Υπάρχει πιο όμορφο συναίσθημα από τη δικαίωση του να επιτυγχάνεις μετά από πολύ κόπο και ιδρώτα αυτό για το οποίο δούλευες σκληρά για μήνες; Ο Ολυμπιακός της σεζόν 2022/2023 πρόσθεσε στην τροπαιοθήκη του και ευρωπαϊκό τρόπαιο και τίτλο πρωταθλήματος.
Ποτέ στην ιστορία του δεν συνδύασε δύο τέτοιες κατακτήσεις αλλά οι παραδόσεις είναι για να σπάνε. Οι Ερυθρόλευκοι έκαναν μια μαγική χρονιά που είναι αποτέλεσμα ισχυρού πλάνου που εκτελέστηκε στην εντέλεια και σκληρής δουλειάς από επιτελείο και παίκτες που πίστεψαν στις δυνατότητές τους και ο ένας ήταν εκεί για τον άλλον.
Ολοκληρωτικό βόλεϊ με μαγικό σέρβις, άψογο μπλοκ άμυνα και πολύ καλούς αυτοματισμούς σε μια σεζόν με πολλά σκαμπανεβάσματα αλλά κι ένα απίστευτο φινάλε.
Ομάδα με ταυτότητα
Αν υπάρχουν κάποιες συγκεκριμένες στιγμές στη σεζόν που μπορούν να αποτυπώσουν τι ομάδα ήταν ο φετινός Ολυμπιακός αυτές ήταν – προσωπική άποψη – η ανατροπή στον δεύτερο ημιτελικό του Challenge με τον Παναθηναϊκό, ο πρώτος τελικός με τη Μακάμπι, ο τρίτος με τον ΠΑΟΚ στο πρωτάθλημα το νοκ άουτ ματς Κυπέλλου με τον Φοίνικα, αλλά και ο δεύτερος ημιτελικός Λιγκ Καπ με τους Συριανούς.
Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις οι Ερυθρόλευκοι είχαν τη νοοτροπία που έχτισαν το καλοκαίρι: να παλεύουν για κάθε πόντο, να πιέζουν από το σέρβις και να μην πτοούνται όταν κάτι πάει να στραβώσει γιατί έχουν προσωπικότητες να τους κουβαλήσουν και πλάνο να ακολουθήσουν.
Ο δρόμος άρχισε να φτιάχνεται τον Δεκέμβρη του ’21 όταν από την επιμονή του τιμ μάνατζερ, Νίκου Μαντούβαλου, ο Αλμπέρτο Τζουλιάνι συμφώνησε να έρθει στην Ελλάδα αμέσως μετά την αποχώρησή του από την πολωνική Ρεσόβια να έρθει στην Ελλάδα.
Ο Ιταλός σπουδαίος προπονητής σε μια εντελώς χαμένη χρονιά συμμάζεψε ό,τι μπορούσε, έφτασε να διεκδικεί «χαμένο» πρωτάθλημα ως την προτελευταία αγωνιστική και πιστοποίησε ότι με σωστές κινήσεις μπορεί να επαναφέρει σε τροχιά επιτυχιών τον σύλλογο: βέβαια, ουδείς θα μπορούσε να είναι απόλυτα σίγουρος για την κατάκτηση της κορυφής και του Challenge, αφού ποτέ μια ομάδα δεν παίζει μόνη της πουθενά.
Η συνταγή που πήρε άριστα
Μια πεντάδα παικτών (Τράβιτσα, Παγένκ, Ιντάλγκο, Στερν, Κουμεντάκης) είχε όπλο το σέρβις ώστε σε κάθε περιστροφή η αντίπαλη ομάδα να είναι σε επιφυλακή.
Έτσι, ακόμα κι όταν ο Ολυμπιακός έχανε μια κόντρα μπάλα, βρισκόταν πίσω με δύο-τρεις πόντους, μπορούσε με έναν σέρβερ να μειώσει τη διαφορά και να πλησιάσει. Δεν βρέθηκαν στην Ελλάδα παίκτες που να μπορέσουν με διάρκεια να περιορίσουν τους Ιντάλγκο και Παγένκ από τα εννέα μέτρα, ενώ πολλές φορές ακόμα και το σέρβις «τακτικής» μπέρδευε την αντίπαλη υποδοχή.
