Ο ενίοτε σοφός λαός λέει πως ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται. Τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή νομίζω ότι αυτή η παροιμία περιγράφει με ακρίβεια τα συναισθήματα αλλά και τη συμπεριφορά των οπαδών του Ολυμπιακού μετά τον δεύτερο σερί διασυρμό εντός έδρας μέσα σε τέσσερις μέρες.
Παρότι η έκταση του σκορ ήταν κατά τι μικρότερη από το 1-4 της Μακάμπι, επιτρέψτε μου να θεωρώ πολύ πιο βαριά την ήττα από τον Παναθηναϊκό. Αφενός γιατί προέκυψε από τον συγκεκριμένο αντίπαλο, ανήμερα των 99ων γενεθλίων του συλλόγου και αφετέρου επειδή ήρθε λίγα 24ωρα μετά το στραπάτσο από τους Ισραηλινούς, όταν άπαντες στην ομάδα θα έπρεπε να είναι πλήρως ψυλλιασμένοι, οργισμένοι και αποφασισμένοι να ξεπλύνουν την ντροπή.
Υπάρχει και ένας τρίτος λόγος όμως. Πες ότι τη Μακάμπι δεν γίνεται να τη μάθεις πολύ καλά μέσα σε λίγες μέρες αλλά και ότι σε πήρε από κάτω (άγνωστο γιατί) το γεγονός ότι δέχτηκες πρώτος γκολ πολύ νωρίς. Με τον Παναθηναϊκό δεν γίνεται να πιαστείς αδιάβαστος. Ακόμα κι αν δεν τον γνωρίζει όσο πρέπει ο προπονητής, υπάρχει ένας ολόκληρος μηχανισμός γύρω του που δεν είναι δυνατόν να του επιτρέψει να πιαστεί αδιάβαστος.
Όταν μάλιστα είσαι εσύ αυτός που ανοίγει το σκορ (έστω και χωρίς να προηγηθεί πραγματική ευκαιρία), δεν είναι δυνατόν να πηγαίνεις στο ημίχρονο έχοντας δεχτεί δυο γκολ. Να αρχίσουμε να συζητάμε για τα βασικά του ποδοσφαίρου και να λέμε ότι κάθε αλλαγή στο σκορ – είτε υπέρ σου είτε εις βάρος σου – αλλάζει τα δεδομένα και τις ισορροπίες και άρα απαιτεί μια διαφοροποίηση στην προσέγγισή σου, ειδικά όταν πρόκειται για ντέρμπι με τεράστια βαθμολογική σημασία;
Συνήθως λέμε ότι μετά Χριστόν μπορεί οποιοσδήποτε να κάνει τον προφήτη, όταν πρόκειται για την κριτική ενός αγώνα και για το τι δεν πήγε καλά. Στην προκειμένη περίπτωση όμως ήταν πάρα πολλοί εκείνοι που απόρησαν για το γεγονός πως ο Μεντιλίμπαρ παρέταξε για πρώτη φορά ένα σχήμα με δυο καθαρόαιμους επιθετικούς, κάτι που δεν είχε συμβεί ούτε με τον Βόλο ή τον Παναιτωλικό.
Ακόμα και άνθρωποι που δεν είναι εξπέρ σε τακτικές μπορούν κάλλιστα να τεκμηριώσουν ή τέλος πάντων να εντοπίσουν τα λάθη που έγιναν κατά τη διάρκεια του ματς, αλλά και πριν καν σφυρίξει τη σέντρα ο Σλάγκερ. Είμαι βέβαιος ότι δεν έχω να προσφέρω κάτι παραπάνω με το να επαναλάβω πράγματα που τα γνωρίζετε ή τα έχετε ήδη διαβάσει. Θεωρώ λοιπόν χρησιμότερο να πάω την κουβέντα παρακάτω αφού ό,τι έγινε δεν αλλάζει.
