Θα ήθελα να είναι διαφορετική η θεματολογία του πρώτου (και πολύ καθυστερημένου) ΕΥΘΕΩΣ για το 2024. Μετά απ’ όσα έγιναν όμως στο Ολυμπιακός – ΑΕΚ αλλά και στο… μπλόκο της Καισαριανής, δεν μπορείς να ασχοληθείς με οτιδήποτε άλλο. Δυστυχώς, το αγωνιστικό περνά αναγκαστικά σε πολύ κατώτερη μοίρα και μονάχα επιδερμικά μπορείς να το προσεγγίσεις.
Στην τελική, τι να πεις για μια ομάδα που για αποφάσισε να αλλάξει τον προπονητή της σε λάθος timing (θα πούμε παρακάτω το γιατί), φέρνοντας έναν άλλον που στα πρώτα τρία παιχνίδια του στον πάγκο είδε μόλις ένα γκολ κι αυτό με πέναλτι (στις Σέρρες). Μέσα σε λίγες μέρες ο Ολυμπιακός του Καρβαλιάλ πρόλαβε να κάνει όσες γκέλες δεν είχε κάνει αυτός του Μαρτίνεθ σε σχεδόν έναν γύρο. Ισοπαλία στο Περιστέρι και ήττα-σοκ από τη Λαμία για πρώτη φορά στην ιστορία του συλλόγου σε επίπεδο πρωταθλήματος.
Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος φανατικός αναγνώστης του ΑΘΛΟΥ προκειμένου να αντιληφθεί τι ακριβώς ισχύει εδώ και χρόνια στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Ίσως να φαινόμασταν γραφικοί όταν τα επισημαίναμε από την εποχή που ο Ολυμπιακός συνέχιζε να παίρνει πρωταθλήματα, εκμεταλλευόμενος όχι μόνο τις δικές του δυνατότητες αλλά και το χαμηλό επίπεδο των αντιπάλων του.
Διαμαντόπουλοι, Φωτιάδες, Παπαδόπουλοι, Μανούχοι, Ευαγγέλου και κάμποσα ακόμη χιλιοτραγουδισμένα εργαλεία της «εξυγίανσης» ήταν πάντα εκεί για να υπενθυμίζουν τι θα συμβεί όταν οι άλλοι βελτιωθούν ή όταν απλώς ο Ολυμπιακός δώσει αγωνιστικά δικαιώματα. Ακόμα και στην περυσινή σεζόν κάποιοι αρνούνταν να δουν την πραγματικότητα, αφήνοντας ασχολίαστα τα αμέτρητα διαιτητικά εγκλήματα υπέρ του Παναθηναϊκού και εστιάζοντας μονάχα σε αυτά που είχαν σχέση με την ΑΕΚ.
Η κατάργηση της ποδοσφαιρικής λογικής στον Ολυμπιακό έχει ξεκινήσει πολύ πριν χαθεί το περυσινό πρωτάθλημα. Η ανυπαρξία των άλλων δημιούργησε μια έπαρση πως ο τίτλος θα συνέχιζε να κατηφορίζει κάθε χρόνο στο Καραϊσκάκη όσα λάθη κι αν γίνονταν στον σχεδιασμό, όσοι παίκτες κι αν πηγαινοέρχονταν στο Ρέντη, όσα κι αν ήταν τα διαιτητικά λάθη υπέρ των άλλων και εις βάρος των Πειραιωτών. Και κυρίως, όση κι αν ήταν η κυβερνητική ανοχή σε όλα αυτά, παράλληλα με την αρωγή που προσφέρεται στους αντιπάλους του Θρύλου σχεδόν σε κάθε άθλημα.
Παρότι ως μέγεθος στη χώρα του ο Ολυμπιακός μπορεί να συγκριθεί μονάχα με την Μπάγερν (δεδομένου ότι τον χωρίζει ένα χάος από τις υπόλοιπες ομάδες σε επίπεδο τίτλων όπως ακριβώς συμβαίνει και με τους Βαυαρούς), η ιστορία έχει αποδείξει ότι δεν θα του επιτραπεί ποτέ να φτάσει ένα σερί σαν κι αυτό του γερμανικού κολοσσού. Ή έστω σαν της Γιουβέντους με τα 9 συνεχόμενα πρωταθλήματα από το 2012 ως το 2020.
