Ο Ολυμπιακός είναι ο μεγαλύτερος πολυαθλητικός σύλλογος της Ευρώπης και δεν χρειάζεται να προσπαθήσει πολύ κάποιος για να το αποδείξει. Αν εξαιρέσουμε κάποιους εγχώριους μικρόψυχους, δύσκολα θα βρεθεί άνθρωπος με σώας τας φρένας που να μην αναγνωρίζει την παραπάνω αλήθεια.
Την περυσινή σεζόν ο Ολυμπιακός κατέκτησε το Challenge Cup στο βόλεϊ και έφτασε λίγα δευτερόλεπτα ή ένα σουτ μακριά από την 4η Ευρωλίγκα της ιστορίας του. Φέτος τα πράγματα είναι ακόμα καλύτερα. Οι Ερυθρόλευκοι πριν λίγο καιρό έγιναν ο πρώτος ελληνικός σύλλογος που κατακτά τρόπαιο της UEFA, μετά την ανεπανάληπτη πορεία που ολοκληρώθηκε με τον θρίαμβο επί της Μίλαν.
Έχουν περάσει μόλις λίγες εβδομάδες από τότε και σε αυτό το μικρό χρονικό διάστημα μεσολάβησε μια ακόμη παρουσία στον τελικό του LEN Champions League Γυναικών, η παρθενική πρόκριση σε ευρωπαϊκό τελικό χάντμπολ, η πρόκριση στο LEN Champions League Ανδρών, μια επική ανατροπή-πρόκριση σε τρίτο σερί Final Four της EuroLeague και το θαύμα των θαυμάτων, η ανεπανάληπτη πρόκριση στον τελικό του Conference League με δυο θριάμβους επί της Άστον Βίλα, μιας από τις κορυφαίες ομάδες της φετινής Premier League.
Οι απανταχού οπαδοί του Ολυμπιακού ζουν την πιο ένδοξη σεζόν στην ιστορία του συλλόγου, πολύ πριν αυτή φτάσει στο τέλος της και δίχως να υπολογίζονται οι εγχώριοι τίτλοι που έχουν ήδη κατακτηθεί αλλά και όσοι ακόμη περιμένουν υπομονετικά μέχρι να καταλήξουν στο μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας.
Θα ήταν υπερβολικό και σίγουρα εγωιστικό να απαιτεί κάποιος από ανθρώπους που δεν υποστηρίζουν τον Ολυμπιακό να χαρούν με τις επιτυχίες του. Αυτό δεν είναι αποκλειστικό ελληνικό προνόμιο: από την πιο αναπτυγμένη μέχρι την πιο υπανάπτυκτη χώρα, οι περισσότεροι οπαδοί χαίρονται με τις καταστροφές των αντιπάλων τους και στενοχωριούνται στις μεγάλες στιγμές τους.
Όλα αυτά όμως ισχύουν για τους οπαδούς. Διότι για τα θεσμικά πρόσωπα δεν υπάρχει καμία δικαιολογία. Όσο κι αν ζορίζονται, ό,τι κι αν πρεσβεύουν οπαδικά (ή πολιτικά, δυστυχώς όλα παίζουν ρόλο στην Ψωροκώσταινα), άνθρωποι που κατέχουν θεσμικές θέσεις οφείλουν δημοσίως να βγάλουν μια εικόνα χαράς και ικανοποίησης για ένα επίτευγμα που στην τελική διαφημίζει μια ολόκληρη χώρα. Έστω κι αν αυτή η χώρα δεν είναι άξια τέτοιας διαφήμισης.
Μέσα στην ανείπωτη χαρά του, ο Βαγγέλης Μαρινάκης κάλεσε όλους τους Έλληνες να πανηγυρίσουν μαζί με τον Ολυμπιακό ενδεχόμενη κατάκτηση της κούπας στις 29 Μαΐου. Θα ήταν όμως υποκριτικό σε στιγμές υπερηφάνειας και συγκίνησης να αποκρύψει την αλήθεια και να μην αναφερθεί σε όσους χτύπησαν και συνεχίζουν να χτυπούν τον μεγαλύτερο σύλλογο της χώρας και τον ίδιο προσωπικά.
