Εδώ και πολύ καιρό αποφεύγω να σχολιάζω τι έχει συμβεί και εστιάζω περισσότερο στο το τι – κατά τη γνώμη μου – πρόκειται να συμβεί. Κι αν κάποια από τις εκτιμήσεις μου δεν βρει χώρο στον ΑΘΛΟ, σίγουρα θα βρεθεί στη σελίδα μου στο facebook. Νομίζω πως δεν υπάρχει μεγαλύτερη πρόκληση από το να προσπαθείς να προβλέψεις τι θα γίνει, αντί να αρκείσαι απλώς στο να καταγράφεις τι έγινε.
Το καλοκαίρι του 2022 για παράδειγμα εξηγούσα τους λόγους για τους οποίους πίστευα ότι ο Κάνααν θα αποδεικνυόταν σημαντικότερος από τον Ντόρσεϊ, εξηγώντας ότι ο Ησαΐας θα μπορούσε να αποδειχθεί χρήσιμος ακόμα και στις βραδιές που τα σουτ του δεν θα έβρισκαν στόχο.
Δεν θα μπορούσα βεβαίως να προβλέψω ότι θα εξελισσόταν σε… παναθηναϊκοφάγο, αλλά και αυτό το μη συμπτωματικό γεγονός καταδεικνύει τη νοοτροπία και τα πνευματικά χαρακτηριστικά του. Στον τελικό του φάιναλ φορ απέδειξε ότι είναι ο τύπος που λατρεύει τις προκλήσεις και ακριβώς εκείνη τη βραδιά έγινε σαφές σε όλους πως από τον Ολυμπιακό θα φύγει μονάχα αν το θελήσει ο ίδιος.
Το καλοκαίρι που πέρασε έκανα μια «αναθεωρημένη» εκτίμηση για τον Κάνααν, βασισμένη πάνω σε κάποια πραγματικά περιστατικά που τα στεγανά της ομάδας δεν επέτρεψαν να διαρρεύσουν μεσούσης της σεζόν. Χωρίς τον Σλούκα στο κάδρο, ήμουν βέβαιος ότι ο Αμερικανός θα έβγαινε ακόμα πιο μπροστά και θα έδινε στην ομάδα στοιχεία που της έλειπαν.
Στη Ρόδο ο Κάνααν πήγε σε πολλές μπούκες τρυπώντας την άμυνα του Παναθηναϊκού, στο ΟΑΚΑ έγινε ξανά ο ελεύθερος σκοπευτής που λατρεύει να φιμώνει την αντίπαλη εξέδρα. Κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά προσθέστε την αστείρευτη διάθεση στην άμυνα αλλά και τον τσαμπουκά που χρειαζόταν τόσο πολύ μια ομάδα γεμάτη «παιδιά για σπίτι». Προερχόμενος από το Μπιλόξι του Μισισιπή, μια από τις πόλεις με τη μεγαλύτερη εγκληματικότητα σε ολόκληρη την επικράτεια των ΗΠΑ, ο Αϊζέια δεν θα μπορούσε να είναι ένας soft τύπος που απλώς έτυχε να βρεθεί στο NBA. Αν κάποιος κάνει τον κόπο να διαβάσει για το ρατσιστικό υπόβαθρο της περιοχής, θα καταλάβει ακόμα περισσότερα.
