Όταν ξεκίνησαν δειλά – δειλά να εμφανίζονται οι πρώτες απόπειρες «εξυγίανσης», ο Ολυμπιακός κλείδωνε μαθηματικά την κατάκτηση του πρωταθλήματος μέσα στον Μάρτιο ή ακόμα και νωρίτερα (28/2 ήταν πρωταθλήτρια η ομάδα του Μάρκο Σίλβα τη σεζόν 2015/16). Κι όταν το πράγμα άρχισε να σκληραίνει, οι Ερυθρόλευκοι είχαν πια άλλη προτεραιότητα: να βεβαιωθούν πως δεν θα επαναλαμβανόταν στα επόμενα χρόνια σεζόν όπως αυτή που ξεκίνησε με τον Χάσι και ολοκληρώθηκε με τον Χρήστο Κόντη.
Οι Πειραιώτες κατάφεραν να βρουν την αγωνιστική ηρεμία τους με τον Πέδρο Μαρτίνς στον πάγκο και τους τίτλους να παίρνουν ξανά τον δρόμο προς το Λιμάνι. Δυστυχώς, η επανάπαυση που προέκυψε, όταν από ένα σημείο κι έπειτα τα πάντα λειτουργούσαν στον αυτόματο, ήταν δεδομένο πως κάποια στιγμή θα τιμωρούταν.
Στην προηγούμενη τριετία ο Ολυμπιακός έγινε η πρώτη και μέχρι σήμερα μοναδική ελληνική ομάδα που έχει κατακτήσει πρωτάθλημα με πλέι οφ και VAR. Με απλά λόγια, σε διοικητικό επίπεδο οι Ερυθρόλευκοι είχαν τρία ολόκληρα χρόνια στη διάθεσή τους προκειμένου να αφοσιωθούν στο εξωαγωνιστικό σκέλος, εκεί όπου είχε ξεκινήσει ένα άνευ προηγουμένου γλέντι με τις ευλογίες του Κοντονή και της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.
Ήταν δεδομένο και αναπόφευκτο πως θα ερχόταν η ώρα που ο Ολυμπιακός δεν θα μπορούσε να είναι κλάσεις ανώτερος από τους αντιπάλους του ή έστω λιγότερο κακός από αυτούς, όπως π.χ. συνέβη πέρυσι. Κάποια στιγμή είτε εσύ θα κάνεις κοιλιά, είτε οι αντίπαλοί σου θα εμφανιστούν πιο ανταγωνιστικοί είτε και τα δυο μαζί. Και τότε, διαπιστώνεις με οδύνη πως όσα δεν έκανες τα χρόνια που πέρασαν, τα βρίσκεις μπροστά σου.
Οι καμπάνες χτύπησαν εκκωφαντικά πέρυσι, όταν ο ΠΑΟΚ κατέγραψε παγκόσμιο ρεκόρ κερδισμένων πέναλτι σε πρωτάθλημα 26 αγωνιστικών. Το +12 του Ολυμπιακού στην κανονική περίοδο και +19 μετά το τέλος των πλέι οφ δημιούργησε την ψευδαίσθηση πως ούτε με αυτοκτονία δεν μπορεί να χαθεί το πρωτάθλημα και την επόμενη σεζόν.
Σε αυτά τα τρία χρόνια δεν έγινε απολύτως τίποτα εξωαγωνιστικά, μέχρι που φτάσαμε στο σημείο να εκλεγεί/οριστεί ο Τάκης Μπαλτάκος πρόεδρος της ΕΠΟ. Η επίδειξη δύναμης των απέναντι ήταν ολοκληρωτική και όσο παρέμενε αναπάντητη, ήταν απλώς θέμα χρόνου μέχρι να φτάσουμε στα φετινά. Δηλαδή, να προκύψει μια σεζόν στην οποία ο Ολυμπιακός θα κάνει το ένα λάθος μετά το άλλο και οι αντίπαλοί του να βρίσκονται σε ένα αξιοπρεπές αγωνιστικό επίπεδο που θα τους επιτρέπει να κάνουν πρωταθλητισμό.
