Η 30η Δεκεμβρίου ήταν κυκλωμένη αρκετές εβδομάδες νωρίτερα στο πράσινο ημερολόγιο. Όχι τυχαία. Στο πονηρούτσικο μυαλό κάποιων μια νίκη επί του Ολυμπιακού θα αποκτούσε διαστάσεις θριάμβου, θα πανηγυριζόταν σαν τίτλος και ταυτόχρονα θα δημιουργούσε μεγάλο πρόβλημα στους νταμπλούχους Ελλάδας.
Μπορεί σήμερα να ακούγεται ως ανέκδοτο το παραπάνω σενάριο ωστόσο να είστε βέβαιοι πως δεν θα ήταν πολύ μακριά από την πραγματικότητα, αν το αποτέλεσμα ήταν διαφορετικό. Φτάνει να θυμηθεί κάποιος το κλίμα που είχε δημιουργηθεί σε βάρος των Ερυθρολεύκων μετά τις ήττες από Βιλερμπάν και Ερυθρό Αστέρα ή απλώς να ανατρέξει σε διάφορα κείμενα εκείνων των ημερών, που εμφάνιζαν τον Ολυμπιακό υπό κατάρρευση και τον Γιώργο Μπαρτζώκα από υπόλογο έως και υπό διωγμό.
Κάποιοι το έκαναν από αφέλεια, κάποιοι από σκοπιμότητα, το θέμα είναι πως το έργο είχε στηθεί καλά. Το αναπάντεχο γεγονός που ανέτρεψε τα δεδομένα πριν καν γίνει το τζάμπολ ήταν ο τραυματισμός και η κατά συνέπεια απουσία του Σάσα Βεζένκοφ. Όπως κι αν το δεις, όσο αφελής, άσχετος ή εμπαθής κι αν είσαι, δεν γινόταν να μην αναγνωρίσεις το τεράστιο χάντικαπ του Ολυμπιακού που καλούταν να παίξει σε μια φουλ εχθρική έδρα χωρίς τον κορυφαίο παίκτη της φετινής Euroleague τη στιγμή που μιλάμε.
Το ότι ο Ολυμπιακός προερχόταν από 9 σερί νίκες, ρεκόρ αδιανόητο στις μπασκετικές μονομαχίες των δυο αιωνίων, προφανώς δεν είχε καμία σημασία για τους πονηρούς. Διότι και στατιστικά να το πάρεις, αν δυο αντίπαλοι αναμετρηθούν 10 φορές σε 12 μήνες, όσο ανώτερος κι αν είναι ο ένας, όσο «χωριό» κι αν είναι ο άλλος, το 10/10 έχει απειροελάχιστες πιθανότητες να προκύψει. Εκεί πόνταραν αυτοί που ήθελαν να δημιουργήσουν πρόβλημα στον Ολυμπιακό – προς όφελος του Παναθηναϊκού βεβαίως – αλλά η απουσία Βεζένκοφ ήταν ένα σημαντικό πλήγμα στα σχέδια τους.
Το ισχυρότερο πλήγμα βεβαίως ήρθε στα 40 λεπτά του αγώνα. Αν κάποιος δεν ήξερε ποιες ομάδες βρίσκονταν στο παρκέ του ΟΑΚΑ, θα ορκιζόταν πως τις χωρίζει τουλάχιστον μια κατηγορία στα εθνικά τους πρωταθλήματα. Κάπου εκεί παρατηρήθηκε και μια μεγάλη παραδοξότητα. Εκεί που ο Ολυμπιακός είχε πλέον μια εξαιρετική δικαιολογία σε πιθανή ήττα, αντί να τη χρησιμοποιήσει ως άλλοθι τη μετέτρεψε σε κίνητρο. Κι έτσι έγινε του Κουτρούλη ο γάμος.
Το 71-95 ήταν μάλλον κολακευτικό για τους Πράσινους, αφού το ερυθρόλευκο φρενάρισμα στο τέλος απέτρεψε για ακόμα μια φορά το τελευταίο δεκάμηνο την 30άρα. Η ιστορία απέδειξε πως ο ΠΑΟ ήταν ο ιδανικός αντίπαλος προκειμένου να ανυψωθεί το ερυθρόλευκο ηθικό μετά τις δυο σοκαριστικές ήττες. Από τη στιγμή που οι Ερυθρόλευκοι πήδηξαν θριαμβευτικά το φυσικό εμπόδιο του Παναθηναϊκού αλλά και τα τεχνητά εμπόδια που τους είχαν στήσει ΜΜΕ και μυαλοπώληδες, το μεγάλο ενδιαφέρον πλέον εστιάζεται στη διαχείριση της τεράστιας κρίσης που έχει απλωθεί στο πράσινο στρατόπεδο.