Ο Ολυμπιακός νίκησε ξανά τον Παναθηναϊκό το βράδυ της Παρασκευής. Για τους περισσότερους ήταν απλώς η 18η νίκη στα 19 τελευταία ντέρμπι, με τη μοναδική που λείπει να πιστώνεται στον γίγαντα Τηγάνη και την παρέα του. Ειλικρινά, τόσους μήνες μετά δεν έχω βρει ακόμη ικανοποιητική απάντηση στο γιατί ένας διαιτητής που βρίσκεται στο ξεκίνημα της καριέρας του θέλησε να σημαδευτεί με τέτοιο τρόπο. Αυτό βεβαίως οδηγεί σε πολλές σκέψεις: στην εποχή του «φάρου» ο δράστης μιας τέτοιας διαιτησίας θα επιβραβευόταν. Στην εποχή Λιόλιου όμως, τι ήταν αυτό που του έδωσε τη σιγουριά ότι δεν θα είχε καμία συνέπεια μετά από ένα τέτοιο διαιτητικό έγκλημα;
Μιλώντας για Τηγάνη, δεν ξέρω τι ιδέες μπήκαν στο μυαλό του Λοτερμόζερ και των υπολοίπων δυο προχτές. Αυτό το 15-1 βολές στο ημίχρονο θα έβαζε ιδέες ακόμα και στον Αναστόπουλο, αν και στην πορεία η διαιτητική τριάδα κατάλαβε ότι θα γινόταν τεράστιο σούσουρο αν συνεχιζόταν αυτό το βιολί. Στα υπόλοιπα 25 λεπτά οι βολές ήταν 4-5 και παρότι η κατάσταση εξισορροπήθηκε, το συνολικό 19-6 εξακολουθεί να χτυπάει πολύ άσχημα.
Ο Παναθηναϊκός βρήκε 16 πόντους από βολές, ο Ολυμπιακός μόλις 5. Σε μια εξαρχής πιο ισορροπημένη συνθήκη, το ματς δεν θα έφτανε ποτέ στην παράταση. Αν θέλετε τη γνώμη μου, θεωρώ ότι η συγκεκριμένη νίκη είναι η μεγαλύτερη που έχουν πάρει οι Ερυθρόλευκοι σε αιώνιο ντέρμπι από το 0-1 του 2018 (65-75), με τους Πηλοΐδη, Παναγιώτου και Διαμαντή να έχουν γράψει μια από τις μαύρες σελίδες στην ιστορία της ελληνικής διαιτησίας.
Αν και οι συνειρμοί έχουν διαιτητικό υπόβαθρο, η αναφορά δεν έγινε με αυτή την αφορμή. Σκεφτείτε λιγάκι τις συνθήκες: Ο Παναθηναϊκός περίμενε πώς και πώς τον αντίπαλό του προερχόμενος από έναν ακόμη διασυρμό, αυτή τη φορά παντελώς αναπάντεχα εν αντιθέσει με ό,τι συνέβαινε στις δυο προηγούμενες σεζόν. Ήταν το πρώτο επίσημο ματς στο ΟΑΚΑ για φέτος και όλα αυτά κόντρα σε έναν Ολυμπιακό που δεν είχε στην αποστολή τον Φαλ και τον Μπραζντέικις και τον ΜακΚίσικ φανερά ανέτοιμο.
Οι νταμπλούχοι έπαιξαν ένα άκρως απαιτητικό – από κάθε άποψη – ντέρμπι 45 λεπτών με έναν σέντερ στην αποστολή. Η απουσία του Φαλ δεν δημιούργησε μονάχα ποσοτικό πρόβλημα, αλλά και ποιοτικό. Γνωρίζοντας ότι έχει έναν γολγοθά μπροστά του, ο Μιλουτίνοφ μπήκε στο ματς με την πρόθεση να κάνει συντήρηση δυνάμεων για όσο μεγαλύτερο χρονικό διάστημα μπορούσε, έχοντας ταυτόχρονα στο μυαλό του και την υποχρέωση να αποφεύγει αρκετές από τις μάχες που θα έδινε υπό άλλες συνθήκες.
