Είναι από τις στιγμές που δυσκολεύεσαι να βρεις τις λέξεις. Σφίγγεται η καρδιά σου. Μαθαίνεις ή μάλλον θυμάσαι να εκτιμάς τα απλά πράγματα της ζωής. Αγκαλιάζεις τους δικούς σου ανθρώπους, αφήνεις -έστω για λίγο- στην άκρη τη μιζέρια και χαίρεσαι απλά που ζεις. Αυτό που είναι το μεγαλύτερο δώρο, μάθαμε να το έχουμε ως δεδομένο και δυστυχώς το εκτιμούμε μόνο όταν βλέπουμε κάποιον να το χάνει. Και μάλιστα νωρίς.
Έτσι μας έκανε να νιώσουμε ο σπουδαίος Σβεν Γκόραν Έρικσον με τα όσα είπε στο τελευταίο του μήνυμα. Σε αυτό που επέλεξε ο ίδιος να είναι ο «επίλογος» της ζωής του. Το διαβάζεις ξανά και ξανά. Πόσο «γεμάτος» φεύγει. Πόσο έτοιμος. Πόσο ώριμος. Και κυρίως πόσο αληθινός.
Δεν τον ξέρει κανείς τόσο καλά όσο ο ίδιος τον εαυτό του. Και ο τρόπος που επέλεξε να μας δείξει την αλήθεια του μέσα σε λίγες σειρές, λίγες μέρες πριν τον προδιαγραμμένο θάνατό του -σύμφωνα πάντα με την ιατρική-, είναι ανατριχιαστικά συγκινητικός.
Όχι, δεν είναι ένα κείμενο για τον άνθρωπο του ποδοσφαίρου και master των πάγκων, Σβεν Γκόραν Έρικσον. Είναι ένα κείμενο, λίγες λέξεις, όπως έγραψε και ο ίδιος, για τον άνθρωπο Έρικσον. Την πλευρά του που τουλάχιστον αυτός επέλεξε να μας δείξει στην πιο δύσκολη στιγμή της ζωής του.
Δύσκολη, λέμε εμείς. Γι’ αυτόν είναι πολύ πιθανό να είναι η πιο ήρεμη, η πιο γαλήνια. Αυτό βγάζει μέσα από την ψυχή του, αυτό περνάει προς τα έξω κι είμαστε βέβαιοι πως δεν υποκρίνεται καθόλου. Όπως τότε, στο αγαπημένο του Άνφιλτ, πριν τρεις μήνες, όταν κατάφερε να κάνει πράξη το όνειρό του και να προπονήσει σε αυτό το γήπεδο τη Λίβερπουλ. Μία ομάδα επίλεκτων παλαίμαχων ποδοσφαιριστών δηλαδή, αλλά τι σημασία έχει. Αυτός το χάρηκε, έκανε ένα ακόμη «τικ» στη wish list του και μας γέμισε με όμορφα συναισθήματα, αισιοδοξία, χαρά, όνειρα, πίστη ακόμα κι όταν όλα πάνε στραβά.
Ο Σουηδός προπονητής-θρύλος βάζει πλώρη για άλλες θάλασσες. Μακρινές και αγύριστες. Αλλά ένα είναι βέβαιο. Δεν πρόκειται να τον ξεχάσουμε ποτέ. Τού αξίζει να τον θυμόμαστε. Τόσο για όσα έκανε από την άκρη των ποδοσφαιρικών πάγκων αλλά κυρίως για την αλήθεια του χαρακτήρα του, που μας έδειξε μία πτυχή του που δεν γνωρίζαμε τόσα χρόνια. Ίσως να την ανακάλυψε τώρα και ο ίδιος.
Είναι περίεργο να γράφεις κείμενο για άνθρωπο, που σύμφωνα με τα λεγόμενά του, δεν είναι σίγουρο αν αύριο θα βρίσκεται στη ζωή. Αλλά ο ίδιος μας έδειξε τον δρόμο. «Νομίζω ότι όλοι φοβόμαστε τη μέρα που θα τελειώσει η ζωή, όταν θα πεθάνουμε. Αλλά η ζωή έχει να κάνει και με τον θάνατο. Πρέπει να μάθεις να τον αποδέχεσαι για αυτό που είναι», είπε ο Έρικσον και εμείς απλά τον διαβάζουμε, απολαμβάνουμε την ηρεμία και τη γαλήνη του.
Θα τον θυμόμαστε για πάντα, γιατί αυτό τού αξίζει…