Ο Ολυμπιακός έχασε την Παρασκευή στον ημιτελικό. Και όμως, οι ορδές των οργισμένων οπαδών των social δεν ξεχύθηκαν στα ιντερνετικά κύματα μετά την ερυθρόλευκη ήττα από τη Ρεάλ, αλλά έπειτα από τη νίκη του Παναθηναϊκού που χάρισε στους Πράσινους την 7η κούπα στη Euroleague.
Έτσι όπως το είχα αρχικά στο μυαλό μου, το παρόν κείμενο δύσκολα θα έκλεινε πριν τις 3-4 χιλιάδες λέξεις. Ειδικά μετά απ’ όσα συνέβησαν το βράδυ της Κυριακής. Ο λόγος για τον οποίο δεν έκατσα να το γράψω το πρωί του Σαββάτου ή έστω την Κυριακή ήταν πως, ως μεγάλο και πιο έμπειρο παιδί που είμαι πια, είχα εντονότατες υποψίες για το τι θα επακολουθούσε σε επίπεδο γκρίνιας από τους ερυθρόλευκους οπαδούς.
Πολύ περισσότερο όταν η επικράτηση του ΠΑΟ στον τελικό μου φαινόταν το πιο πιθανό σενάριο, αφού θεωρούσα πολύ δύσκολο να σπάσουν δυο πολύ δυνατές παραδόσεις την ίδια βραδιά: να ηττηθούν οι Πράσινοι σε τελικό αλλά και να πάρει την κούπα η πρώτη ομάδα της κανονικής περιόδου.
Από τη στιγμή που η δεύτερη παράδοση έμεινε όρθια πέρυσι, με τον τρόπο που θα θυμόμαστε μέχρι να πεθάνουμε, οι πιθανότητες να σπάσει φέτος ήταν ακόμη λιγότερες. Γιατί όσο πιο «τρένο» έδειχνε η Ρεάλ, τόσο πιο σίγουρο έμοιαζε το γεγονός πως θα εκτροχιαζόταν λίγο πριν το φινάλε της διαδρομής. Το κρίμα για τον Ολυμπιακό είναι πως δεν κατάφερε να γίνει αυτός ο υπαίτιος του εκτροχιασμού.
Τι έφταιξε και οι Ερυθρόλευκοι πικράθηκαν για δεύτερη φορά από τη Ρεάλ; Απ’ όσο έχω διαβάσει και ακούσει, όλοι λίγο – πολύ εντοπίζουν την αιτία στην έλλειψη «προσωπικοτήτων» αλλά και στο γεγονός πως το ρόστερ απαρτίζεται σε μεγάλο βαθμό από «μπετατζήδες» με λιγοστή επιθετική ποιότητα. Το ακούω, που λένε και οι ινφλουέσερς.
Εγώ πάλι λέω ότι ο Ολυμπιακός έχασε γιατί το πούλμαν του άργησε ένα ημίχρονο να φτάσει στην Uber Arena. Η ομάδα που σχεδόν όλοι την είχαμε ξεγράψει μετά τη ληστεία του Game 3 και που πήγε στο 5ο ματς της Βαρκελώνης για να πάρει την πιο παλικαρίσια πρόκριση στην ιστορία της Euroleague παίζοντας την ύπαρξή της σε κάθε κατοχή, μπήκε στον ημιτελικό με καθυστέρηση 20 λεπτών.
Όσο κι αν προσπάθησε να επιστρέψει στο ματς, κατέστη σαφές πως όλες οι «λεπτομέρειες» ήταν υπέρ της Ρεάλ. Από κάποιες επιλογές των παικτών του Μπαρτζώκα, κάποια τραβηγμένα σουτ των Μαδριλένων που μπήκαν και κάποιες διαιτητικές αποφάσεις όπως αυτή που ανέβηκε στον επίσημο λογαριασμό της Euroleague και που μιλούσε με θαυμασμό για ένα πεντακαθάρο φάουλ του Ταβάρες στον Πετρούσεφ το οποίο δεν δόθηκε.
Η Euroleague «θαυμάζει» το καθαρό φάουλ του Ταβάρες και τρώει κράξιμο από όλη την Ευρώπη! (vid)
Για να… ρεφάρουν τα καλόπαιδα της Euroleague, του έδωσαν δυο μαζεμένα του Έντι στο πρώτο τρίλεπτο του τελικού και μαζί με την τεχνική ποινή στον Τσους Ματέο (επαναλαμβάνω, στο πρώτο τρίλεπτο του τελικού) και κάπως έτσι η Ρεάλ πήρε από πολύ νωρίς το μήνυμα ότι Μπελόσεβιτς και Ντιφαλά δεν ορίστηκαν σε 4ο σερί ματς του Παναθηναϊκού για πλάκα. Αυτό βεβαίως είναι πρόβλημα των Μαδριλένων. Όπως ήταν πρόβλημα των Ισραηλινών πιο πριν αλλά και του Ολυμπιακού ακόμα πιο πίσω. Μακάρι να μη χρειαστεί να ξαναπατήσουν στο ΣΕΦ τουλάχιστον μέσα στο 2024…
Ο Ολυμπιακός μπήκε πνευματικά και σωματικά ανέτοιμος στον ημιτελικό. Το αποτέλεσμα ήταν να έχει ουσιαστικά ηττηθεί από το πρώτο δεκάλεπτο. Στη συνέχεια το -18 έγινε -25 και κάπου εκεί ήταν σαφές ότι δεν υπήρχε απολύτως κανένας τρόπος να γυρίσει η κατάσταση. Ο μόνος λόγος κατά τη γνώμη μου για τον οποίο φτάσαμε ως εκεί ήταν η 20λεπτη «άρνηση» των παικτών του Μπαρτζώκα να παλέψουν σαν να παίζεται η ζωή τους κορώνα – γράμματα σε κάθε φάση. Όπως έκαναν στο Palau Blaugrana και όπως μας έχουν μάθει να κάνουν εδώ και πολύ καιρό.
