύσκολη: Ο ΠΑΟΚ απώλεσε με μια τρομακτική ευκολία, για το δήθεν μεγάλο και τρανό μέγεθος του, τον καλύτερο και παραγωγικότερο ποδοσφαιριστή του σε μια εξαιρετικά κρίσιμη περίοδο, με τις δυσκολίες της άμεσης αντικατάστασης του να την καθιστούν κρισιμότερη.
Η υπόθεση ξεκίνησε και εξελίχθηκε όπως συμβαίνει πάντα μεταξύ επιχειρηματιών του χώρου που επενδύουν, πωλούν και αγοράζουν σε ένα ατέρμονο αλισβερίσι, συστατικό χαρακτηριστικό του οποίου είναι ο ίδιος ο ποδοσφαιριστής.
Από τις αποφάσεις του, τις επιθυμίες του, τις προσδοκίες του και τις επιλογές του κρίνονται τα πάντα. Όταν μάλιστα οι επιθυμίες αυτές συναντώνται με χρηματικά ποσά που ζαλίζουν τον καθένα τότε κάθε δυνατότητα να αντιδράσει κάποιος (στην προκειμένη περίπτωση ο Σαββίδης) καταντάει, στην ακραία εκδοχή της, αστεία.
Ο Σέρβος έκοψε ρόδα μυρωμένα από τη Θεσσαλονίκη επειδή το ήθελε, το σκέφτηκε και το αποφάσισε, χωρίς να ρωτήσει κανένα και χωρίς, το σημαντικότερο, να εξαρτήσει τις αποφάσεις του από το δήθεν μεγαλείο ή την ιστορία της ομάδας. Συναισθηματικές επικλήσεις του στυλ «θα πάρει το πρωτάθλημα και θα μείνει στην ιστορία» απέδειξαν απλώς πως η φοβερή και τρομερή ιστορία του ΠΑΟΚ κοστίζει λιγότερο από ένα συμβόλαιο με μια Αλ Ιτιχάντ που πασχίζει να μείνει στην κατηγορία.
Βεβαίως και δεν είναι προς θάνατο η εξέλιξη αυτή. Κομματάκι τραυματίζει το αφήγημα των απανταχού επαγγελματιών αποθεωτών «της μεγάλης και ιστορικής ομάδας του ΠΑΟΚ», αλλά στην ουσία ζήτημα δεν προκύπτει. Όλα όσα συνέβησαν είναι απλές, καθημερινές και απολύτως φυσιολογικές εξελίξεις για την ιστορία μιας ομάδας που έχει τρεις-τέσσερις, όλους κι όλους, τίτλους, βρίσκεται σε μια θέση κάτω από τις πρώτες πενήντα στην κατάταξη της UEFA, αντιμετώπισε τη φετινή ευρωπαϊκή πρόκληση με τη λογική «Μπάτε σκύλοι αλέστε» και προσκολλήθηκε εμμονικά στην κατάκτηση ενός εγχώριου τίτλου, στον οποίο έχει προσδώσει ιδιότητες κολυμβήθρας του Σιλωάμ.
Κανείς στον Δικέφαλο δεν πρέπει (και δεν δικαιούται) να εξεγείρεται για το διαζύγιο με τον Πρίγιοβιτς, καθώς κανείς δεν ήταν σε θέση να το ακυρώσει. Ούτε καν ο Σαββίδης, ο οποίος ορθώς επέλεξε να εισπράξει τα δέκα (εννιά, λόγω Λέγκια) εκατομμύρια ευρώ και να δει πως θα πορευτεί για τους δεκαέξι αγώνες που απομένουν με εναλλακτικές επιλογές. Ο Σκουλάς για τον αγώνα με τον Αστέρα Τρίπολης (μπορεί να) είναι μια από αυτές.
Στην ιστορία επιβεβαιώθηκε για μια ακόμη φορά ο απολύτως περιφερειακός χαρακτήρας των ελληνικών ομάδων σε ένα ποδοσφαιρικό αλισβερίσι που διεξάγεται πλέον παγκοσμίως με όρους που εμείς αδυνατούμε να παρακολουθήσουμε.
Τι σημαίνει η εξέλιξη αυτή; Πως το σπορ έγινε πολύ ακριβό για τις δικές μας ομάδες και πολύ φτηνό για εκείνες των ανεπτυγμένων ποδοσφαιρικών οικονομιών (ανεξαρτήτως προέλευσης των εσόδων).
Στο καθημερινά εξελισσόμενο αυτό παίγνιο η καλύτερη, σπουδαιότερη και πλέον ονομαστή ελληνική ομάδα, ο Ολυμπιακός, προσδοκά στην καλύτερη χρονιά του να καταγραφεί στις είκοσι καλύτερες ευρωπαϊκές ομάδες. Εικοστός, εννοείται. Και την ίδια ώρα, τρία χρόνια πριν, η 18η ομάδα της Premier League, η Κρίσταλ Πάλας δεν είχε κανένα πρόβλημα να του προσφέρει 15 εκατομμύρια ευρώ για τον Μιλιβόγεβιτς.
Αν ο Ολυμπιακός κρατούσε τον Σέρβο πάλι στα ίδια θα ήταν. Θα έψαχνε να γίνει ο εικοστός της παρέας. Δίνοντας τον δεν έχασε τίποτε. Για τα ίδια παλεύει.
Σε αυτή την «ζοφερή» για τις ελληνικές ομάδες (και όλες τις αντίστοιχες των υπόλοιπων περιφερειακών πρωταθλημάτων στην Ευρώπη) πραγματικότητα τι θα μπορούσε να κάνει ένας ΠΑΟΚ; Απολύτως τίποτε.
Απλώς αυτό το «απολύτως τίποτε» κάποιοι επιχειρούν, για να το καταπιούν καλύτερα, να το ιδεολογικοποιήσουν προβάλλοντας είτε την μεγάλη και τρανή ιστορία ( sic) της ομάδας, είτε συναισθηματικές παρόλες «για ήρωες και πρωταθλήματα», ενώ θα έπρεπε να έχουν ήδη εκπαιδευτεί στη σκληρή και ανελέητη αλήθεια των αριθμών.
Δεν πειράζει όμως. Μικροί είναι, θα μάθουν…