Το τετραήμερο που πέρασε είναι πολύ πιθανόν να έχει τινάξει στον αέρα τους δυο στόχους που είχαν απομείνει στον Ολυμπιακό. Έστω κι αν κανένας από τους δυο δεν ήταν ρεαλιστικός, με δεδομένο ότι η σεζόν δεν άρχισε τον Φλεβάρη αλλά τον Αύγουστο. Ελπίζω να γίνομαι κατανοητός ως εδώ…
Ο Ολυμπιακός άλλαξε για δεύτερη φορά προπονητή μέσα στον χειμώνα, φέρνοντας τον Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ στη θέση του Κάρλος Καρβαλιάλ. Κι ενώ άπαντες κατάλαβαν τους λόγους της συγκεκριμένης αλλαγής, πλέον είναι ακόμη λιγότεροι εκείνοι που μπορούν να κατανοήσουν εξαρχής τους λόγους της απομάκρυνσης του Ντιέγκο Μαρτίνεθ και ακόμη περισσότερο το παντελώς άστοχο τάιμινγκ στο οποίο έλαβε χώρα η αντικατάστασή του.
Αν θέλουμε να δούμε τα πράγματα αποκλειστικά με αριθμούς, ο Μαρτίνεθ έφυγε στο -3 (το οποίο εντέλει αποδείχθηκε -2 μετά την επιστροφή του βαθμού από το CAS) και μάλιστα αμέσως μετά από μια άνευ προηγουμένου σφαγή στον Βόλο. Στη θέση του ήρθε ο Καρβαλιάλ που το -3 το έκανε -9 και ο Μεντιλίμπαρ ανέλαβε στο -6 (αφού μεσολάβησε η νίκη επί του ΟΦΗ με Συλαϊδόπουλο στον πάγκο), το οποίο στην πραγματικότητα ήταν -5 για τον λόγο που προανέφερα.
Παρά τις αλλεπάλληλες γκέλες του Παναθηναϊκού ο Ολυμπιακός είναι ξανά 4ος και στο -5 από την κορυφή, ενώ το επόμενο ματς στη Νέα Φιλαδέλφεια μπορεί εύκολα να τον στείλει στο -8. Όπως θα μπορούσε να τον φέρει και στο -2, σε περίπτωση νίκης δικής του αλλά και του Παναθηναϊκού επί του ΠΑΟΚ στη Λεωφόρο. Ρεαλιστικά όμως, το πρώτο σενάριο φαντάζει αυτή τη στιγμή πιο πιθανό από το δεύτερο, με την εκδοχή της ισοπαλίας επίσης να μοιάζει πιθανότερη από το «διπλό».
Ως τότε μεσολαβούν τρεις εβδομάδες. Σε αυτό το ικανότατο χρονικό διάστημα ο οργανισμός του Ολυμπιακού καλείται να πάρει αποφάσεις όχι μόνο για το παρόν αλλά και για το μέλλον της ομάδας. Και αυτές οι αποφάσεις θα πρέπει να βασιστούν πάνω σε δεδομένα και σε λογική σκέψη και όχι στο θυμικό, στο τι θα ήθελαν κάποιοι να ισχύει ή στο τι πιστεύει ο κόσμος.
Τον Μάιο του 2022 έγραφα τούτα:
«Τη δεδομένη χρονική στιγμή δεν τίθεται θέμα προπονητή, από τη στιγμή μάλιστα που πριν από λίγο καιρό ανακοινώθηκε η διετής ανανέωση του Μαρτίνς. Ωστόσο, θεωρώ πως θα πρέπει να υπάρξει μια νέα αξιολόγηση της κατάστασης με το που θα λήξει και τυπικά η σεζόν. Κάτι σαν μια άτυπη πρόταση μομφής κατά την οποία ο προπονητής θα πρέπει να πάρει ισχυρή ψήφο εμπιστοσύνης για τη συνέχεια.