Ο Ολυμπιακός επέστρεψε από την Κύπρο με τρεις «καινούργιους» παίκτες
Με τον Φαλ διαθέσιμο, ο Μιλουτίνοφ θα έπαιζε πολύ λιγότερο θα έμπαινε πολύ πιο επιθετικά σε κάθε μονομαχία. Για να το πω πιο απλά, ο Ολυμπιακός δεν έπαιξε μονάχα χωρίς τον Φαλ, αλλά για ένα ημίχρονο ουσιαστικά δεν είχε και τον Νίκολα όπως θα έπρεπε να τον έχει. Αυτό για να γίνει αντιληπτός ο πολλαπλός αντίκτυπος της απουσίας του Μουσταφά από ένα τόσο ζόρικο ματς.
Γιατί νίκησε ξανά ο Ολυμπιακός ένα παιχνίδι που φαινόταν προορισμένο να το χάσει; Η απάντηση είναι σχετικά απλή. Έτσι όπως είναι δομημένες οι δυο ομάδες, οι Ερυθρόλευκοι θα μπαίνουν σε κάθε ματς ως φαβορί. Τουλάχιστον όταν θα είναι πλήρεις. Όταν δεν θα είναι, θα καλούνται να κάνουν υπερβάσεις σαν αυτήν της Παρασκευής.
Με πλήρες ρόστερ, συμπεριλαμβανομένης και της παρουσίας του Μπραζντέικις που θα προσφέρει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και έξτρα επιλογές στον Μπαρτζώκα, ο Ολυμπιακός θα μπαίνει στο παρκέ προτάσσοντας αρετές που όλες σχεδόν οι ομάδες του κόσμου θα σκότωναν για να τις βρουν. Ειδικά το κεφάλαιο «περιφερειακή άμυνα» είναι από μόνο του ικανό να εξασφαλίσει νίκες σχεδόν υπό οποιεσδήποτε συνθήκες, ακόμα και σε βραδιές που το μακρινό σουτ δεν θα είναι στο 47% (παρά την τρομερή αστοχία των Παπανικολάου, Λαρεντζάκη).
Ο Σλούκας θα είναι για καιρό ο νο.1 στόχος των «σκυλιών» του Μπαρτζώκα. Όσο θα προσπαθεί να «εκδικηθεί» την πρώην ομάδα του, θα οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια την τωρινή του στον γκρεμό. Ο λόγος είναι απλός και γνωστός εδώ και πολλά χρόνια. Ένας παίκτης που ήταν εξαιρετικός στο να βελτιώνει το παιχνίδι των συμπαικτών του, δεν μπορεί στα 34 του να γίνει ξαφνικά «μπροστάρης» και να μετατραπεί σε Σπανούλη.
Με απολύτως δική του ευθύνη, ο Σλούκας ένιωσε σε πολλές περιστάσεις την επιθυμία να γίνει Σπανούλης, αλλά έναν τέτοιο ρόλο δεν είναι εύκολο να τον υποστηρίξει κανείς. Ο Σπανούλης δεν ήταν απλώς ο άνθρωπος με το παγωμένο αίμα μέσα στο παρκέ, που θα μπορούσε να κρίνει ένα ματς ή έναν ολόκληρο τίτλο ακόμα και σε βραδιές στις οποίες δεν ήταν καλός για 37-38 λεπτά. Ο Σπανούλης ήταν φτιαγμένος από ένα σπανιότατο υλικό που ο θεός το χρησιμοποιεί μια – δυο φορές σε κάθε εποχή. Και δεν περίμενε ποτέ κανέναν να τον χρίσει ηγέτη. Ηγέτης γεννήθηκε και αλίμονο σε όποιον δεν το αντιλήφθηκε εγκαίρως…
Ο Σλούκας δεν μπορεί να νικήσει «μόνος του» τον Ολυμπιακό. Η παγίδα στην οποία τον έριξαν οι Πειραιώτες ήταν ολοφάνερη. Τον έκαναν να πιστέψει ότι βάζοντας αρκετούς πόντους θα γινόταν ο MVP μιας ιστορικής νίκης, της πρώτης του Αταμάν σε αιώνιο ντέρμπι. Το θέμα βέβαια είναι πως και ο ίδιος ο Αταμάν δεν πήρε χαμπάρι τι έγινε, αφήνοντάς τον τόση ώρα στο παρκέ.
Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι ο Τούρκος τεχνικός διέγνωσε εγκαίρως τη στόχευση του Ολυμπιακού αλλά προτίμησε να κάνει τα στραβά μάτια ώστε να μην προκύψει «θέμα» με τον νέο αρχηγό του Παναθηναϊκού. Διότι σε μια τέτοια περίπτωση θα συζητούσαμε για κανονικότατη ομηρία. Μεταξύ μας, δεν τον έχω τον Αταμάν για τύπο που θα διακινδυνεύσει νίκες προκειμένου να έχει ικανοποιημένο έναν παίκτη του, όποιος κι αν είναι αυτός.
Για να κλείσουμε αυτό το κεφάλαιο. Ο Ολυμπιακός θα πικάρει αγωνιστικά τον Σλούκα σε κάθε ευκαιρία. Θα του χαλάει το μυαλό όταν έχει την μπάλα και θα τον σημαδεύει αλύπητα όταν αμύνεται. Για κάθε φορά που έχει ανοίξει το στόμα του όλο αυτό το διάστημα ο νέος αρχηγός του Παναθηναϊκού, θα τιμωρείται παραδειγματικά από τους πρώην συμπαίκτες και τον πρώην προπονητή του.
Και ή θα αναγκαστεί να αποδεχτεί τον ρόλο που είχε σε όλη την καριέρα του ως τώρα ή θα εκτίθεται προσπαθώντας να δείξει στον κόσμο ότι μπορεί να πάρει μια ομάδα στις πλάτες του, παρασύροντας ολόκληρο τον Παναθηναϊκό προς τα κάτω στα αιώνια ντέρμπι.
Έχουμε λοιπόν ως δεδομένο την υποδειγματική περιφερειακή άμυνα του Ολυμπιακού που σχεδόν σε κάθε ματς θα πνίγει τον Παναθηναϊκό και θα καταστρέφει το δημιουργικό παιχνίδι των κοντών. Το στοιχείο αυτό αναμένω να αναβαθμιστεί με την προσθήκη του Μπραζντέικις, ο οποίος μάλιστα θα μπορεί να στέλνει τον Παπανικολάου στο «4» όποτε αυτό κρίνεται απαραίτητο. Έτσι όπως βλέπω τα πράγματα, η επιλογή του Λιθουανού έγινε και με γνώμονα τις ιδιαιτερότητες του πράσινου ρόστερ. Θα το εξηγήσω αυτό περαιτέρω σε επόμενο «επεισόδιο»…
Με τις δυο ομάδες πλήρεις, ο Ολυμπιακός θα εξακολουθεί να έχει δικαιολογημένη αίσθηση ανωτερότητας, την οποία ασφαλώς θα καλείται να επιβεβαιώνει πάνω στο παρκέ. Η συζήτηση που έχει πραγματικό ενδιαφέρον είναι αυτή που θα ανοίξει όταν ο Μπαρτζώκας κληθεί να οριστικοποιήσει τη λίστα των ξένων ενόψει των τελικών της Basket League. Εκεί όπου φέτος οι ομάδες θα έχουν το δικαίωμα να επιλέγουν πριν από κάθε ματς τους έξι από τους επτά δηλωμένους ξένους τους, σε αντίθεση με ό,τι ίσχυε μέχρι πέρυσι όταν ο Κάνααν έμεινε αναγκαστικά εκτός λίστας.
Μέχρι τότε όμως έχουμε πολύ χρόνο μπροστά μας. Ότι ο Ολυμπιακός με την τόσο προβληματική προετοιμασία και τις σημαντικές απουσίες κατάφερε να ξεκινήσει με 2/2 κόντρα στον ενθουσιώδη Παναθηναϊκό, είναι ένα τεράστιο επίτευγμα που του εξασφαλίζει χρόνο και ηρεμία μέχρι να εξομαλυνθεί η κατάσταση και να ενσωματωθούν ομαλά όλοι οι παίκτες.
