Όπως έχω πει πολλάκις, το μπάσκετ δεν είναι ποδόσφαιρο ώστε να κρίνεται με τους όρους του δημοφιλέστερου σπορ στον πλανήτη. Και παρότι βασίζεται σε μαθηματικά και στατιστικές, δεν είναι πολλοί εκείνοι που μπορούν να διαβάσουν σωστά τους αριθμούς. Έστω και σε βραδιές που εμφανίζονται πολλά στατιστικά παράδοξα μαζεμένα. Αν σε αυτά τα παράδοξα προσθέσουμε και κάποιες εξωαγωνιστικές ιδιαιτερότητες που δεν θα επαναληφθούν, το Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός 54-66 της Δευτέρας μπορεί να ερμηνευτεί μια χαρά.
Γιατί έχασε ο Ολυμπιακός από τον Παναθηναϊκό για πρώτη φορά (με όλο τον σεβασμό σε Τηγάνηδες και Σια, εκείνο το ματς δεν μπορεί κανείς να το πάρει στα σοβαρά) μετά από δυο χρόνια; Διότι απλούστατα δεν υπήρχε κανένας τρόπος για να νικήσει στη χειρότερη ντερμπάτη εμφάνιση της εποχής Μπαρτζώκα. Πέρα από την ανάλυση των δεδομένων και των αριθμών, κάποια πράγματα εξηγούνται μόνο μεταφυσικά.
Όπως το 4/16 στις βολές, ήτοι 25%, ποσοστό αδιανόητο ακόμα και για ομάδα 10χρονων που φτάνουν ίσα – ίσα την μπάλα στο καλάθι από απόσταση 4-5 μέτρων. Ή το τρίποντο του Γκάι όπου η μπάλα του έφυγε από τα χέρια στον αέρα, εκείνος τη χαστούκισε και αυτή πήγε με δύναμη στο ταμπλό για να καταλήξει στο διχτάκι. Κι άντε, πες ότι το δεύτερο μπορεί να συμβεί μια φορά στη σεζόν. Το πρώτο δεν συμβαίνει ούτε μια στη δεκαετία.
Να έχασε ο Ολυμπιακός επειδή ο Μήτογλου είναι παγκόσμιο φαινόμενο; Ας σταθούμε λίγο παραπάνω εδώ. Ο Ντίνος είναι ένας εξαιρετικός παίκτης, με προδιαγραφές που δεν συναντάς εύκολα κυρίως λόγω του καλού μακρινού σουτ που διαθέτει σε σχέση με το μπόι του. Ασφαλώς και θα ήθελα έναν «Μήτογλου» στον Ολυμπιακό και μάλιστα με ελληνικό διαβατήριο, όχι όμως τον ίδιο τον Μήτογλου. Συμπαθάτε με, αλλά παίκτη που έκανε χρήση αναβολικών και δεν ένιωσε έστω την παραμικρή ανάγκη να απολογηθεί γι’ αυτό, δεν θα τον έβαζα ποτέ στην ομάδα μου.
Η απάντηση στο παραπάνω ερώτημα είναι σαφής. Ο Ολυμπιακός δεν έχασε από τον Μήτογλου και δεν θα μπορούσε ποτέ να χάσει από τον Μήτογλου, ακόμα κι αν αυτός βάλει 30 πόντους και όχι τους 20 που έβαλε στο ΣΕΦ. Σε μια βραδιά που έφαγες 66 πόντους αλλά εσύ έβαλες μονάχα 54, είναι παραπάνω από ξεκάθαρο ότι δεν σε νίκησε ένας παίκτης και ότι η ευθύνη για την ήττα σε βαραίνει ολοκληρωτικά, όσο κι αν ο αντίπαλος χτύπησε αλύπητα τη λειψανδρία σου στο «4».
