Μπορεί μία ημερομηνία να σε στιγματίσει για πάντα; Μπορεί απλά στο άκουσμά της να ανατριχιάζεις, να συγκινείσαι και να νιώθεις τη νοσταλγία να σε αγκαλιάζει πιο σφιχτά από ποτέ;
Κάποιοι το έχουν νιώσει, άλλοι το ονειρεύονται και είναι κι αυτοί που το βράδυ της 29ης Μαΐου ένιωσαν τα δάκρυά τους να ενώνονται με τον ουρανό σαν σταγόνες βροχές σε έναν καθαρό ουρανό. Αν τους ρωτήσεις ποια ημερομηνία θα θυμούνται για πάντα, κάπου θα χωρέσουν κι εκείνη την Τετάρτη στη Νέα Φιλαδέλφεια. Τη βραδιά που το τρελό όνειρο για εκατομμύρια οπαδούς του Ολυμπιακού, έγινε πράξη. Τη βραδιά που δάκρυσες κοιτώντας τον ουρανό. Τη βραδιά που δεν μπορείς να ξεχάσεις, σε στιγμάτισε για πάντα, έγινε κομμάτι σου, η πιο ωραία ανάμνηση που ξέφυγε από τα αθλητικά πλαίσια και «χτύπησε» κατευθείαν στην ψυχή.
Δεν χρειάζεται καν να γράψουμε για τα πώς και γιατί εκείνης της βραδιάς, τουλάχιστον όσον αφορά στο αγωνιστικό κομμάτι. Είπαμε, είναι ένα συναίσθημα και μία ημερομηνία που τα θυμάσαι για όλους τους άλλους λόγους, καθώς η μπάλα είναι απλά η αφορμή. Η μέρα που στιγμάτισε την ιστορία μίας ομάδας που δεν σταμάτησε ποτέ να πιστεύει στο πιο τρελό της όνειρο. Και η δικαίωση για τους φιλάθλους της, που το τραγουδούσαν και πλέον… δεν τους φτάνει ένα ευρωπαϊκό. Είναι αλλιώς όταν το πετυχαίνεις το όνειρό σου. Σου ανοίγει η όρεξη, αισθάνεσαι παντοδύναμος, ότι μπορείς να αγγίξεις τον ουρανό. Γι’ αυτό οι φίλαθλοι του Ολυμπιακού δεν πιστεύουν πλέον στα ποδοσφαιρικά θαύματα αλλά σε αυτό το όνειρο που κράτησαν ζωντανό για 99 χρόνια και τόλμησαν να το ζήσουν λίγο πριν τα ιστορικά 100.
Σαν την τελευταία επιθυμία που γίνεται πραγματικότητα. Μόνο που αυτή ήταν μία νέα αρχή για κάτι ακόμα μεγαλύτερο. Αυτή είναι η λογική που θα σε διατηρήσει στην κορυφή των ονείρων σου, αυτή επέλεξαν να εφαρμόσουν στο Λιμάνι.
Ένας χρόνος μετά και δεν είναι αρκετός. Ούτε τα 100 χρόνια, όπως τραγουδούν όλη τη σεζόν οι φίλαθλοι της ομάδας που τέτοια ημέρα το 2024 πανηγύρισε τη μεγαλύτερη επιτυχία στα χρονικά του ελληνικού ποδοσφαίρου σε συλλογικό επίπεδο. Κι ας έχει μία ντουζίνα από τρόπαια, αυτό λάμπει περισσότερο απ’ όλα.
Και δεν είναι απαραίτητα λόγω της ευρωπαϊκής του αίγλης, ούτε επειδή ήταν το μόνο που έλειπε από την πλούσια ερυθρόλευκη κληρονομιά. Λάμπει τόσο γιατί μέσα του κρύβει τον πόθο χιλιάδων ανθρώπων που δεν κατάφεραν να το ζήσουν. Τη δίψα αυτών που περίμεναν για σχεδόν έναν αιώνα με το όνειρο το τρελό που εξηγήσαμε πιο πάνω. Την καψούρα όσων τώρα αρχίζουν να ζουν τέτοιες στιγμές και μέχρι τον περσινό Μάιο τα άκουγαν μόνο σαν ιστορίες από τους παππούδες τους.