Η Μπάγερν μετράει 11 σερί και αν δεν αντέξει στην πίεσή της η εντυπωσιακή Λεβερκούζεν του Τσάμπι Αλόνσο, θα φτάσει μια ντουζίνα κούπες σε ισάριθμες σεζόν. Τα σερί του Ολυμπιακού πάλι, είναι καταδικασμένα να σταματούν το πολύ ως το «7». Για να αποτραπεί το 8ο της εποχής Κόκκαλη επιστρατεύτηκε ο Δούρος, για να μην έρθει το 8ο της εποχής Μαρινάκη χρειάστηκε να ξεκινήσει μια οργανωμένη εκστρατεία τρία χρόνια νωρίτερα.
Τα πρώτα δικαιώματα οι Ερυθρόλευκοι άρχισαν να τα δίνουν τη σεζόν 2016/17, αλλάζοντας προπονητές σαν τα πουκάμισα σχεδόν μετά από κάθε στραβό αποτέλεσμα. Ακόμα κι έτσι όμως, οι άλλοι ήταν αδύνατον να πλησιάσουν και η μοναδική τους ελπίδα για εκθρόνιση του Ολυμπιακού έσβησε μετά το φιάσκο της περιβόητης υπόθεσης Πλατανιά.
Κι ενώ το επόμενο καλοκαίρι οι βασικοί αντίπαλοι των Πειραιωτών επέστρεψαν δριμύτεροι, οι ίδιοι έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους προκειμένου να διευκολύνουν τα σχέδια εκτόπισής τους από την κορυφή. Το λάθος του Χάσι διορθώθηκε με την επιστράτευση Λεμονή, για να έρθει στη συνέχεια το έγκλημα Γκαρθία και να τινάξει τα πάντα στον αέρα.
Δεν είμαι από εκείνους που θα ισοπεδώσουν τα πάντα επειδή χάθηκε ένα πρωτάθλημα. Πολύ περισσότερο όταν για να χαθεί αυτό, χρειάζεται να μεσολαβήσουν μέχρι και κυβερνητικές «αναθέσεις». Εκείνο που γνωρίζω με βεβαιότητα ότι απαιτεί από τους αρμόδιους της ομάδας ακόμα και ο πιο πιστός υποστηρικτής τους είναι καταρχάς να μην κάνουν διαρκώς τα ίδια λάθη, επιμένοντας σε ένα εξωφρενικό μοντέλο που δεν οδηγεί πουθενά. Αναφέρομαι στο «ατέλειωτο ταξίδι πήγαινε – έλα στης παράνοιας τα μεταγραφικά νερά», για να παραφράσω τον ανεπανάληπτο Τόλη Βοσκόπουλο.
Η δική μου απαίτηση από τους ανθρώπους της ομάδας που υποστηρίζω είναι να προστατεύσουν και να υπερασπιστούν αυτό που λατρεύουν εκατομμύρια οπαδοί. Μπορώ να δεχτώ λάθη στρατηγικής, λάθη οργάνωσης, λάθη (σαν τα αμέτρητα που έχουν γίνει) σε μεταγραφές, λάθη σε προπονητές, ήττες, απώλειες τίτλων. Εκείνο που δεν μπορώ όμως να δεχτώ με τίποτα είναι να βλέπω τον μεγαλύτερο ελληνικό οργανισμό να μοιάζει γυμνός και ανυπεράσπιστος απέναντι σε «νάνους», όπως ακριβώς το είχε πει ο Σταύρος Νταϊφάς απευθυνόμενος τότε στον αλησμόνητο διαιτητή Ζλατάνο.
Δεν χρειάζεται καν να είσαι βαθύς γνώστης κανονισμών διαιτησίας για να εντοπίσεις το ειδεχθές έγκλημα που κλήθηκε να διαπράξει ένα πειθήνιο όργανο από τη Σλοβακία, συνεπικουρούμενο από τον ανιψιό του Λούμπος Μίχελ με το πλαστογραφημένο από την ΕΠΟ επίθετο. Αρκεί απλώς να μην εργάζεσαι στην ΠΑΕ ΑΕΚ ή στο «υποκατάστημα» που λειτουργεί στο Πάρκο Γουδή.