Γιατί όμως συζητάμε για μια παραμονή που φαίνεται δεδομένη; Διότι για πρώτη φορά ο Πέδρο θα ξεκινάει υπό πίεση και γνωρίζοντας ότι δεν θα έχει κανένα ελαφρυντικό. Ένα στραβοπάτημα τύπου Λουντογκόρετς θα είναι αρκετό για να ξεκινήσει η γκρίνια από το κατακαλόκαιρο, η ένταση της οποίας θα είναι πρωτόγνωρη για τον Πορτογάλο».
Προσπερνώ την (κυριολεκτικά) ανατριχιαστική επιβεβαίωση της προφητείας για λόγους οικονομίας. Τον Μάρτιο του 2024 το μόνο που θα άλλαζα στις δυο παραγράφους είναι το όνομα, βάζοντας στη θέση του Μαρτίνς εκείνο του Μεντιλίμπαρ. Και κατά την ταπεινή μου γνώμη καλό (βάσει των ιδιαιτεροτήτων του συλλόγου και της ψυχοσύνθεσης του κόσμου του) είναι οι όποιες αποφάσεις να παρθούν στο τέλος της σεζόν, διότι μέχρι τότε πολλά μπορεί να έχουν μεσολαβήσει.
Ο Μεντιλίμπαρ ανέλαβε την ομάδα στο συγκεκριμένο χρονικό διάστημα επειδή υπήρχε πίστη ότι η κατάσταση μπορεί να ανατραπεί, σε συνδυασμό και με την παρθενική παρουσία του Ολυμπιακού στο ταπεινό Conference League όπου δινόταν μια ευκαιρία για κάποιες προκρίσεις που θα έφερναν βαθμούς αλλά και λίγη χαρά στον κόσμο. Αν δεν υπήρχε αυτή η πίστη, οι Ερυθρόλευκοι θα μπορούσαν να κρατήσουν τον Καρβαλιάλ και να κλείσουν τον Βάσκο από τώρα για τον Ιούνιο, ώστε να αναλάβει «άβρεχτος» και έχοντας ξεκάθαρη εικόνα για το ποιος κάνει και ποιος όχι.
Ακούω προσεκτικά τις φωνές που ζητούν «να κριθεί με τη δική του ομάδα ο Μεντιλίμπαρ». Ασφαλώς και έχει ξεκάθαρη λογική το παραπάνω. Ποιο είναι όμως το βασικό κίνητρο αισιοδοξίας εκείνων που το λένε; Κατά βάση η εικόνα της ομάδας στην πρώτη αγωνιστική εβδομάδα του Ισπανού στον ερυθρόλευκο πάγκο. Από Πέμπτη σε Πέμπτη ο Ολυμπιακός νίκησε δυο φορές τη Φερεντσβάρος και ισοπέδωσε τον ΠΑΟΚ στην Τούμπα με το ιστορικό 1-4.
Στο συγκεκριμένο χρονικό διάστημα ο Ολυμπιακός έδωσε την εικόνα μιας στρωμένης ομάδας η οποία απαρτιζόταν από ικανότατους παίκτες που καθένας ήξερε ακριβώς τι πρέπει να κάνει στο γήπεδο. Η δεύτερη αγωνιστική εβδομάδα του Μεντιλίμπαρ ήταν περίεργη. Δυο νίκες-ανατροπές με την ψυχή στο στόμα κόντρα σε ομάδες που μόνο πρωτοκλασάτες δεν τις λες και ειδικά στην περίπτωση του Παναιτωλικού με αρκετή δόση τύχης. Συν το 3-0 επί του Βόλου που δεν αντέχει σε κριτική από τη στιγμή που οι φιλοξενούμενοι έπαιξαν ολόκληρο ματς με δέκα παίκτες.
Η τρίτη αγωνιστική εβδομάδα ήταν καταστροφική, με δυο εντός έδρας διασυρμούς και 7 γκολ παθητικό μέσα σε 72 ώρες. Ο ένας από μια απλώς αξιοπρεπή ομάδα όπως η Μακάμπι και η άλλη από τον Παναθηναϊκό που στα προηγούμενα τέσσερα ματς πρωταθλήματος είχε χάσει βαθμούς από τη Λαμία, την Κηφισιά και τον ΟΦΗ. Κατά σύμπτωση, οι δυο τελευταίοι είχαν στον πάγκο τους καινούργιους προπονητές, όπως συνέβη και με τον Ολυμπιακό.
