Ο Ολυμπιακός είναι από τα ξημερώματα της Παρασκευής στους «4» του UEFA Conference League. Για πρώτη φορά στον 21ο αιώνα μια ελληνική ομάδα βρίσκεται στην ημιτελική φάση ευρωπαϊκής διοργάνωσης, γεγονός που καταδεικνύει το μέγεθος της ερυθρόλευκης επιτυχίας.
Κάπου εδώ θα πρέπει να γίνει μια απαραίτητη επισήμανση. Όσο κι αν το όνομα του Conference ακούγεται ταπεινό, η αλήθεια είναι πως δεν γίνεται να υποτιμάται από μια χώρα που δίνει μάχη προκειμένου να φτάσει στη 16η θέση της UEFA. Την ώρα που πολλά ευρωπαϊκά κράτη έχουν κάνει άλματα προόδου, το ελληνικό ποδόσφαιρο πηγαίνει διαρκώς προς τα πίσω και αυτό αποτυπώνεται εύγλωττα τόσο στις αποτυχίες των συλλόγων, όσο και της εθνικής.
Μιλώντας για συλλόγους βεβαίως οφείλουμε να εξαιρέσουμε τον Ολυμπιακό, αφού θα ήταν άδικο να τον βάλει κανείς στο ίδιο καζάνι με τους υπόλοιπους. Αν εξαιρέσουμε την περυσινή καταστροφική σεζόν, οι Ερυθρόλευκοι καταφέρνουν σχεδόν πάντοτε να αγωνίζονται στην Ευρώπη και μετά την ολοκλήρωση των ομίλων.
Το 2022 αποκλείστηκαν στα νοκ άουτ από την τρομερή Αταλάντα, το 2021 έγιναν η πρώτη ελληνική ομάδα που αποκλείει την Αϊντχόφεν (για να πέσουν με ψηλά το κεφάλι στο Λονδίνο μετά το 1-3 με τα σοβαρά παράπονα στο Καραϊσκάκη) ενώ το 2020 έκαναν το θαύμα στο Έμιρεϊτς και η πορεία τους προς τα προημιτελικά του Europa League διακόπηκε από τον Μαρτσίνιακ και τον κορωνοϊό, ακριβώς με αυτή τη σειρά. Νωρίτερα σε εκείνη τη σεζόν είχαν κοιτάξει στα μάτια την Μπάγερν, τα είχαν βάλει στα ίδια με τη φιναλίστ του προηγούμενου Champions League, Τότεναμ και εντέλει τερμάτισαν 3οι πάνω από τον Ερυθρό Αστέρα.
Εδώ και σχεδόν μιάμιση δεκαετία ο Ολυμπιακός είναι ο μοναδικός πραγματικά αναγνωρίσιμος ελληνικός σύλλογος στην Ευρώπη. Με τα 10ποντα και τα 9ποντα στους ομίλους του Champions League (που συνήθως δεν ήταν αρκετά για πρόκριση σε μια πρωτοφανώς επαναλαμβανόμενη γκίνια), με νίκες επί κολοσσών και συνολική παρουσία άκρως κολακευτική για το ελληνικό ποδόσφαιρο στο εξωτερικό.
Η ομάδα του Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ έσπασε μια ιστορική κατάρα που ταλαιπώρησε πολλές γενιές Ολυμπιακών. Ατυχία και διαιτητικές αδικίες στέρησαν πολλάκις στους Πειραιώτες μια ευρωπαϊκή διάκριση, σε μια ιστορία που κρατούσε 50 χρόνια: από τη σφαγή του Παλοτάι το 1974 στο 3-0 επί της Άντερλεχτ, μέχρι το αποκορύφωμα της ατυχίας με τη Γιουβέντους το 1999, οι οπαδοί του Θρύλου έχουν αμέτρητες τέτοιες ιστορίες να θυμούνται.
Ο Γιώργος Μασούρας αποτύπωσε εύγλωττα μερικές από αυτές, υπενθυμίζοντας μεταξύ άλλων τον αποκλεισμό από τη Μέταλιστ στη σεζόν που ο Ολυμπιακός είχε ένα από τα μεγαλύτερα μπάτζετ της ιστορίας του, ένα εξαιρετικό σύνολο και τον Ερνέστο Βαλβέρδε στον πάγκο. Αυτό το «στο τέλος κάτι θα γίνει και θα αποκλειστούμε» βασάνιζε για δεκαετίες τους οπαδούς των Πειραιωτών, οι οποίοι πίστεψαν ότι η κατάρα έσπασε στο Λονδίνο με την επική πρόκριση επί της Άρσεναλ.