Η χαμένη τριετία για παρασκηνιακές διεργασίες που θα εξασφάλιζαν ένα μίνιμουμ αξιοπρεπούς διαχείρισης του ελληνικού ποδοσφαίρου πληρώνεται φέτος με τόκο. Οι Ερυθρόλευκοι επέτρεψαν στο κόμμα που ανοιχτά στήριξαν πριν από μια τετραετία να τους δουλεύει κανονικότατα. Ναι μεν το «έργο» υλοποιήθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ, ωστόσο η ΝΔ παρέμεινε απαθής (και σε τελική ανάλυση συνένοχη) σε όλο αυτό το γλέντι που έχει στηθεί στην ΕΠΟ με αποκλειστικό στόχο τον έλεγχο της διαιτησίας. Και κάπως έτσι, φτάσαμε στο σημείο να ακούμε τον πρωθυπουργό να χρησιμοποιεί τον όρο «εξυγίανση» ως κάτι τετελεσμένο, την ώρα που ο Πινέιρο γέμιζε τα φυσεκλίκια του και ετοιμαζόταν για Φάληρο.
Είμαι της άποψης πως ο ισχυρός πρέπει να φωνάξει μια, άντε δυο φορές. Και την τρίτη (το πολύ) να δράσει. Όταν φωνάζεις σχεδόν κάθε εβδομάδα, το μόνο που καταφέρνεις είναι να δημιουργείς στο κοινό αίσθημα την εντύπωση πως είσαι ανήμπορος να ορίσεις τη μοίρα σου. Να με συμπαθάτε, αλλά αδυνατώ να δεχτώ την εικόνα του μονίμως διαμαρτυρόμενου Ολυμπιακού. Ειδικά όταν δεν δείχνει τη διάθεση να πάει ένα βήμα πιο πέρα από τις διαμαρτυρίες, σαν ένα σκυλί που ξέρεις ότι όσο κι αν γαβγίζει, δεν πρόκειται να σε δαγκώσει ποτέ. Επιτρέψτε μου να θεωρώ ξένη προς το ερυθρόλευκο DNA αυτή την προσέγγιση.
Οι πρωταθλητές έκαναν το προφανές την περασμένη Τετάρτη, ζητώντας από τον Μπένετ τον ορισμό ενός elite διαιτητή από τα 6 τοπ πρωταθλήματα. Ένα 24ωρο αργότερα γνωστοποιήθηκε το όνομα του Πινέιρο (Πινιέιρο είναι η σωστή προφορά, αλλά τον κρατάμε Πινέιρο για να συνεννοούμαστε): ούτε elite ούτε από την εξάδα των πρωταθλημάτων που κατονόμασε ο Ολυμπιακός.
Την αμέσως επόμενη στιγμή του ορισμού οι Πειραιώτες όφειλαν να τινάξουν το πρωτάθλημα στον αέρα. Τρόποι υπάρχουν για κάτι τέτοιο, μην περιμένετε να τους υποδείξω γραπτώς. Από τη στιγμή που για ακόμα μια φορά αποδέχθηκαν να παίξουν με τη σημαδεμένη τράπουλα της ΕΠΟ, κινδυνεύουν πολύ σοβαρά να αρχίσουν να μοιάζουν με συγγενείς ασθενή που υπογράφουν έντυπο συγκατάθεσης ενόψει μιας κρίσιμης χειρουργικής επέμβασης.
Πάμε και στο προκείμενο. Όποια απόφαση κι αν έπαιρνε ο Πινέιρο, θα υπήρχε δεδομένα ένας παραπονούμενος. Με τους κανονισμούς – λάστιχο των τελευταίων ετών οι διαιτητές έχουν τη δυνατότητα να «ερμηνεύουν» με διαφορετικούς τρόπους παρόμοιες φάσεις, ειδικά σε χέρια και οφσάιντ. Αυτό είναι το αντίβαρο στην περιβόητη «δικαιοσύνη του VAR»: η FIFA δεν μπορεί ποτέ να αφήσει το παιχνίδι «ανεξέλεγκτο» και «ανεπηρέαστο» από τον ανθρώπινο παράγοντα. Το γιατί μπορεί ο καθένας σας να επιχειρήσει να το απαντήσει.
Εκ των υστέρων, στις μεταξύ τους συζητήσεις οι άνθρωποι του Ολυμπιακού παραδέχονται ότι θεωρούσαν δεδομένο πως ο Πινέιρο θα ακύρωνε το γκολ του Βρουσάι. Ήταν όμως ήδη πολύ αργά για δάκρυα. Ο Πορτογάλος είχε δείξει από το πρώτο λεπτό τις προθέσεις του, δικαιώνοντας όσους τον επέλεξαν για να βγάλει τα κάστανα απ’ τη φωτιά. Αλίμονο αν περιμέναμε να φτάσει το ρολόι στο 89’ για να αντιληφθούμε τον λόγο της παρουσίας του στο Καραϊσκάκη.