Δεν περίμενα να σκοράρουν 90 πόντους απέναντι στη Ρεάλ, δεν ήταν ποτέ αυτό το ζητούμενο έτσι κι αλλιώς. Είμαι σιγουρότατος ότι η δουλειά θα γινόταν και με τους 76 πόντους που εντέλει πέτυχαν. Οι οποίοι θα ήταν κατά τι περισσότεροι αν η προσπάθεια στην άμυνα ήταν πιο σκληρή από το πρώτο ημίχρονο, όπως ακριβώς συνέβη και στον τελικό όπου η πλήρης επιθετική κατάρρευση των Ισπανών έφερε απανωτά καλάθια για τον ΠΑΟ. Από ένα σημείο κι έπειτα, όχι ο Παπαπέτρου, αλλά και ο Αταμάν από τον πάγκο θα μπορούσε να βάλει τρίποντο.
Η Ρεάλ έβαλε στον Παναθηναϊκό 77 πόντους. Το ότι το σκορ της λέει 80 είναι επειδή μπήκε ένα τρίποντο στο τέλος δίχως άμυνα, όταν οι Πράσινοι είχαν ήδη αρχίσει να πανηγυρίζουν μέσα στο παρκέ. Όπως ίσως παρατηρήσατε, το 77 δεν είναι και πολύ μακριά από το 76 του Ολυμπιακού.
Όποιος πιστεύει ότι ο Παναθηναϊκός νίκησε με την επίθεσή του, θαρρώ πως κάνει μεγάλο λάθος. Παρότι σκόραρε πολύ στο πρώτο ημίχρονο, είμαι βέβαιος ότι αν συνέχιζε παρασυρμένος στο run and gun των Μαδριλένων δεν θα είχε καμία τύχη. Η νίκη για τους Πράσινους δεν ήρθε στις περιόδους που σκόραραν 25, 24 ή ακόμα και 31 πόντους (4η). Ήρθε σε εκείνη που έβαλαν μόλις 15. Διότι οι 7 που δέχτηκαν στην 3η περίοδο ήταν αυτοί που ουσιαστικά σκότωσαν τη Ρεάλ, επειδή φύτεψαν στο μυαλό της τον ισχυρότατο φόβο της ήττας. Κι όταν μια τέτοια πληροφορία αποτυπωθεί στον εγκέφαλο, είναι δεδομένο ότι θα περάσει και στο σώμα.
Από τη στιγμή μάλιστα που το ανελέητο ξύλο στην άμυνά του – αλλά και στην επίθεση πολλές φορές – παρέμενε συχνά ατιμώρητο (τα δυο σκριν του Λεσόρ στον Καμπάτσο που δόθηκαν φάουλ στον Αργεντινό ήταν το επικό διαιτητικό φινάλε μιας σεζόν που είχε σε μεγάλο βαθμό πορτοκαλί υπογραφή), η επικράτηση του ΠΑΟ έμοιαζε δεδομένη. Οι Μαδριλένοι πόνεσαν, λιγοψύχησαν, έχασαν τα πιο εύκολα σουτ που θα μπορούσαν να τους παρουσιαστούν – από εντελώς αμαρκάριστα τρίποντα μέχρι λέι απ – και όσο αυτοί αδυνατούσαν να σκοράρουν, τόσο ανέβαζαν την ψυχολογία στα σουτ των αντιπάλων τους.
Ο Τσους Ματέο δήλωσε «μπερδεμένος» για τα διαιτητικά κριτήρια, προσθέτοντας το όνομά του στη μακρά λίστα των αντιπάλων του Παναθηναϊκού που παραπονέθηκαν φέτος για τη διαιτησία. Επαναλαμβάνω ότι αυτό ήταν πρόβλημα της Ρεάλ (ειδικά από τη στιγμή που επέτρεψε τον 4ο σερί ορισμό του διδύμου της συμφοράς) και δεν θα έπρεπε να αποτελεί δικαιολογία για την κατάρρευσή της στο β’ μέρος, παρ’ όλα αυτά δεν γίνεται να μην αναφερθεί ως γεγονός.
Έγραψα πιο πάνω κάτι για «μπετατζήδες». Όντως, ο Ολυμπιακός δεν διαθέτει πολλούς χαρισματικούς σουτέρ, τουλάχιστον όχι όσους θεωρητικά έχουν οι υπόλοιποι. Ο πιο εύστοχος άνθρωπος της σεζόν στα τρίποντα ωστόσο, είναι μέλος τους. Ο Πίτερς ολοκλήρωσε τη χρονιά στη Euroleague με 53,5% έναντι 53,1% του δεύτερου Μπιμπέροβιτς, ο οποίος όμως έβαζε κατά μέσο όρο 1,4 τρίποντα ανά ματς, ενώ ο Άλεκ σχεδόν 2.
Ο επόμενος παίκτης του Ολυμπιακού βρίσκεται στην 21η θέση και είναι ο Κάνααν (42,5%). Ο οποίος δυστυχώς στα ζόρικα σημεία της σεζόν αποδείχθηκε εξαιρετικά ασταθής. Στο 22 βρίσκεται ο… πατριώτης του, Νάιτζελ Γουίλιαμς-Γκος με 42%, επίδοση που αποστόμωσε όσους τον εμφάνιζαν ως «άσουτο» στην αρχή της σεζόν.
Τι δεν θα συναντήσετε στην πρώτη 22άδα των πιο εύστοχων της φετινής Euroleague έξω από τα 6,75; Αν είπατε «παίκτη του Παναθηναϊκού» μαντέψατε πολύ σωστά. Γκριγκόνις, Γκραντ και Σλούκας συμπληρώνουν την 25άδα με ποσοστό λίγο κάτω από το 42%. Και όμως, ένα και μόνο τρίποντο ήταν αρκετό για να αλλάξει σε μεγάλο βαθμό τη σεζόν των νέων πρωταθλητών Ευρώπης: αυτό του Γκριγκόνις στο Μονακό σε νεκρό χρόνο, αμέσως μετά το έγκλημα του Οκόμπο στις βολές που κανονικά θα έπρεπε να του έχει εξασφαλίσει μεταγραφή σε γκουλάγκ με εισήγηση Φεντόριτσεφ.