Πριν αλέκτορα φωνήσαι, ο πρωθυπουργός της χώρας απέδειξε αυτά για τα οποία τον κατηγορούν όλοι οι Ολυμπιακοί. Ότι δεν διαθέτει καν τη μεγαλοψυχία να συγχαρεί την ομάδα που υποτίθεται κιόλας πως υποστηρίζει, χωρίς πονηριές και πολιτικαντισμό. Στην αδιαμφισβήτητα μεγαλύτερη βραδιά του ελληνικού ποδοσφαίρου σε συλλογικό επίπεδο στον 21ο αιώνα (στην πραγματικότητα όλων των εποχών όπως θα εξηγήσουμε παρακάτω), ο Κυριάκος Μητσοτάκης τήρησε τα περί «κοινωνικής συνοχής» ξεκινώντας το συγχαρητήριο μήνυμά του με τον… Παναθηναϊκό! Ήταν τόσο δύσκολο να συγχαρεί τον Ολυμπιακό του Βαγγέλη Μαρινάκη που στο πλαίσιο μιας κίβδηλης συμπεριληπτικότητας έβαλε μέσα και την πρόκριση του ΠΑΟ στο φάιναλ φορ (και αναγκαστικά κι αυτή του θρυλικού Ολυμπιακού των Αγγελόπουλων).
Ομολογουμένως για τους Πράσινους ήταν ιστορική επιτυχία η επιστροφή σε φάιναλ φορ μετά από 12 χρόνια, έστω και με τον τρόπο που αυτή ήρθε και που σχολιάστηκε δυσμενώς λόγω των διαιτητικών αποφάσεων όχι μόνο από την πλευρά της Μακάμπι αλλά και από ξένα ΜΜΕ και καθηγητές διαιτησίας. Κατά τα λοιπά, μόνο πρωτόγνωρο δεν είναι για την Ελλάδα να εκπροσωπείται στο μεγαλύτερο μπασκετικό ραντεβού της Ευρώπης δεδομένου ότι ο Ολυμπιακός θα βρεθεί εκεί για 3η σερί σεζόν και συνολικά έκτη από τότε που ο ΠΑΟ σταμάτησε τα πάρε-δώσε με την ευρωπαϊκή αφρόκρεμα (δηλαδή από το 2013 κι έπειτα).
Καμία σύμπτωση δεν υπάρχει στα πρωθυπουργικά συγχαρητήρια, όπου έπρεπε με κάθε τρόπο να χωρέσει τουλάχιστον μια ομάδα ακόμη ώστε να μη δοθούν οι «λάθος εντυπώσεις». Κάπως έτσι, ο Μητσοτάκης εκτέθηκε για ακόμα μια φορά, αφού σε μια εξ ολοκλήρου Ολυμπιακή βραδιά ξεκίνησε τα διόλου εγκάρδια συγχαρητήριά του με αναφορά στο όνομα του Παναθηναϊκού.
Όταν κοτζάμ πρωθυπουργός δίνει τον τόνο, δεν γίνεται να μην ακολουθήσουν οι παρατρεχάμενοί του. Στις λιγοστές λέξεις που χρησιμοποίησε στο μήνυμά του, ο αναπληρωτής υπουργός Αθλητισμού Γιάννης Βρούτσης κατάφερε να σπαταλήσει αρκετές εξ αυτών προκειμένου να μας ενημερώσει ότι περίμενε 53 χρόνια για να βρεθεί ελληνική ομάδα σε ευρωπαϊκό τελικό.
Η αναφορά του κυρίου Βρούτση είναι προφανής. Ο δε υπαινιγμός του αγγίζει τα όρια της χυδαιότητας και της προσβολής προς τον μεγαλύτερο ελληνικό σύλλογο και τα εκατομμύρια των οπαδών του. Πού χωράει η έμμεση αναφορά σε ένα γεγονός που αφορά τον αιώνιο αντίπαλο του Ολυμπιακού και που εκτυλίχθηκε πριν από μισό αιώνα, στην πιο σκοτεινή εποχή της μεταπολεμικής Ελλάδας, μπλέκοντάς το με την πιο σπαθένια συλλογική επιτυχία του ελληνικού ποδοσφαίρου;
Είναι περιττό να υπενθυμίσουμε τις οπαδικές προτιμήσεις του κυρίου Βρούτση και πολύ περισσότερο τις παρέες και τις συναναστροφές του. Όλοι κάποια ομάδα υποστηρίζουν, όλοι με κάποιους κάνουν παρέα (έστω κι αν κρίνονται γι’ αυτό). Επειδή όμως είναι κρίμα άνθρωποι που κατέχουν κυβερνητικά πόστα να εμφανίζονται και ανιστόρητοι εκτός από εμπαθείς με τον Ολυμπιακό, αναπαράγοντας απόψεις δημοσιογραφικών υπονόμων, εδώ είμαστε για να τους δώσουμε τα φώτα μας.