Να βαφτίσεις χέρι τον ώμο του Μασούρα; Να πεις ότι ο Κάλενς δεν ήθελε να βρει τον Ναβάρο που σήκωσε και το πόδι όσο πιο ψηλά μπορούσε για να βεβαιωθεί ότι δεν θα έμενε όρθιος ο Ισπανός; Ακόμα και οπαδός της ΑΕΚ μπορεί να τα γράψει αυτά σε κάνα facebook για τον χαβαλέ, μέσα του όμως ξέρει πολύ καλά ότι η ομάδα του είχε ανελέητο σπρώξιμο για τρίτη φορά στα τελευταία ματς με τον Ολυμπιακό.
Το βρωμερό παρασκήνιο είναι πλήρως αφοσιωμένο στο να αφανίσει τους Ερυθρόλευκους και δεν διστάζει να τους βλάψει ακόμα κι αν ο αντίπαλος λέγεται Βόλος ή Κηφισιά. Ότι το έργο θα έφτανε ως εδώ, η διοίκηση του Ολυμπιακού όφειλε να το έχει αντιληφθεί πάρα πολύ καιρό πριν. Σίγουρα πριν την έναρξη της περυσινής σεζόν με τα αμέτρητα διαιτητικά εγκλήματα υπέρ Παναθηναϊκού και ΑΕΚ, ακριβώς με τη σειρά που τα γράφω.
Περισσότερο και από την εικόνα που εμφανίζει ο Ολυμπιακός στο γήπεδο τον τελευταίο καιρό, αδυνατώ να δεχτώ αυτή που παρουσιάζει έξω από αυτό. Στο φτωχό μου μυαλό είναι αδιανόητο οι Ερυθρόλευκοι να εμφανίζονται με εξωαγωνιστική ισχύ εποχής Σαλιαρέλη, εκπροσωπώντας το μεγαλύτερο οπαδικό κοινό της χώρας. Το κοινό αυτό που δυστυχώς είναι διασπασμένο εδώ και κάποιο χρονικό διάστημα για λόγους που δεν είναι της παρούσης, είμαι βέβαιος ότι θα συσπειρωθεί ξανά δίπλα στη διοίκηση όταν δει τις κινήσεις που πρέπει. Και ασφαλώς δεν αναφέρομαι σε μεταγραφές…
Ανακοινώσεις χωρίς πραγματικό αντίκρισμα αποδείχτηκε ότι δεν έχουν κανένα νόημα. Όπως αποδεδειγμένα δεν έχουν νόημα και οι συνεχείς παρακλήσεις για κυβερνητική παρέμβαση. Η πρόθεση να παραμείνει άπραγη και αυτή η κυβέρνηση είναι ξεκάθαρη και εν πολλοίς εκπεφρασμένη. Στην τελική, δεν θυμάμαι να έχει καταγραφεί στην ιστορία κυβέρνηση που να παρενέβη προκειμένου να «στενοχωρήσει» τους ανταγωνιστές του Ολυμπιακού. Περί του αντιθέτου πάλι, υπάρχουν ένα σωρό παραδείγματα.
Το πρόβλημα στο ελληνικό ποδόσφαιρο δεν είναι «συνολικό» και απορώ γιατί μέχρι τώρα δεν έχει τολμήσει κανείς εκπρόσωπος των Ερυθρολεύκων να το επισημάνει. Το πρόβλημα είναι αποκλειστικά ο Ολυμπιακός. Αυτός ήταν, είναι και θα είναι μόνος απέναντι σε όλους τους υπόλοιπους. Όταν λοιπόν ο Ολυμπιακός αδικείται συστηματικά και χάνει, όλοι οι σύμμαχοι (αλλά και οι «ουρές» τους) είναι ικανοποιημένοι. Το πράγμα στραβώνει όταν κερδίζει και κατακτά τίτλους. Τότε ανακαλύπτονται διαιτητικές εύνοιες, παράγκες, εγκληματικές οργανώσεις και όλα τα γραφικά που έχουν ακουστεί για τουλάχιστον δυόμισι δεκαετίες.