Ένας κανονικός Ολυμπιακός θα μπορούσε να πάρει το ντέρμπι όντας απλώς μέτριος, ό,τι κι αν έκανε ο Μήτογλου. Γιατί δεν το πήρε; Διότι ήταν κάκιστος στην επίθεση. Γιατί ήταν κάκιστος στην επίθεση; Η απάντηση σε αυτό θαρρώ πως βρίσκεται ακόμα στο αμέσως προηγούμενο ΕΥΘΕΩΣ, το οποίο γράφτηκε μετά την ήττα από την Αρμάνι:
«Το μαγικό συστατικό που λείπει ως τώρα από τον φετινό Ολυμπιακό είναι η ενέργεια. Χωρίς ενέργεια, το μπάσκετ του Μπαρτζώκα δεν μπορεί να υλοποιηθεί. Η ενέργεια είναι αυτή που περνώντας από παίκτη σε παίκτη τους κάνει όλους να φαίνονται πολύ καλύτεροι μέσα στο συγκεκριμένο σύνολο απ’ ό,τι έξω από αυτό. Και ακριβώς που αυτή που έλειπε στα τελειώματα, με αποτέλεσμα τα 13 χαμένα λέι απ για τα οποία έκανε λόγο ο κορυφαίος τεχνικός της Ευρώπης».
Επειδή ο Ολυμπιακός νίκησε Παρτιζάν και Εφές δεν σημαίνει ότι έλυσε και τα προβλήματά του. Όχι μόνο αυτά της προετοιμασίας, αλλά και όσα δημιουργήθηκαν στην πορεία. Καταρχάς, η χθεσινή ήταν η πρώτη φετινή ήττα του Γκος, αφού στα ματς που έχασε στο ξεκίνημα της σεζόν συγκαταλέχθηκαν αυτά με Αρμάνι και Μπαρτσελόνα. Αν οι Πειραιώτες ήταν έστω αξιοπρεπείς στην επίθεσή τους κόντρα στον Παναθηναϊκό, ο ήρωας του αγώνα θα ήταν ο Αμερικανός και όχι ο Μήτογλου.
Για να είμαι ειλικρινής, η εικόνα των νταμπλούχων χθες ήταν αυτή του Μιλάνου, με επιπλέον βάρος τη χειρότερη ερυθρόλευκη βραδιά του Τόμας Γουόκαπ. Έξι λάθη για τρεις ασίστ και δυο πόντοι όλοι κι όλοι είναι νούμερα αδιανόητα για τον «νωτιαίο μυελό» του μπαρτζωκικού οικοδομήματος.
Η απουσία του Γκος στο προηγούμενο διάστημα επιβάρυνε πολύ τον Γουόκαπ. Και επειδή η συσσωρευμένη κόπωση δεν είναι κάτι που φεύγει μέσα σε ένα 24ωρο, είναι απολύτως λογικό να βλέπουμε τον Τόμας να υποφέρει (θυμηθείτε τι είχε δηλώσει πρόσφατα ο Μπαρτζώκας για τις εξετάσεις του), έχοντας περάσει και τη δοκιμασία ενός τουρνουά σαν το Μουντομπάσκετ για πρώτη φορά στην καριέρα του. Μια επιβάρυνση που ισχύει και για τον Παπανικολάου και για τον Λαρεντζάκη, αλλά όχι για τον Μήτογλου και τον Σλούκα.
Όπως ισχύει για τον Μιλουτίνοφ που εκτός από το λούκι της εθνικής, του έκατσαν και οι διπλοβάρδιες με την απουσία του Φαλ. Ή για τον Μπραζντέικις που μαζί με την κόπωση κουβάλησε και έναν τραυματισμό, δυσκολεύοντας ακόμα περισσότερο την προσαρμογή του ως νεοφερμένος. Αν δεν πείθεστε από όλα αυτά, ρίξτε μια ματιά στη συνολική εικόνα του Χουάντσο Ερνανγκόμεθ, ο οποίος επίσης αγωνίστηκε αρκετά με την Ισπανία.
Στο ΟΑΚΑ ο Άλεκ Πίτερς έκανε πάρτι. Γιατί δεν μπόρεσε να κάνει κάτι αντίστοιχο χτες; Η απάντηση είναι εύκολη. Πρώτον, σε εκείνο το ματς ήταν επί της ουσίας ένας εναντίον ενός, αφού έπαιξε 37 λεπτά ο ίδιος και 43′ ο Χουάντσο. Στο ΣΕΦ όμως ο Ισπανός είχε ενισχύσεις, ενώ ο Αμερικανός ήταν ξανά μόνος του.