Υπήρξαν ματς ειδικά στην αρχή της σεζόν που ο Ολυμπιακός στηρίχτηκε κυρίως σε αυτό. Όσο, δε, αυξάνονταν τα επίσημα και μειωνόταν ο χρόνος των προπονήσεων, τόσο ζούσε και… πέθαινε με αυτό.
Το σέρβις μπορεί να σε απογειώσει στην καλή του μέρα και να σε… καταστρέψει στην κακή. Εν καιρώ, οι Ερυθρόλευκοι – που ήταν εξαιρετικοί στην αλλαγή – βελτίωσαν την κόντρα μπάλα (έστω κι αν δεν την τελειοποίησαν) και έπαιξαν εντυπωσιακή άμυνα στα κρίσιμα παιχνίδια.
Κυρίως όμως διαχειρίστηκαν τις δύσκολες στιγμές ως ομάδα, αφήνοντας πίσω το «εγώ» τους και βάζοντας μπροστά το «εμείς». Αυτή είναι η διαφορά που έχουν πολλές φορές οι ταλαντούχοι παίκτες με τους φτασμένους που τρώνε τα μεγάλα παιχνίδια με το κουτάλι.
Πραγματικός αρχηγός ο Τράβιτσα
Κι εδώ αξίζει ξεχωριστή αναφορά στον Ντράγκαν Τράβιτσα που ήταν αρχηγός με τα όλα του και διατεθειμένος να μπει μπροστά για τους συμπαίκτες του. Ήρθε για να γίνει πρωταθλητής, να αγαπήσει και να αγαπηθεί στον σύλλογο και το πέτυχε, έστω κι αν υπήρχαν παιχνίδια και φάσεις που δεν του βγήκαν.
Το ότι είχε ένα σπουδαίο βιογραφικό να τον συνοδεύει, δεν αποτελεί από μόνο του εχέγγυο επιτυχίας. Ο πολύπειρος πασαδόρος ήταν πάντα εκεί να εμψυχώσει τους συμπαίκτες του μετά από μια άστοχη επίθεση, μετά από ένα λάθος, να βγει μπροστά για να υπερασπιστεί το δίκιο της ομάδας του όταν θεωρούσε πως αδικείται. Κι αυτό είναι κάτι που είχε λείψει από τον Ολυμπιακό.
MVP της σεζόν ο Παγένκ
Η παρουσία του ήταν εκείνη που απογείωσε τον Παγένκ με τον Σλοβένο να είναι ο πραγματικός MVP της σεζόν για τους Ερυθρόλευκους στο πρωτάθλημα.
Ο 37χρονος πέτυχε 43 άσους (0,5 ανά σετ) και ήταν δεύτερος σε αυτή τη στατιστική κατηγορία πίσω από τον Ιντάλγκο, ανέβασε τα νούμερά του στο μπλοκ (35) ενώ πήρε ασύλληπτο αριθμό επιθέσεων χαρίζοντας στους Ερυθρόλευκους 146 πόντους με το τρομερό 58% αποτελεσματικότητας.
Όλα αυτά δεν τα έχουμε συναντήσει εδώ και πολλά χρόνια από κεντρικό στην Ελλάδα, είναι στατιστική που συναντάμε μόνο στα κορυφαία πρωταθλήματα από τεράστιους παίκτες. Και είναι σημαντικό να τονίσουμε πως για έναν επιθετικογενή κεντρικό η χημεία με τον πασαδόρο είναι το «Α» και το «Ω».
