Ο εγκλεισμός έχει προκαλέσει μια υποσυνείδητη ανάγκη επιστροφής στο παρελθόν. Στις εποχές που είναι καταγεγραμμένες στο μυαλό μας ως «άλλες, πολύ πιο όμορφες», έτσι όπως τις εξωραΐζει πάντοτε το μεγάλο χρονικό διάστημα που μεσολαβεί. Ο χρόνος που διαγράφει ή τέλος πάντων διορθώνει τις ατέλειες και μετατρέπει ακόμα και τις τότε ζόρικες καταστάσεις σε νοσταλγικές στιγμές. Τις τελευταίες μέρες έχει γίνει της μόδας ένα challenge που ζητά από τους «προκεκλημένους» να αναφέρουν παίκτες που τους έκαναν να αγαπήσουν το ποδόσφαιρο.
Ο καλός φίλος και διακεκριμένος νομικός Νίκος Βιτώρος μπήκε στον κόπο να με «προκαλέσει». Αντί λοιπόν να απαντήσω μέσω facebook, ελλείψει και αθλητικής θεματολογίας, σκέφτηκα να το κάνω λίγο πιο… οπτικοακουστικό το πράγμα. Με δεδομένο ότι ο αθλητικός χαρακτήρας μου διαμορφώθηκε στη δεκαετία του ’80, από εκεί προέρχονται και οι δικοί μου βιωματικοί επίλεκτοι. Έξι, συν έναν μπόνους. Το σύνολον 7…
Ζίκο
Στο μουντιάλ του 1982 ήμουν πέντε χρονών. Για να καταλάβω περίπου τι έβλεπα έπρεπε να περάσουν κάνα δυο χρόνια, ώστε να το ξαναζήσω μέσα από τις γραμμένες βιντεοκασέτες του πατέρα μου. Εκείνο το Βραζιλία – Σκωτία 4-1 το είχα λιώσει. Οι Σκωτσέζοι (ή Σκώτοι, όπως τους έλεγε ο μέγας Μανόλο Μαυρομάτης) είχαν κάνει το λάθος να προηγηθούν με τον Νάρεϊ. Ένα τέταρτο αργότερα η Βραζιλία κέρδισε φάουλ περίπου έξι μέτρα από τη γραμμή της περιοχής. Ο Κοσταρικανός διαιτητής άφησε το τείχος να στηθεί ακριβώς στη γραμμή (δηλαδή τρία μέτρα πιο κοντά από τη μίνιμουμ προβλεπόμενη απόσταση), αλλά αυτός που εκτέλεσε το φάουλ δεν είχε πρόβλημα. Η μπάλα κόλλησε στο αριστερό «Γ» του Άλαν Ραφ ο οποίος παρακολουθεί με απογοήτευση και ανήμπορος να αντιδράσει την πορεία της. Ο σκόρερ πανηγυρίζει και στο γκρο πλαν τα κίτρινα γραμματάκια γράφουν 10 Zico. Αυτό ήταν. Ζίκο. Περίμενα να τον δω για πρώτη φορά live στο μουντιάλ του Μεξικού. Όταν έμαθα ότι προερχόταν από τραυματισμό, η απογοήτευση ήταν μεγάλη. Και έγινε ακόμα μεγαλύτερη όταν έχασε εκείνο το πέναλτι στον προημιτελικό με τη Γαλλία, έχοντας μπει λίγα λεπτά νωρίτερα στο γήπεδο…
Ρενέ Φαν Ντερ Κέρκοφ
Το καλοκαίρι του 1983 ο Απόλλων ανακοινώνει την απόκτηση του Ρενέ Φαν Ντερ Κέρκοφ. Δεν τον είχα ακούσει ποτέ μου βεβαίως, αλλά θυμάμαι τον πατέρα μου να παραμιλάει από τη χαρά του. Ποιος ήταν αυτός ο Ολλανδός που προκάλεσε τέτοιον ενθουσιασμό; Το νο. 10 της εθνικής Ολλανδίας στο μουντιάλ του 1978, για τον οποίο δημιουργήθηκε θέμα λίγο πριν την έναρξη του τελικού εξαιτίας του νάρθηκα που είχε στο δεξί χέρι.