Συνεχίζουμε. Οι «μπετατζήδες» του Μπαρτζώκα σούταραν κόντρα στη Ρεάλ με 42,4% από το τρίποντο, ενώ οι Μαδριλένοι ήταν λίγο πιο εύστοχοι (44%). Ξέρετε ποιο ήταν το ποσοστό των χεράδων της Φενέρ με τον Παναθηναϊκό; Από τα 35 τρίποντα που πήραν οι παίκτες του Γιασικεβίτσιους, ευστόχησαν μόλις στο 25,7% αυτών.
Με άλλα λόγια, η πιο εύστοχη ομάδα της Euroleague από μακριά έσπασε τα σίδερα στον ημιτελικό, απέναντι στη δεύτερη πιο εύστοχη που ήταν οι Πράσινοι (39%). Μια και το ‘φερε η κουβέντα, ο Ολυμπιακός ήταν 5ος με 37,6%, πάνω από Μπασκόνια, Εφές και πολλές άλλες ομάδες με θεωρητικά καλύτερους σουτέρ. Και σίγουρα πολύ πάνω από την 15η Μονακό του MVP της κανονικής σεζόν, Μάικ Τζέιμς…
Για την «έλλειψη προσωπικοτήτων» πάλι, για την οποία κατηγορείται ο Ολυμπιακός σε σχέση με τον ΠΑΟ, τι να πω. Η μοναδική πραγματική «προσωπικότητα» του Παναθηναϊκού είναι ο παίκτης που μέχρι πέρυσι φορούσε τα ερυθρόλευκα. Και που όταν τα φορούσε ήταν κάμποσοι «αποδώ» που επέμεναν ότι «δεν είναι ηγέτης». Ο Σλούκας έκανε σπουδαίο τελικό, ήταν ανύπαρκτος στον ημιτελικό και παρότι σίγουρα δεν ήταν ο πολυτιμότερος παίκτης του φάιναλ φορ συνολικά, πήρε τον τίτλο του MVP της διοργάνωσης.
Αυτόν που δικαιωματικά θα έπρεπε να πάρει ο Λεσόρ, ο οποίος ήταν εξαιρετικός και στα δυο ματς (και MVP του ημιτελικού) και που θα μπορούσε να παίξει δυο-τρία ακόμη σερί, αφού ούτε κουραζόταν και ούτε επρόκειτο να αποβληθεί ακόμη κι αν οι αγώνες διαρκούσαν 80 λεπτά. Αυτό με τα φάουλ του Γάλλου βεβαίως, ξεπερνά την ανθρώπινη φαντασία μια και δεν μπορώ να θυμηθώ άλλον παίκτη στην ιστορία της Euroleague που να υποπίπτει σε παραβάσεις και να χρεώνονται τα φάουλ οι αντίπαλοί του. Ή να τιμωρούνται για φλόπινγκ, όπως είχε συμβεί με εκείνο το αντικανονικό σκριν στον Ντιμπαρτολομέο.
Εγχειρίστηκε ο Κίναν Έβανς, 6-8 μήνες εκτός ο άτυχος Αμερικανός
Ακόμα και ο Λεσόρ όμως, δεν θα μπορούσε να συγκαταλέγεται στις «προσωπικότητες» όταν μέχρι πρόπερσι αγωνιζόταν στο Eurocup. Ή ο Μήτογλου με τη γνωστή ιστορία, ο Γκραντ που από το NBA βρέθηκε στον Προμηθέα, εξαφανίστηκε ως ρολίστας στην Αρμάνι και πέρυσι αγωνιζόταν στην Τουρκ Τέλεκομ. Προσέξτε, δεν λέμε για το αν κάποιος είναι πολύ καλός παίκτης ή όχι, αλλά για το αν λογίζεται ως μπασκετική «προσωπικότητα» που θα βγει μπροστά στο τοπ επίπεδο ενός φάιναλ φορ Euroleague.
Να αποκαλέσουμε «προσωπικότητα» τον Βιλντόσα; Τον Ιωάννη Παπαπέτρου; Τον Γκριγκόνις; Τον Κώστα Αντετοκούνμπο; Ή μήπως τον Καλαϊτζάκη; Για τον Χουάντσο Ερνανγκόμεθ που χρυσοπληρώθηκε ως ρολίστας του NBA και που έκλεισε το φάιναλ φορ με 8 πόντους θα μπορούσαμε να κάνουμε μια εξαίρεση, κυρίως λόγω των εμφανίσεών του με την εθνική Ισπανίας. Με τις εθνικές όμως δουλειά δεν γίνεται και ο Ίγκνας Μπραζντέικις βρίσκεται εδώ για να μας το υπενθυμίζει με οδυνηρό τρόπο.
Άφησα για το τέλος τον Κέντρικ Ναν. Ο οποίος πήγε στον Παναθηναϊκό ως ένας εξαιρετικός παίκτης, αλλά όχι ως προσωπικότητα όπως την εννοούμε οι περισσότεροι. Έχουν έρθει στην Ευρώπη κάμποσοι παίκτες με ίδια ή και καλύτερα νούμερα από τον Ναν και «πνίγηκαν». Ο Ναν ασφαλώς και δεν είχε το όνομα του Τζαμπάρι Πάρκερ ή του Κέμπα Γουόκερ, ούτε καν του εξωγήινου Κέβιν Πόρτερ. Το ότι διαθέτει προσωπικότητα και νοοτροπία νικητή αποδείχθηκε εν δράσει, από παιχνίδι σε παιχνίδι. Όπως αποδείχθηκε και ότι ταίριαζε… ταμάμ στη λογική Αταμάν.
Αν λοιπόν ήταν απλώς θέμα «προσωπικότητων» η κατάκτηση της κούπας, η Ρεάλ θα την έπαιρνε κάθε χρόνο. Ή θα την έπαιρνε κάθε χρόνο ο Βασίλης Σπανούλης παλαιότερα, αφού μεγαλύτερη προσωπικότητα από αυτόν δεν υπήρξε στο ευρωπαϊκό μπάσκετ ειδικά από το 2010 κι έπειτα. Ο Ολυμπιακός κατέκτησε δυο κούπες με τον Σπανούλη και έχασε με τον ίδιο παρόντα άλλους δυο τελικούς, έχοντας μάλιστα και τον Πρίντεζη στο ρόστερ του αλλά και τον Παπανικολάου (το 2017). Που σίγουρα τους λες «προσωπικότητες».