Εδώ λοιπόν υπάρχει μια παγίδα. Αν πιστώσουμε στον Μεντιλίμπαρ την αναγέννηση της πρώτης αγωνιστικής εβδομάδας, τότε θα πρέπει να του χρεώσουμε και την προβληματική εικόνα που δεν πρόλαβε να κοστίσει βαθμούς με Αστέρα και Παναιτωλικό και που στη συνέχεια έφερε δυο χοντρά στραπάτσα με Μακάμπι και ΠΑΟ. Τι κάνεις σε αυτή την περίπτωση; Κρατάς μόνο ό,τι σε συμφέρει και αγνοείς τα υπόλοιπα ή ζυγίζεις τα πάντα και περιμένεις και τα επόμενα για να πάρεις οριστικές αποφάσεις;
«Με ομάδα άλλων» ο Μεντιλίμπαρ αποθεώθηκε για Φερεντσβάρος και ΠΑΟΚ και «με ομάδα άλλων» διασύρθηκε από Ισραηλινούς και Πράσινους, γλιτώνοντας ξώφαλτσα τις απώλειες στο ενδιάμεσο. Κυρίως όμως, «με ομάδα άλλου» έφτασε στη μεγαλύτερη επιτυχία της καριέρας του, την κατάκτηση του Europa League με τη Σεβίλλη. Η οποία τον κράτησε το καλοκαίρι μόνο και μόνο για να τον απολύσει νωρίς στη σεζόν.
Η αχίλλειος πτέρνα του Ολυμπιακού και το ρίσκο που δεν βγήκε στον Μεντιλίμπαρ
Μέχρι τα 62 του, ο Βάσκος ήταν ένας κλασικός προπονητής μικρομεσαίων ομάδων που είχε να επιδείξει ως μεγαλύτερη στιγμή του την 9η θέση με την Έιμπαρ το 2017/18 στην τρίτη του σεζόν (και πιο πριν η άνοδος με τη Βαγιαδολίδ το 2007). Η εξαετής παραμονή του στον σύλλογο με το μικρότερο γήπεδο στη La Liga ολοκληρώθηκε με τον υποβιβασμό των Βάσκων (2020/21), στην αρχή του 2022 η Αλαβές τον προσέλαβε για να τη σώσει και τον Απρίλιο τον απέλυσε, ευρισκόμενη στην τελευταία θέση της βαθμολογίας.
Οι οπαδοί, του Ολυμπιακού στην προκειμένη περίπτωση, δεν είναι υποχρεωμένοι να γνωρίζουν λεπτομέρειες για την καριέρα κάθε προπονητή στο εξωτερικό. Είμαι βέβαιος ωστόσο πως αν η ΠΑΕ ανακοίνωνε την πρόσληψη του Μεντιλίμπαρ π.χ. τον Μάρτιο του 2023 (προτού δηλαδή πάει στη Σεβίλλη), η συντριπτική πλειοψηφία θα γκρίνιαζε για την έλευση ενός 62χρονου που στις δυο τελευταίες χρονιές του έριξε την Έιμπαρ και την Αλαβές.
Η κατάκτηση του Europa League τον έκανε γνωστό ακόμα και στους πλέον αδαείς και κάπως έτσι φτάσαμε στο εύλογο επιχείρημα «δεν γίνεται να είναι λίγος για τον Ολυμπιακό ένας προπονητής που πήρε ευρωπαϊκό τρόπαιο πριν από μερικούς μήνες». Αυτή ακριβώς η επιτυχία προκάλεσε την αρχική αισιοδοξία με την πρόσληψή του, που μετατράπηκε σε άκρατο ενθουσιασμό μετά τα πρώτα τρία παιχνίδια του στο Λιμάνι.
