Όσοι μιλούσαν για ευνοϊκότατη κλήρωση και έκαναν όνειρα ακόμη και για τελικό, προσγειώθηκαν απότομα από όσα συνέβησαν το βράδυ της Τσικνοπέμπτης στο Καραϊσκάκη. Αφενός η Μακάμπι Τελ Αβίβ δεν ήταν… χωριό όπως έφτασαν στο σημείο να πιστεύουν κάποιοι και αφετέρου ο Ολυμπιακός αποδείχθηκε για ακόμα μια φορά ανέτοιμος να διαχειριστεί ευρωπαϊκές καταστάσεις σε τόσο προχωρημένο σημείο της σεζόν.
Αυτό το τελευταίο ειδικά δεν σχετίζεται με την προβληματική κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι Ερυθρόλευκοι εδώ και κάποιο χρονικό διάστημα. Ακόμα και στις πολύ καλές περιόδους τους, τα στραβοπατήματα στις νοκ άουτ φάσεις αποτελούν μια σταθερά που μοιάζει εδώ και πολλά χρόνια με κατάρα.
Το φαινόμενο δεν σχετίζεται τόσο με το όνομα του αντιπάλου, όσο με μια μεταφυσική ικανότητα του Ολυμπιακού να τα κάνει μούσκεμα ακόμα και όταν ο αντίπαλος μοιάζει του χεριού του. Όχι στη θεωρία (όπως η Μακάμπι), αλλά στην πράξη. Όπως η Μέταλιστ το 2012 που πήγε στα αποδυτήρια του Καραϊσκάκη ουσιαστικά αποκλεισμένη (με 0-1 από το πρώτο ματς και 1-0 εις βάρος της στο ημίχρονο) και επέστρεψε στον αγωνιστικό χώρο για να πάρει μια παρανοϊκή πρόκριση.
Εκείνοι που δίνουν έμφαση στην προϊστορία και την παράδοση, ήταν πολύ συγκρατημένοι στο άκουσμα του ονόματος των Ισραηλινών. Η Μακάμπι Τελ Αβίβ ήταν η πρώτη ισραηλινή ομάδα που βρήκαν ποτέ μπροστά τους οι Ερυθρόλευκοι σε νοκ άουτ αναμετρήσεις, ξεκινώντας ένα κακό σερί που κορυφώθηκε το καλοκαίρι του 2022 με το μοιραίο 0-4 από τη Χάιφα. Ενδιάμεσα ο Ολυμπιακός είχε αποκλειστεί από τη Χάποελ Μπερ Σεβά στα προκριματικά του 2016, ενώ και η συνύπαρξή του με τη Χάιφα σε ομίλους (Τσάμπιονς Λιγκ 2002/03) μόνο γουρλίδικη δεν ήταν μετά το βαρύ 3-0 στην Κύπρο και το 3-3 στη Ριζούπολη.
Η πρώτη ήττα της εποχής Μεντιλίμπαρ ήταν στην πραγματικότητα ένας διασυρμός, από αυτούς που συχνά έγιναν αιτία ή αφορμή απομάκρυνσης ενός προπονητή στο Λιμάνι. Το ότι δεν στήθηκαν λαϊκά δικαστήρια οφείλεται στο ότι η παρουσία του Βάσκου έχει πείσει άπαντες πως μπορεί να αποτελέσει εγγύηση για επιτυχίες στο μέλλον.
Η Ρεάλ αλλοιώνει τη βαθμολογία της Euroleague (κυρίως εις βάρος του Ολυμπιακού)
Ήταν όμως τόσο αναπάντεχη η εξέλιξη του αγώνα κόντρα στη Μακάμπι; Ο Ολυμπιακός έκανε τρία από πολύ καλά έως τέλεια ματς μέσα σε μια εβδομάδα. Η αρχή έγινε στο ντεμπούτο του Ισπανού τεχνικού με τη Φερεντσβάρος εντός και η συνέχεια δόθηκε στο ιστορικό 1-4 της Τούμπας (που θα ήταν 0-4 αν δεν είχαμε… εξυγίανση) αλλά και στην επιβλητική – λόγω του τρόπου με τον οποίο προέκυψε – νίκη μέσα στη Βουδαπέστη.