Και για να το πάμε και λίγο πιο πίσω, ο Ολυμπιακός έχει χάσει τελικό με Παπαλουκά, Τεόντοσιτς, Κλέιζα, Τσίλντρες, Βούιτσιτς και Μπουρούση στα ντουζένια του (2010). Μέχρι και ο Μπέβερλι ήταν σε εκείνο το ρόστερ, προτού πάει στο NBA για μια πραγματικά αξιοζήλευτη καριέρα που συνεχίζεται μέχρι και σήμερα. Όπως έχει χάσει και τελικούς με Πάσπαλιε, με Τάρπλεϊ, με Φασούλα, με Έντι Τζόνσον, με Τάρλατς, προσωπικότητες μυθικές για το μπάσκετ του 20ου αιώνα. Όλα αυτά ίσως είναι πιο μεταφυσικώς παράδοξα και από το 7/7 του ΠΑΟ σε τελικούς Euroleague…
Συγχαρητήρια σε όσους έφτασαν ως εδώ – 1ο Checkpoint
Αν οι υπολογισμοί μου είναι ακριβείς, αρκετοί από αυτούς που περίμεναν να διαβάσουν κατάρες και αναθέματα, όσοι δηλαδή ξεχύθηκαν μετά τη νίκη του Παναθηναϊκού στα social media για να φωνάξουν κατά του Μπαρτζώκα, των Αγγελόπουλων και δεν ξέρω κι εγώ ποιου άλλου, είμαι σχεδόν βέβαιος ότι έχουν ήδη σταματήσει να διαβάζουν το κείμενο.
Τώρα λοιπόν που μείναμε μεταξύ μας και οικογενειακά, θα πούμε μερικές σκληρές αλλά απαραίτητες αλήθειες, διαχωρίζοντας ωστόσο τους μύθους από την πραγματικότητα. Καταρχάς είμαι βέβαιος πως αρκετοί από τους σημερινούς οργισμένους θα γκρίνιαζαν ακόμα κι αν ο Ολυμπιακός είχε πάρει πέρυσι την κούπα.
Και βάζω κι ένα πολύ μεγάλο στοίχημα πως η συντριπτική πλειοψηφία αυτών που σήμερα λένε «δικαιώθηκε ο Γιαννακόπουλος με τον Σλούκα» και «κακώς τον άφησαν να φύγει οι Αγγελόπουλοι», ακριβώς πριν από έναν χρόνο – μετά την ήττα στον τελικό από τη Ρεάλ – αλώνιζαν τα social με την ατάκα «εγώ το έλεγα ότι ο Σλούκας δεν είναι ηγέτης αλλά εσείς δεν με ακούγατε». Δυστυχώς, δεν ξέρω από πού θα εισπράξω τα σίγουρα κέρδη του στοιχήματός μου…
Την περασμένη σεζόν ο Ολυμπιακός έπαιξε το κατά γενική ομολογία καλύτερο μπάσκετ των τελευταίων ετών στην Ευρώπη, ενώ δεν ήταν λίγοι εκείνοι που μιλούσαν για το καλύτερο στην ιστορία των ευρωπαϊκών διοργανώσεων. Ο παίκτης που ήταν άφαντος στον ημιτελικό με τη Φενέρ αλλά έκανε τη διαφορά στον χθεσινό τελικό, φορούσε τα ερυθρόλευκα την προηγούμενη τριετία. Και κατά διαβολική σύμπτωση ήταν και ο μοιραίος, αφού ανέλαβε την ευθύνη του τελευταίου σουτ στον περυσινό τελικό στέλνοντάς το στο σίδερο.
Αυτός ο παίκτης λοιπόν που δεν ήταν ποτέ πρωταγωνιστής στα πολλά φάιναλ φορ της καριέρας του, έγινε μπροστάρης και closer στο Βερολίνο κυριολεκτικά μέσα σε μια νύχτα.
Προφανώς δεν είχε φέτος Βεζένκοφ και Σλούκα ο Ολυμπιακός. Ο ένας πήγε στο NBA και ο άλλος, αποφασισμένος να αποχωρήσει από το ΣΕΦ, γείωσε τη Φενέρ για το τρελό συμβόλαιο του Δημήτρη Γιαννακόπουλου. Το οποίο σε μεγάλο βαθμό εξαργυρώθηκε μέσα σε μια βραδιά, αν σκεφτούμε ότι είχαν περάσει 13 χρόνια από το 6ο τρόπαιο του Παναθηναϊκού. Όλα τα σουτ του Σλούκα πήγαν μέσα, ακόμα και τα πιο απίθανα από άποψη απόστασης ή/και πίεσης, οπότε κανείς δεν θα θυμάται και δεν θα αναφέρει την κάκιστη εμφάνισή του στον ημιτελικό. Σε τέτοιες περιπτώσεις, το αποτέλεσμα είναι το μόνο που μετράει.
Πέρυσι που ο Ολυμπιακός είχε τους δυο προαναφερθέντες και που έπαιξε το μπάσκετ που αναγνωρίστηκε απ’ όλους, είδε τον Γιουλ να βάζει το μεγαλύτερο καλάθι της καριέρας του και τον Σέρχι Ροντρίγκεθ νωρίτερα να γυρίζει σχεδόν μόνος του το ματς. Την Κυριακή πάλι, ο μεν Γιουλ ήταν θλιβερός, ο δε Σέρχι έβαλε στην 4η περίοδο ένα καλάθι στο 32′ και τέλος. Το τρίποντο στο μηδέν όταν οι Πράσινοι είχαν ήδη αρχίσει να αγκαλιάζονται στους πανηγυρισμούς ασφαλώς και δεν υπολογίζεται ως συνεισφορά.
Πέρυσι ο Ταβάρες έπαιξε 35′ στον τελικό, κλείνοντας το ματς με 13 πόντους, 10 ριμπάουντ και μόλις δυο φάουλ. Όσα δηλαδή χρεώθηκε χτες στο τρίλεπτο, αναγκάζοντας τον Ματέο να τον αποσύρει εν μέσω γενικού (μαδριλένικου) εκνευρισμού. Ορίστε μια λεπτομέρεια που έχει τη σημασία της.