Για το περιβόητο «έπος του Γουέμπλεϊ» τα έχουμε πει αναλυτικά εδώ και μια διετία. Πολλά χρόνια πριν την αδιάψευστη μαρτυρία της αείμνηστης Δέσποινας Παπαδόπουλου στο Mega (που ανήκε εν μέρει και στην οικογένεια Βαρδινογιάννη τότε) για το πώς το χουντικό καθεστώς «το πλήρωσε και θα το πάρει», ενώ δημοσιεύματα από αρκετές χώρες του εξωτερικού, σε κάποιες περιπτώσεις με βαριές υπογραφές όπως αυτή του διάσημου Μπράιαν Γκλάνβιλ, μιλούσαν για δωροδοκίες και περίεργες συμπεριφορές.
Παίκτες και στελέχη του Ερυθρού Αστέρα είχαν αφήσει κάμποσα υπονοούμενα για τη ρεβάνς της Λεωφόρου, η Bild είχε αποτυπώσει ισχυρισμούς για δωροδοκία της Σλόβαν με εμπλοκή των αδερφών Τσάπκοβιτς, ενώ υπάρχει και το αδιάσειστο ντοκουμέντο της προσωπικής μαρτυρίας του αξέχαστου Φίλιππα Συρίγου ενώπιον του Αριστείδη Καμαρά σε εκπομπή του πρώτου στην ΕΡΤ στα μέσα της δεκαετίας του ’80. Εκεί όπου αποκάλυψε την απίθανη ιστορία με τον διαιτητή του αγώνα Παναθηναϊκός – Έβερτον, ο οποίος κέρδιζε στον ελληνικό ιππόδρομο χωρίς καλά-καλά να στοιχηματίζει στις κούρσες!
Σταματήστε για λίγο και αναλογιστείτε ότι σε μια πορεία τεσσάρων προκρίσεων, οι τρεις εξ αυτών αμαυρώθηκαν από πολλές αναφορές του ξένου Τύπου, πολύ πριν προκύψουν οι εγχώριες μαρτυρίες που προαναφέραμε. Η μόνη πρόκριση για την οποία δεν ακούστηκε το παραμικρό ήταν αυτή επί της Ζενές Ες από το Λουξεμβούργο στον πρώτο γύρο. Κάτι είναι κι αυτό.
Σε μια κανονική χώρα, οι αναφορές σε ένα «επίτευγμα» που προέκυψε εν μέσω τόσων πολλών σκιών σε εποχή σκληρής δικτατορίας θα ήταν σπανιότατες. Κάτι σαν το ένοχο μυστικό με τα ακατάρριπτα παγκόσμια ρεκόρ του στίβου από τη δεκαετία του ’80, όταν αθλητές και αθλήτριες μπορούσαν σχεδόν ανεξέλεγκτα να κάνουν χρήση. Τα ρεκόρ καταγράφηκαν, επισημοποιήθηκαν, αλλά αρκετά χρόνια μετά οι αναφορές σε αυτά είναι ελάχιστες και πάντα με υπονοούμενα και αστερίσκους.
Αυτό που… περίμενε 53 χρόνια ο Γιάννης Βρούτσης ήρθε. Μόνο που δεν έχει καμία σχέση με το «προηγούμενο» στο οποίο υπαινικτικά αναφέρθηκε. Ο Παναθηναϊκός έφτασε τότε στον τελικό του κυπέλλου Πρωταθλητριών έχοντας ένα καθεστώς στο πλευρό του. Σε μια εντελώς διαφορετική εποχή και με σαφώς μακρύτερη διαδρομή, ο Ολυμπιακός έφτασε στον τελικό του Conference League έχοντας απέναντι του την ποδοσφαιρική ομοσπονδία αλλά και ένα ολόκληρο κράτος.