Η επόμενη μέρα του πρωταθλητή Ολυμπιακού: Ο κορμός και οι πρώτες σκέψεις για Ευρώπη
Κλειδί η υποδοχή από Κουμεντάκη και Τζιάβρα
Σε μια ομάδα το βασικό στοιχείο είναι η υποδοχή. Η ποιότητα του Ραφαήλ Κουμεντάκη ήταν δεδομένη αλλά φέτος το απογείωσε σε μια σεζόν καριέρας, σε αυτό που περίμεναν όλοι γιατί τα φυσικά του προσόντα και η τεχνική του κατάρτιση στην πρώτη μπάλα είναι φαινομενική για τα ελληνικά δεδομένα. Ο 30χρονος ακραίος λειτούργησε με καθαρό μυαλό, ήταν ηγέτης σε κρίσιμες μπάλες και κυρίως αποφόρτισε τους συμπαίκτες του δίνοντας καλά την μπάλα στον Τράβιτσα υπό συνθήκες μεγάλες πίεσης από το αντίπαλο σέρβις.
Δίπλα του και ο Δημήτρης Τζιάβρας που έκλεισε αυτιά, συγκεντρώθηκε και δεν άφησε την πίεση του πρωτάρη βασικού σε ομάδα πρωταθλητισμού να τον καταβάλλει. Πέρα από τις άμυνες που τον είχαμε μάθει όλα τα προηγούμενα χρόνια, ο 24χρονος ήταν εξαιρετικός στην υποδοχή και απέδειξε πως αν δουλέψεις σκληρά θα δικαιωθείς αργά ή γρήγορα.
Ο Ιντάλγκο έκανε τη δουλειά και για τον Στερν του 50%
Εξ αρχής ήταν γνωστό πως ο Τόνσεκ Στερν δεν είναι ο killer διαγώνιος που θα καθαρίσει με 30 πόντους μια αναμέτρηση μόνος του. Ο Σλοβένος ήρθε στον Ολυμπιακό με το τίμιο 45% μέσο όρο καριέρας στην επίθεση και στην πρώτη του χρονιά στα ερυθρόλευκα είχε 50%. Δεν ήταν κακό, αλλά επειδή οι απαιτήσεις είναι πάντα υψηλές μπορώ να καταλάβω όσους δυσαρεστήθηκαν σε φάσεις που θα μπορούσε να καθαρίσει πιο εύκολα.
Το σίγουρο είναι πως το αποτέλεσμα δικαιώνει τον Αλμπέρτο Τζουλιάνι που επένδυσε σε εκείνον, με τον 27χρονο να βγάζει άμυνες, να πιέζει από το σέρβις και να κάνει πολλές δουλειές. Προσωπικά μου θύμισε τον Κάτσμαρεκ της Ζάκσα: ο Πολωνός είναι ποιοτικότερος (στην back to back πρωταθλήτρια Ευρώπης παίζει άλλωστε) αλλά δεν είναι ούτε εκείνος killer, κάνει και μέτρια παιχνίδια, όμως στο σύνολο λειτουργεί όπως θέλει ο εκάστοτε προπονητής.
Το μεγάλο βάρος από τον Στερν το τράβηξε και ο Ιντάλγκο που έκανε απίθανους τελικούς και φυσικά αναδείχθηκε πρώτος σέρβερ στο πρωτάθλημα όπως πέρυσι στην Τουρκία. Συνολικά 76 άσοι (!) αριθμός-ρεκόρ για ακραίο με 53% στην επίθεση και 49% υποδοχή (στο 30% οι άριστες).
Η πρώτη μπάλα δεν είναι το δυνατό του σημείο (ούτε και η άμυνα) όμως σε πολλά απαιτητικά παιχνίδια ήταν τρομερός. Του έλειψε η σταθερότητα, κουβάλησε τη δική του τρέλα, αλλά πρέπει να του πιστώσουμε πως δύσκολα αντιμετωπίζεται στην καλή του μέρα και αυτό ήταν κάτι που το παραδέχθηκαν σχεδόν όλοι οι προπονητές.
Μια ποικιλία χτυπημάτων που μπερδεύει το αντίπαλο μπλοκ και μια άμεση εκτέλεση στη γρήγορη μπάλα αποτυπώνουν το γιατί έκλεισε αρκετά παιχνίδια ως πρώτος σκόρερ στην επίθεση.