Στον περυσινό τελικό ο Ολυμπιακός με την εξαιρετική επιθετική λειτουργία του καθ’ όλη τη σεζόν σκόραρε εναντίον της Ρεάλ 78 πόντους. Οι Ερυθρόλευκοι που είχαν Σλούκα και Βεζένκοφ στη σύνθεσή τους, απέναντι σε μια ομάδα που δεν είχε στη σύνθεσή της τον τιμωρημένο Γιαμπουσέλε, τον τραυματία Ντεκ αλλά και τον Καμπάτσο που επέστρεψε το καλοκαίρι.
Αντίστοιχα, η φετινή ομάδα με την όχι και τόσο εξαιρετική επιθετική λειτουργία, δίχως Βεζένκοφ και Σλούκα στο ρόστερ της, έβαλε μόλις δυο λιγότερους στους Ισπανούς, οι οποίοι δεν είχαν και πάλι τον άτυχο Ντεκ, είχαν όμως Γιαμπουσέλε και Καμπάτσο στο οπλοστάσιό τους. Η διαφορά είναι πως η περυσινή ομάδα δέχτηκε 45 στο ημίχρονο και όχι 56 όπως η φετινή, πού πήγε στα αποδυτήρια με τη σοβαρή υποψία ότι η πρόκριση έχει ήδη κάνει φτερά. Με απλά λόγια, ο Ολυμπιακός προδόθηκε από το πιο ισχυρό όπλο του, δηλαδή την κορυφαία αμυντική λειτουργία του.
Το πόσο αφύσικος είναι ο αριθμός των 56 πόντων, απέναντι μάλιστα στη μακράν καλύτερη άμυνα της Ευρώπης αποδεικνύεται και από το γεγονός πως η Ρεάλ έκανε φετινό ρεκόρ σε πόντους πρώτου ημιχρόνου, με την προηγούμενη καλύτερη επίδοση να είναι οι 55 κόντρα στην Εφές (στο ματς με τις τέσσερις παρατάσεις που όλοι σούταραν σαν τρελοί και που κανείς δεν ασχολούταν με οτιδήποτε θύμιζε άμυνα).
Το ακόμα πιο αφύσικο ωστόσο ήταν άλλο. Σε ένα ολόκληρο ημίχρονο η Ρεάλ έχασε 8 σουτ εντός παιδιάς και από αυτά τα 8 ριμπάουντ τα 5 κατέληξαν σε ισπανικά χέρια. Με λίγα λόγια, οι 5 από τις 8 χαμένες επιθέσεις ανανεώθηκαν, προφανώς με οδυνηρότατες συνέπειες. Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσω περαιτέρω ώστε να καταδείξω τη σχεδόν κωματώδη κατάσταση των παικτών του Μπαρτζώκα στο αμυντικό σκέλος για ένα ολόκληρο ημίχρονο.
Συνεπώς, όσο καλή ομάδα, όσο σπουδαίες μονάδες κι αν διαθέτουν οι Μαδριλένοι, είναι ξεκάθαρο πως για 20 λεπτά οι Ερυθρόλευκοι δεν έκαναν τίποτε από αυτά που τους έφεραν ως το Βερολίνο. Κι εκεί ακριβώς κολλάει η φράση «αδίκησαν τον εαυτό τους», αφού δεν χρειαζόταν να μεσολαβήσει ο τελικός για να γίνει σαφές πως ένα σύνολο βασισμένο σχεδόν εξ ολοκλήρου στο επιθετικό ταλέντο των παικτών του, πιθανότατα θα βαρούσε μπιέλα αν έτρωγε το ξύλο της αρκούδας. Έστω κι αν ουδείς μπορούσε να φανταστεί την κατάντια της 3ης περιόδου, που νόμιζες ότι οι Ισπανοί προσπαθούσαν να σκοράρουν με μπάλα μεγαλύτερη από τη διάμετρο του πράσινου καλαθιού…
Επειδή κάποια στιγμή θα πρέπει αυτό το κείμενο να μπει στην τελική ευθεία (λέμε τώρα), να βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά. Μετά από μια σεζόν γεμάτη αναποδιές, ο Ολυμπιακός έφτασε στο φάιναλ φορ ως η πρώτη ομάδα με 4 νίκες και διπλό μπρέικ στα πλέι οφ. Η παραδοχή της Euroleague για τη ληστεία στο Game 3 δεν περιλάμβανε κάποια απολογία όπως εκείνη της FIBA προς την Μπαρτσελόνα το 1996, ωστόσο επικύρωσε ότι ουσιαστικά οι Ερυθρόλευκοι ήταν οι νικητές εκείνου του αγώνα.
Υποσυνείδητα, στο μυαλό των περισσότερων οπαδών του Ολυμπιακού η μεγαλύτερη φετινή «αποτυχία» της ομάδας τους ήταν ότι η κούπα της Euroleague κατέληξε στον Παναθηναϊκό και όχι ότι για ακόμα μια φορά δεν πήρε τον δρόμο προς το ΣΕΦ. Γι’ αυτό και η μεγάλη γκρίνια προέκυψε το βράδυ της Κυριακής και όχι 48 ώρες νωρίτερα.
«Τι να το κάνω να πηγαίνω κάθε χρόνο στο φάιναλ φορ και να μην το παίρνω;» – 2ο Checkpoint
Αυτό λένε κάποιοι φίλοι του Ολυμπιακού, επηρεασμένοι όπως είπα περισσότερο από τη νίκη του ΠΑΟ παρά από την ήττα της ομάδας τους στον ημιτελικό. Θα ήθελα να μου πουν λοιπόν όλοι αυτοί αν συμβιβάζονται με την ιδέα να μείνουν εκτός φάιναλ φορ για 12 χρόνια και να αποζημιωθούν με μια κούπα στο 13ο.