Ακριβώς όπως το διατύπωσε παραπονεμένα και εν μέσω συγκίνησης ο Βαγγέλης Μαρινάκης: «Πρέπει να αναλογιστεί κανείς από ποια χώρα ξεκινήσαμε και το κάναμε αυτό, με ποια ποδοσφαιρική ομοσπονδία το κάναμε αυτό, με ποια κυβέρνηση το κάναμε αυτό και παρόλες τις δυσκολίες το καταφέραμε αυτό το μεγάλο όνειρο»…
Το ίδιο κράτος που χαρίζει γήπεδα, πριμοδοτεί την κατασκευή τους ή τα κατασκευάζει εξ ολοκλήρου με δικά του έξοδα, δεν τηρεί καμία ισονομία απέναντι στον Ολυμπιακό. Τον μοναδικό σύλλογο που διαφημίζει τη χώρα στην Ευρώπη σε όλα τα ομαδικά αθλήματα και που στα περισσότερα είναι ουσιαστικά άστεγος. Ενοικιαστής σε ένα γήπεδο που χτίστηκε χωρίς κρατικό χρήμα (20 χρόνια μετά η προπαγάνδα περί Καραϊσκάκη έχει ξεφτίσει), ενοικιαστής στο ΣΕΦ και φιλοξενούμενος σε ένα κολυμβητήριο που οι ξένες ομάδες απορούν κάθε φορά που το επισκέπτονται, αναλογιζόμενες τις επιτυχίες των Ερυθρολεύκων στο πόλο Ανδρών και Γυναικών.
Το ελληνικό κράτος είναι αποκλειστικά υπεύθυνο για τις συνθήκες αθέμιτου ανταγωνισμού σε βάρος του Ολυμπιακού. Δεν είναι μόνο το θέμα των εγκαταστάσεων (η επιστροφή της ΚΑΕ Παναθηναϊκός στα μεγάλα μπάτζετ και ό,τι συνεπάγεται με αυτό αγωνιστικά είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την παραχώρηση του ΟΑΚΑ και αρκετών ακόμη χώρων) που δημιουργεί αθέμιτο ανταγωνισμό, αλλά και οι σοβαρότατες καταγγελίες του Μιχάλη Κουντούρη το περασμένο φθινόπωρο σχετικά με κρατική «αβλεψία» σε πρακτικές φοροδιαφυγής που ακολουθούν οι ανταγωνιστές των Ερυθρολεύκων στα ερασιτεχνικά αθλήματα. Καταγγελίες που παραμένουν αναπάντητες μετά από τόσους μήνες.
Ο μεγαλύτερος ελληνικός σύλλογος και κορυφαίος πολυαθλητικός στην Ευρώπη γιορτάζει την μεγαλύτερη ποδοσφαιρική επιτυχία του (μέχρι την επόμενη) αλλά και τα σπουδαία επιτεύγματα των υπόλοιπων τμημάτων του. Ο κόσμος του έχει κάθε δικαίωμα να πανηγυρίζει και να νιώθει περήφανος, όπως και οι οπαδοί των άλλων ομάδων μπορούν να χαίρονται ή να στενοχωριούνται γι’ αυτό, αφού είπαμε ότι είναι απολύτως θεμιτό. Όσο για εκείνους που κατέχουν αξιώματα και θεσμικά πόστα, οφείλουν να κρύψουν τα πραγματικά τους συναισθήματα και στις δημόσιες τοποθετήσεις τους να αποδώσουν τα εύσημα στους Ερυθρόλευκους χωρίς περιστροφές και πονηριές. Εκτός αν τους είναι τόσο δύσκολο να φανούν έστω και στοιχειωδώς αξιοπρεπείς…
Ελπίζω να αντιλαμβάνονται όλοι ότι τα παραπάνω δεν αποτελούν προσωπικές απόψεις αλλά αδιαμφισβήτητα γεγονότα που συνοδεύονται από στοιχεία και ντοκουμέντα, με σεβασμό στους αναγνώστες-οπαδούς όλων των ομάδων. Η πολιτική του ΑΘΛΟΥ είναι αυστηρή σε οτιδήποτε σχετίζεται με ιστορικές αναφορές και δεν γίνονται αποδεκτοί αβάσιμοι ισχυρισμοί και κείμενα χωρίς επιχειρηματολογία και αποδείξεις. Από ένα ψέμα που σκοτώνει, οι αλήθειες που πληγώνουν θα πάντοτε προτιμότερες.