Προσθέτοντας στη μοναξιά του το γεγονός πως εδώ και καιρό βαράει 30λεπτα (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) σε πρωτάθλημα και Euroleague, αλλά και το ότι οι γύρω του έμοιαζαν επίσης αποκαμωμένοι και χωρίς ενέργεια και καθαρό μυαλό, ήταν αδύνατον να προσφέρει κάτι παραπάνω απ’ όσα πρόσφερε.
Το ότι πήρε μόλις δυο μακρινά σουτ (1/2) μαρτυρά πολλά για τη συνολική επιθετική λειτουργία του Ολυμπιακού. Περισσότερο και από αυτό όμως λέει πολλά το γεγονός πως έκατσε οριστικά στον πάγκο 4:20 πριν τη λήξη, έχοντας συμπληρώσει ήδη 31 και κάτι λεπτά στο παρκέ. Δηλαδή, μπαίνοντας στο πιο κρίσιμο σημείο του ντέρμπι ο Πίτερς είχε προ πολλού συμπληρώσει τον χρόνο στον οποίο ένας παίκτης μπορεί να είναι αποδοτικός, ακόμα κι αν προέρχεται από σπα και όχι από 11 ζόρικους αγώνες σε 30 μέρες.
Κάπου εδώ ανοίγει το σοβαρό κεφάλαιο της ιστορίας, το οποίο επεσήμανα μετά την πρεμιέρα της Euroleague στο ΟΑΚΑ: «Με τις δυο ομάδες πλήρεις, ο Ολυμπιακός θα εξακολουθεί να έχει δικαιολογημένη αίσθηση ανωτερότητας, την οποία ασφαλώς θα καλείται να επιβεβαιώνει πάνω στο παρκέ. Η συζήτηση που έχει πραγματικό ενδιαφέρον είναι αυτή που θα ανοίξει όταν ο Μπαρτζώκας κληθεί να οριστικοποιήσει τη λίστα των ξένων ενόψει των τελικών της Basket League».
Ο Ολυμπιακός νικά τον Παναθηναϊκό με κάθε τρόπο και υπάρχει εξήγηση γι’ αυτό
Ακόμα κι αν οι ΜακΚίσικ και Σίκμα ήταν ετοιμοπόλεμοι, ο ένας από τους δυο θα κοβόταν σίγουρα. Ο άλλος λογικά θα ήταν ο Μπραζντέικις που οι συνθήκες τα έχουν φέρει έτσι ώστε να μην μπορεί να βρει ποιοτικό χρόνο άρα και ρυθμό. Με πλήρες ρόστερ ο Ολυμπιακός δεν έχει λόγους να φοβάται τον Παναθηναϊκό όσες μεταγραφές ακόμη κι αν κάνει, όμως στην Ελλάδα αυτό δεν πρόκειται να συμβεί φέτος έτσι όπως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση με τα διαβατήρια. Παρ’ όλα αυτά, ένα δεκάλεπτο του Σίκμα – έστω και με την εικόνα που είχε όσο πρόλαβε να αγωνιστεί – θα ήταν μάλλον ευεργετικό για τον Πίτερς χθες.
Όταν ο Γουόκαπ κάνει ρεκόρ λαθών με τα ερυθρόλευκα, ξεπερνώντας ακόμα και τα 5 κόντρα στην Μπαρτσελόνα, καθίσταται σαφές πως ολόκληρος ο Ολυμπιακός βρίσκεται στην εντατική. Πόσες φορές θα ξανατύχει κάτι τέτοιο και μάλιστα σε ντέρμπι; Λογικά ποτέ. Ο Τεξανός ήταν πάντα πολύτιμος ακόμα και στις άστοχες βραδιές του. Στην αστοχία του χτες προστέθηκαν και ένα σωρό λανθασμένες επιλογές στην επίθεση, που αποτυπώνονται μονάχα εν μέρει από τα λάθη της στατιστικής.