Το ερώτημα προφανώς είναι ρητορικό αφού την απάντηση τη γνωρίζετε όλοι μέσα σας. Ο Ολυμπιακός έμεινε τρεις χρονιές εκτός τετράδας (το 2020 η σεζόν διεκόπη) και από το 2021 κιόλας αρκετοί γκρίνιαζαν και μοιρολογούσαν. Σκεφτείτε τι θα συνέβαινε αν τους έλεγε κάποιος ότι θα πρέπει να περιμένουν μέχρι το 2029 για να ξαναδούν την ομάδα τους σε ημιτελικό. Προφανώς δεν θα είχε μείνει ούτε κολυμπηθρόξυλο στο ΣΕΦ…
Για να μιλάμε σοβαρά. Είναι μεγάλη επιτυχία για μια ομάδα που προέρχεται από μια υπό διάλυση χώρα (ελπίζω ότι δεν χρειάζεστε ανάλυση και γι’ αυτό) να βρίσκεται τόσα χρόνια στην ελίτ της Euroleague. Και ακόμα μεγαλύτερη επιτυχία το γεγονός πως τα καταφέρνει ολομόναχη, με αποκλειστικά δικές της δυνάμεις, χωρίς κρατικά δεκανίκια, χωρίς παρασκηνιακή ίντριγκα και με αναγνώριση από ολόκληρη την Ευρώπη.
Το ιδανικό θα ήταν να έχει πάρει και μια κούπα την τελευταία τριετία. Τη μια χρονιά ήρθε ένα σουτ στην εκπνοή για να δώσει την πρόκριση στην Εφές. Την επόμενη έβαλε ένα ακόμα πιο απίθανο ο Γιουλ πάνω από τον Φαλ, ενώ αυτό του Ολυμπιακού πήγε στο σίδερο. Σουτ που το πήρε ο Σλούκας και όχι ο Γουόκαπ ή ο Λαρεντζάκης. Αν ο Γιουλ έβρισκε σίδερο ή αν ο Σλούκας έβρισε διχτάκι, ο Ολυμπιακός θα γινόταν winner από… λούζερ που τώρα γράφουν κάποιοι; Ή ο Μπαρτζώκας θα γινόταν καλύτερος προπονητής απ’ ό,τι είναι;
«Ποιος φταίει για το κακό που μας βρήκε;» – 3ο Checkpoint
Ο Ολυμπιακός επέστρεψε από το Βελιγράδι σκοτωμένος από το σουτ του Μίτσιτς. Αν περνούσε, θα αναζητούσαμε να βρούμε τους τρόπους με τους οποίους θα μπορούσε να χαθεί η κούπα. Η οποία εντέλει χάθηκε έναν χρόνο μετά. Εκείνη η βραδιά θύμισε στους παλιούς εντονότατα τα συναισθήματα του Τελ Αβίβ. Μπορεί ο Κώστας Σλούκας να δήλωσε χθες ότι δεν τον ενδιαφέρει που χάθηκε το τρόπαιο, αυτό όμως δεν ισχύει για εκατομμύρια οπαδούς που ένιωσαν το αίμα να παγώνει στις φλέβες τους όταν το τελευταίο σουτ πήγε στο σίδερο.
Υπενθυμίζω ότι οι Ερυθρόλευκοι φέτος έκαναν μια απίθανη υπερπροσπάθεια για να φτάσουν στο φάιναλ φορ. Και μέσα από ένα σωρό δοκιμασίες πολλοί άνθρωποι έδειξαν αντανακλαστικά. Τέλος Γενάρη ο Ολυμπιακός έμεινε χωρίς σέντερ και μέσα σε ελάχιστα 24ωρα είχε φέρει στην Ελλάδα ένα παιδί με τεράστια προοπτική, το οποίο βοήθησε ανυπολόγιστα την ομάδα του.
Παρένθεση. Αυτή την εμμονή των σχολιαστών της Nova με τον Ράιτ δεν την κατάλαβα. Και γενικώς δεν κατάλαβα κάποια επαναλαμβανόμενα σχόλια περί «φανερά ανέτοιμου» κλπ, όταν μιλάμε για έναν παίκτη που μέχρι πριν από λίγους μήνες πιθανόν να μη γνώριζε τι ακριβώς είναι το φάιναλ φορ της Euroleague. Όλοι αυτοί δηλαδή έβγαλαν συμπέρασμα μέσα σε δυόμισι λεπτά κι ενώ ο Ολυμπιακός πελαγοδρομούσε στο -20, ότι για όλα έφταιγε ο Μόουζες και όχι οι μακράν εμπειρότεροι συμπαίκτες του;
Αν λοιπόν τα έβαλαν με τον ρούκι Ράιτ που έμεινε στο παρκέ 2:29 και δεν πρόλαβε να βρει τα πατήματά του, τι έπρεπε να κάνουν με τον Φαλ που στο τρίτο του φάιναλ φορ ήταν χειρότερος από ποτέ; Άντε πες ότι πέρυσι ο Ταβάρες πετούσε φωτιές και ο Μουσταφά πιάστηκε απροετοίμαστος στον τελικό. Φέτος ποια ήταν η δικαιολογία του; Ο Φαλ είχε κάνει εκπληκτικά πλέι οφ πέρυσι, ήταν εξαιρετικός στον ημιτελικό με τη Μονακό, αλλά στον τελικό έμοιαζε σαν φοβισμένο παιδάκι απέναντι στον κακό γίγαντα. Στη σειρά με την Μπαρτσελόνα ήταν συνολικά πολύ καλός, αν εξαιρέσουμε το Game 5 που η εικόνα του θύμιζε αυτήν την περασμένης Παρασκευής.
Εν μέσω τόσων δυσκολιών και δυσοίωνων προβλέψεων (πολλοί προφεσόροι ήταν εκείνοι που δημόσια ή ιδιωτικά προέβλεπαν Βατερλό για πλασάρισμα εκτός δεκάδας), η ομάδα που ακολουθεί τον δικό της δρόμο βρέθηκε για τρίτη σερί φορά σε φάιναλ φορ. Κάτι που κατάφερε μονάχα η Ρεάλ που από πίσω της έχει το μεγαλύτερο αθλητικό brand name του κόσμου.