Ο Μεντιλίμπαρ είναι ο ίδιος προπονητής που μέχρι τα 62 του κινούταν σε πάγκους μικρών ομάδων της La Liga, με εξαίρεση τους λίγους μήνες που πρόλαβε να κάτσει στον πάγκο της Αθλέτικ Μπιλμπάο αμέσως μετά την αποχώρηση του Ερνέστο Βαλβέρδε το 2005. Τότε ήταν που έγινε ο πρώτος τεχνικός που απολύεται από το Σαν Μαμές μεσούσης της σεζόν στον 21ο αιώνα, για να ακολουθήσουν στη συνέχεια οι Σαριουγκάρτε, Μπερίσο και Γκαριτάνο.
Μέχρι και τα ματς με τη Γιουνάιτεντ στα προημιτελικά πέρυσι, η μόνη ευρωπαϊκή εμπειρία του Μεντιλίμπαρ ήταν ο αποκλεισμός της Μπιλμπάο από την Κλουζ στον β’ γύρο του Ιντερτότο το καλοκαίρι του 2005. Για έναν προπονητή που η μακράν μεγαλύτερη επιτυχία της καριέρας του ήρθε «με ομάδα άλλου», μάλλον δεν είναι πειστικό το επιχείρημα «δεν μπορεί να κριθεί τώρα με την ομάδα άλλων». Τουλάχιστον όχι όταν μιλάμε για Ολυμπιακό.
Το αν κάποιος είναι καλός ή κακός προπονητής είναι συχνά το πιο σχετικό πράγμα στο ποδόσφαιρο και πολλές φορές εξαρτάται από τις συνθήκες που θα συναντήσει σε μια ομάδα αλλά και από τις συγκυρίες που θα προκύψουν. Προφανώς ο Μεντιλίμπαρ είναι ένας κανονικός προπονητής, με τις επιτυχίες του, τις αποτυχίες του, τις μεγάλες θητείες του σε έναν σύλλογο (Έιμπαρ και Βαγιαδολίδ) αλλά και κάμποσες σύντομες.
Εκείνο που προέχει κατά τη γνώμη μου είναι να αποφασίσουν οι άνθρωποι του Ολυμπιακού μέσα στο επόμενο χρονικό διάστημα αν είναι ο κατάλληλος, αφού πάντα αυτό είναι το μεγάλο ζητούμενο. Το στάτους του 63χρονου Μεντιλίμπαρ – τουλάχιστον στα ελληνικά μάτια – είναι σίγουρα διαφορετικό από εκείνο στα 62 του, αφού μεσολάβησε η κατάκτηση ενός Europa League, έστω και «με ομάδα άλλου». Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι έγινε άλλος άνθρωπος ή ότι άλλαξε μέσα σε μια νύχτα τη θεώρησή του για το ποδόσφαιρο.
Με πολύ απλά λόγια οι άνθρωποι του Ολυμπιακού θα πρέπει να βασίσουν τις αποφάσεις τους πάνω σε καθαρά ποδοσφαιρικά κριτήρια και όχι στο ότι πέρυσι πήρε το Europa League με μια ομάδα που δεν ξέρει να χάνει στη συγκεκριμένη διοργάνωση. Ταιριάζει η ποδοσφαιρική φιλοσοφία του Βάσκου με αυτή των Πειραιωτών; Κρίνεται ικανός να κάνει για πρώτη φορά στην καριέρα του πρωταθλητισμό, σε έναν πάγκο όπου κάθε ήττα μπορεί να γίνει αφορμή απόλυσης;
Σε αυτά τα ερωτήματα θα πρέπει να δώσουν απαντήσεις οι Ερυθρόλευκοι, αν δεν τις έχουν δώσει ήδη. Ανεξάρτητα από την απόφαση που θα πάρουν, νομίζω ότι ο χρόνος θα πρέπει να λειτουργήσει ως σύμμαχός τους εφόσον υπάρχει η πολυτέλεια να περιμένουν ως το τέλος της σεζόν. Αυτό όμως δεν το αποφασίζω εγώ, ούτε και σημαίνει ότι η δική μου άποψη είναι η σωστή.