Ο Ολυμπιακός έχει κάθε δικαίωμα να διαμαρτύρεται για τη μη κατακύρωση του γκολ. Το αν έχει δίκιο ή άδικο είναι κάτι εντελώς σχετικό και υποκειμενικό. Μπορείς να συναντήσεις κάμποσες παρόμοιες φάσεις στις οποίες έχει δοθεί οφσάιντ και αρκετές άλλες όπου δεν καταλογίστηκε παράβαση. Είναι τόσο μεγάλο το εύρος της «ερμηνείας» των «κανονισμών» σε κομβικές περιπτώσεις πια, ώστε να μπορείς να σφυρίζεις σχεδόν ό,τι θέλεις επικαλούμενος κάποιο από τα παράθυρα που έχει ανοίξει η FIFA.
Αν θέλετε τη γνώμη μου, θεωρώ οφσάιντ οποιαδήποτε κίνηση του εκτεθειμένου παίκτη προς την μπάλα, είτε τη βρει είτε όχι, είτε υπάρχει αμυντικός κοντά είτε όχι. Όπως ακριβώς όριζαν οι κανονισμοί μέχρι πριν από λίγα χρόνια. Δεν έχει όμως καμία σημασία τι πιστεύω εγώ και τι θα έπρεπε να γίνεται. Το θέμα είναι τι ισχύει τώρα, μετά τις αλλεπάλληλες παρεμβάσεις – «οδηγίες» των ειδικών.
Πλέον, οι κανονισμοί έχουν χαρακτήρα α λα καρτ. Ο Φορτούνης έφαγε μια γερή αγκωνιά και δεν δόθηκε ούτε φάουλ (ενώ η κίτρινη θα έπρεπε να είναι δεδομένη) και στη Λεωφόρο προσπαθούσαν κάποιοι να μας πείσουν ότι ο Άβιλα έκανε πέναλτι επειδή ο Ιωαννίδης ήρθε από πίσω και έπεσε πάνω στο απλωμένο χέρι του Ισπανού. Άλλοι πατάνε με τις τάπες τον αντίπαλο και τρώνε κόκκινη και άλλοι δεν βλέπουν ούτε κίτρινη. Κι αν ρωτήσεις τους αστείους τύπους που υποδύονται τους τηλεκριτικούς διαιτησίας, θα προσπαθήσουν να δικαιολογήσουν και τις δυο εκδοχές, ανάλογα με το ποιον καλούνται να «εξυπηρετήσουν».
Ότι η βαθμολογία του πρωταθλήματος έχει αλλοιωθεί, ενδεχομένως αμετάκλητα, δεν περιμέναμε τα τέλη Φλεβάρη για να το αντιληφθούμε. Ούτε και το ότι ο Παναθηναϊκός έχει συνολικά τα μεγαλύτερα διαιτητικά εγκλήματα στο ενεργητικό του τη φετινή σεζόν, όντας πολύ μπροστά από τη δεύτερη ΑΕΚ. Το athlosnews.gr τα έχει επισημάνει από τότε που οι Πράσινοι εμφανίζονταν από διάφορα ΜΜΕ ως «τρένο», «ανίκητοι» κλπ. Πολύ μετά ακολούθησαν και άλλοι…
Ο ΠΑΟΚ έχει επίσης λόγους να διαμαρτύρεται – και το κάνει – στις τελευταίες αγωνιστικές. Μόνο που οι δικές του διαμαρτυρίες δεν γίνονται πιστευτές σε κανέναν. Όχι γιατί έχει άδικο, αλλά επειδή δεν τολμάει να κατονομάσει τους υπαίτιους καθώς και το ποιοι κάνουν κουμάντο στην ΕΠΟ. Δεδομένου ότι οι άνθρωποι του ΠΑΟΚ γνωρίζουν πως αν μιλήσουν με ονόματα και διευθύνσεις θα φάνε ξύλο (αφού έχουν υποκινήσει ή συναινέσει απόλυτα σε όσα παρασκηνιακά γίνονται εδώ και χρόνια), αρκούνται σε γενικόλογες και αφηρημένες διαμαρτυρίες που πάντοτε καταλήγουν εμμέσως στο «κράτος των Αθηνών».