Κάνοντας ένα πολύ κακό πρώτο ημίχρονο ο Ολυμπιακός αποκλείστηκε στον ημιτελικό από τη Ρεάλ. Από τη Ρεάλ, όχι από το Λαύριο. Από πού κι ως πού ρε παίδες είναι αποτυχία να αποκλείεται κάποιος από το διασημότερο κλαμπ του πλανήτη; Ασφαλώς και είναι επιτυχία του Παναθηναϊκού που τους νίκησε και πήρε την κούπα. Γιατί όμως να είναι αποτυχία για τον Ολυμπιακό, ο οποίος στην τελική είχε απέναντί του και τους διαιτητές σε όλα τα κρίσιμα ματς, πλην του Game 5 όπου υπήρξε διαιτητικό ρεσιτάλ;
Προφανώς έγιναν λάθη στον ημιτελικό. Αν είχαν γίνει όλα σωστά, ο Ολυμπιακός θα είχε νικήσει. Ο Μπαρτζώκας ανέλαβε την ευθύνη, όπως οφείλει να κάνει ένας προπονητής μετά από μια οδυνηρή ήττα. Μιλάμε όμως για μια ήττα, όχι για καταστροφή. Το αποκλειστικό ζητούμενο σε αυτή την ιστορία είναι να αξιολογηθούν όσα δεν πήγαν καλά, τόσο στο αγωνιστικό πλάνο όσο και στα πρόσωπα.
Ο Ολυμπιακός έχει μπροστά του τον σημαντικότερο στόχο της χρονιάς που δεν είναι άλλος από το πρωτάθλημα. Με όσους παίκτες θα έχει στη διάθεσή του ο Μπαρτζώκας οφείλει να εμφανίσει μια άκρως ανταγωνιστική ομάδα. Μετά το πέρας των τελικών θα γίνει το πραγματικό ταμείο της σεζόν. Έστω και με το μειονέκτημα του κουτσουρεμένου ρόστερ λόγω των 10 ξένων, παγίδα ωστόσο που ήταν γνωστή – αν και αναπόφευκτη – από το καλοκαίρι.
Αντιλαμβάνομαι ότι πολλοί διψούν για αίμα, αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να τους ικανοποιήσω. Και πάνω απ’ όλα δεν μπορώ να βγάλω άχρηστους αυτούς που πριν από λίγες εβδομάδες αποθεώνονταν για την επική πρόκριση στη Βαρκελώνη. Θα τους κριτικάρω για την κακή εικόνα και για τις κακές επιλογές τους στον ημιτελικό, όμως μέχρι εκεί. Να χτυπιέμαι με τους ανθρώπους της ομάδας μου επειδή ο Παναθηναϊκός έφτασε ως το τέλος της διαδρομής μετά από 13 χρόνια; Ή μήπως να αλλάζω άποψη για τον προπονητή, τους παίκτες και τους Αγγελόπουλους ανάλογα με το αποτέλεσμα;
«Γιατί να πρέπει συνέχεια να κάνουμε υπερβάσεις»; – 4ο Checkpoint (και τελευταίο)
Εδώ μάλιστα. Για αρχή, πιάνουμε αυτούς που ξαφνικά έγιναν… λάτρεις του Δημήτρη Γιαννακόπουλου «που έβαλε 35 εκ. ευρώ και πήρε την κούπα». Αν τους ρωτήσεις πόσα έβαζε τα προηγούμενα χρόνια, κατά πάσα πιθανότητα θα κοιτάζουν το ταβάνι. Το ίδιο θα κάνουν και όταν τους επισημάνεις ότι ο Παναθηναϊκός ήταν τις τελευταίες σεζόν ουραγός στη Euroleague, με κάκιστα ρεκόρ και ντροπιαστικά πλασαρίσματα. Που αν είχε συμβεί κάτι ανάλογο με τον Ολυμπιακό θα είχαμε λαϊκά δικαστήρια.
Το πώς άρχισε να… βρέχει λεφτά στην ΚΑΕ Παναθηναϊκός δεν φαίνεται να απασχολεί πολλούς στην παρούσα φάση. Στην τελική τον οπαδό τον ενδιαφέρουν τα αποτελέσματα και όχι πώς αυτά προέκυψαν. Όποιος λέει το αντίθετο, κινδυνεύει να δει τη μύτη του να μεγαλώνει.
Για να δημιουργηθεί η φετινή ανισορροπία στα μπάτζετ Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού, προηγήθηκε το κομβικό γεγονός της παραχώρησης του ΟΑΚΑ αλλά και κάμποσων ακόμη χώρων στην πράσινη ΚΑΕ. Μπροστά στην προοπτική μιας τέτοιας εμπορικής ευκαιρίας, το άνοιγμα του περασμένου καλοκαιριού θεωρούταν δεδομένο κι έτσι έγινε.
Ας μη μιλάμε όμως στον αέρα. Τις προάλλες ο ΠΑΟ έβγαλε σε κυκλοφορία τα διαρκείας της επόμενης σεζόν και πούλησε συνολικά 11.200 κάρτες για το «ανανεωμένο ΟΑΚΑ» μέσα σε ένα 24ωρο. Δηλαδή, περίπου όσο χωράει το ΣΕΦ, με τη διαφορά ότι έμειναν σχεδόν 7 χιλιάδες θέσεις ακόμη για τα μεμονωμένα εισιτήρια αλλά και για πακέτα που θα προκύψουν μεσούσης της χρονιάς.
Με τους φίλους των Πρασίνων απογοητευμένους για πολλοστή φορά από το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ έγινε ξανά αποκούμπι για οπαδική ανάταση και υπερηφάνεια. Και κάπως έτσι, σύμφωνα με πολύ πρόχειρους υπολογισμούς μου, η πράσινη ΚΑΕ έβαλε μέσα σε μια μέρα στα ταμεία της ένα ποσό που ενδεχομένως να ξεπερνά τα 7 εκ. ευρώ, αν σκεφτώ ότι φίλος μου πλήρωσε 1.280 ευρώ για εκείνον και τον 13χρονο γιο του, κλείνοντας όχι ιδιαίτερα προνομιούχες θέσεις.
Ελπίζω ότι μπορείτε να συλλάβετε το ποσό για το οποίο συζητάμε, με περίπου 7.000 θέσεις να παραμένουν ακόμη διαθέσιμες στο ΟΑΚΑ που μπορούν εύκολα να φέρνουν 300+ χιλιάρικα ανά ματς σε περίπτωση sold out. Άρα μιλάμε για έσοδα που θα ξεπεράσουν τα 10 εκ. ευρώ μόνο από τα εισιτήρια και δίχως να πουληθεί έστω μια πορτοκαλάδα.