Εδώ λοιπόν μπορεί να γίνει μια κουβέντα σχετικά με το γιατί έμεινε τόσα πολλά λεπτά στο παρκέ, την ώρα που ο κορυφαίος Γουίλιαμς-Γκος έπαιξε σχεδόν τον μισό χρόνο. Ότι η διαχείριση του ματς ήταν κακή δεν χρειάζεται κάποιος να είναι μύστης για να το εντοπίσει. Περισσότερο και από τη διαχείριση όμως, φαίνεται ότι τα πάντα πήγαν λάθος από την προετοιμασία του ντέρμπι, αγωνιστικά αλλά και πνευματικά.
Η βασική στόχευση του Μπαρτζώκα ήταν και πάλι ο Σλούκας. Ο οποίος για μεγάλο χρονικό διάστημα ήταν από τους καλύτερους παίκτες του Ολυμπιακού, παίρνοντας συνεχόμενα σουτ που κατέληγαν στο σίδερο. Ο Αταμάν όχι μόνο δεν τον ξεκίνησε, αλλά στο τέλος του ημιχρόνου του έκανε και ένα γερό καψόνι με το συνεχόμενο μπες-βγες σε άμυνα και επίθεση, λες και ήταν λίμπερο στο βόλεϊ που μπαίνει για την υποδοχή και μετά πάλι έξω.
Γενικώς φαίνεται ότι σπαταλήθηκε πολλή ενέργεια στον Σλούκα, ο οποίος λειτούργησε ως δόλωμα. Ήταν ξεκάθαρο πως ολόκληρος ο Ολυμπιακός ήταν προσανατολισμένος στο να εκθέσει τις αδυναμίες του πρώην παίκτη του, προσφέροντας ικανοποίηση και στον κόσμο για όλους τους προφανείς λόγους. Η περιφερειακή άμυνα λειτούργησε άψογα, όμως τι να την κάνεις αν δεν μπορείς να επιτεθείς με στοιχειώδη ορθολογισμό;
Ότι μια ήττα από τον Παναθηναϊκό θα έφερνε την καταστροφή στα social media ήταν πιο αναμενόμενο και από τις γραφικότητες των γνωστών και μη εξαιρετέων. Ακόμα κι αν αυτή η ήττα δεν ερχόταν στο 18-1 (όπου «1» οι Τηγάνηδες που λέγαμε πιο πάνω) αλλά στο 45-0, η καταστροφολογία από μια μεγάλη μερίδα οπαδών θα ήταν ίδια και απαράλλακτη. Δυστυχώς, κάτι τέτοιο ισχύει και για ανθρώπους που δηλώνουν επαγγελματίες δημοσιογράφοι όμως αυτή είναι μια άλλη (πονεμένη) ιστορία.
Γουίλιαμς-Γκος: Κερδίζουμε και χάνουμε ως ομάδα, πρέπει να παίξουμε καλύτερα
Για να το μαζέψουμε το πράγμα. Ο Ολυμπιακός θα συνεχίσει να έχει κραδασμούς στο επόμενο χρονικό διάστημα και είναι απολύτως λογικό. Όπως είναι λογικό να αισιοδοξεί και ο Μπαρτζώκας που κάθε τρεις και λίγο αναφέρεται στο ρόστερ «όταν αυτό θα είναι πλήρες». Αφενός περιμένει δυο παίκτες να επιστρέψουν υγιείς και έναν ακόμη να μπει στην εξίσωση (Μπραζντέικις) και αφετέρου να αποσυμπιεστούν εκείνοι που έχουν τραβήξει όλο το κουπί. Τελικά συμπεράσματα όμως τόσο νωρίς δεν θα μπορούσαν να βγουν ακόμα κι αν η ομάδα ήταν πλήρης εξαρχής και με μια προετοιμασία ζάχαρη.