Είμαστε στο 2024 και το μεγαλύτερο επιχείρημα διαιτητικής εύνοιας του Ολυμπιακού – ειδικά σε ντέρμπι με τον ΠΑΟ – είναι ακόμα ο Παπουτσέλης και το οφσάιντ του Κατσουράνη, σε πρωταθλήματα μάλιστα που ολοκληρώθηκαν με πολύ μεγάλη βαθμολογική διαφορά. Φάσεις που ξεπεράστηκαν κατά πολύ μόλις σε δυο αγωνιστικές και μάλιστα στην εποχή του VAR, εκεί όπου κανένα λάθος πλέον δεν είναι ανθρώπινο. Όχι ότι δεν είχαν ξεπεραστεί προ πολλού από τον Δούρο ή τον Καλόπουλο, αλλά κουβέντα να γίνεται…
Δεν χρειάζεται καν να πάμε στο 2023 ή στο περυσινό πρωτάθλημα για να αναζητήσουμε εγκληματικές αλλοιώσεις. Ποιος θα ξεχάσει το «πέναλτι» του Άβιλα ή τη διαιτησία του β’ γύρου στο 0-0 του Καραϊσκάκη; Χώρια το 1-3 στην OPAP Arena αλλά και το επίσης 1-3 του Καραϊσκάκη. Το ότι ο Ολυμπιακός νίκησε στη Νέα Φιλαδέλφεια επρόκειτο περί αδιανόητης σύμπτωσης, αν θυμηθούμε τις απίθανες αποφάσεις του Ιταλού κομάντο. Και βέβαια δεν χρειάζεται να πάμε πολύ πίσω για να θυμηθούμε το στήσιμο με την ιστορία του Χουάνκαρ.
Μια και έγινε η αναφορά στον Άβιλα. Ο Ισπανός χρεώθηκε το πιο αστείο πέναλτι στην ιστορία των αιώνιων ντέρμπι και επί της ουσίας δεν άνοιξε ρουθούνι. Τι έκανε η ομάδα του γι’ αυτό; Τον καθάρισε με συνοπτικές διαδικασίες, προσφέροντας ουσιαστικά πάτημα αθώωσης σε διαιτητή και «εξυγίανση» για το εγκληματικό σφύριγμα. Ακόμα και ο χειρότερος παίκτης του κόσμου να ήταν ο Άβιλα, ακόμα κι αν είχε απειλήσει να βάλει φωτιά στα αποδυτήρια που λέει ο λόγος, το τελευταίο πράγμα που θα έπρεπε να γίνει ήταν αυτό που έγινε. Ανατρέξτε στα σχετικά δημοσιεύματα εκείνων των ημερών και θα θυμηθείτε το μέγεθος του «αυτογκόλ»…
Τα ίδια και ακόμη χειρότερα είχαμε φέτος. Μετά την απίστευτη σφαγή στον Βόλο, αντί όλη η κουβέντα και όλη η ενέργεια να στραφούν προς τους βιαστές του ελληνικού ποδοσφαίρου (που στην πραγματικότητα είναι βιαστές του Ολυμπιακού αφού όλοι οι ανταγωνιστές του είναι κάτι παραπάνω από ικανοποιημένοι), ο σύλλογος άλλαξε αμέσως τη συζήτηση διώχνοντας τον προπονητή του. Ακόμα και ο πιο ανεπαρκής τεχνικός να ήταν ο Μαρτίνεθ, ακόμα κι αν η απόλυσή του ήταν ήδη υπογεγραμμένη, μετά από όσα έγιναν τον κρατάς και τον στηρίζεις. Διότι το μήνυμα που στέλνει η απομάκρυνσή του είναι ακριβώς το αντίθετο από αυτό που επιδιώκουν να στείλουν οι επί της ουσίας άσκοπες ανακοινώσεις…
Η εκάστοτε διοίκηση του Ολυμπιακού έχει μια βασική υποχρέωση πάνω από οτιδήποτε άλλο. Να προστατεύει το σπίτι της και να υπερασπίζεται τον σύλλογο που αποτελείται από αμέτρητους οπαδούς. Γιατί αυτοί ήταν, είναι και θα είναι ο Ολυμπιακός. Για να υπερασπιστεί λοιπόν τον σύλλογο, η ΠΑΕ χρειάζεται όλους τους οπαδούς στο πλευρό της.