Όλα αυτά έγιναν προτού ο Μεντιλίμπαρ προλάβει να κλείσει 15 μέρες στο Ρέντη. Όσο κι αν ήθελαν όλοι οι οπαδοί να πιστέψουν σε μάγους, ο ίδιος γνώριζε καλά ότι η συμβολή του δεν θα ήταν ποτέ δυνατό να γίνει τόσο ισχυρή μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Στα επόμενα δυο παιχνίδια οι Ερυθρόλευκοι έπαιξαν με τη φωτιά και δεν είχαν καμία σχέση με την τριάδα των αγώνων που προανέφερα.
Όταν κάτι στραβό πηγαίνει εντελώς ξαφνικά πάρα πολύ καλά, η λογική λέει πως αυτό δεν θα συμβαίνει συνέχεια. Όσες διορθωτικές κινήσεις κι αν έγιναν, ακόμα και οι πέτρες αναγνωρίζουν ότι το φετινό οικοδόμημα του Ολυμπιακού μετατράπηκε σε πύργο της Βαβέλ με το συνεχές πήγαινε – έλα παικτών και προπονητών.
Ο Βάσκος και οι συνεργάτες του φαίνεται πως δεν αξιολόγησαν σωστά τα δεδομένα που προέκυψαν από τα δυο ματς με Αστέρα Τρίπολης και Παναιτωλικό. Οι πανομοιότυπες νίκες με ανατροπή είχαν μεν αύρα πρωταθλητισμού, όπως συνηθίζουμε να λέμε συχνά καθ’ υπερβολήν, ωστόσο ο μόνος λόγος για τον οποίο πέρασαν άμεσα στη λήθη είναι επειδή η γκέλα αποφεύχθηκε στο παραλίγο. Και με αρκετή δόση τύχης, ειδικά στο Αγρίνιο.
Το να δέχεσαι πρώτος γκολ σε δυο σερί παιχνίδια από ομάδες χαμηλής δυναμικότητας είναι κάτι που μπορεί να σου αφήσει κουσούρι, ειδικά όταν δεν σου κοστίζει. Να σε παρασύρει, κάνοντάς σε ενδόμυχα να πιστέψεις ότι είσαι άτρωτος και ότι θα μπορείς πάντα να νικάς ακόμα και όταν μένεις πίσω στο σκορ. Από την ισχυρή αυτοπεποίθηση μέχρι την έπαρση η απόσταση πολλές φορές είναι ελάχιστη. Και κάπου εκεί φαίνεται ότι παρασύρθηκαν οι Ερυθρόλευκοι.
Η Μακάμπι άνοιξε το σκορ πολύ νωρίς. Όπως θα μπορούσε να έχει κάνει και η Φερεντσβάρος στο ντεμπούτο του Μεντιλίμπαρ, αν ο Βάργκα δεν ήταν εκτεθειμένος για λίγα εκατοστά. Δεν χρειάστηκε να μάθουμε ποτέ τι θα γινόταν αν οι Ούγγροι έπαιρναν προβάδισμα τόσο γρήγορα. Δυστυχώς όμως ανακαλύψαμε τι συνέβη στην περίπτωση των Ισραηλινών.
Η συμπεριφορά του Ολυμπιακού θύμιζε έντονα εκείνη στο 2-4 από τον ΠΑΟΚ. Κι ας ήταν άλλος προπονητής στον πάγκο τούτη τη φορά. Ενδεχομένως να παρατηρήσετε πολλές ομοιότητες αν δείτε ξανά τα δυο παιχνίδια, τόσο στα τακτικά λάθη όσο και στα ατομικά. Αν κάποιος είχε τη φαεινή να δώσει στο επιτελείο του Ρόμπι Κιν το βίντεο εκείνου του ματς, είναι σαν να άνοιξε την Κερκόπορτα σε όλες τις φετινές παθογένειες των Ερυθρόλευκων.
