Ο οργανισμός του Παναθηναϊκού βιώνει τις τρεις πιο δύσκολες δεκαετίες της ιστορίας του. Δεν πρόκειται ασφαλώς για κάποια αυθαίρετη διαπίστωση αλλά για την καταγραφή της ωμής πραγματικότητας. Για τον δεύτερο (και έτη φωτός μακριά από τον πρώτο) πιο επιτυχημένο σύλλογο της Ελλάδας, το γεγονός πως σύντομα συμπληρώνονται 30 χρόνια με μόλις δυο ποδοσφαιρικά πρωταθλήματα συνιστά τη μακράν πιο μαύρη περίοδο από την ίδρυσή του μέχρι σήμερα.
Όσο κι αν προσπαθούν οι ποιμένες, κοινώς τσομπάνηδες, της πράσινης προπαγάνδας να μετατρέψουν τους αναγνώστες τους σε πρόβατα παρέχοντας αφειδώς ενημερωτικό σανό σε καθημερινή βάση, η αλήθεια δεν μπορεί να αλλοιωθεί. Πώς στο καλό να πείσεις τον οπαδό ενός πρωτίστως ποδοσφαιρικού σωματείου (όπως είναι όλες οι μεγάλες ομάδες στην Ελλάδα) ότι ζει μεγαλεία επειδή το μπασκετικό τμήμα επέστρεψε πέρυσι στο φάιναλ φορ μετά από 13 χρόνια και πήρε την Ευρωλίγκα, όταν η ναυαρχίδα του συλλόγου τον ποτίζει πίκρες και φαρμάκια για σχεδόν δυο γενιές;
Τις τελευταίες μέρες έχει ξεκινήσει ένα νέο αφήγημα από τους τσομπάνηδες. Σύμφωνα με αυτό, ο Παναθηναϊκός είχε μια πολύ καλή παρουσία στην Ευρώπη σε αντίθεση με τον Ολυμπιακό που απέτυχε, λέει, παταγωδώς, λέει.
Ας δούμε λοιπόν την παταγώδη αποτυχία του Ολυμπιακού, προτού πιάσουμε την επιτυχία του ΠΑΟ. Βάσει του επίσημου ranking της UEFA (η οποία για κάποιον παράδοξο λόγο δεν φαίνεται να λαμβάνει υπόψη της τα δεδομένα των τσομπάνηδων της ενημέρωσης), οι Ερυθρόλευκοι έκαναν φέτος ρεκόρ συγκομιδής με 18.500 βαθμούς. Ρεκόρ όχι μόνο δικό τους, αλλά και για το ελληνικό ποδόσφαιρο συνολικά αφού με τον τρέχοντα τρόπο υπολογισμού της UEFA που ξεκινά από το 2000, καμία άλλη ομάδα από τη χώρα μας δεν έχει επιτύχει ανάλογη επίδοση.
Να σημειωθεί πως ο Ολυμπιακός μοιραζόταν με τον Παναθηναϊκό την καλύτερη επίδοση (18.000), όμως με μια βασική διαφορά: οι Πράσινοι την πέτυχαν τη σεζόν 2001/02 όταν στο Champions League υπήρχε και η β’ φάση ομίλων, άρα μιλάμε για συνολικά 12 αγώνες σε ομίλους προτού οι Πράσινοι αποκλειστούν στην πρώτη νοκ άουτ δοκιμασία τους, κόντρα στην Μπαρτσελόνα του Ριβάλντο που τότε δεν είχε καμία σχέση με την ομάδα του Ροναλντίνιο και πολύ περισσότερο του Μέσι στη συνέχεια.
Για την ιστορία, η επίδοση των 18.000 βαθμών του Ολυμπιακού είχε έρθει τη σεζόν 2013/14, τότε που οι Ερυθρόλευκοι ταξίδεψαν στο Μάντσεστερ για τον επαναληπτικό του 2-0 χωρίς επιθετικούς ουσιαστικά, αφού ο τραυματισμός του Σαβιόλα τίναξε στον αέρα τα πλάνα του Μίτσελ (κι ενώ είχε ήδη παραχωρηθεί με ποσό-μαμούθ στη Φούλαμ ο Μήτρογλου).