Είναι αποκλειστικά στο χέρι του Βαγγέλη Μαρινάκη και των συνεργατών του να ξαναφέρουν κοντά τους όσους απομακρύνθηκαν. Κακά τα ψέματα, αρκετοί από τους οπαδούς που έχουν αποστασιοποιηθεί, δεν το έκαναν επειδή η ομάδα δεν παίζει καλό ποδόσφαιρο ή επειδή έχασε το πρωτάθλημα πέρυσι. Η εσωστρέφεια που προκλήθηκε από την αρχικά αμυντική στάση στον πόλεμο που κήρυξε τότε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, έπρεπε από καιρό να έχει δώσει τη θέση της σε μια εντελώς διαφορετική προσέγγιση.
Οι Ερυθρόλευκοι συνειδητοποίησαν με μεγάλη καθυστέρηση και πολλή οδύνη ότι η μη ενασχόληση με το παρασκήνιο δεν είναι ρεαλιστική επιλογή. Με την ΕΠΟ παραδομένη στα χέρια των εξυγιαντών, ήταν μαθηματικά βέβαιο ότι θα φτάναμε ως εδώ. Κάθε φορά που ο Ολυμπιακός δεν είναι πολύ καλύτερος από τους αντιπάλους του, το πρωτάθλημα κάνει φτερά.
Μελισσανίδης: «Αγνοήστε τους, εμείς δε θα καταντήσουμε σαν αυτούς να μυξοκλαίμε για τη διαιτησία»
Το 2018/19 ο ΠΑΟΚ έπαιρνε ανύπαρκτα πέναλτι νίκης από την πρεμιέρα κιόλας, ενώ παίκτες του ντύνονταν βολεϊμπολίστες δίχως την παραμικρή συνέπεια. Αν προσθέσουμε την ασυλία στις κάρτες αλλά και τον εχθρικό τρόπο με τον οποίο αντιμετωπιζόταν κάθε αντίπαλός του, εύκολα μπορεί κανείς να καταλάβει γιατί ο Ολυμπιακός της πρώτης χρονιάς Μαρτίνς δεν είχε καμία ελπίδα τίτλου. Και πιθανότατα να μην είχε και την επόμενη, αν δεν μεσολαβούσε η αποκάλυψη του σκανδάλου Καλπαζίδη, το οποίο τελικά πλήρωσε με διάλυση η Ξάνθη (όπως και ο Πλατανιάς που έκανε φέτος νέο ξεκίνημα από τη Γ’ Χανίων) και με μια σχετική αποδιοργάνωση ο ΠΑΟΚ. Σκεφτείτε τι θα γινόταν αν στην ιστορία με τον άφαντο μεγαλοσερβιτόρο ανιψιό εμπλεκόταν ο Ολυμπιακός και όχι η οικογένεια από το Ροστόφ…
Οι Ερυθρόλευκοι νίκησαν κάμποσες φορές τη διαιτησία τα προηγούμενα χρόνια. Είτε άμεσα, στα δικά τους ματς δηλαδή, είτε έμμεσα. Θυμηθείτε πόσα εγκλήματα είχαν γίνει υπέρ των δυο δικεφάλων προτού εμφανιστεί δυναμικά στο προσκήνιο πέρυσι και ο Παναθηναϊκός, παίρνοντας ένα μεγάλο κομμάτι από την πίτα των διαιτητικών αλλοιώσεων. Νομοτελειακά όμως θα ερχόταν η στιγμή που οι Πειραιώτες δεν θα μπορούσαν να είναι το ίδιο ανώτεροι από τους αντιπάλους τους. Ακριβώς για αυτήν τη στιγμή προετοιμάζονταν τόσα χρόνια οι κακοποιοί του παρασκηνίου.
Πέρυσι στη Νέα Φιλαδέλφεια κοιμήθηκε ο θεός για να φύγει με διπλό από εκεί ο Ολυμπιακός, αφού η διαιτησία ήταν και τότε εμετική. Στο 1-3 των πλέι οφ όμως, ήταν αδύνατο να επαναληφθεί κάτι αντίστοιχο. Και όπως αποδείχθηκε, ήταν αδύνατο να επαναληφθεί και την προπερασμένη Κυριακή, αφού ο Σλοβάκος με τα «ψωμάκια» και ο ανιψιός «Μίκελ» στο VAR είχαν έρθει από την πατρίδα τους αποφασισμένοι για όλα.
