Από τη βραδιά της Κυριακής 5 Μαρτίου που ο Ολυμπιακός πέρασε από το Ισραήλ με καθαρό σκορ κόντρα στη Μακάμπι, όλος ο οργανισμός της ομάδας αλλά και οι φίλοι του ανυπομονούσαν για το τι θα επακολουθήσει στις 15 Μαρτίου στο ΣΕΦ στον επαναληπτικό τελικό του Challenge Cup (20:00, COSMOTE SPORT 8).
Η παρουσία των Ερυθρόλευκων για 8η φορά στο βόλεϊ Ανδρών είναι από μόνη της ιστορική: 18 χρόνια μετά τον δεύτερο τίτλο του (2005) και μόλις πέντε μετά την τελευταία του εμφάνιση σε ευρωπαϊκό τελικό (το 2018 απέναντι στη Ραβένα), ο Ολυμπιακός είναι πιο κοντά από ποτέ στην κατάκτηση ενός τρίτου τροπαίου το οποίο και αξίζει βάσει της αγωνιστικής του πορείας στη διοργάνωση.
Έχουμε αναφερθεί ουκ ολίγες φορές φέτος στον τρόπο διαχείρισης των ευρωπαϊκών αγώνων του Ολυμπιακού: μια ομάδα που πέρυσι προσπάθησε να κάνει τα βασικά από όταν υπέγραψε ο Αλμπέρτο Τζουλιάνι, στήθηκε το καλοκαίρι με ξένους παίκτες που έχουν συγκεκριμένα χαρακτηριστικά αλλά και που κυρίως έχουν φάει τα μεγάλα ματς με το κουτάλι.
Το εντυπωσιακό στη μεταμόρφωση του Ολυμπιακού από την περυσινή στη φετινή σεζόν αποτυπώνεται στις εμφανίσεις του Παγένκ: ο Σλοβένος έμοιαζε να μην έχει πείσει κανέναν γιατί δεν θύμιζε σε τίποτα τον σαρωτικό κεντρικό της εθνικής ομάδας της χώρας του.
Έναν χρόνο αργότερα, ο 37χρονος κεντρικός μοιάζει ασταμάτητος πάνω στο φιλέ και βιώνει μια δεύτερη νιότη: μεγάλο πράγμα η εμπιστοσύνη του προπονητή, η καλή συνεργασία με έναν σπουδαίο πασαδόρο όπως ο Τράβιτσα και το καλό κλίμα συνολικά.
Οι Ερυθρόλευκοι θα χρειαστούν δύο σετ στο ΣΕΦ για να εξασφαλίσουν το τρόπαιο. Στη… χειρότερη τους αρκεί το χρυσό σετ, αλλά αν φτάσουν μέχρι εκεί σημαίνει ότι πολλά πράγματα θα έχουν πάει στραβά.
Τζουλιάνι και Τράβιτσα: Να γράψουμε ιστορία, περήφανοι που θα παίξουμε σε τέτοια έδρα
Κι αυτό ακριβώς είναι που ελάχιστοι φοβούνται στον φετινό Ολυμπιακό. Ότι δεν θα υποτιμήσει αντίπαλο και παιχνίδια, δεν θα κάτσει πάνω στο πλεονέκτημα που αποκόμισε στο Ισραήλ και θα αντιμετωπίσει τη Μακάμπι σαν να τη συναντά για πρώτη φορά σε ένα κατάμεστο ΣΕΦ.
Είναι περιττό να πούμε πως ο δεύτερος ημιτελικός με τον Παναθηναϊκό άλλαξε τα πάντα σε όλα τα επίπεδα: τώρα ο Ολυμπιακός θα μπορούσε να βιώνει μια πρωτοφανή κρίση στη σεζόν. Αντ’ αυτού εκείνη η ανατροπή τον ωρίμασε και τον έκανε να πιστέψει ακόμα περισσότερο στον εαυτό του, να λυθεί αγωνιστικά και να απεμπλακεί από την «απόλυτη εμμονή» της πίεσης στο σέρβις.
Ο Τράβιτσα νιώθει μεγαλύτερη… ασφάλεια στο μοίρασμα του παιχνιδιού, παίζει πολύ πρώτο χρόνο, εμπιστεύεται όλους του τους συμπαίκτες και κάνει το παν για να τους δώσει ψυχολογία όταν θα δεχθούν ένα μπλοκ ή θα κάνουν ένα λάθος στην επίθεση. Αυτό από μόνο του σε κατατάσσει στην κατηγορία των ηγετών.
Ο ενθουσιασμός που θα επικρατεί στις εξέδρες θα πρέπει να συνοδευτεί από μια μεστή εμφάνιση για να τελειώσει η δουλειά στο ΣΕΦ. Η Μακάμπι δεν έχει κάτι να χάσει, θα παίξει ελεύθερα και χωρίς άγχος. Οι Ισραηλινοί έκαναν πολλές υπερβάσεις στη διοργάνωση και θα προσπαθήσουν για κάτι που μοιάζει σχεδόν ακατόρθωτο όμως σε ένα άθλημα ψυχολογίας (και γενικότερα στον αθλητισμό) ποτέ δεν μπορείς να είσαι απόλυτα σίγουρος.
Ο Ολυμπιακός, πάντως, έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο για να κατακτήσει τον 3ο του ευρωπαϊκό τίτλο, να ζεστάνει ξανά τον κόσμο του στο άθλημα και φυσικά να έχει μια επιτυχημένη σεζόν.
Δεν πρέπει να υπάρχει άλλωστε κάποιος που να θεωρεί πως ένας εγχώριος τίτλος είναι πιο σημαντικός από έναν ευρωπαϊκό, ειδικά όταν αυτός έρχεται μετά από ανατροπή κόντρα στον Παναθηναϊκό σε ημιτελικό και απέναντι σε υπολογίσιμο αντίπαλο σε γεμάτο ΣΕΦ στον τελικό.
Το Challenge Cup, εφόσον κατακτηθεί, θα αποτελέσει το ιδανικό ορεκτικό για επόμενες επιτυχίες και το σίγουρο είναι πως όλοι θα δώσουν το παν για να απολαύσουν μια βραδιά που θα μείνει χαραγμένη στην ιστορία, ως δικαίωση της συνολικής προσπάθειας που έγινε από όλους στο τμήμα το περασμένο καλοκαίρι. Χωρίς πολλά λόγια και με αρκετή ουσία και δουλειά.
- Ο Τράβιτσα είναι ο μοναδικός στο ρόστερ του Ολυμπιακού που έχει έναν ευρωπαϊκό τίτλο (Champions League με την Μπέλγκοροντ), με τους υπόλοιπους ξένους (Παγένκ, Γκουσταβάο, Ιντάλγκο, Στερν) να αναζητούν τον πρώτο τους στο πλευρό των Ελλήνων.
- Ο Ζουπάνη ήταν παρών στον τελικό με τη Ραβένα το 2018 κι έζησε την ατμόσφαιρα του ΣΕΦ (κι ας μην κατέκτησε τότε η ομάδα του το τρόπαιο).
- Ο Αλμπέρτο Τζουλιάνι μετρά ένα CEV Cup και 13 χρόνια αργότερα θέλει να κάνει δύο τα ευρωπαϊκά στη συλλογή του με ένα Challenge Cup.