Η ιστορία απέδειξε πως με φυσιολογικά για την ελληνική πραγματικότητα μπάτζετ, ο Παναθηναϊκός δεν κατάφερε ούτε να διανοηθεί πρόκριση σε ένα φάιναλ φορ διότι πολύ απλά δεν διέθετε την τεχνογνωσία αλλά και το πλάνο του Ολυμπιακού. Και αν δεν μεσολαβούσε η παραχώρηση του ΟΑΚΑ, θεωρείται απίθανο να έφταναν τα οικονομικά του μεγέθη σε αυτό το σημείο.
Το να απαιτεί κάποιος από τους Αγγελόπουλους να ματσάρουν τον ξαφνικό νεοπλουτισμό της ΚΑΕ Παναθηναϊκός (δεν συζητάμε καν για τα τρελά λεφτά των ισπανικών κολοσσών, των Τούρκων κλπ) εν μέσω τέτοιας ανισότητας, μάλλον ξεπερνά τα όρια του παραλογισμού. Για να συζητήσουμε για ίσους όρους, θα πρέπει το παμπάλαιο ΣΕΦ να υποβληθεί σε μια σειρά έργων με ευθύνη της Πολιτείας και στη συνέχεια να παραδοθεί στον Ολυμπιακό με μια χωρητικότητα που θα πλησιάζει τουλάχιστον τις 16.000 θέσεις.
Μέχρι να συμβεί – αν τελικά συμβεί – κάτι τέτοιο, το unfair της κυβέρνησης και του κράτους απέναντι στους Ερυθρόλευκους θα παραμένει τεράστιο, δημιουργώντας συνθήκες ξεκάθαρου αθέμιτου ανταγωνισμού όπως η ίδια η ΚΑΕ Ολυμπιακός ανέφερε στην ανακοίνωσή της πριν από ενάμιση μήνα.
Ότι οι Αγγελόπουλοι θα συνεχίσουν να βάζουν λεφτά και θα κάνουν ό,τι χρειαστεί ώστε να μην επιτρέψουν στον αιώνιο αντίπαλο να ξεμακρύνει (μετά την.. σπρωξιά που δέχτηκε από το κράτος), είναι πιο σίγουρο και από το ότι ο ήλιος βγαίνει από την ανατολή. Όπως σίγουρο είναι ότι δεν θα επιτρέψουν να εκτροχιαστεί ένα μπασκετικό πρότζεκτ που εδώ και χρόνια αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για όλη την Ευρώπη, επειδή κάποιοι οπαδοί της ομάδας δεν μπορούν να χωνέψουν τη φετινή επιτυχία του ΠΑΟ.
Από εκεί και πέρα, είναι σαφές πως κάποιες καταστάσεις χρειάζονται διαφορετικούς χειρισμούς. Προτού φτάσουμε να συζητάμε για Ευρωλίγκα και παρασκήνια, θα πρέπει να δούμε τι γίνεται εντός συνόρων. Οι εκλογές στην ΕΟΚ πλησιάζουν και πολλοί είναι εκείνοι που αναμένουν διάφορες «ομορφιές». Με απλά λόγια δεν υπάρχει κανένα περιθώριο αδράνειας, ειδικά όσο ο λύκος είναι ξανά εδώ και αποφασισμένος να φυλάξει εκ νέου τα πρόβατα, όπως το έκανε για πάρα πολλά χρόνια.
Και πάνω απ’ όλα υπάρχει η μόνιμη πληγή των ΜΜΕ, τόσο των ορκισμένων αντιολυμπιακών όσο και των περιβόητων «αντικειμενικών». Καθημερινά βομβαρδίζομαι με παράπονα από οπαδούς του Ολυμπιακού και ειλικρινά δεν μπορώ να πω σε κάποιον ότι έχει άδικο ή ότι είναι υπερβολικός. Eίναι δεδομένο πως ο δείκτης της τοξικότητας θα ανέβει κατακόρυφα μόλις καταλαγιάσουν οι πράσινοι πανηγυρισμοί και κάπου εκεί θα κριθούν πολλοί, από ένα κοινό που είναι εδώ και καιρό οργισμένο με τον τρόπο μεταχείρισης της ομάδας του…
ΥΓ1. Με τον κίνδυνο να γίνω κουραστικός, υπενθυμίζω ότι πριν από πολλούς μήνες είχα χαρακτηρίσει τη σεζόν «μεταβατική», αφού το περασμένο καλοκαίρι προέκυψαν ζητήματα που ήταν αδύνατον να επιλυθούν στο 100%. Ειδικά από τη στιγμή που κάποιοι μεταγραφικοί στόχοι ναυάγησαν.
ΥΓ2. Μετά από κάμποσες δυσκολίες για ένα μεγάλο κομμάτι της σεζόν, ο Σακίλ ΜακΚίσικ βρίσκεται εδώ και καιρό στην ενδεχομένως καλύτερη φόρμα της καριέρας του. Τόσα μεγάλα ματς από το 0-1 στη Βαρκελώνη μέχρι και το Βερολίνο δεν είχε κάνει ποτέ ξανά σε αυτό το επίπεδο. Μακάρι να συνεχίσει να βγαίνει μπροστά και στους τελικούς.
ΥΓ3. Οι έννοιες Γουόκαπ και φάιναλ φορ αποδεικνύονται για κάποιον λόγο ασύμβατες. Με δεδομένο ότι οι αντίπαλοι είναι οι ίδιοι με εκείνους της κανονικής σεζόν, το πρόβλημα είναι σαφέστατα ψυχολογικό. Ο Τόμας έχει 0/3 στα μεγάλα ραντεβού κάθε χρονιάς και δεν θα το κάναμε θέμα αν δεν ήταν ο πιο κομβικός παίκτης του οικοδομήματος Μπαρτζώκα…
ΥΓ4. Για τον απίστευτα άτυχο Κίναν Έβανς που θα επιστρέψει στις αρχές του 2025, τις μεταγραφές αλλά και το τι χρειάζεται η ομάδα – πέρα από τύχη – ώστε να εμφανιστεί ισχυρότερη του χρόνου, θα τα πούμε όταν πρέπει. Οποιαδήποτε μεταγραφική κουβέντα ενόψει τελικών θα τη θεωρήσω εκ του πονηρού, να το ξέρετε…