Ο Άρης έκανε το χρέος του, το αυτονόητο και το απολύτως απαραίτητο κόντρα στον Παναιτωλικό, αν και χρειάστηκε σε αρκετές περιπτώσεις στο πρώτο ημίχρονο τον ήρωα Κουέστα, που το έχει πάρει προσωπικά φέτος, για να κάνει το πρώτο βήμα επιστροφής του σε τελικό Κυπέλλου μετά από 14 χρόνια.
Οι Κίτρινοι της Θεσσαλονίκης, δίχως να εντυπωσιάσουν, είχαν την ουσία. Αυτό δηλαδή που τους έλειπε τα προηγούμενα χρόνια σε ανάλογες περιπτώσεις, όταν και πάλι το Κύπελλο αποτελούσε τον βασικό τους στόχο.
Παναιτωλικός – Άρης 0-1: Θεμέλια πρόκρισης στον τελικό με μαέστρο Γκαρθία και εκτελεστή Βέλεθ (vid)
Φέτος, είναι αλλιώς. Μία η πρόκριση κόντρα στην περσινή νταμπλούχο ΑΕΚ και δύο το θεωρητικά βατό μονοπάτι μέχρι τον τελικό, έκαναν τον κόσμο της ομάδας να ονειρεύεται ξανά. Ο Μάντζιος και οι παίκτες του δείχνουν για την ώρα την πρέπουσα σοβαρότητα, αν και στο Πρωτάθλημα έχουν κατεβάσει ταχύτητες, με το μυαλό στη ρεβάνς της 6ης Μαρτίου στο κατάμεστο «Κλεάνθης Βικελίδης». Και μετά, καλό Μάιο!
Στο Αγρίνιο, που ομόρφυνε αρκετά τη «μουντίλα» που έχει σαν πόλη η παρουσία κόσμου στις κερκίδες μετά από το δίμηνο λουκέτο, ο Άρης ήταν ουσιαστικός και είχε μέσα του αυτή την σπίθα των τόσων ετών, το «θέλω» και το «πρέπει» μαζί. Στο πρώτο ημίχρονο, βέβαια, ήταν και φανερά στρεσαρισμένος, κάτι που φάνηκε στις βιαστικές αποφάσεις των παικτών του και τα σοβαρά λάθη σε κλειστούς χώρους.
Εκεί είναι που βγαίνουν μπροστά οι παίκτες με προσωπικότητα, ποιότητα και ηγετικά χαρακτηριστικά. Οι Θεσσαλονικείς δεν έχουν και πολλούς με αυτά τα… προσόντα στο φετινό τους ρόστερ, αλλά πολλές φορές αρκεί και η μειοψηφία για να γίνει ο κρότος. Οι τέσσερις Ισπανοί (Κουέστα, Μανού Γκαρθία, Μορόν και Βέλεθ) φώναξαν «παρών», ενώ από κοντά τους ακολούθησε και ο σταθερά καλός Νταρίντα.
Στο τέλος, όμως, μένει μία εικόνα. Όσο σημαντικές κι αν ήταν οι αποκρούσεις του Κουέστα στο ξεκίνημα, το κοντρόλ και η σέντρα ακριβείας του Μανού Γκαρθία σε συνδυασμό με την άψογη εκτέλεση και κυρίως την κραυγή εξιλέωσης του Φραν Βέλεθ, έκαναν τη διαφορά για την ομάδα του Μάντζιου. Μία φάση, ένα γκολ, μία στιγμή που εφόσον συνδυαστεί με πρόκριση στον τελικό και πόσο μάλλον την κατάκτηση ενός τροπαίου μετά από μισό αιώνα, είναι δεδομένο ότι θα μείνει στην ιστορία.
Θα είναι αυτή η φλέβα στο μέτωπο και τον λαιμό του Βέλεθ που έδωσε το σύνθημα. Αυτή η «έκρηξη» ενός παίκτη που έχει περάσει πολλά στη ζωή και την καριέρα του, αλλά δεν το έβαλε κάτω. Με επιμονή, πίστη και δουλειά έφτασε ξανά στο «σπίτι» του, στη Θεσσαλονίκη, με στόχο να οδηγήσει τον αγαπημένο του Άρη στη Γη της επαγγελίας, το βράδυ της 18ης Μαϊου.
Ο Βέλεθ και η ιστορία πίσω από το χθεσινό γκολ του είναι η προσωποποίηση του Άρη και της σύγχρονης ιστορίας του. Για πολλούς και ευνόητους λόγους. Το ότι η μπάλα μπήκε στα δίχτυα από το δικό του κεφάλι είναι κάτι σαν… καρμικό σημάδι. Θέλετε η μοίρα του ποδοσφαίρου, θέλετε η δικαίωση, θέλετε η συγκυρία… Όπως και να το διαβάσει κανείς, το χθεσινό γκολ του Άρη έπρεπε να το βάλει ο Βέλεθ. Κι ίσως κρατάει ένα ακόμη για τον τελικό.
Αν κι εκεί, κανείς στην ομάδα δεν νοιάζεται για το ποιος θα είναι ο σκόρερ. Η δίψα για το Κύπελλο είναι τέτοια που αριθμοί και επιδόσεις μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα. Κι αυτό φάνηκε περίτρανα χθες στο Αγρίνιο…