Όσο μεγάλη κλάση κι αν είναι ένας παίκτης, δεν μπορεί να πετύχει αν ο ένας δεν παλεύει για τον άλλον στην ομάδα: κι αυτό είναι το μεγαλύτερο επίτευγμα του Ολυμπιακού που έγραψε ιστορία το 2022/2023.
ΥΓ: Δίπλα σε έναν καλό προπονητή χρειάζονται σπουδαίοι συνεργάτες κι εδώ αξίζει ειδική αναφορά και στον βοηθό του Ιταλού, Αντώνη Βουρδέρη αλλά και στον τιμ μάνατζερ, Νίκο Μαντούβαλο που έχει δείξει πως έχει μάτι όχι μόνο σε επιλογές προπονητών αλλά και παικτών με χαρακτηριστική αυτή του Γκουσταβάο: σε μια δύσκολη αγορά όπως η χειμερινή, η προσθήκη του Βραζιλιάνου κεντρικού αποδείχθηκε έξοχη (λατρεύτηκε από τους φίλους του Ολυμπιακού) και καταλυτική στο δεύτερο ματς με τον Παναθηναϊκό στο Μαρούσι.
ΥΓ.1: Θα το ξαναγράψω και θα το λέω πάντα. Ναι, το γηπεδικό και τα παράβολα είναι πρόβλημα αλλά ο Ολυμπιακός πρέπει να εξαντλήσει κάθε πιθανότητα για να βρεθεί στους ομίλους του Champions League μέσα από τα προκριματικά. Είναι τεράστια τα κέρδη που μπορεί να σου δώσει η παρουσία στη συγκεκριμένη διοργάνωση και να μεγαλώσει κι άλλο το brand σου. Η δημοφιλία του βόλεϊ ανεβαίνει διαρκώς και μετά από τέτοια σεζόν είναι χρυσή ευκαιρία για τους Ερυθρόλευκους να εξαργυρώσουν την επιτυχία με έξι μεγάλα παιχνίδια (εφόσον μπουν στους ομίλους) απέναντι στις κορυφαίες ευρωπαϊκές ομάδες.
ΥΓ.2: Στον αθλητισμό εκτός από την επιτυχία υπάρχει και η αποτυχία (κάθε λέξη έχει και το αντίθετό της). Δεν χρειάζεται να χρυσώνουμε το χάπι σε κάθε περίπτωση, ούτε υποτιμάται η αξία μας ομάδας ή ενός αθλητή αν πεις πως μια σεζόν είναι αποτυχημένη (άλλωστε για αυτό οι σύλλογοι προχωράνε πάντα σε αλλαγές και πολλές εξ αυτών ριζικές).
Αν και η τοποθέτηση του Γιάννη Αντετοκούνμπο έχει σωστή βάση, θα πρέπει να αντιληφθούμε ότι ο αθλητισμός λειτουργεί εντελώς διαφορετικά από μια τυχαία ιδιωτική επιχείρηση που δεν αλλάζει τους εργαζόμενους της κάθε χρόνο.
Υπό αυτό το πρίσμα βρίσκω λιγάκι φάουλ τόσο το ύφος όσο και τις δηλώσεις του Γιάννη Τακουρίδη στο τέλος του πρωταθλήματος. Ο ΠΑΟΚ είχε μια επιτυχημένη σεζόν (κατάκτηση Κυπέλλου, σκούπα στον Παναθηναϊκό, πολύ δυνατός στους ¾ τελικούς κόντρα στον Ολυμπιακό και ωραίο βόλεϊ) αλλά και αποτυχημένη να ήταν, δεν τελείωσε ο κόσμος, ούτε είναι όλοι άχρηστοι: αυτά είναι για τα καφενεία. Η παραδοχή μιας αποτυχίας σε κάνει καλύτερο αθλητή, ο φόβος της παραδοχής της σε κάνει να έχεις συγκεκριμένο ταβάνι.