«Ο Άρης δεν είναι μπίζνα» υπέδειξαν στον Θόδωρο Καρυπίδη οι φανερά ενοχλημένοι και εκνευρισμένοι οργανωμένοι οπαδοί του Άρη. Και με τα δίκια τους, καθώς η εικόνα της ομάδας του εδώ και σχεδόν δύο μήνες πάει από το κακό στο χειρότερο για να επιβεβαιωθεί και φέτος το «κάθε φέτος και χειρότερα» που έχει στοιχειώσει τους Θεσσαλονικείς, με αποκορύφωμα τον περσινό χαμένο τελικό Κυπέλλου που ακολούθησε της ήττα από τον ΠΑΟΚ στο Χαριλάου, αποτέλεσμα με το οποίο ο Δικέφαλος του Βορρά κατέκτησε το 4ο πρωτάθλημα της ιστορίας του.
Απαραίτητη η εισαγωγή για να περάσουμε στο κυρίως πρόβλημα του Άρη, που και φέτος είναι η νοοτροπία της διοίκησής του, που επί της ουσίας αποτελείται μόνο από τον Θόδωρο Καρυπίδη. Αυτός παίρνει τις αποφάσεις για τους προπονητές, για τις ανανεώσεις, για τις μεταγραφές, για τα αποδυτήρια, για τον κόσμο. Ένας για όλα, με λίγα λόγια. Με αυτό τον τρόπο, όμως, είναι βέβαιο πως «δεν δουλεύει το πράγμα». Κι αυτό φαίνεται -φανερά- στο χορτάρι, γιατί το κακό ξεκινάει από το εσωτερικό της ομάδας όπου η λέξει «πειθαρχία» έχει πάει… περίπατο. Το ίδιο και η οργάνωση.
Η ΠΑΕ Άρης δεν είναι σωστά δομημένη, κάνει κάθε χρόνο τα ίδια λάθη και ο κόσμος είναι λογικό να ξεσπάει. Για την ώρα σε αποδοκιμασίες και ανακοινώσεις έχοντας κρατήσει μέσα του πολλή οργή, αμέτρητες πίκρες κι ένα μεγάλο «γιατί». Γιατί ο Άρης με το «καλύτερο ρόστερ της ιστορίας του», όπως παρουσιάστηκε στην αρχή της σεζόν, μένει επί της ουσίας εκτός στόχων από τον Γενάρη. Και το «εκτός στόχων» προέρχεται από τα όσα έθεσε ο ίδιος ο ισχυρός άνδρας της ομάδας ως ταβάνι της τρέχουσας σεζόν. Την παρουσία στην 4άδα και μία καλή πορεία στο Κύπελλο.
Στις 6 Ιανουαρίου ο Άρης είναι ήδη εκτός προημιτελικών στο Κύπελλο και στο -6 από τον τέταρτο ΠΑΟΚ. Παράλληλα, στο -4 από την πεντάδα βρίσκεται η ομάδα που τον κέρδισε χθες (ΟΦΗ) και ο Παναιτωλικός είναι επίσης κοντά με ματς λιγότερο. Εν ολίγοις, περισσότερο κοιτάει την πλάτη του παρά όσους βρίσκονται μπροστά του, για άλλη μία σεζόν στο πρωτάθλημα.
Η αλλαγή προπονητή και μάλιστα σε κομβικό σημείο της σεζόν δεν του βγήκε. Όχι γιατί φταίει ο Ουζουνίδης ή επειδή είναι χειρότερος του Μάντζιου. Δεν είναι αυτό το πρόβλημα. Είναι το κουμπί της επανεκκίνησης που περισσότερο τον μπέρδεψε παρά τον αφύπνισε κι ως αποτέλεσμα κατάφερε να ξενερώσει τον πεισμωμένο και ενωμένο του κόσμο. Έναν κόσμο που έχει ξεχάσει να ονειρεύεται. Λάθος timing, λάθος απόφαση, λάθος όλα. Αυτομάτως, η σεζόν «χάλασε» και οι Κίτρινοι πρέπει -ξανά- να βρουν κίνητρα για να την κρατήσουν ζωντανή. Ο στόχος της τετράδας, πάντως, με αυτή την εικόνα και νοοτροπία ήδη έχει απομακρυνθεί…
Όπως αναφέραμε και παραπάνω, η ευθύνη πρέπει να βαραίνει κυρίως τον Θόδωρο Καρυπίδη, τον άνθρωπο που επέλεξε να τα κάνει (και φέτος) όλα μόνος του. Τον άνθρωπο που τώρα έχει να αντιμετωπίσει και την οργή ενός πληγωμένου λαού. Και τον έχει απέναντί του, ενώ μόλις δύο μήνες πριν ζητούσε να προστατεύσει την ομάδα, να γίνει και πάλι η ασπίδα της. Ο κόσμος το έκανε και πήρε πίσω μία «συγγνώμη» και μπόλικη πίκρα.
Και σαν μην έφτανε αυτό, τα… άκουσε κι από πάνω από τον νέο προπονητή! Ο Μαρίνος Ουζουνίδης τούς έδειξε με το χέρι μετά τις έντονες αποδοκιμασίες προς πάσα κατεύθυνση για την άθλια εικόνα στο ματς με τον ΟΦΗ. Δουλειά του, όμως, ήταν να παρουσιάσει κάτι διαφορετικό στις δύο εβδομάδες που είχε να προετοιμάσει την ομάδα ενόψει της επανεκκίνησης κι ενώ γνώριζε πως είναι «κλειδί» το ματς με τους Κρητικούς καθότι ακολουθούν δύο πολύ δύσκολα παιχνίδια με τον Ολυμπιακό στο Φάληρο και με τον ΠΑΟΚ στο Χαριλάου. Τελικώς, επέλεξε τον εύκολο δρόμο. Της δικαιολογίας, των υποδείξεων και του «μην αποδοκιμάζετε τους παίκτες μου γιατί φοβούνται να παίξουν». Μία νοοτροπία και μία κατάσταση που δεν αρμόζει σε ομάδα με μεγάλους στόχους, που μέχρι τα μέσα Νοεμβρίου οδηγούσε την κούρσα του πρωταθλήματος. Επί Μάντζιου…