Πολλές φορές, ένας προπονητής είναι καταδικασμένος σε αποτυχία πριν καν προλάβει να κάτσει στον πάγκο του Ολυμπιακού. Όπως συνέβη με τον Καρβαλιάλ που ήταν δεδομένη η απόλυσή του πριν το τέλος της σεζόν ή με τον Κορμπεράν που όσο κι αν πηγαίνει εξαιρετικά στην Championship, δεν θα μπορούσε ποτέ να έχει πίστωση χρόνου στο Λιμάνι.
Η συμμετοχή του κόσμου σε όλο αυτό είναι προφανής. Όταν οι μισοί (ή και περισσότεροι) ξεκινούν τη μουρμούρα από τη στιγμή της πρόσληψης κιόλας, αρκούν 2-3 άσχημα αποτελέσματα για να ξεκινήσουν οι διαδικασίες απόλυσης πρώτα από τα social media και μετά από τα γραφεία της Πλατείας Αλεξάνδρας.
Η περίπτωση του Μεντιλίμπαρ ήταν/είναι ιδιαίτερη. Και αυτό επειδή δεν έχει ξανατύχει να έρχεται στον Ολυμπιακό προπονητής που λίγους μήνες νωρίτερα κατέκτησε ευρωπαϊκό τρόπαιο. Ακόμα κι αν το στάτους του στην Ισπανία παρέμεινε ίδιο, στο μυαλό του οπαδού (και κατ’ επέκταση της διοίκησης) πρόκειται για έναν τεχνικό που μόλις πέρυσι πανηγύρισε κάτι που αποτελεί απαγορευμένο όνειρο για οποιονδήποτε ελληνικό σύλλογο. Και επειδή το 50% της επιτυχίας ενός προπονητή στον Πειραιά είναι η αρχική αποδοχή του κόσμου, ο 63χρονος Βάσκος είχε την τύχη να ξεκινά από μια πολύ προχωρημένη αφετηρία.
Εντέλει τι γίνεται από εδώ και πέρα; Μακάρι να είναι ο Μεντιλίμπαρ αυτός που θα φέρει ξανά την ηρεμία και στη συνέχεια τους τίτλους στον Ολυμπιακό. Όπως μακάρι να ήταν ο Καρβαλιάλ, ο Μαρτίνεθ, ο Μίτσελ, ο Κορμπεράν και πάει λέγοντας. Με τα μακάρι όμως δεν μπορείς να πορευτείς.
Οι δρόμοι είναι μόλις δυο. Είτε ανακοινώνεις επίσημα την παραμονή του Βάσκου για τα επόμενα χρόνια το συντομότερο δυνατό, είτε περιμένεις να τελειώσουν τα πλέι οφ για να κάνεις ταμείο. Η δεύτερη περίπτωση μοιάζει ασφαλέστερη και λογικότερη για τον απλούστατο λόγο ότι θα έχεις ένα ξεκάθαρο δείγμα γραφής μπροστά σου, το οποίο δεν θα βασίζεται σε βιαστικά συμπεράσματα, είτε θριάμβου είτε καταστροφολογίας.
Από την άλλη, αν πας στην πρώτη επιλογή, τότε θα πρέπει να δημιουργήσεις από σήμερα κιόλας τις συνθήκες αλεξίσφαιρης προστασίας του Βάσκου, διαμηνύοντας σε όλους τόνους πως το καλοκαίρι θα βρίσκεται στον πάγκο ακόμα κι αν κάνει άλλες 9 ήττες στα πλέι οφ που λέει ο λόγος. Αντιλαμβάνεστε βέβαια ότι κάτι τέτοιο μόνο εύκολο δεν είναι στη μεγαλύτερη ομάδα της χώρας και ότι στην πραγματικότητα όλοι θα εύχονται να μην στραβώσουν τα πράγματα στα σημαντικά ματς που απομένουν.