«Παππού, τα καταφέραμε, το σηκώσαμε». Πόσα τέτοια θα ακούστηκαν εκείνο το βράδυ. Τόσα πολλά που στα μάτια όλων των Ολυμπιακών έβλεπες να ξεδιπλώνεται αυτό το συναίσθημα που ξέρεις ότι όσα χρόνια κι αν περάσουν, δεν θα φθαρεί ποτέ. Δεν θα ξεθωριάσει. Δεν θα ξεχαστεί. Τα κατάφεραν και γι’ αυτούς που δεν ήταν εκεί. Για τα αδικοχαμένα παιδιά της Θύρας 7, για όσους «έφυγαν» νωρίς. Για αυτούς που τους πήγαν πρώτη φορά στο παλιό Καραϊσκάκη με το ερυθρόλευκο κασκόλ. Για αυτούς τους μπαμπάδες που πρώτη φορά λύγισαν μπροστά στα παιδιά τους, δίχως να τους νοιάζει αν με το κλάμα τους θα φανούν αδύναμοι. Τι αδύναμοι, εδώ που τα λέμε. Πώς μπορείς να φαίνεται αδύναμος όταν η περηφάνεια ξεχειλίζει σε κάθε σου έκφραση και κίνηση.
Τα δάκρυα κύλησαν για όλους τους παραπάνω λόγους και ναι, αυτά ήταν που έκαναν το συγκεκριμένο τρόπαιο τόσο ξεχωριστό και την 29η Μαΐου μία ημερομηνία που μπαίνει δίπλα στις μεγάλες στιγμές του καθενός που την έζησε, με τον τρόπο του. Είτε στριμωγμένος σε μία γωνιά στην OPAP Arena είτε σπίτι με τους ανθρώπους που επέλεξε να παρακολουθήσει τον τελικό είτε σε κάθε γωνιά της Ελλάδας και του πλανήτη που χτυπά η καρδιά του Ολυμπιακού, αλλά και γενικότερα των Ελλήνων.
Σωστά λέει ο Βαγγέλης Μαρινάκης όλον αυτό τον χρόνο πως αυτή ήταν μία στιγμή για όλη την Ελλάδα, χωρίς χρώματα και οπαδικές προτιμήσεις. Δεν το υιοθετούν όλοι, αλλά οι περισσότεροι ένιωσαν εκείνο το βράδυ έστω λίγη περηφάνεια ή χαρά μέσα από τη χαρά ενός δικού τους ανθρώπου. Κι αυτό δίνει ακόμα μεγαλύτερη αξία στο συναίσθημα εκείνης της βραδιάς.
Το ποδόσφαιρο είναι για κάποιους το ωραιότερο δευτερεύον πράγμα στη ζωή. Σε ημερομηνίες και στιγμές όπως αυτή της 29ης Μαΐου, είναι κάτι παραπάνω. Είναι ο τρόπος σου να πεις «σ’ αγαπώ» σε έναν δικό σου άνθρωπο που, εδώ που τα λέμε, δεν το κάνουμε και συχνά. Μία ευκαιρία να συνδεθείς ξανά με όσους σου λείπουν επειδή δεν είναι πια μαζί σου. Με ένα βλέμμα, με μία υψωμένη γροθιά, με μία κεφαλιά του Ελ Κααμπί στο 116′.
Αν κάτσεις και το σκεφτείς, απλά μία μπάλα μπήκε στα δίχτυα. Όμως, η διαδρομή της μπάλας από το πόδι του Έσε μέχρι το κεφάλι του Ελ Κααμπί έχει τη μαγική ικανότητα να σε ταξιδέψει πίσω στα παιδικά σου χρόνια, στην πρώτη σου φανέλα, στην πρώτη σου φορά στο γήπεδο, στη μέρα που έγινες Ολυμπιακός, στη μέρα που έκανες το παιδί σου Ολυμπιακό, στη μέρα που πήγες για πρώτη φορά μαζί του στο γήπεδο. Κι όλα αυτά, αποτελούν κομμάτι της ζωής σου και τις πιο όμορφες και αγνές αναμνήσεις σου.
Γι’ αυτό δεν είναι απλά μία μπάλα που καταλήγει στα δίχτυα, ούτε ένα ακόμη τρόπαιο, αλλά κι ούτε άλλος ένας χρόνος που το καλεντάρι δείχνει 29 του Μάη κι αρχίζει να καλοκαιριάζει.
100 λόγοι και δεν είναι αρκετοί…