Η ΠΑΕ Ολυμπιακός θα έπρεπε από καιρό να έχει κηρύξει πόλεμο στους κακοποιούς που λυμαίνονται το ελληνικό ποδόσφαιρο, αλλά και σε όσους τους παρέχουν απόλυτη κάλυψη. Ειδικά το δεύτερο έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία. Ο μοναδικός τρόπος για να έχει αίσια έκβαση αυτός ο πόλεμος, είναι να έρθει ξανά ο κόσμος κοντά στην ομάδα και τους ανθρώπους της. Να νιώσει ότι τα λόγια και οι πράξεις τους τον εκφράζουν απόλυτα ώστε να βγει ακόμα και στον δρόμο αν χρειαστεί. Η λύση για να συμβεί κάτι τέτοιο ασφαλώς δεν είναι (κι άλλες) μεταγραφές παικτών ή μια ακόμη αλλαγή προπονητή. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τρέφω οποιαδήποτε ελπίδα θεαματικής βελτίωσης με τον Καρβαλιάλ στον πάγκο.
Επιτρέψτε μου να θεωρώ χαμένο και αυτό το πρωτάθλημα, συνεπώς δεν θα άλλαζε κάτι ακόμα κι αν ερχόταν αύριο ο Μουρίνιο. Συν τοις άλλοις, ο Ολυμπιακός έχει πολύ πιο σοβαρά προβλήματα να επιλύσει μέχρι το τέλος της σεζόν, διάστημα στο οποίο θα διακυβευτούν τα επόμενα πρωταθλήματα. Διότι αν δεν έχει αλλάξει ριζικά το υπάρχον σκοτεινό τοπίο ως το καλοκαίρι, του χρόνου θα συζητάμε ακριβώς τα ίδια πράγματα και θα μας απασχολούν οι ίδιοι κακοποιοί…
Κηφισιά – Ολυμπιακός: Μανούχος και Παπαδόπουλος ακύρωσαν γκολ του Ελ Αραμπί με γραμμή-ανέκδοτο!
Εδώ και κάποιες δεκαετίες το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι προσωποκεντρικό και οι πρόεδροι/ιδιοκτήτες συχνότατα έχουν μεγαλύτερη προβολή από τους πραγματικούς πρωταγωνιστές, δηλαδή τους αθλητές και τους προπονητές. Οι οπαδοί του Ολυμπιακού για περίπου 30 χρόνια συνήθισαν να έχουν μεγάλες απαιτήσεις αρχικά από τον Σωκράτη Κόκκαλη και στη συνέχεια από τον Βαγγέλη Μαρινάκη. Προφανώς υπήρξαν κατά τη θητεία και των δυο αρκετά διαστήματα γκρίνιας, παρ’ όλα αυτά εκείνα της προσωπολατρείας και της αποθέωσης ήταν σαφώς μεγαλύτερα.
Μια σειρά γεγονότων και συγκυριών έχει προκαλέσει κλυδωνισμούς στη συνείδηση αρκετών οπαδών, όταν η κουβέντα φτάνει στον Μαρινάκη. Για κάμποσο κόσμο, ο πρόεδρος μοιάζει χαμένος σε έναν κυκεώνα δραστηριοτήτων όπου ο Ολυμπιακός δεν κατέχει πρωταγωνιστικό ρόλο. Ουδείς νορμάλ άνθρωπος θα είχε την απαίτηση από τον Β. Μαρινάκη να βάλει την ομάδα πάνω από τις επιχειρηματικές του δραστηριότητες. Όπως είμαι σίγουρος ότι δεν είχε αντίστοιχη απαίτηση και από τον Σωκράτη Κόκκαλη.
Το πράγμα μπλέκεται όταν αρκετοί αρχίζουν να πιστεύουν πως ο Ολυμπιακός δεν αποτελεί βασική προτεραιότητα ακόμα και μεταξύ των αθλητικών δραστηριοτήτων του προέδρου. Η άνοδος της Νότιγχαμ στην Premier League συνδυάστηκε κατά διαβολική σύμπτωση με το εφιαλτικό καλοκαίρι του 2022 και με το γεγονός πως οι Ερυθρόλευκοι δεν μπορούν έκτοτε να σηκώσουν κεφάλι. Και σε ένα ομολογουμένως κάκιστο τάιμινγκ έσκασε και η είδηση για τη Ρίο Άβε…
Αν ο Ολυμπιακός ήταν καβάλα στ’ άλογο και τα πάντα λειτουργούσαν στην εντέλεια, κανείς οπαδός του δεν θα νοιαζόταν για το αν ο Μαρινάκης έχει δυο, τρεις ή τριαντατρείς ομάδες. Οι περισσότεροι Ολυμπιακοί χάρηκαν όταν η Νότιγχαμ κέρδισε την άνοδο στη μεγάλη κατηγορία, όμως πλέον είναι ακόμα πιο πολλοί εκείνοι που θα χαίρονταν σε περίπτωση υποβιβασμού της. Όχι γιατί έχουν προηγούμενα με τον συμπαθέστατο αγγλικό σύλλογο, αλλά επειδή ίσως θεωρούν ότι με αυτόν τον τρόπο ο Ολυμπιακός θα μπορούσε να ξαναγίνει (αν όντως δεν είναι) η απόλυτη προτεραιότητα του προέδρου του.
