Στις 18 Σεπτεμβρίου ο Ολυμπιακός έχανε εν είδει αυτόχειρα από τον Άρη, κατρακυλώντας στην 5η θέση και το -7 από τον πρωτοπόρο Παναθηναϊκό. Με μόλις δυο νίκες στα πρώτα πέντε ματς ο Κάρλος Κορμπεράν απολύθηκε και η καλοκαιρινή οργή έδωσε τη θέση της στη συνειδητοποιημένη απογοήτευση πως η χρονιά ήταν από χέρι χαμένη.
Το «στις νίκες κερδίζει ο Μπέικον και στις ήττες χάνουν οι άλλοι» άρχισε ήδη να προκαλεί τριγμούς
Σχεδόν τέσσερις μήνες και 12 αγωνιστικές αργότερα, οι Ερυθρόλευκοι βρίσκονται ξανά στο -7. Κι ενώ αριθμητικά δεν έχει αλλάξει σχεδόν τίποτα (πέρα από το ότι ο Άρης έχει βγει απ’ τη μέση), ψυχολογικά έχουν αλλάξει πάρα πολλά. Αυτή τη φορά, το -7 δεν προδίδει κατάρρευση αλλά αγωνιστική άνοδο και προσπάθεια επιστροφής στην «κανονικότητα».
Το παραπάνω δεν συνιστά απλώς μια αριθμητική διαπίστωση. Μπορεί να το αντιληφθεί οποιοσδήποτε έχει εικόνα από τα τελευταία ματς του Ολυμπιακού. Ακόμα κι από αυτό που βλακωδώς δεν νίκησε στα Γιάννενα, αντιμετωπίζοντας αφελώς το β’ μέρος ως τελειωμένη υπόθεση. Στη συνέχεια ο ΠΑΣ νίκησε την ΑΕΚ, αλλά και πάλι το γεγονός αυτό δεν αθωώνει τους πρωταθλητές που πέταξαν δυο βαθμούς σε ένα ματς με 0-2 ημίχρονο.
Για το γεγονός της απώλειας των συγκεκριμένων βαθμών ασφαλώς και ευθύνεται αποκλειστικά η ομάδα του Μίτσελ. Δεν ευθύνεται όμως για την αλλοίωση αποτελέσματος στη Λεωφόρο, εκεί όπου μια σπουδαία και καθόλα δίκαιη επικράτηση μετατράπηκε σε ισοπαλία με μια από τις πιο σκανδαλώδεις αποφάσεις στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Όσο χαζή κι αν ήταν η επιλογή του Άβιλα να φρενάρει αντί να πάει πάνω στην μπάλα, άλλο τόσο εγκληματική ήταν η υπόδειξη πέναλτι σε μια φάση που δύσκολα δίνεται φάουλ στη μεσαία γραμμή.
Με ένα και μόνο σφύριγμα το σημερινό +4 από την ΑΕΚ και +7 από τον Ολυμπιακό θα ήταν για τον Παναθηναϊκό +3 και +4 αντίστοιχα. Με μια προσεκτική ματιά γίνεται αντιληπτό πως δεν ευνοήθηκαν μόνο οι Πράσινοι από το έγκλημα του Κέλετ, αλλά και η ΑΕΚ που από την περασμένη εβδομάδα θα είχε μόλις έναν βαθμό πίσω της τους Πειραιώτες.
Το -7 που παρέλαβε ο Μίτσελ τον Σεπτέμβριο παραμένει απαράλλακτο στο πρώτο δεκαήμερο της νέας χρονιάς. Η τεράστια διαφορά όμως βρίσκεται στη δυναμική που παρουσιάζουν οι Πειραιώτες. Για να προκύψει αυτή η δυναμική χρειάστηκε απλώς να επιστρατευτεί η κοινή ποδοσφαιρική λογική. Πιθανότατα να μην υπάρχει στα ισπανικά η παροιμία «όλοι οι καλοί χωράνε», παρ’ όλα αυτά ο Μίτσελ της έδωσε υπόσταση βάζοντας τέλος στο ποδοσφαιρικό έγκλημα του παραγκωνισμού του Κώστα Φορτούνη.
Η λογική λέει πως στα ντέρμπι θα εγκαταλειφθεί το πλάνο με τα τριάμισι «δεκάρια» (Χάμες Ροντρίγκες, Φορτούνης, Μπιέλ και Χουάνγκ) και θα επιστρατευτούν τα τρεξίματα και η ενέργεια του Μασούρα. Ένα σχήμα σαν εκείνο της Λεωφόρου λογικά θα έχει το προβάδισμα, ωστόσο δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι αυτός που θα μείνει εκτός θα είναι ο Κώστας και όχι ο Μπιέλ.
Στη θεωρία λοιπόν, ο Ολυμπιακός δεν έχει κερδίσει τίποτα από τις 18 Σεπτεμβρίου και το 2-1 του Χαριλάου. Στην πράξη όμως, όλα φαίνονται διαφορετικά. Η εικόνα στο γήπεδο, το κλίμα στα αποδυτήρια, η διάθεση στην εξέδρα και η ψυχολογία των οπαδών. Ότι οι Ερυθρόλευκοι έχουν μπροστά τους ένα βουνό να ανέβουν δεν θα πρέπει να το παραγνωρίζει κανείς.
Τους περιμένουν σκληρά ματς σε Τούμπα και Νέα Φιλαδέλφεια, ενώ ενδιάμεσα θα υπάρχει το εντός έδρας ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό που παραμένει αήττητος κόντρα στον Ολυμπιακό από εκείνο το 1-4 στη Λεωφόρο τον Απρίλιο του 2021. Μέσα σε όλα αυτά θα πρέπει να έχουν το νου τους και στα υπόλοιπα παιχνίδια, αφού οι κακοτοπιές παραμονεύουν παντού. Η πρώτη έρχεται με φόρα καταπάνω τους την Κυριακή και αποτελεί μια εξαιρετική ευκαιρία «εκδίκησης» για την οδυνηρή ήττα του πρώτου γύρου…
ΥΓ1. Δεν ξέρω ποιος καλός άνεμος έφερε τον διαστημάνθρωπο που λέγεται Ίνμπομ Χουάνγκ στα μέρη μας. Επειδή όμως εξελίσσεται σε Τόμας Γουόκαπ του ποδοσφαιρικού Ολυμπιακού με την έννοια του πολυεργαλείου που τα κάνει όλα σχεδόν τέλεια, η διοίκηση καλείται να βρει έναν τρόπο ώστε να τον αλυσοδέσει στο Λιμάνι. Ακόμα κι αν χρειαστεί να του γράψει μερικά στρέμματα από τις εγκαταστάσεις του Ρέντη που λέει ο λόγος…
ΥΓ2. Ο τίτλος του κειμένου είναι προφανώς εμπνευσμένος από τον διάσημο στίχο του αξέχαστου Λευτέρη Μυτιληναίου «Δεν είναι φίλε όλες ίδιες οι καρδιές».