Η πρώτη μου έντονη εικόνα από τον Ρενέ ήρθε από το (καθιερωμένο εκείνα τα χρόνια, λόγω των εξαιρετικών σχέσεων του Κώστα Αλαμάνου με τον Γιώργο Βαρδινογιάννη) φιλικό με τον Παναθηναϊκό στη Λεωφόρο, μια εβδομάδα πριν την έναρξη του πρωταθλήματος. Ο Φαν ντερ Κέρκοφ έφυγε λίγο κάτω από τη σέντρα και ο μόνος που βρισκόταν κοντά ήταν ο Ταράσης. Ο στόπερ του Παναθηναϊκού προσπάθησε πολύ να κρατηθεί κοντά στον αντίπαλό του. Υπερβολικά πολύ. Σε μια απέλπιδα προσπάθεια αναχαίτισης, ο Ταράσης πιάστηκε από το σορτσάκι του Ολλανδού. Ταυρί καθώς ήταν, ο Φαν ντερ Κέρκοφ τον έσυρε για αρκετά μέτρα σαν κρις κραφτ που σέρνει έναν τζετ σκίερ ο οποίος έχει χάσει την ισορροπία του και θαλασσοπνίγεται. Αποτέλεσμα; Ένα απίθανο γκολ και ένα κομμάτι ύφασμα στα χέρια του Ταράση από το σκισμένο σορτσάκι του Ρενέ…
Νίκος Αναστόπουλος
Εδώ τα πράγματα είναι πολύ απλά. Σεπτέμβριος του 1983, ο Ολυμπιακός υποδέχεται τον Άγιαξ στον επαναληπτικό του 0-0. Ο πατέρας μου έχει ψηθεί να πάει στο ΟΑΚΑ από τον γαύρο φίλο του, τον Κουκή. Κι εγώ μένω πίσω στο σπίτι με τη μάνα μου. Η οποία θεώρησε ότι ήταν η κατάλληλη στιγμή να με εκβιάσει πως, αν δεν φάω επιτέλους φασολάδα, δεν θα δω το ματς στην τηλεόραση. Έκανα μια συμφωνία: θα πάρω το πιάτο στο σαλόνι και θα τρώω, βλέποντας τηλεόραση. Για καλή μου τύχη, το ματς πήγε στην παράταση και η μάνα μου βαρέθηκε και έφυγε για το δωμάτιό της. Τότε βρήκα την ευκαιρία να κάνω μερικές τακτικές βόλτες στην τουαλέτα, φτύνοντας στη λεκάνη κάθε μπουκιά που είχα βάλει λίγο νωρίτερα στο στόμα μου. Μέχρι το πιάτο να φτάσει στη μέση και να πω «ουφ, έσκασα, δεν μπορώ άλλο».
Στο μεταξύ, ένας μουστάκιας του Ολυμπιακού έβαζε δυο γκολ στην παράταση και καθάριζε τον Άγιαξ σε μια από τις μεγαλύτερες ελληνικές προκρίσεις όλων των εποχών. Έκτοτε, δεν υπήρχε συλλογή με αυτοκόλλητα ή κάρτες που να μη φρόντιζα να έχω δυο – τρεις φορές τη φάτσα του. Τεράστιος Νίκος Αναστόπουλος…
Ούγκο Σάντσες
Η Ρεάλ Μαδρίτης πήρε το καλοκαίρι του 1985 τον Μεξικανό φορ της Ατλέτικο, Ούγκο Σάντσες. Κοντός, δυνατός, με σγουρό αφανέ μαλλί. Δεν ήταν ο καλύτερος σέντερ φορ του κόσμου. Ήταν όμως ο πρώτος που είδα με τα μάτια μου να πανηγυρίζει κάθε γκολ με ακροβατική τούμπα. Τον πρωτοείδα στο 5-1 με την ΑΕΚ, όταν έβαλε το τελευταίο γκολ και έκανε τη γνωστή τούμπα του. Έρωτας κεραυνοβόλος. Με έκανε να αγαπήσω τη Ρεάλ (προτού τη… χωρίσω στην εποχή του Μουρίνιο) που εκείνη τη σεζόν ξεκίνησε το τρομερό σερί των πέντε τίτλων. Στο τέλος εκείνης της σεζόν υπήρχε το μουντιάλ του Μεξικού. Το κορυφαίο απ’ όσα έχω δει. Και το γεγονός πως οι (Δυτικο)Γερμανοί απέκλεισαν τον Σάντσες, καταχώρησε οριστικά και αμετάκλητα τη Γερμανία στη λίστα των «κακών» μου.
