Η χρονιά του Άρη δεν έχει τελειώσει. Για την ακρίβεια, δυστυχώς για τον ίδιο, τώρα αρχίζει.
Πολλοί θέλησαν να τον βγάλουν νωρίς από την κουβέντα, ο ίδιος ο οργανισμός της ομάδας έδειξε στοιχεία παραίτησης, αλλά οι Κίτρινοι μ’ αυτά και μ’ εκείνα είναι εδώ. Όχι ως διεκδικητές του τίτλου στη Super League, όπως είχε θέσει ως στόχο στην αρχή της σεζόν ο πρόεδρος της ομάδας, αλλά ως το μεγαλύτερο «αγκάθι» των άλλων τεσσάρων του «BIG-5» που βρίσκονται ακόμα στο κόλπο και φαίνεται ότι θα οδηγήσουν την κούρσα μέχρι το φινάλε.
Εκτός κι αν, κάποιοι από αυτούς, πάθουν… λάστιχο στη διαδρομή, η οποία περνά και από το «Κλεάνθης Βικελίδης», όχι και την πιο φιλόξενη έδρα για Παναθηναϊκό, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ και Ολυμπιακό…
Αρκεί να θυμίσουμε ότι η ομάδα του Τερζή είναι η μόνη που -επί Πάρντιου τότε- κέρδισε σε εκτός έδρας παιχνίδι στο πρωτάθλημα τον Ολυμπιακό με 2-1, στάθηκε άτυχη και έμεινε στο «μηδέν» τον περασμένο Σεπτέμβριο με τον ΠΑΟΚ και δυσκόλεψε αρκετά τον Παναθηναϊκό (1-2). Μόνο η ΑΕΚ είχε περάσει… αέρας τον Οκτώβριο ελέω της καυτής φόρμας του Λιβάι Γκαρσία.
Στα του οίκου του, ο Άρης δείχνει ξανά ομάδα που ξέρει τι θέλει μέσα στο γήπεδο. Όχι ντε και καλά επειδή νίκησε τους ΟΦΗ και Ατρόμητο, όπως θα έπρεπε να πράξει και στον πρώτο γύρο, αλλά κυρίως γιατί πλέον οι παίκτες του σαν σύνολο βγάζουν μία ποδοσφαιρική κανονικότητα που είχαμε να δούμε στις τάξεις των Κιτρίνων από τα περσινά πλέι οφ επί Μπούργος (για να μην πάμε πιο παλιά στην εποχή του Άκη Μάντζιου).
Ο Άρης κόντρα σε ΟΦΗ και Ατρόμητο είχε ιδέες τις οποίες επιτέλους μπόρεσε να εφαρμόσει στο χορτάρι, είχε συνοχή την οποία έφεραν σταδιακά στην ομάδα οι Ετέμπο και Νταρίντα, δύο πυλώνες για την αγωνιστική άνοδο των Κιτρίνων που δεν σταματούν να τρέχουν και να καλύπτουν χώρους. Στην άμυνα, δεν άλλαξαν πολλά, αλλά ακόμα και η επιστροφή του Ενκουλού έδωσε λύσεις, βοήθειες και πολύτιμες ανάσες εδώ που τα λέμε σε Φαμπιάνο και Μπράμπετς, που υπό άλλες συνθήκες κι αν δεν είχαν τραυματιστεί δεν θα έβγαιναν ούτε με αίτηση από την ενδεκάδα.
Στο μεσοεπιθετικό κομμάτι, η ποιότητα υπήρχε, το θέμα ήταν να βρεθεί ο τρόπος αυτή να «δέσει» όσο οι καταστάσεις συνεχώς περισσότερο μπέρδευαν παρά έλυναν τα προβλήματα του εκάστοτε προπονητή. Ο Τερζής έκανε το απλό, αυτό που για κάποιο λόγο φοβόταν να πράξει ο Πάρντιου. Διατήρησε την ίδια ενδεκάδα για δεύτερο σερί παιχνίδι, έβαλε τον Αμπουμπακάρ Καμαρά να κάνει τη «βρώμικη» δουλειά εκτός περιοχής και «πάτησαν» περισσότερο σε αυτή τα χαφ (Ματέο, Ρουπ, Νταρίντα, Πάλμα, ακόμα και ο ξεχασμένος Ιτούρμπε που έχει αναγεννηθεί) με το αποτέλεσμα να τον δικαιώνει.
Μπορεί ο Μαυριτανός να μην έχει αλλάξει και να βρίσκει δίχτυα με το σταγονόμετρο -για την ακρίβεια καθόλου για την ώρα σε αυτή την δεύτερη θητεία του στα κιτρινόμαυρα-, ωστόσο κάνει σαφώς περισσότερα πράγματα από τον Γκρέι στο γήπεδο και λύνει τα χέρια του προπονητή του. Ο Τερζής έχει μάθει την ομάδα του τόσα χρόνια, δείχνει ψύχραιμος, παίρνει σωστές αποφάσεις και πρέπει να βρει τρόπο να της δώσει διάρκεια, ώστε να μην επαναλαμβάνονται κάθε Σαββατοκύριακο τα όσα έγιναν στο δεύτερο ημίχρονο κόντρα στον Ατρόμητο.
Ο Άρης ήταν κυρίαρχος, μέχρι και απολαυστικός στο χθεσινό πρώτο μέρος (για μένα το καλύτερό του στη σεζόν μέχρι τώρα), αλλά κατάφερε να προβληματίσει τον κόσμο του με την απόδοσή του στο τέλος, όταν έδωσε ξαφνικά το «φιλί της ζωής» στον Ατρόμητο, που με τη σειρά του -ευτυχώς για τους Θεσσαλονικείς- αποφάσισε να παραμείνει σε βαθύ ύπνο.
Άρης – Ατρόμητος 2-1: Οι Κίτρινοι το έκαναν θρίλερ, αλλά σφράγισαν την παρουσία τους στα πλέι οφ
Στα πλέι οφ, τέτοια λάθη και αυτή η χαλαρότητα δεν θα συγχωρείται. Όπως και τα 45 άκρως ποιοτικά λεπτά του πρώτου ημιχρόνου, που μόνο τυχαία δεν ήταν και αποτελούν οδηγό για τον Άρη ενόψει της ακόμα πιο δύσκολης αλλά και ενδιαφέρουσας συνέχειας. Μίας συνέχειας ενός δρόμου με πολλά πισωγυρίσματα, που όμως επιτέλους τον φέρνει σε μία ευθεία ηρεμίας. Ακόμα ψάχνεται, αλλά όσο η 5η θέση παραμένει ανοιχτή, οφείλει κι αυτός να παραμείνει σε εγρήγορση.
Ειδικά στα ντέρμπι, ματς που τα τελευταία χρόνια τού αρέσει να παίζει και ουκ ολίγες φορές έχει κάνει τη ζημιά σε ομάδες με πολύ μεγαλύτερο κίνητρο και στόχο. Το Χαριλάου, φέτος, μπορεί να κρίνει πολλά περισσότερα από τον κάτοχο του πέμπτου και τελευταίου ευρωπαϊκού εισιτηρίου…
