Μετά από αρκετή σκέψη, από «γράψε-σβήσε» και την απαραίτητη ψυχική ηρεμία, καθώς τα όσα μας πρόσφερε ο Ολυμπιακός σε συναισθήματα τη βραδιά της 29ης Μαΐου, δεν μπορείς να τα περιγράψεις μέσα σε λίγες σειρές. Μεταξύ μας, βιβλίο χρειάζεσαι για να τα «ξεδιπλώσεις» στον γραπτό λόγο αλλά πολλές φορές αρκεί και η δύναμη της εικόνας.
Αυτής που δείχνει ανθρώπους κάθε ηλικίας να δακρύζουν για ένα «μάτσο σίδερα» και μία «μπάλα που κυνηγούν 22 νοματαίοι». Έτσι μας έλεγαν κυρίως οι παλαιότεροι ή όσοι δεν «νιώθουν» από αθλητισμό, κάθε φορά που χαλούσε ή έφτιαχνε η ψυχολογία μας με αφορμή το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ, το βόλεϊ, το πόλο και πάει λέγοντας…
Ο Ολυμπιακός έγινε η πρώτη ομάδα που κατακτά ευρωπαϊκό σε Άνδρες και Νέους την ίδια χρονιά
Αυτής της εικόνας με περισσότερες από 100.000 χιλιάδες ψυχές να γιορτάζουν στον Πειραιά και να περιμένουν μέχρι το ξημέρωμα τον Μεντιλίμπαρ και τους παίκτες του για να τους πουν με τον δικό τους τρόπο ένα «ευχαριστώ». Το «ευχαριστώ», σε αυτή την περίπτωση, δεν είναι λίγο.
Είναι ίσως ο μόνος τρόπος έκφρασης της ευγνωμοσύνης για όσες στιγμές μας πρόσφεραν αυτοί οι «τρελοί» με τα ερυθρόλευκα. Αυτοί που πρώτοι πίστεψαν σε ένα όνειρο τρελό, αυτοί που δεν σταμάτησαν να πιστεύουν ακόμα και μετά το 1-4 από τη Μακάμπι στο Φάληρο, αυτοί οι 75 που πήγαν μέχρι την Τοπόλα για το «τελευταίο ευρωπαϊκό ταξίδι της σεζόν».
Κι’ όμως, από εκεί έμελλε να ξεκινήσουν τα πάντα. Ο Ολυμπιακός έκανε τη μεγαλύτερη εκτός έδρας ανατροπή που έχει σημειωθεί σε ευρωπαϊκή διοργάνωση και έδωσε το σύνθημα, είναι σαν να σου ψιθύρισε στο αυτί ότι φέτος κάτι πραγματικά μεγάλο θα συμβεί.
Τελικά, αυτό το «μεγάλο» δεν έμεινε στην Κωνσταντινούπολη. Συνέχισε μέχρι το Μπέρμιγχαμ και έριξε άγκυρα στη Νέα Φιλαδέλφεια, τη βραδιά που με κάποιο τρόπο όλοι πιστεύουμε ότι η ιαχή του ιστορικού γκολ του Ελ Κααμπί έφτασε μέχρι τον ουρανό. Για να την ακούσουν κι αυτοί που δεν πρόλαβαν να ζήσουν τη μεγαλύτερη βραδιά στην ιστορία του συλλόγου. Για να μεταδοθεί παντού η χαρά. Και σας ρωτώ.
Με τόσα χαρούμενα και συγκινημένα πρόσωπα σε όλη την Ελλάδα την Τετάρτη το βράδυ -Πέμπτη ξημερώματα- πώς γίνεται να κάνεις έστω μία αρνητική σκέψη; Πώς γίνεται, έστω για λίγο, να μη χαρείς κι εσύ, να μη σε πιάσει αυτός ο κόμπος στο στομάχι. Πρέπει να είσαι εντελώς «άνιωθος» για να μην το χαρείς ή έστω να το χειροκροτήσεις.