Εντάξει ο Φαλ, αλλά πήρατε χαμπάρι τι συνέβη με τον Μπολομπόι;
Η ανακοίνωση της «Θύρας 13 Επαρχίας – Ευρώπης» ήταν ένα πολύ γερό καμπανάκι στα αυτιά του Δημήτρη Γιαννακόπουλου, ο οποίος έμοιαζε να έχει βρει την ησυχία του από τους οργανωμένους τον τελευταίο καιρό. Φαίνεται όμως ότι οι εκτός λεκανοπεδίου οπαδοί του ΠΑΟ έχουν μάλλον μικρότερες αντοχές από τους εντός και κάπως έτσι προέκυψε ένα κείμενο διόλου κολακευτικό για τον ιδιοκτήτη της πράσινης ΚΑΕ.
Στον λάκκο που κάποιοι επιμελώς έσκαβαν για Ολυμπιακό και Μπαρτζώκα, βρίσκεται μέσα ολόκληρος ο μπασκετικός Παναθηναϊκός. Διοίκηση, στελέχη, παίκτες και προπονητές, κανείς δεν εξαιρείται. Τώρα βέβαια, μην περιμένετε τα «δημοφιλή» ΜΜΕ να αποδώσουν ευθύνες στον ιδιοκτήτη της ομάδας. Οι «φιλοσοφημένες» πένες και τα λαλίστατα μικρόφωνα ωστόσο φτάνουν μέχρι τον προπονητή, άντε και τον δύστυχο τον Πεδουλάκη, λες και ο Αργύρης πήρε από μόνος του πόστο ευθύνης. Δεν αναφέρομαι μονάχα στις λεγόμενες «αντικειμενικές» βεβαίως, αλλά και σε εκείνες που «ολυμπιακοφέρνουν»…
Το πιο ύπουλο από τα πάμπολλα προβλήματα που καλείται να επιλύσει ο Παναθηναϊκός λέγεται Ντουέιν Μπέικον. Δεν θα μπω στη διαδικασία να ασχοληθώ με τον χαρακτήρα του και τα όσα έγραφαν γι’ αυτόν κάποιοι, προτού γίνει γνωστή η συμφωνία του με τους Πράσινους. Έτσι κι αλλιώς, το κατά πόσο ήταν ακριβείς αυτές οι πληροφορίες περί κοψίματος του Αμερικανού από τους μισούς προπονητές της Euroleague θα φανεί προσεχώς.
Προς το παρόν το πρόβλημα έγκειται αλλού και ο Μπέικον έχει μάλλον τη μικρότερη ευθύνη, αφού η μεγαλύτερη βαραίνει εκείνους που τον αποθεώνουν μετά από κάθε ματς. Αντιλαμβάνομαι πως οι προθέσεις τους μόνο κακές δεν είναι, ίσα – ίσα που θεωρούν ότι προσφέρουν υπηρεσίες ή και ότι πουλούν εκδούλευση άμα λάχει. Έλα όμως που οι συμπαίκτες του Αμερικανού φόργουορντ έχουν στραβώσει για τα καλά με το… iso που παίζουν οι πένες και τα μικρόφωνα που προανέφερα.
Αυτή η «απομόνωση» του Μπέικον από το σύνολο που παρατηρείται διαρκώς από τους δημοσιογράφους έχει δημιουργήσει πολύ μεγάλη δυσαρέσκεια στα πράσινα αποδυτήρια. Και δεν είναι λίγοι εκείνοι που τα έχουν πάρει με όσα λέγονται και γράφονται. Η αίσθηση που έχει καλλιεργηθεί από τα ΜΜΕ πως στις νίκες κερδίζει ο Μπέικον μόνος του και στις ήττες χάνουν όλοι οι άλλοι, καθόλου δεν αρέσει στους συμπαίκτες του, Έλληνες και ξένους.