Εξ όσων γνωρίζω, οι Ερυθρόλευκοι εξακολουθούν να διαθέτουν το μεγαλύτερο μπάτζετ στο ελληνικό πρωτάθλημα. Το γεγονός αυτό μεγαλώνει τις όποιες αποτυχίες κόντρα σε ομάδες επιπέδου Ατρομήτου, Λαμίας και πάει λέγοντας. Η μεγαλύτερη αποτυχία όμως είναι η αδυναμία της διοίκησης να προστατέψει την επένδυσή της και πάνω απ’ όλα τα εκατομμύρια των οπαδών της από αυτούς που ζουν και αναπνέουν για τον αφανισμό του Ολυμπιακού.
Θα επαναλάβω πως το να χάσεις ένα πρωτάθλημα ή να μη σου βγει το αγωνιστικό πλάνο για μια σεζόν είναι κάτι που μπορεί να συμβεί ακόμα και στα μεγαλύτερα κλαμπ του πλανήτη. Εκείνο που περισσότερο από οτιδήποτε άλλο προκαλεί νευρικό κλονισμό στους οπαδούς είναι να βλέπουν την ομάδα τους ανήμπορη να αντιδράσει ή έστω να αμυνθεί στον πόλεμο που δέχεται. Και δεν ξέρω πόσα μπορεί να αλλάξει ο Αλέξης Κούγιας, αν αναλογιστούμε ότι την περασμένη Τετάρτη κατήγγειλε ένα σωρό πράγματα και μόλις τέσσερις μέρες μετά ο Ολυμπιακός πέρασε ένα νέο χειρουργείο στα βράχια της Καισαριανής.
Την προηγούμενη φορά που συνέβη κάτι τέτοιο ήταν επειδή ο Σωκράτης Κόκκαλης το «επέτρεψε» να συμβεί, έχοντας όπως αποδείχθηκε πάρει την απόφαση να εγκαταλείψει την ΠΑΕ. Η περιβόητη «μπουγάδα» εντέλει κράτησε μόλις μια σεζόν, αφού η δυναμική εμφάνιση του Βαγγέλη Μαρινάκη έκοψε τον βήχα σε όσους οργίασαν την περίοδο 2009/10. Μια τέτοια επανεμφάνιση απαιτούν οι οπαδοί της ομάδας. Κι αν χρειαστεί να παρέμβουν οι ίδιοι, είμαι βέβαιος πως αυτό θα γίνει…
Στα έξι τελευταία ματς πρωταθλήματος ο Ολυμπιακός – που προφανώς δεν παίζει καλά – έχει αδικηθεί σοβαρά τέσσερις φορές. Πέρα από τη σφαγή στον Βόλο, τα αίσχη με την Κηφισιά και το εκ προμελέτης έγκλημα με την ΑΕΚ στο Καραϊσκάκη, υπάρχει και το ματς στο Περιστέρι με το απίθανο πέναλτι του Τζαβέλλα που θα το σφύριζε ακόμα και ο ίδιος.
Αν σε κλέψουν μια, άντε δυο φορές, φταίνε οι κλέφτες. Όταν όμως σε κλέβουν συνέχεια, τότε το φταίξιμο πέφτει και πάνω σου. Μετά την πρώτη διάρρηξη του σπιτιού σου θα βάλεις συναγερμό. Μετά από απανωτές ληστείες βγάζεις άδεια οπλοφορίας. Και μακάρι να μη χρειαστεί να χρησιμοποιήσεις ποτέ το όπλο σου…