Θα φτάσουμε και στη σημασία του τίτλου του συγκεκριμένου κειμένου που αναφέρεται στο κυνήγι μίας ερυθρόλευκης ευτυχίας με τη σφραγίδα του Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ. Αυτός ήταν που έδωσε το όραμα, που έκανε τους πάντες να πιστέψουν, που άλλαξε το ρου της φετινής σεζόν του Ολυμπιακού αλλά και ολόκληρων γενεών που μεγάλωσαν με την ερυθρόλευκη παραμάσχαλα.
Ο Βάσκος τεχνικός το έκανε με τον δικό του τρόπο. «Μy way» που έλεγε και ο Σινάτρα. Με συγκεκριμένο πλάνο παιχνιδιού το οποίο προσάρμοζε ανάλογα με τον αντίπαλο αλλά ποτέ δεν άλλαζε την αρχική μορφή του, με παίκτες που έπαιζαν και γι’ αυτόν, με πίστη, υπομονή, προσήλωση και κατεβασμένο κεφάλι. Όχι από φόβο ή υπερβολικό σεβασμό. Απλά επειδή έτσι είναι σαν άνθρωπος. Θέλει η δουλειά του να φαίνεται στο χορτάρι, να προκαλεί χαρά στους φιλάθλους αλλά όταν πας να τον αποθεώσεις κατεβάζει το κεφάλι από αμηχανία. Αυτούς τους τύπους να τους αγαπάτε λίγο παραπάνω, το αξίζουν.
Στο διά ταύτα κι επειδή η τακτική ανάλυση θα ακολουθήσει άλλα κείμενα για τους πρωταθλητές Ευρώπης (είπαμε, άνετα θα γράφαμε και βιβλίο για τα όσα έγιναν 5 μήνες τώρα στον Πειραιά) κάθε φορά που πάει να κυριαρχήσει η απόγνωση, η μιζέρια και η απαισιοδοξία, επιστρέφουν στο μυαλό μου, οι σκηνές από «Το κυνήγι της ευτυχίας».
Αυτή την ταινία του 2006 με τον Γουίλ Σμιθ που παλεύει κόντρα σε αντίξοες συνθήκες για να προστατέψει το όνειρό του και πάνω απ’ όλα το μέλλον του γιου του. Πρόκειται για ιστορία βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα. Όπως και η φετινή ευρωπαϊκή σεζόν του Ολυμπιακού.
«Όταν έχεις ένα όνειρο, πρέπει να το προστατεύεις. Μην αφήσεις κανέναν να σου πει ότι δεν θα τα καταφέρεις», ήταν τα λόγια του Γουίλ Σμιθ στον γιο του σε μία σκηνή που δεν βγαίνει από το μυαλό μου πως μπορεί να είδαν και στα αποδυτήρια στου Ρέντη πριν τα ματς με την Άστον Βίλα.
Στον ρόλο του Γουίλ Σμιθ ο Μεντιλίμπαρ και στη θέση του γιου του, οι παίκτες του Ολυμπιακού. Για κάποιον που έχει δει την ταινία, μπορεί να συνδυάσει και με άλλα στοιχεία τις δύο ιστορίες, αλλά στο κείμενο θα μείνουμε σε αυτή την ατάκα. Είναι αρκετή για να δώσει ζωή στο ερυθρόλευκο κυνήγι της ευτυχίας που πήρε σάρκα και οστά στην OPAP Arena κάνοντας τη ζωή των απανταχού Ολυμπιακών -και όχι μόνο- λίγο καλύτερη από το βράδυ της Τετάρτης. Κι αυτό αντιστοιχεί με όλα τα τρόπαια της γης.
Αυτό το συναίσθημα αλλά και η διαδρομή, το τι έκανες για να το νιώσεις. Βλέπεις ξανά το γκολ του Ελ Κααμπί, δακρύζεις και μετά αναρωτιέσαι…
«Τι έκανα για να το αξίζω;».