Αυτό δεν ισχύει μόνο για τον Μπραζντέικις ασφαλώς. Ο Μιλουτίνοφ δεν έχει συμπληρώσει ακόμα μήνα μαζί με τους υπόλοιπους, ενώ αντίστοιχα οι Γκος και Σίκμα επίσης δεν έχουν συμπληρώσει έναν μήνα προπονήσεων με τον Φαλ, τον Παπανικολάου και τους υπόλοιπους διεθνείς του Μουντομπάσκετ. Να τους γνωρίσουν, να δεθούν και να αρχίσουν να αποκτούν στοιχειώδη χημεία με την πιο «ομάδα» ομάδα της Ευρώπης.
Παρατήρησα ότι κάποιοι εξεπλάγησαν με την εικόνα του Γουίλιαμς-Γκος. Και ειλικρινά εκπλήσσομαι με την έκπληξή τους, ειδικά από τη στιγμή που ο ΑΘΛΟΣ τούς είχε δώσει στο πιάτο από τον Ιούλιο τι θα έπρεπε να περιμένουν από τον Αμερικανό. Τότε, τη σύγκριση με τον Σλούκα δεν τολμούσε να την κάνει κανείς και δεν αναφέρομαι μονάχα στους σεσημασμένους «υπαλλήλους». Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο κάποιες τοποθετήσεις επανεμφανίζονται στα σόσιαλ και γίνονται δεκτές με ειρωνεία, αλλά και με πολλές παρεκτροπές δυστυχώς.
Θα κλείσω με τούτο. Ο Ολυμπιακός έχει στον πάγκο του τον κατά τεκμήριο κορυφαίο προπονητή της Ευρώπης την τελευταία διετία. Το ότι μέχρι και λίγες ώρες πριν το ματς του ΟΑΚΑ υπήρχαν άνθρωποι που δηλώνουν οπαδοί των Ερυθρόλευκων και μιλούσαν απαξιωτικά για τον φετινό σχεδιασμό και τις επιλογές του κόουτς, ειλικρινά είναι κάτι που με ξεπερνά. Να αγαπούν την ομάδα περισσότερο από τους υπόλοιπους, αυτούς «που τρώνε σανό» και δεν ουρλιάζουν στα σόσιαλ κάθε τρεις και λίγο; Δύσκολο. Να έχουν την ψευδαίσθηση ότι ξέρουν καλύτερα από τον Μπαρτζώκα επειδή βλέπουν μερικά ματς στην τηλεόραση (γιατί οι περισσότεροι εξ αυτών δεν πατάνε καν στο γήπεδο); Σαφώς πιο ρεαλιστικό σενάριο. Στην Ελλάδα ζούμε εξάλλου, όπου συναντάς αμέτρητους ανθρώπους με άποψη για τα πάντα, αλλά ελάχιστη εξειδικευμένη γνώση για οτιδήποτε…
ΥΓ. Το κείμενο ολοκληρώθηκε πριν την έναρξη του αγώνα με τον Άρη. Τα όσα εκτυλίχθηκαν στο Αλεξάνδρειο θα σχολιαστούν εκτενώς στον ΑΘΛΟ προσεχώς, αφού δεν μπορεί να περάσει στα ψιλά η δικαιολογημένη αγανάκτηση του Γιώργου Μπαρτζώκα για τη διαιτησία. Από την πρεμιέρα κιόλας, ο Παπαπέτρου και οι Τζιοπάνος – Λουλουδιάδης φρόντισαν να στείλουν μήνυμα στους νταμπλούχους. Μήνυμα το οποίο θα πρέπει να αναλυθεί και να «απαντηθεί» όσο είναι νωρίς. Θα τα πούμε προσεχώς…