Ο κίνδυνος που παραμονεύει στο απαισιόδοξο σενάριο θα είναι παρόμοιος με εκείνον του 2022. Τότε που ο Μαρτίνς των τριών πρωταθλημάτων αδυνατούσε να εμφανίσει μια ομάδα σαν εκείνες των περασμένων σεζόν και που η αμφισβήτηση στο πρόσωπό του ήταν τόσο μεγάλη ώστε μια καλοκαιρινή τεσσάρα ήταν αρκετή για να φέρει την απόλυσή του. Αποδείχθηκε δε, ότι η πρόσφατη ανανέωση του συμβολαίου του μόνο ικανή δεν ήταν για να λειτουργήσει ως στοιχειώδης στήριξη ακόμα και από εκείνους που την εμπνεύστηκαν…
Εν κατακλείδι, κανένας προπονητής στον κόσμο δεν μπορεί να κριθεί (θετικά ή αρνητικά) μέσα σε έναν μήνα και κανένας δεν είναι τόσο ικανός ώστε να μετατρέψει σε μια βραδιά ένα άκρως προβληματικό σύνολο σε υπερομάδα. Όσο βολικό κι αν έμοιαζε αυτό πριν από λίγες μέρες. Επειδή όμως στον Ολυμπιακό ελάχιστα πράγματα λειτουργούν βάσει λογικής – και δεν αναφέρομαι μονάχα στη διοίκηση αλλά και στον κόσμο – θα πρέπει η απόφαση που θα παρθεί να έχει συμπεριλάβει στα υπόψη της κάθε πιθανή παράμετρο.
Το ιδανικό είναι να επιστρέψει άμεσα και οριστικά ο Ολυμπιακός στις καλές εμφανίσεις και τα θετικά αποτελέσματα, ώστε το σασί του Μεντιλίμπαρ να φτάσει ατρακάριστο στον Ιούνιο και στο μεταξύ να έχουν επιδιορθωθεί οι γρατζουνιές των δυο τελευταίων αγώνων. Γιατί αν δεν γίνει αυτό, αρκετοί από αυτούς που σήμερα ζητούν πίστωση χρόνου για λογαριασμό του, σε δυο μήνες μπορεί να είναι οι πρώτοι που θα λένε «φύγε». Κι αν δεν το πουν τότε, σίγουρα θα το σκεφτούν στο πρώτο στραβό αποτέλεσμα της επόμενης σεζόν. Αυτό δεν χρειάζεται να είσαι προφήτης για να το προβλέψεις.
Προς το παρόν, υπάρχουν τρεις εβδομάδες μπροστά μας ώστε ο «Μέντι» να αναθεωρήσει το τρικ των πρώτων αγώνων με την πίεση ψηλά (κι αν περάσει η μπάλα κάνουμε τον σταυρό μας) , διότι πρώτα ο Ρόμπι Κιν και μετά ο Φατίχ Τερίμ τού έδειξαν ότι δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή η υποδομή να λειτουργήσει σε μόνιμη βάση. Κι αν υπάρχει, σίγουρα θα χρειαστεί διαφορετική προσέγγιση και διαφορετικός σχηματισμός…
ΥΓ. Όπως έγραφα και στο ΕΥΘΕΩΣ του Σαββάτου, οι ίδιοι παίκτες που έγιναν θεοί μετά από Τούμπα και Βουδαπέστη, μετατράπηκαν ξανά σε «αδιάφορους μισθοφόρους» και «παλτά». Και θα ξαναγίνουν θεοί με νίκη στην OPAP Arena, για να ξαναγίνουν παλτά στην αμέσως επόμενη ήττα. Όταν δεν υπάρχει ισορροπία στην κορυφή της πυραμίδας, είναι αδύνατον να υπάρξει τέτοια στη βάση της.