Είμαι σχεδόν βέβαιος πως δεν υπάρχει στην παγκόσμια ποδοσφαιρική ιστορία καταγεγραμμένο περιστατικό ομάδας που αδικήθηκε ενώ «δεν έπρεπε». Ακόμα και η πιθανότητα ανθρώπινου λάθους εκμηδενιζόταν όταν ένας διαιτητής έμπαινε στο γήπεδο γνωρίζοντας από πριν ποιον «δεν πρέπει να αδικήσει». Τα όποια ανθρώπινα λάθη θα μπορούσαν να προκύψουν σε ματς όπου δεν υπήρχε από πριν κάποια «θετική προδιάθεση» προς έναν από τους δυο αντιπάλους.
Όλα αυτά στην προ VAR εποχή. Στην τωρινή, ανθρώπινο λάθος δεν μπορεί να υπάρξει ούτε στο κλικ που κάνει το ποντίκι όταν ορίζονται οι προβολές αμυντικών και επιθετικών. Όταν οι υπεύθυνοι του VAR είναι δυο, δεν μπορώ να δεχτώ πως ένα χονδροειδές λάθος σαν αυτό στο Αστέρας – ΠΑΟΚ ή στο Άρσεναλ – Μπρέντφορντ είναι ανθρώπινο. Και ασφαλώς συμφωνώ με όσα είπε ο Αρτέτα με αφορμή εκείνο το έγκλημα που θα μπορούσε να αλλοιώσει ένα ολόκληρο πρωτάθλημα.
"I will only be satisfied if they give me the two points back" 😤
Mikel Arteta says the VAR decision that cost Arsenal a crucial victory against Brentford was NOT a 'human error'❌pic.twitter.com/09rNbbPwEt
— Sky Sports Premier League (@SkySportsPL) February 14, 2023
Από την πρώτη στιγμή του ορισμού του Πινέιρο-Πινιέιρο ο ΑΘΛΟΣ φρόντισε να εξηγήσει στους αναγνώστες του για ποιον λόγο επρόκειτο για τορπιλισμό του ντέρμπι από πλευράς ΚΕΔ και ΕΠΟ.
Από elite… Πινιέιρο: Μπένετ και Μπαλτάκος τινάζουν στον αέρα το ντέρμπι με τον Πορτογάλο διαιτητή!
Πώς θα βρει πραγματικά ο Ολυμπιακός το δίκιο του; Σίγουρα όχι με… μπροστάρη τον Σπάθα. Βρε άνθρωπε του θεού, είσαι καλεσμένος ως τηλεκριτικός διαιτησίας. Κι αντί να αρκεστείς στον σχολιασμό των φάσεων, υπερθεματίζεις και συμπληρώνεις τον ρεπόρτερ Ολυμπιακού με τέτοιο πάθος που κάνει ακόμα και τον (εξαφανισμένο πια) Τάσο Κάκο να μοιάζει σοβαρός και αυθεντία στο είδος του.
Δεν υπάρχει κανείς που να περιμένει τον κάθε γραφικό τηλεκριτικό προκειμένου να διαμορφώσει άποψη. Ειδικά οι άμεσα ενδιαφερόμενοι οπαδοί έχουν ξεκαθαρίσει τα πράγματα μέσα τους από τα πρώτα δευτερόλεπτα, κατά κανόνα ανάλογα με το συμφέρον της ομάδας που υποστηρίζουν. Συνεπώς, καλείσαι να «επηρεάσεις» ένα μικρότερο και σαφώς πιο ουδέτερο κοινό. Πώς όμως να γίνεις πιστευτός όταν μιλάς σαν παράγοντας ομάδας;
Δυστυχώς, η ύπαρξη ενός τηλεκριτικού διαιτησίας μοιάζει με αναγκαίο κακό στις αθλητικές εκπομπές. Αναγκαίο, διότι αφού έχουν οι «άλλοι» δεν μπορείς να μην έχεις εσύ και κακό, διότι η αξιοπιστία τους – ειδικά στην Ελλάδα – είναι μηδενική από τον καιρό που ήταν ακόμη διαιτητές. Ακόμα κι αυτό το αναγκαίο κακό όμως, μπορείς να το σερβίρεις με έναν σαφώς πιο πειστικό τρόπο. Αν αποτύχεις, τότε η ζημιά είναι σαφώς μεγαλύτερη γιατί δεν θα γίνεται πιστευτό ούτε και στις πιο κραυγαλέες φάσεις υπέρ σου.