Την ώρα που οι Ερυθρόλευκοι έκαναν την τελευταία απόπειρα επιστροφής με Γουόκαπ, Γκος, Κάνααν, Παπανικολάου και Φαλ στο παρκέ (54-58, 2:40 πριν τη λήξη), ο Αταμάν έριξε τη χαριστική βολή βάζοντας και τον Λεσόρ πλάι στους Μήτογλου και Χουάντσο. Ακόμα και κόντρα σε ένα τόσο βαρύ σχήμα, οι «κοντοί» του Ολυμπιακού φαίνονταν αργοί και πάνω απ’ όλα θολωμένοι. Στην επίθεση δεν έβαλαν ούτε πόντο, ενώ στην άμυνα έφαγαν 8 σερί. Και η θολούρα όλων ήταν τόσο μεγάλη ώστε ουδείς φάνηκε να σκέπτεται έστω τη διαφορά ενόψει β’ γύρου. Αλίμονο όμως αν μια ομάδα με τόσες επιτυχίες την τελευταία διετία δεν δικαιούται να τα κάνει όλα λάθος σε μια βραδιά…
ΥΓ1. «Ναι αλλά ο Παναθηναϊκός πήρε τον Ναν, χανόμαστε» άρχισα να διαβάζω την ώρα που έκλεινα το κείμενο. Για τους οπαδούς του Παναθηναϊκού είναι λόγος προκαταβολικού πανηγυρισμού, για εκείνους του Ολυμπιακού αφορμή για περισσότερη γκρίνια. Ανεξάρτητα όμως από το τι θα κάνει ο Αμερικανός, θυμηθείτε τούτο: δεν είναι και πολλοί αυτοί που πανηγυρίζουν στα πράσινα αποδυτήρια. Όχι μόνο επειδή κάποιος θα φύγει αλλά και επειδή κάποιος άλλος θα μείνει με περιορισμένο ρόλο. Κι αν νομίζετε ότι η ηρεμία στα αποδυτήρια έχει λιγότερη σημασία από τις «επικοινωνιακές νίκες» και την ψυχολογία των οπαδών, περιμένετε και θα δείτε…
Ολυμπιακός: Παραμένει ανέτοιμος ο Σίκμα, εκτός και με Φενέρμπαχτσε
ΥΓ2. Αν οι άνθρωποι του Ολυμπιακού κρίνουν κάποια στιγμή ότι θα χρειαστεί διορθωτική κίνηση, είμαι βέβαιος ότι θα την εξετάσουν πολύ σοβαρά. Μέχρι να φτάσουμε ως εκεί όμως θα πρέπει να δούμε την ομάδα έστω και για μια εβδομάδα υγιή. Τώρα, αν συνεχίσει να αργεί αυτό, ασφαλώς και θα συζητήσουμε σε άλλη βάση. Κακά τα ψέματα, είναι άλλο πράγμα να περιμένεις έναν παίκτη που έχει προσφέρει και ξέρεις τι μπορεί να σου δώσει και άλλο κάποιον που δεν έχει προλάβει να δείξει το παραμικρό σε επίσημα ματς.
ΥΓ3. Υπάρχει λόγος που δεν έγραψα κάτι μετά τις νίκες με Παρτιζάν και Εφές. Με τους Σέρβους ο Ολυμπιακός τα έδωσε όλα στην επίθεση αλλά δεν είχε κουράγιο για άμυνα, κόντρα στους Τούρκους ήταν εκπληκτικός αμυντικά και όσο αποτελεσματικός χρειαζόταν στην επίθεση ώστε να μην κινδυνέψει. Με τον Παναθηναϊκό έπαθε Αρμάνι: όσο καλός κι αν ήταν στην άμυνα για 38 λεπτά, δεν είχε δυνάμεις ώστε να παίξει το μπάσκετ που μπορεί στην επίθεση. Για να το πω όσο πιο απλά γίνεται, ακόμα δεν έχει την απαραίτητη ενέργεια ώστε να είναι το ίδιο καλός και στις δυο πλευρές του γηπέδου. Μέχρι να τη βρει, θα πρέπει να μάθει να διαχειρίζεται ιδανικά όσα καύσιμα διαθέτει ώστε να μην ξεμένει πριν το τέλος της διαδρομής.
ΥΓ4. Θα πούμε σύντομα και για τους περιβόητους «χαμένους πόντους του Βεζένκοφ». Κατά τα λοιπά, κάντε υπομονή γιατί αναμένεται να υπάρξουν πολλές «διακυμάνσεις» μέχρι να φτάσουμε στα κρίσιμα του Απριλίου – Μαΐου. Αγωνιστικές, βαθμολογικές και κυρίως ψυχολογικές…