Ποιος να περίμενε ότι ελάχιστες μέρες αργότερα η πανδημία του κορωνοϊού θα ανάγκαζε τον Ολυμπιακό να υποδεχτεί τη Γουλβς σε άδειο Καραϊσκάκη, εκτροχιάζοντάς τον στη συνέχεια με αγωνιστική διακοπή πολλών μηνών, για να έρθουν ο Μαρτσίνιακ και η παρέα του στον επαναληπτικό και να τον αποτελειώσουν.
Το άκρως παράδοξο στο φετινό παραμύθι είναι πως ουδείς μπορούσε να φανταστεί μια τέτοια εξέλιξη πριν 2-3 μήνες. Εν μέσω μιας ταραγμένης σεζόν με δυο αλλαγές προπονητών, αμέτρητες μεταγραφές τον Γενάρη, διαχειριστικά λάθη και διαιτητικά εγκλήματα (εις βάρος του Ολυμπιακού και υπέρ των ανταγωνιστών του), οι Ερυθρόλευκοι πανηγυρίζουν την παρθενική παρουσία τους σε ημιτελική φάση ευρωπαϊκού κυπέλλου.
Όλα αυτά ασφαλώς δεν είναι και πολύ εύκολο να χωνευτούν από τους ορκισμένους εχθρούς του κορυφαίου πολυαθλητικού συλλόγου της Ευρώπης, ο οποίος είδε φέτος 7 διαφορετικά τμήματά του να φτάνουν τουλάχιστον σε προημιτελική φάση, τέσσερα να βρίσκονται ήδη στα ημιτελικά και άλλα δυο να έχουν καλές πιθανότητες για να βρεθούν επίσης στην 4άδα.
Αυτοί που σιχαίνονται οτιδήποτε ερυθρόλευκο και που είναι ταγμένοι ψυχή και… τσέπη στην καθημερινή απαξίωση του μεγαλύτερου ελληνικού συλλόγου, ζουν από τα ξημερώματα της Παρασκευής τον δικό τους Γολγοθά. Η βραδιά είχε ξεκινήσει ήδη άσχημα γι’ αυτούς μετά τα απίθανα καρφιά της συγκλονιστικής εξομολόγησης του Γιώργου Μπαρτζώκα, αλλά μάλλον κανείς τους δεν περίμενε το δράμα που θα ακολουθούσε.
Μέχρι τους ημιτελικούς με την καταπληκτική Άστον Βίλα του Ουνάι Έμερι, θα έχουν τον χρόνο να συνέλθουν ευελπιστώντας πως ο Ολυμπιακός θα χάσει έστω και την τελευταία στιγμή τον δρόμο για την OPAP Arena. Σε αυτό το διάστημα όμως τους δίνεται η ευκαιρία να αναλογιστούν πόσο μεγάλη ήταν η δικαίωσή τους όταν έσπευδαν από τη δεύτερη αγωνιστική των ομίλων να βγάλουν χολή με το αμίμητο «και ο Ολυμπιακός χώρια».
Ακόμα και από τόσο δηλητηριασμένα πλήκτρα καμιά φορά μπορεί να προκύψει μια μεγάλη αλήθεια, σπανιότατη και πικρή σαν ξύδι γι’ αυτούς που θεωρούν ότι είναι ΟΚ να προκαλούν διαρκώς αλλά που κλαψουρίζουν για στοχοποίηση όταν τους βγάλουν στη σέντρα για τις αήθεις πρακτικές τους. Όντως, ο Ολυμπιακός είναι χώρια. Κυρίως επειδή η επιτυχία είναι αποκλειστικά δική του και δεν αφορά το ελληνικό ποδόσφαιρο.
Το ελληνικό ποδόσφαιρο, αυτό της Εξυγίανσης, της ΕΠΟ των υπαλλήλων και των υπουργών που κάνουν τους χαζούς μπροστά σε ένα από τα πιο διεφθαρμένα πρωταθλήματα της Ευρώπης, βγάζει σπυριά με τον μεγαλύτερο σύλλογο της χώρας. Μάλιστα είναι τόσο άρρωστοι αυτοί που το διοικούν, ώστε δεν διστάζουν να βλάψουν ακόμα και την εθνική ομάδα με το μίσος τους για καθετί ερυθρόλευκο.
Ασφαλώς και ο Ολυμπιακός είναι χώρια. Έτσι κι αλλιώς η δύναμη που του δίνει ο κόσμος του είναι τόσο μεγάλη ώστε να μη χρειάζεται ανίερες συμμαχίες για να φτάσει στην κορυφή. Η μισή Ελλάδα πετάει στα σύννεφα από την ιστορική και άκρως σημαδιακή πρόκριση μέσα στην Κωνσταντινούπολη. Η άλλη μισή μπορεί να εναποθέσει τις ελπίδες της στην Άστον Βίλα…