23 Δεκεμβρίου. Τότε ήταν η τελευταία φορά που ο Άρης βρήκε τον δρόμο προς τα δίχτυα σε ένα ματς Κυπέλλου με τον ΟΦΗ. Από τότε και έκτοτε οι Θεσσαλονικείς μετράνε μία ήττα, δύο ισοπαλίες, και συνολικά 33 τελικές. Το αποτέλεσμα; Μηδέν εις το πηλίκο και δικαιολογημένη γκρίνια…
Η ομάδα του Άκη Μάντζιου είναι βαθιά άρρωστη επιθετικά και γι’ αυτό υπάρχει εξήγηση. Ο Άρης από πέρυσι έχει εφαρμόσει ένα πλάνο χωρίς καθαρόαιμο φορ, που περισσότερο εξυπηρετεί τα «θέλω» των χαφ αλλά και των εξτρέμ του και λιγότερο αυτά των σέντερ φορ. Φυσικά δεν περιμέναμε την αναμέτρηση με τη Λαμία (0-0) για να φτάσουμε σε αυτό το συμπέρασμα. Τα δείγματα ήταν ήδη αρκετά και ακόμα πιο έντονα ζωγραφισμένα στον αγωνιστικό χώρο του Κλεάνθης Βικελίδης σε παιχνίδια που οι Κίτρινοι έπρεπε να έχουν την μπάλα στα πόδια τους και να παράξουν παιχνίδι.
Αυτή η τακτική προσέγγιση του Μάντζιου προσέδωσε μία ελκυστική ταυτότητα στον Άρη την περσινή σεζόν, όμως μετά τις φετινές μεταγραφικές κινήσεις και την απότομη αύξηση των προσδοκιών η κατάσταση για τον Έλληνα τεχνικό και του συνεργάτες τούς γύρισε μπούμπερανγκ κι όπως πολλάκις έχουμε γράψει το plan b αγνοούνταν επιδεικτικά. Ο φετινός Άρης είναι μία ομάδα που αρέσκεται στο να πιέζει ψηλά, να εκμεταλλεύεται τους χώρους στον άξονά του και να δημιουργεί υπεραριθμία κυρίως από την δυνατή δεξιά πτέρυγα με Σούντγκρεν και Μαντσίνι. Ωστόσο, την ίδια στιγμή ξεχνάει ότι οι ομάδες πλέον τον έχουν διαβάσει καλά και έρχονται ψιλιασμένες στα παιχνίδια απέναντί του. Το αποτέλεσμα; Οι Κίτρινοι να γίνονται κυνικοί και μονοδιάστατοι, σε σημείο που δεν αρκεί η προσωπική ενέργεια του Καμαρά ή του Γκάμα για να βρεθούν οι λύσεις μίας παρατεταμένης και δικαιολογημένης, βάσει του τακτικού πλάνου, επιθετικής δυστοκίας.
Τα καλύτερα του ματς φέτος ο Άρης τα έκανε με «ψευτοεννιάρι» τον Μαντσίνι. Ακόμα και στην Τούμπα που ο Καμαρά ήταν παρών, ο Αργεντινός ήταν αυτός που έκανε τη διαφορά με τις κινήσεις του χωρίς την μπάλα και φυσικά το γκολ που προήλθε πάλι από τον άξονα του Άρη με μία τρομερή ενέργεια του Εντιαγέ.
Γενικότερα κι αν αφαιρέσουμε τα πέναλτι, οι Κίτρινοι βρίσκουν το 75% των τερμάτων τους από ενέργειες που προέρχονται από τον άξονα, δίχως την παραμικρή ανάμειξη των φορ. Μπορεί ο Καμαρά να ανοίγει τους χώρους και να παίζει καταλυτικό ρόλο στην αντιμετώπιση των κλειστών αμυνών, αλλά αν δεν υπήρχαν οι Σάσα, Τζέγκο και Εντιαγέ (στα καλά του) τότε ο Άρης πολύ δύσκολα θα ξεπερνούσε τον περσινό μέσο όρο των 1,4 τερμάτων ανά αγώνα. Φέτος αυτό το νούμερο το έχει φτάσει στο 1,6 αλλά αν συνεχίσει έτσι μέσα στο 2022 είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα διαλύσει ακόμα ένα στατιστικό που φανέρωνε μία μικρή πρόοδο στο επιθετικό του κομμάτι.
Εν ολίγοις, ο Άκης Μάντζιος γνωρίζει ότι με το υλικό που έχει και την πετυχημένη περσινή συνταγή δεν θα μπορούσε να αλλάξει και πολλά στον τρόπο με τον οποίο θα αναπτύσσεται η ομάδα του, αλλά σίγουρα θα μπορούσε να δοκιμάσει και ένα εναλλακτικό πλάνο στο οποίο τα σέντερ φορ δεν θα είχαν απλώς τη δουλειά του να ανοίγουν χώρους, ξεχνώντας τον βασικό τους ρόλο, που δεν είναι άλλος από την σωστή τοποθέτηση στη μεγάλη περιοχή. Με την εικόνα στα πρώτα τρία παιχνίδια του 2022 αυτό δύσκολα θα αλλάξει. Και σίγουρα δεν υπάρχει ο απαιτούμενος χρόνο για να αλλάξει, καθώς η σεζόν τρέχει και καμία ομάδα δεν έχει περιθώρια για αλχημείες.
Άλλος φορ πέρα από τον υπό δοκιμή, Πάλμα, δύσκολα θα έρθει στη Θεσσαλονίκη και η μόνη ελπίδα ο Άρης να πάρει κάτι ουσιαστικό από τους επιθετικούς του είναι είτε η ενεργοποίηση ενός plan b που ακόμα δεν έχουμε δει στο χορτάρι, είτε το φορμάρισμα ενός εκ των Μάνου – Καμαρά, οι οποίοι δεν έχουν πείσει με την απόδοσή τους και μοιάζουν εγκλωβισμένοι κάθε φορά που η ομάδα τους αναζητά τον τρόπο για να ανοίξει πρώτη το σκορ. Ο χρόνος δεν αποτελεί σύμμαχο του Άρη αλλά ίσως είναι και η μόνη του λύση…
