Ο ΠΑΟΚ ηττήθηκε χθες από τη Μίντιλαντ, μια ομάδα που προερχόταν από δίμηνη αποχή λόγω της χειμερινής διακοπής στο πρωτάθλημα Δανίας. Η ομάδα του Λουτσέσκου βρέθηκε από νωρίς να κυνηγά στο σκορ, παρ’ όλα αυτά φαινόταν πιο πιθανό να δεχτεί δεύτερο γκολ στην εξέλιξη του ματς απ’ ό,τι να φτάσει στην ισοφάριση. Με αποκορύφωμα τη φάση του 90ου λεπτού όταν ο Πασχαλάκης άκουσε – μια και δεν πρόλαβε να δει – τον κεραυνό του Τσαρλς να τραντάζει τα δοκάρια του.
Η ομάδα του Λουτσέσκου έχει καλές πιθανότητες να ανατρέψει το ισχνό 1-0 και να πάρει την πρόκριση για τους «16» του Conference League. Εκεί όπου ίσως συναντήσει αντίπαλο προερχόμενο από προηγμένο πρωτάθλημα. Λέω ίσως διότι η συγκεκριμένη διοργάνωση φτιάχτηκε κυρίως για να απασχολούνται ομάδες που υπό κανονικές συνθήκες θα περνούσαν τον χειμώνα τους στη θαλπωρή του καναπέ τους, μπροστά από μια τηλεόραση.
Δυστυχώς, το Conference δημιουργήθηκε ώστε να δίνει μια προοπτική «διάκρισης» σε συλλόγους όπως οι ελληνικοί. Το ότι τελικά μόνο ο ΠΑΟΚ κατάφερε να φτάσει στους ομίλους κι αυτός ασθμαίνοντας κόντρα σε υπερδυνάμεις όπως η Μποέμιανς και η Ριέκα, αποδεικνύει πως το πρωτάθλημα της Super League φιλοξενεί κατά βάση ανίσχυρες ομάδες. Ή τέλος πάντων ομάδες που δεν μπορούν να κοιτάξουν στα μάτια μεγέθη όπως η Βελέζ από το Μόσταρ ή η Αστάνα που απέκλεισε τον Άρη και στον αμέσως επόμενο γύρο «χαιρέτησε» κόντρα στη φινλανδική Κουόπιο.
Ίσως όμως να μην τίθεται μόνο θέμα δυναμικότητας. Ίσως να παίζει ρόλο και το γεγονός πως στην Ελλάδα οι κανονισμοί είναι διαφορετικοί, με αποτέλεσμα να δυσκολεύονται να προσαρμοστούν οι ομάδες μας όταν παίζουν με αυτούς της UEFA και της FIFA.
Πάρτε παράδειγμα τον ΠΑΟΚ. Αν δεν υπήρχε ο Ολυμπιακός στη μέση, οι Θεσσαλονικείς θα έκαναν τώρα πρόβες για τη φιέστα. Όντας απολύτως προσαρμοσμένος στην ελληνική πραγματικότητα και τους ποδοσφαιρικούς κανονισμούς της ΕΠΟ, ο δικέφαλος του Βορρά κάνει δευτεραθλητισμό με την καλοδουλεμένη αγωνιστική φιλοσοφία «δώστε μας πέναλτι και ο Κούρτιτς θα το βάλει».
Πολύ συχνά, αυτή η τακτική δουλεύει αποτελεσματικά και στην άλλη πλευρά του γηπέδου: «Οι παίκτες μας δεν κάνουν πέναλτι, όλα είναι ένα ψέμα, μια ανάσα, μια πνοή». Μπορεί τυχάρπαστοι τύποι σαν τον Κόλμαν να διαμαρτύρονται και να λένε ότι δεν καταλαβαίνουν γιατί δεν υπάρχει πέναλτι υπέρ τους στην Τούμπα αλλά η ίδια φάση δίνεται πέναλτι σε βάρος τους στο αμέσως επόμενο ματς, ωστόσο όλοι ξέρουν πως αυτά τα λένε όσοι είναι αντιπαοκτζήδες.
Οι κανονισμοί στο ελληνικό πρωτάθλημα είναι σαφείς. Δεν φταίμε εμείς που οι ξένοι δεν μπορούν να τους καταλάβουν και εφαρμόζουν άλλους, δικούς τους. Είναι γνωστό άλλωστε πως οι ξένοι θέλουν το κακό μας και γι’ αυτό έχουν συνασπιστεί όλοι ανεξαιρέτως εναντίον μας.
Δεν χρειάζεται να λέμε πολλά λόγια, υπάρχει ένα ατράνταχτο επιχείρημα που ξεγυμνώνει τον ανθελληνικό ρόλο των ξένων ποδοσφαιρικών δυνάμεων. Πόσα πέναλτι έχει εκτελέσει ο ΠΑΟΚ στο ελληνικό πρωτάθλημα ως τώρα; Δεκατέσσερα, ζωή να ‘χουν. Και πόσα του έχουν δώσει οι ξένοι πράκτορες που απεργάζονται σχέδια εξόντωσης του ελληνικού ποδοσφαίρου; Κανένα. Μηδέν. Νούλα. Ζερό. Νάδα.
Ο ΠΑΟΚ, ο παγκόσμιος πρωταθλητής της άσπρης βούλας δεν έχει πάρει ακόμη ούτε ένα πέναλτι σε έντεκα ευρωπαϊκά ματς. Είτε ο αντίπαλος είναι από τη Δανία, είτε από τη Σλοβακία, την Ιρλανδία ή το Γιβραλτάρ, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Κανένα πέναλτι. Άρα κανένας σεβασμός στη διαφορετικότητα κι ας κάνει η UEFA την κοινωνικά ευαίσθητη.
Όταν δεν σέβεσαι τη διαφορετικότητα της Super League που προβλέπει πέναλτι υπέρ του ΠΑΟΚ σχεδόν σε κάθε ματς, είσαι ρατσιστής και ως τέτοιος θα πρέπει να αντιμετωπίζεσαι. Ποιος έχασε όμως τον σεβασμό στη διαφορετικότητα για να τον βρει η UEFA;