Αν δεν αλλάξει το τροπάρι, να είστε βέβαιοι πως η «μανούρα» των υπολοίπων θα γίνεται ορατή ακόμα και με γυμνό μάτι. Ήδη υπάρχει θέμα με κάποιους, οι οποίοι έχουν στραβώσει διαβάζοντας τα «ρεπορτάζ» που εμφανίζουν φευγάτο το μισό ρόστερ. Το πόσο εύκολο είναι να ξεφορτωθείς κάποιον παίκτη το βιώνουν με οδύνη οι Πράσινοι στην περίπτωση του Άντριους. Συν τοις άλλοις, μετράμε ώρες μέχρι το τέλος της προθεσμίας για μεταγραφές μεταξύ ομάδων της Euroleague: από τις 19:00 της Δευτέρας κι έπειτα οι ομάδες της Ευρωλίγκας δεν θα μπορούν να πάρουν παίκτη που αγωνίστηκε σε αντίπαλο σύλλογο.
Δεν είμαι από εκείνους που ονειρεύονται διαλυμένο Παναθηναϊκό, αφού κάτι τέτοιο θα έχει αργά ή γρήγορα αντίκτυπο και στον Ολυμπιακό. Από την άλλη όμως, δεν είναι και δικό μου πρόβλημα. Για πάρα πολλά χρόνια ένα ολόκληρο «σύστημα» ζούσε βγάζοντας χολή για τους Αγγελόπουλους, σε μια προσπάθεια αποδόμησης των πιο αγνών αλλά και… πεισματάρηδων προέδρων που είχε ποτέ το μπασκετικό τμήμα. Όσο κι αν προσπαθούσαν να κρυφτούν μερικοί από τους εκφραστές του «συστήματος», τους καταλάβαινες με το που επιχειρούσαν να βάλουν στο ίδιο τσουβάλι Αγγελόπουλους και Δ. Γιαννακόπουλο.
Οι εποχές εκείνες έχουν πλέον περάσει, έστω κι αν έπρεπε να φτάσουμε στο 2021 για να απαλλαγούμε οριστικά από τη σαπίλα του… αιώνα Βασιλακόπουλου. Είναι γνωστό πως τα γέρικα σκυλιά δεν μπορούν να μάθουν καινούργια κόλπα, συνεπώς τα παλιά κόλπα τους δεν έχουν πια σχεδόν κανένα αντίκρισμα. Αναγνωρίζω πως είναι στενάχωρο για όλους αυτούς – διότι δεν ήταν και λίγοι -, εντούτοις οφείλουν να κάνουν μια προσπάθεια προσαρμογής στα νέα δεδομένα. Εκτός κι αν προτιμούν να ξεφτιλίζονται από συνήθεια, με δεδομένο πως το χαρτζιλίκι δεν είναι πια καθόλου εύκολη υπόθεση…
ΥΓ1. Ο γίγαντας Τάσος Μάνος πρέπει να διαφυλαχτεί ως κόρη οφθαλμού ως το τελευταίο απομεινάρι της μαύρης εποχής Βασιλακόπουλου. Πρόκειται για ένα κινούμενο μουσειακό έκθεμα που σε κάθε του σφύριγμα (ή non call) υπενθυμίζει για ποιον λόγο το ελληνικό μπάσκετ πήγε κατά διαόλου…
ΥΓ2. Ακόμα και ο πιο αδαής αντιλαμβάνεται πως ο Κάνααν είναι ένας εντελώς διαφορετικός παίκτης από τον Ντόρσεϊ. Ό,τι χάνει ο Ολυμπιακός σε προσωπικούς πόντους, το κερδίζει σε ομαδικότητα και επιπλέον χημεία με τους υπόλοιπους. Ή μήπως νομίζετε ότι είναι τυχαίο πως οι Ερυθρόλευκοι παίζουν ΑΥΤΟ το μπάσκετ στη φετινή σεζόν και όχι στην περυσινή; Το «εγώ» δεν υπάρχει πουθενά φέτος, ούτε και οι τραβηγμένες από τα μαλλιά προσπάθειες μπας και μπει ένα σουτ. Κόντρα στην Αρμάνι ο Κάνααν έκανε κάτι που δεν είδαμε ποτέ επί ημερών Ντόρσεϊ: να αποδειχθεί κομβικός χωρίς να έχει βάλει έστω ένα σουτ. Ρίξτε ξανά μια ματιά στην 3η περίοδο και θα καταλάβετε.