Όταν μείνεις πίσω στο σκορ κόντρα στον Αστέρα ή τον Παναιτωλικό, έχεις καλές πιθανότητες να ανακάμψεις ακόμα κι αν δεν είσαι όσο καλός πρέπει. Αν όμως απέναντί σου βρίσκεται μια στρωμένη ομάδα σαν τη Μακάμπι και ένας φορ με την τεράστια κλάση του Ζάχαβι, θα πρέπει εκτός από πολύ καλός αγωνιστικά να είσαι και πολύ δυνατός πνευματικά. Ο Ολυμπιακός δεν ήταν τίποτα από τα δυο την Πέμπτη και κάπως έτσι προέκυψε το οδυνηρό 1-4.
Το κέρδος της βραδιάς για τους Πειραιώτες είναι ότι ο Μεντιλίμπαρ δεν βρέθηκε στο στόχαστρο των οπαδών. Κάπως έτσι εξασφαλίστηκε και η μέγιστη δυνατή ηρεμία ενόψει ντέρμπι, αφού η κριτική στους παίκτες έρχεται και παρέρχεται. Σήμερα είναι παλτά, αύριο είναι θεοί, μεθαύριο ξανά παλτά και πάει λέγοντας. Όσο όμως υπάρχει εμπιστοσύνη στο πρόσωπο του προπονητή, οι συνθήκες θα είναι πάντα καλές.
Ο Ροντινέι, που μέχρι τις προάλλες αναγνωριζόταν ως κορυφαίος δεξιός μπακ των τελευταίων ετών, μετατράπηκε σε Βραζιλιάνο από την Αγιά Βαρβάρα, η τριάδα Έσε – Όρτα – Τσικίνιο που αποθεωνόταν για την αποτελεσματικότητά της βγήκε σχεδόν άχρηστη, ενώ δεν χρειάζεται καν να πω για Ρέτσο και Ορτέγκα. Μόνο ο Κάρμο γλίτωσε την μπόρα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο Πορτογάλος ήταν καλός.
Αλίμονο αν τον Μάρτιο του 2024 δεν ξέρουμε τι μπορεί και τι δεν μπορεί να προσφέρει ο Ρέτσος. Ή ο Μασούρας που επίσης τα ακούει μετά από κάθε ήττα κι ας έχει προσφέρει στην ομάδα απείρως περισσότερα απ’ όσα ένα κάρο πολυδιαφημισμένοι που ήρθαν με τιμές και έφυγαν νύχτα. Αυτή είναι η παντοτινή μοίρα των Ελλήνων στον Ολυμπιακό (και όχι μόνο) και το φαινόμενο αυτό δεν περιορίζεται στο ποδοσφαιρικό τμήμα. Ρωτήστε και τον Κώστα Παπανικολάου αν έχετε ακόμη απορίες…
ΥΓ1. Μιλώντας για «Παπ», νομίζω ότι καλό είναι κάποιες ερωτήσεις «κουτσομπολίστικου» ύφους να αποφεύγονται, αφού είναι σαφής ο διχαστικός χαρακτήρας τους. Κι αν δεν μπορούν να κρατηθούν οι άνθρωποι της Nova, ας τους βάλει ο ίδιος ο αρχηγός στη θέση τους αντί να πέφτει στην παγίδα.
Ελπίζω την Πέμπτη να πάνε όλα καλά στο ΣΕΦ τηλεοπτικά, γιατί τα «μηνύματα» των προηγούμενων ημερών δεν ήταν καθόλου ενθαρρυντικά. Αδυνατώ να καταλάβω τι είναι αυτό που δυσκολεύει τόσο πολύ κάποιους στο να κρατήσουν ισορροπίες, έστω δημοσίως. Η πνευμονία πάντως δεν αποτελεί δικαιολογία…
ΥΓ2. Συμπληρώθηκε ένας χρόνος χωρίς τον Παναγιώτη Γκαραγκάνη. Πιο αδιανόητο από τη ξαφνική φυγή του ήταν ο τρόπος με τον οποίο έφυγε…