Το πιο ανεκπλήρωτο παιδικό μου όνειρο δεν ήταν να καρφώσω όπως ο Τζόρνταν, αλλά να κάνω την τούμπα του Σάντσες. Ζαλιζόμουν όμως στην ιδέα και μόνο ότι θα έχανα την επαφή μου το έδαφος…
Εμίλιο Μπουτραγκένιο
Δε χρειάστηκε καν να τον δω αρκετά ώστε να καταλάβω αν ήταν καλός παίκτης ή όχι. Άκουσα απλώς τον Μανόλο να λέει με τον μοναδικό του τρόπο «Κι εδώ βλέπετε τον Ελ Μπουίτρε, τον “γύπα” όπως τον αποκαλούν οι Ισπανοί». Καληνύχτα σας. Στο παιδικό μυαλό μου ο Εμίλιο Μπουτραγκένιο καταχωρήθηκε ως ένα μυθικό τέρας με αγγελικό πρόσωπο. Ήταν και παιχταράς, δε χρειαζόμουν τίποτε άλλο…
Πρέμπεν Έλκιερ
Πολλοί είναι εκείνοι που τον έχουν ξεχάσει. Όχι εγώ. Ένα θωρηκτό που νόμιζες ότι θα σε ισοπεδώσει όταν ερχόταν κατά πάνω σου και που 1,82 ήταν μέχρι τη μέση και όχι ολόκληρος. Ο αγαπημένος μου παίκτης από την πιο αγαπημένη ομάδα που είδα ποτέ σε μουντιάλ, εκείνη της Δανίας στο Μεξικό. Δίπλα του είχε Λάουντρουπ, Λέρμπι, Άρνεσεν, Μόρτεν Όλσεν, Σίβεμπακ, αλλά κανένας τους δεν μπορούσε να τον φτάσει στα μάτια μου. Μεταξύ μας, ήταν πολλοί και οι αμυντικοί που δεν μπορούσαν να τον φτάσουν. Εκείνη την εποχή έμαθα πως ο Έλκιερ ήταν ο MVP της Βερόνα στο απίστευτο πρωτάθλημα του 1985, όπου μεταξύ άλλων είχε σκοράρει χωρίς παπούτσι εναντίον της Γιουβέντους, το οποίο είχε φύγει πάνω σε μια από τις ξέφρενες κούρσες του. Το «τρελό άλογο» από τη Δανία, Πρέμπεν Έλκιερ…
Μπόνους:
Ντιέγκο Μαραντόνα
Αντιλαμβανόμουν ότι είναι σούπερ σταρ. Κι ας μην τον είχα δει ποτέ «καλά» μέχρι το 1986. Όταν έβαλε το γκολ στους Ιταλούς με πλασέ στον αέρα έμεινα με το στόμα ανοιχτό. Μέχρι που ήρθε το απιθανότερο γκολ που είδαμε ή θα δούμε ποτέ σε μουντιάλ: το σλάλομ με τους Άγγλους, λίγη ώρα μετά το γκολ με το χέρι. Σε εκείνο το ματς το κεφάλαιο Μαράντονα είχε πάρει την οριστική του μορφή στη συνείδησή μου. Έναν τύπο που έκλεψε τόσο φανερά και που πανηγύρισε κιόλας, δεν θα μπορούσα ποτέ να τον έχω για ίνδαλμα. Και ας αναγνώριζα με τα χρόνια πως ήταν ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής που είδα ποτέ, με ή χωρίς κόκα.
Το δίλημμα Μαραντόνα ή Μέσι μπορεί να τεθεί σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου. Εκτός από την Αργεντινή, τη Νάπολι και όσες ακόμη πόλεις είχαν την ευλογία να βλέπουν τακτικά τον άνθρωπο που μετέτρεψε τον Λεβαδειακό της Ιταλίας σε ομάδα πρωταθλητισμού. Όσο για μένα, ο Μαραντόνα ήταν η πιο ένοχη απόλαυσή μου. Μια μεγάλη αμαρτία που, ευτυχώς, μπορούσες να την εξομολογηθείς και να συγχωρεθείς γι’ αυτήν από όσους αγαπούν το ωραιότερο άθλημα του κόσμου…