Ο Πάμπλο Λάσο θεωρεί ότι ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς είναι ιδιοφυΐα. Τα πράγματα όμως δεν ήταν πάντα έτσι αφού ο Βάσκος πριν 26 χρόνια, όταν ως παίκτης αγωνιζόταν υπό τις οδηγίες του Σέρβου, πίστευε ότι ο νυν τεχνικός της Παρτιζάν ήταν… τρελός και ηλίθιος. Μέχρι που ένα σκηνικό του άλλαξε μία για πάντα τον τρόπο σκέψης.
Ο Ισπανός προπονητής παραχώρησε συνέντευξη και αναφέρθηκε στη συνύπαρξη τους, τη διετία 1995-1997 στη Ρεάλ Μαδρίτης. Πιο συγκεκριμένα θυμήθηκε τον τελικό του Κυπέλλου Σαπόρτα του 1997, όταν οι Μαδριλένοι είχαν πάρει την νίκη με 78-64.
Αναλυτικά όσα είπε:
Δύο εβδομάδες νωρίτερα, κατά τη διάρκεια της προπόνησης, ο Ζέλικο ανακοίνωσε ποιοι παίζουν. «Εσύ Πάμπλο ξεκουράσου και μετά ξαφνικά “Πάμπλο, μπες στο παιχνίδι”. Συνήθως ξεκινούσαμε ο Χοσέ Μιγκέλ Αντούνιεθ και εγώ, αλλά τότε χρησιμοποίησε άλλους στη θέση μου, τον Μποντιρόγκα και τον Σάντος. Μάλλον σκεφτόμουν πάρα πολύ ως παίκτης, αλλά αναρωτιόμουν γιατί μου το έκανε αυτό. Μετά ήρθε ο τελικός. Στο πρώτο ημίχρονο δεν έπαιξα ούτε λεπτό.
Στη συνέχεια, πήγα στην τουαλέτα στο ημίχρονο και ο Ζέλικο ήρθε κρυφά πίσω μου: «Παμπλίτο, τι έγινε;» Του είπα ότι δεν ήταν τίποτα, ότι έπρεπε να παίξουμε καλύτερα στο δεύτερο ημίχρονο και να κερδίσουμε. Με ρώτησε αν ήμουν έτοιμος να παίξω; Φυσικά και το έκανα, ήταν ο τελικός. «Εντάξει, τότε φύγε και πήγαινε έξω», είπε. Ωστόσο, δεν μπήκα αμέσως στον αγωνιστικό χώρο. Με κοίταξε για πέντε έξι λεπτά, με πλησίασε και μου είπε: «Πάμπλο, πάμε να κερδίσουμε τώρα». Έπαιξα για περίπου 10 λεπτά και ήμασταν στο +15 τρία λεπτά πριν το φινάλε του ματς. Ξαφνικά με άλλαξε. Παίξαμε καλά, προηγηθήκαμε, που ήταν μια μεγάλη στιγμή για έναν αμυντικό σαν εμένα να ελέγξει το παιχνίδι και όταν με αντικατέστησε μου είπε: «Παμπλίτο, πολύ καλό ματς, κάτσε, ξεκουράσου, κερδίσαμε το παιχνίδι».
Μόνο μετά τον αγώνα ο Ομπράντοβιτς εξήγησε στον Λάσο τους λόγους για τους οποίους δεν έπαιξε μέχρι το τρίτο δεκάλεπτο. «Παμπλίτο, άκου! Είναι απλό. Δεν μπορούσες να σταματήσεις τον Τζουκολίνι, οπότε τον «σκότωσα» με τον Αντούνιεθ και τον Σάντος. Έκαναν εξαιρετική δουλειά. Όταν μπήκες, ο Τζουκολίνι δεν «είχε πόδια» και μπορούσες να τον κάνεις το δικό σου. Μιλάμε για έναν μεγάλο προπονητή με μεγάλο μυαλό και ξεκάθαρο πλάνο. Εκείνη τη στιγμή, ως παίκτης, σκέφτηκα: «Είναι τρελός, με σκοτώνει, είναι ανόητος. Τώρα, 20 χρόνια μετά, νομίζω ότι ήταν μια ιδιοφυή δουλειά».