Ο για δυο μήνες ακόμη κάτοχος του Conference League απέτυχε παταγωδώς στην Ευρώπη κάνοντας ρεκόρ συγκομιδής βαθμών για ελληνικό σύλλογο. Ότι οι Ερυθρόλευκοι θα μπορούσαν να περάσουν την Μπόντο Γκλιμτ είναι αυτονόητο. Έστω και χωρίς τους δυο βασικούς φορ τους, οι οποίοι τραυματίστηκαν πριν το ματς στον Αρκτικό Κύκλο. Ακόμα και δίχως Ελ Κααμπί και Κωστούλα πάντως, θα τους αρκούσε μια απλώς αξιοπρεπής αποτελεσματικότητα ειδικά στο πρώτο παιχνίδι. Αν δηλαδή ο Γιάρεμτσουκ ήταν εξίσου εύστοχος στο Μπόντο, σήμερα ο Ολυμπιακός θα έκανε βάσιμα όνειρα για πρόκριση σε δεύτερο σερί ημιτελικό.
Φεύγουμε από τους αποτυχημένους Ερυθρόλευκους για να πάμε στους επιτυχημένους Πράσινους. Οι 11.000 βαθμοί που συγκέντρωσε ο Παναθηναϊκός έχουν άλλη αξία σύμφωνα με όσα λένε και γράφουν οι ποιμένες, δηλαδή τσομπάνηδες της δημοσιογραφίας. Προφανώς πολύ μεγαλύτερη από τους 18.000 του αποτυχημένου Ολυμπιακού.
Έχει ενδιαφέρον να δούμε κόντρα σε ποια μεγαθήρια συγκέντρωσε αυτούς τους βαθμούς ο ΠΑΟ. Πάρτε χαρτί και μολύβι: ισοπαλία με τη βοσνιακή Μπόρατς Μπάνια Λούκα (εκτιμώμενη αξία ρόστερ σύμφωνα με το transfermarkt 9 εκ. ευρώ), νίκη με Ελσίνκι (αξία ρόστερ 6,28 εκ. ευρώ, μισό εκατομμύριο κάτω από το χειρότερο ρόστερ της φετινής Super League, αυτό της Λαμίας), νίκη με την ουαλική Δε Νιου Σέιντς (ρόστερ 2,46 εκ. ευρώ που κατατάσσεται στα 5 χαμηλότερα ολόκληρης της Super League 2 και προτελευταίο στον Νότιο Όμιλο), νίκη με τη λευκορωσική Ντινάμο Μινσκ (ρόστερ 5,85 εκ. ευρώ) και επική πρόκριση στο φινάλε επί της ισλανδικής Βίκινγκουρ με το ρόστερ των 4,45 εκ.
Αυτό που δεν νιώθει ο πολύς κόσμος όμως είναι πως ο Παναθηναϊκός στην πραγματικότητα δεν χάνει ποτέ ή τέλος πάντων βγαίνει πάντα κερδισμένος ακόμα και όταν κερδίζει ο αντίπαλος. Όπως στο μπάσκετ καλή ώρα όπου οι Πράσινοι είτε νικούν τον Ολυμπιακό, είτε βγαίνουν απόλυτα κερδισμένοι όταν το ταμπλό τους δείχνει ηττημένους. Σε αντίθεση με τους Ερυθρόλευκους που ακόμα και στις ήττες τους είναι χαμένοι. Είπαμε, οι τσομπάνηδες της ενημέρωσης δεν παίρνουν ποτέ ρεπό γιατί το αναγνωστικό ποίμνιο δεν θέλει και πολύ για να καβαλήσει τη μάντρα και να πέσει στο στόμα του λύκου της σκληρής πραγματικότητας.
Κάπως έτσι, ο Παναθηναϊκός ήταν ο ηθικός νικητής απέναντι στη Φιορεντίνα αφού για «λεπτομέρειες» έχασε την πρόκριση. Σε αυτές τις λεπτομέρειες συγκαταλέγεται και η unfair κίνηση του Παλαντίνο να βάλει τον Ντε Χέα στον επαναληπτικό, αντί να παρατάξει ξανά τον κορυφαίο παίκτη του ΠΑΟ στο ΟΑΚΑ, Τερατσάνο. Αυτή η κίνηση αποσυντόνισε τους παίκτες του Ρουί Βιτόρια και κάπως έτσι ήρθε η 3άρα στο Αρτέμιο Φράνκι και μόνο ένα γκολ για εκείνη από το πολυαγαπημένο σημείο του πέναλτι.
