Παύει να είναι… σύμπτωση όταν ο Παναθηναϊκός νικάει τον Ολυμπιακό τόσο καθαρά και τόσο εμφατικά σε παιχνίδι που κρίνει πράγματα. Οι Πράσινοι είχαν πάρει δύο δύσκολες νίκες (η μία αδιάφορη βαθμολογικά στο πρωτάθλημα) στο Ρέντη και η τρίτη φετινή ήταν και η φαρμακερή.
Οι παίκτες του Ανδρεόπουλου έκαναν εκπληκτική δουλειά στο τάραφλεξ. Ο Στάροβιτς απουσίαζε –ως γνωστόν- και ο Ράπτης έκανε όλα όσα έπρεπε για να καλύψει το κενό του. Αλλά το κλειδί για το τριφύλλι ήταν ο Ρανγκέλ.
Στην Ελλάδα η έννοια του ξένου κεντρικού είναι μάλλον… παρεξηγημένη. Από τη στιγμή που υπάρχει η δυνατότητα για τέσσερις αθλητές από ξένες χώρες, οι περισσότερες ομάδες δίνουν έμφαση στο να φέρουν οπουδήποτε αλλού παίκτη εκτός από το κέντρο. Καλώς ή κακώς δεν έχει σημασία, αυτό θα το κρίνουν οι ίδιες οι ομάδες. Ο Παναθηναϊκός έχει επενδύσει σε έναν αθλητή που ξέρει το πρωτάθλημα και έκανε τη διαφορά στον πρώτο τελικό.
Ο Βραζιλιάνος κυριολεκτικά σκέπασε το φιλέ και εκτός των 6 μπλοκ (κάποια εξ’ αυτών μονά) έσπασε αρκετές μπάλες και έδωσε δύο και τρεις ευκαιρίες στην ομάδα του να χτυπήσει με κόντρα μπάλα. Έπαιξε για να καλύψει και την απουσία του Στάροβιτς ολοκλήρωσε το ματς με 16 πόντους (πρώτος σκόρερ) και έδιωξε το άγχος που υπήρχε στο τριφύλλι για την επίθεση από το 4.
Ο Ράπτης που αναγκαστικά παίζει διαγώνιος έχει αφήσει Τσάτσιτς και Ανδρεόπουλο να παίζουν χωρίς ανάσα στην πίσω ζώνη, να επωμίζονται το βάρος της υποδοχής και ως εκ τούτου ένας εκ των δύο να έχει μικρότερο ρόλο στην επίθεση. Στην πραγματικότητα, ο Ολυμπιακός έβγαλε νοκ άουτ τον Μαυροβούνιο ακραίο στο πρώτο σετ σημαδεύοντας τον από το σέρβις, οπότε έμοιαζε δεδομένο πως ο Ανδρεόπουλος θα έψαχνε την εναλλακτική του πρώτου χρόνου.
Το ρίσκο στο σέρβις είναι ένας ακόμα παράγοντας που οδήγησε στον θρίαμβο των Πρασίνων. Τα 11 λάθη στο πρώτο σετ ήταν ενδεικτικά αυτού του «ρίσκου», το οποίο αποδεικνύεται σωστό και εκ του αποτελέσματος. Μάλιστα, οι Ερυθρόλευκοι ήταν τυχεροί που έφτασαν τους 19 πόντους στο πρώτο σετ με τους 11 (!) να προέρχονται από δώρα του αντιπάλου.
Ο Παναθηναϊκός επιβεβαίωσε εμφατικά πως είναι η καλύτερη ομάδα σε μπλοκ στο πρωτάθλημα και παράλληλα διαπιστώθηκε -εκ νέου- το πρόβλημα του Ολυμπιακού στο συγκεκριμένο κομμάτι.
Για να περάσουμε και στους ηττημένους, οι Ερυθρόλευκοι ήταν αποκαρδιωτικοί. Και επειδή το κομμάτι της τακτικής του Παναθηναϊκού το αναλύσαμε παραπάνω, νομίζω πως η άσχημη ψυχολογία ήταν ο χειρότερος αντίπαλος και ο πιο κακός σύμβουλος της ομάδας του Μουνιόθ.
Όλα ξεκινούν από την υποδοχή. Δεν νοείται όμως ο Κουμεντάκης να έχει ευκαιρία σε μεγάλο ράλι να τελειώσει τη φάση και να κάνει τρεις ξεψυχισμένες επιθέσεις υπό πολύ καλές προϋποθέσεις. Δεν νοείται ο Τερβαπόρτι να παίζει με τέτοιο εκνευρισμό ακόμα και μετά από καλή υποδοχή, ούτε o Χουσάι να περιφέρεται χωρίς να κάνει τίποτα σε κανένα κομμάτι του παιχνιδιού.
Ο Αλβανός ακραίος είχε μόνιμα σκυμμένο κεφάλι, δεν μπορούσε να περάσει την μπάλα με οποιονδήποτε τρόπο, ήταν μαύρη τρύπα του Ολυμπιακού και το χειρότερο για τον Μουνιόθ ήταν πως δεν είχε ακραίο για να τον αντικαταστήσει. Ο Γκέργκι εμφανίστηκε μετά από μήνες και θύμισε γιατί… εξαφανίστηκε, ενώ ο Ριζόπουλος θα μπορούσε να δώσει λύσεις στην υποδοχή. Ποιος θα έπαιρνε βέβαια επιθέσεις, παραμένει γρίφος.
Όσον αφορά στον Ισπανό τεχνικό είναι βέβαιο πως είναι η χειρότερη χρονιά του στο Λιμάνι. Πλέον κοιτάει τον πάγκο του περισσότερο, προσαρμόζεται στις συνθήκες, αλλά πόσο μεγάλο μερίδιο ευθύνης φέρνει όταν δεν κλείνουν οι παίκτες του στο μπλοκ και παλεύουν ελάχιστα για τις θεωρητικά χαμένες μπάλες;
Αν συνοψίζεται κάπου η εικόνα των Ερυθρολεύκων είναι στο γεγονός πως οι τρεις ακραίοι του (Γκέργκι, Χουσάι και Κουμεντάκης) είχαν μαζί όσους πόντους είχε ο Τσάτσιτς που ήταν ο υστερήσας (λέμε τώρα) και παράλληλα ο τρίτος σκόρερ του Παναθηναϊκού.
Να έχουν και στο επόμενο παιχνίδι τόσο κακή εικόνα φαντάζει παράλογο και εξυπακούεται πως υπάρχουν οι λύσεις (περισσότερες από τους Πράσινους) για να ανατραπεί το σκορ.
Ωστόσο, το τριφύλλι έχει δύο ευκαιρίες να πάρει τον πρώτο του τίτλο μετά από 14 χρόνια και σίγουρα έδειξε μεγαλύτερη διάθεση από έναν Ολυμπιακό που για δικούς του λόγους φάνηκε… κορεσμένος. Και ανεξαρτήτως από το αν θα πάρει τον τίτλο ή όχι, είχε την πολυτέλεια τη φετινή σεζόν να έχει τον μεγαλύτερο πάγκο, αλλά και μέτριους ξένους. Αποδεικνύεται πως το τελευταίο πολλές φορές παίζει μεγαλύτερο ρόλο από το να έχεις απλά το βάθος.