Ποιος κάτοικος Ελλάδας που ασχολείται με το ποδόσφαιρο (Γιάννη Καλπαζίδη, χαιρετίσματα όπου κι αν είσαι) δεν γνωρίζει τι έχει παιχτεί όλα αυτά τα χρόνια στην ΕΠΟ και ποιοι κάνουν κουμάντο στη διαιτησία και σε ολόκληρο το παρασκήνιο; Όταν όμως έχεις δίκιο βουνό και επιλέγεις τον Σπάθα να το «επικοινωνήσει» και μάλιστα με αυτόν τον τρόπο, πιο πιθανό είναι να το χάσεις παρά να πείσεις και τους ουδετέρους για τα αυτονόητα.
Όπως έχετε αντιληφθεί, η κουβέντα για το αγωνιστικό περνάει σε τριτοτέταρτη μοίρα. Αυτοί που σήμερα το παίζουν υπεράνω και κάνουν ποδοσφαιρικές αναλύσεις αφ’ υψηλού είναι περίπου οι ίδιοι που στην προ εξυγίανσης εποχή έβλεπαν φαντάσματα με σκάνδαλα υπέρ του Ολυμπιακού όταν οι Ερυθρόλευκοι ήταν 15-20 βαθμούς μπροστά από τον δεύτερο.
Είναι αυτοί που δηλώνουν ότι «αγαπούν το ποδόσφαιρο» όπως αγαπούσαν το μπάσκετ όλοι εκείνοι που δεν έβλεπαν κανένα πρόβλημα στην εποχή Βασιλακόπουλου. Πάντα έφταιγαν οι παίκτες του Ολυμπιακού, οι προπονητές, οι Αγγελόπουλοι, ο κόσμος, οι διαιτητές: το βρωμερό παρασκήνιο του φάρου ποτέ. Για διαιτησία τους άκουγες να μιλούν μονάχα όταν έπαιζε ο Παναθηναϊκός στην Ευρωλίγκα και τον «κυνηγούσε» ο κακός Μπερτομέου (και τώρα ο κακός Μποντίρογκα), άντε και στα ματς της εθνικής που σχεδόν πάντα έφταιγαν οι διαιτητές στις ήττες και ποτέ οι προπονητές και η ομοσπονδία που τους επέλεγε.
Ελπίζω πλέον να έχουν πειστεί για τη «χρησιμότητα» της κουβέντας για τη διαιτησία όσοι έκαναν τους υπεράνω τον προηγούμενο καιρό. Κυρίως, ελπίζω να έχουν καταφέρει να διαχωρίσουν το αγωνιστικό σκέλος από το εξωαγωνιστικό, κατανοώντας πως το να μην παίζεις καλά σε κάποια ματς δεν νομιμοποιεί κανέναν να σε σφάζει στο γόνατο ή να σπρώχνει ανελέητα τους ανταγωνιστές του ή και τα δυο μαζί.
Προφανώς με εμφανίσεις σαν αυτή του Σαββάτου ο Ολυμπιακός δικαιούται να ελπίζει. Από την άλλη, οφείλουμε να λάβουμε υπόψη μας πως αυτόν τον Παναθηναϊκό ο ΠΑΟΚ τον έκανε σκόνη τρεις φορές μέσα σε οχτώ μέρες τον περασμένο μήνα. Όπως δεν πρέπει να παραγνωρίζουμε πως είναι πλέον πιθανότατο σενάριο να ολοκληρωθεί η κανονική περίοδος με 0 (ολογράφως μηδέν) νίκες κόντρα στους άλλους τρεις του BIG 4, αν δεν προκύψει διπλό στη Νέα Φιλαδέλφεια την άλλη Κυριακή.
Θα το επαναλάβω κλείνοντας. Το φετινό πρωτάθλημα έχει ήδη αλλοιωθεί σε μεγάλο βαθμό. Αν όμως οι Ερυθρόλευκοι συνεχίσουν να αποδεικνύονται ανεπαρκείς στα ντέρμπι των πλέι οφ, να είστε σίγουροι πως ελάχιστοι θα είναι εκείνοι που θα ψάχνουν δικαιολογίες στη διαιτησία. Οι 7 νίκες στα πλέι οφ είναι ο μίνιμουμ στόχος για μια ομάδα που θέλει να λέγεται διεκδικήτρια και επιδιώκει να βγάλει τα σπασμένα της κανονικής περιόδου.
Τώρα, αν οι απεσταλμένοι του Μπένετ και του Μπαλτάκου αποδειχθούν το ίδιο «αποφασισμένοι» και στα ντέρμπι των πλέι οφ, εδώ θα είμαστε για να συζητήσουμε αν και πώς θα τελειώσει η παρωδία…