Η αλήθεια είναι πάντοτε προαιρετική για τους τσομπάνηδες της αθλητικής ενημέρωσης, για να μην πούμε εντελώς περιττή. Όπως η αναφορά στο ερυθρόλευκο ρεκόρ συγκομιδής βαθμών του αποτυχημένου Ολυμπιακού. Υπάρχει όμως κι άλλη περιττή αλήθεια που ενδεχομένως να μην την άντεχε το ποίμνιο των τσομπάνηδων.
Ο κατά τα άλλα επιτυχημένος Παναθηναϊκός κατέγραψε τη χειρότερη παρουσία ελληνικής ομάδας στην ιστορία του Conference League. Ούτε εδώ έχουμε να κάνουμε με κάποιο αυθαίρετο συμπέρασμα αλλά με τα πραγματικά δεδομένα. Η συμμετοχή του ΠΑΟ ήταν η τέταρτη ελληνικής ομάδας στο Conference. Στις τρεις προηγούμενες ο ΠΑΟΚ έφτασε δις στα προημιτελικά, ενώ ο Ολυμπιακός κατέκτησε την κούπα στον περυσινό θρίαμβό του.
Οι Πράσινοι έγιναν η πρώτη ελληνική ομάδα που αποτυγχάνει να φτάσει έστω τους «8» του Conference League. Το μέγεθος της αποτυχίας τους γίνεται ακόμη μεγαλύτερο αν αναλογιστούμε ότι η φετινή βερσιόν ήταν η μακράν πιο αδύναμη στη σύντομη ιστορία της διοργάνωσης, μετά την απόφαση της UEFA να καταργήσει τους ξεχωριστούς ομίλους και κατά συνέπεια υποβιβασμό των τρίτων από το Europa League.
Ο Άγιαξ, η Μπέτις, η Ουνιόν Σεν Ζιλουάζ και βέβαια ο Ολυμπιακός, ήταν μερικές από τις ομάδες που βρέθηκαν σε αυτή τη θέση πέρυσι, ενισχύοντας μια διοργάνωση που περιλάμβανε ήδη την Άστον Βίλα, την Άιντραχτ, τη Φενέρ, τη Φιορεντίνα, την Μπεσίκτας, τη Λιλ, την Μπριζ, την Ντινάμο Ζάγκρεμπ και την Μπόντο Γκλιμτ. Μιλάμε για ένα κανονικότατο Europa League που δεν είχε ισπανική ομάδα απλώς και μόνο επειδή η πολύπειρη Μπριζ απέκλεισε την Οσασούνα στα πλέι οφ.
Στο – μέχρι αποδείξεως του εναντίου – ασθενέστερο Conference League όλων των εποχών, ο Παναθηναϊκός έγραψε ιστορία ως η μοναδική ελληνική ομάδα που δεν καταφέρνει να φτάσει έστω στα προημιτελικά. Πριν προλάβει να πει κάποιος «ναι αλλά του έτυχε η Φιορεντίνα», να του θυμίσουμε ότι «δεν του έτυχε» και ότι εκείνος έφερε την απόλυτη ευθύνη για τη συγκεκριμένη διασταύρωση. Όταν χάνεις από την Τζουργκάρντεν και δεν μπορείς να νικήσεις την Μπόρατς Μπάνια Λούκα, δεν είναι δυνατόν να επικαλείσαι οτιδήποτε μεταφυσικό ειδικά από τη στιγμή που γνωρίζεις πως το πλασάρισμά σου στη League Phase καθορίζει τους πιθανούς αντιπάλους σου.
Αν παρ’ όλα αυτά αγνοήσουμε όλα τα παραπάνω και απορρίψουμε κάθε πραγματικό δεδομένο, τότε φτάνουμε στις αλήθειες των τσομπάνηδων που διαλαλούν στο ποίμνιο ότι ο Ολυμπιακός απέτυχε και ότι ο ΠΑΟ σχεδόν άγγιξε το ευρωπαϊκό θαύμα. Τι αξία όμως έχει μια αλήθεια μπροστά στην ψυχική υγεία του ποιμνίου; Όπως είχε πει και ο Τσέχωφ, η ψευδαίσθηση που μας συναρπάζει είναι προτιμότερη κι από δέκα χιλιάδες αλήθειες.