Όταν είσαι γονιός χωμένος σε ρυθμούς σχολείου όλα κυλούν σε fast forward. Η πρωινή προετοιμασία, το τρέξιμο για να προλάβεις ανοιχτή την πόρτα (μη χρειαστεί να ξαναπαρακαλέσεις τον στριφνό διευθυντή να κάνει εξαίρεση για το παιδί σου), η δουλειά, οι δραστηριότητες, το διάβασμα, τα πάρτι… Και η ξεκούραση των 5 λεπτών, κι αυτή σε γρήγορους ρυθμούς κινείται, φεύγει πριν το καταλάβεις.
Μέχρι που έρχεται ο Ιούνιος και μαζί του μια ξαφνική, απότομη, μακριά παύση. Όλα ηρεμούν, οι ρυθμοί πέφτουν, τα πόδια θυμούνται πώς είναι να περπατάς και όχι μόνο να τρέχεις, το μυαλό αρχίζει να ακολουθεί, ώσπου… Ωσπου η παύση αρχίζει να μοιάζει πιο μακριά από όσο ήθελες, αλλά η ώρα για να πατήσεις πάλι το play αργεί, όσο και το φθινόπωρο. Και τα σχέδια για βόλτες στην παραλία κάποια στιγμή τελειώνουν, τελειώνουν και οι διακοπές και το τρίμηνο του καλοκαιριού έχει γίνει δίμηνο και το παιδί βαριέται. «Βαριέμαι ρε μαμά». Και η μάνα βαριέται πότε πότε (aka ποτέ), παιδάκι μου, αλλά της αρέσει, εσένα γιατί όχι; «Τι να παίξουμε», η ατάκα που ακούγεται εκείνα τα καλοκαιρινά πρωινά της αφόρητης ζέστης, όταν η παιδική χαρά είναι συνώνυμη με το έγκαυμα.
Τα τελευταία χρόνια, αυτή η φράση συνοδευόμενη από ένα επίμονο ερωτηματικό έχει ακουστεί περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη στο σπίτι μου (κοντράρεται ίσως με το «τι να φάω»). Κι έτσι έχουμε γίνει serial gamers επιτραπέζιων, παιχνιδιών με κάρτες, με πιόνια, με χαρακτήρες…
Ανεβάσματα και γκρεμοτσακίσματα
All time classic παιχνίδι για μικρά και όχι τόσο παιδιά το φιδάκι. Ο γιος μου έμαθε να μετράει μέχρι το 100 ανεβοκατεβαίνοντας ατέλειωτες σκάλες και σκοντάφτοντας σε αμέτρητα ερπετά. Μέχρι και το δικό μας φιδάκι είχαμε φτιάξει, με χάρακα, μαρκαδόρους, φίδια και σκάλες ατάκτως ειρημένα, δε μας άρεσε ο περιορισμός του έτοιμου, βρε αδερφέ. Ως παιχνίδι, για τον γονιό ανήκει στην κατηγορία ψυχαγωγία και όχι «παίζω γιατί δεν έχω άλλη επιλογή». Εκτός από εκείνη τη φορά που είχαμε παίξει 23 συνεχόμενες φορές. Ή 27. Προσπαθώ να ξεχάσω.
Η μαμά χρεοκόπησε, ζήτω η μαμά!
Πάνω κάτω στην ίδια λογική, με πιόνια, ζάρια και αριθμούς, αλλά με περισσότερη τακτική και λιγότερη τύχη, κινείται η επίσης κλασική Μονόπολη. Πουλάς, αγοράζεις, πτωχεύεις και το παιδί σου νιώθει πολύ περήφανο που άφησε τη μάνα ταπί και έχει μπροστά του έναν πάκο ψεύτικα χαρτονομίσματα και την τράπεζα σε κρίση. Και φυσικά βγαίνει για όλα τα γούστα: με ζώα, αυτοκίνητα, πριγκίπισσες, με ήρωες Disney, Star Wars, κλασική, ηλεκτρονική. Μόνο τα χαρτονομίσματα μένουν ίδια.
Με τον μικρό sous chef στην κουζίνα
Εφόσον –ανήλικη- παρέα υπήρχε σε σταθερή βάση στο σπίτι μέχρι ο Αντρέας να πάει νήπιο, είχα μόνιμο βοηθό στην κουζίνα. Από τότε που ήταν τόσο μικρός ώστε να χωράει πάνω στον πάγκο χωρίς να κουτουλάει το κεφάλι του, γεμίζοντας χέρια και μούτρα με αλεύρι, μέχρι σήμερα που δε χρειάζεται πια κανένα βοήθημα για να φτάσει στον πάγκο, είναι ο μικρός μου sous chef. Πολλοί γονείς δεν κάνουν το βήμα να… καλέσουν τα παιδιά τους στην κουζίνα, πιστεύοντας ότι θα είναι εμπόδιο, τολμήστε όμως να τους δώσετε πρωτοβουλίες και θα εκπλαγείτε. Η ώρα μπορεί να περάσει πολύ διασκεδαστικά φτιάχνοντας με το βλαστάρι σας σπιτικό παγωτό και γρανίτες, τα οποία θα απολαύσετε μαζί αποθεώνοντας ο ένας τον άλλο για το πόσο καλοί ζαχαροπλάστες είστε. Αν… παραείστε τολμηροί, μπορείτε να δοκιμάσετε και κάτι πιο… ριψοκίνδυνο, όπως να φτιάξετε παρέα το μεσημεριανό φαγητό ή το δείπνο, ωστόσο καλύτερα αρκεστείτε σε κάτι σχετικά απλό αν έχετε σκοπό να φάτε… την ίδια μέρα.
Πλημμύρα από τουβλάκια
Λίγο αφού ο Αντρέας έκλεισε τα 4, το σπίτι μας υποδέχτηκε για πρώτη φορά κουτί Lego. Δύο χρόνια μετά, κοντεύουν να μας κάνουν έξωση! Βρίσκονται παντού: στις βιβλιοθήκες, στη συρταριέρα, μπροστά στο τζάκι, μέχρι που βάλαμε ειδικά ράφια στον τοίχο για να γίνει εφικτή η συγκατοίκηση –προς το παρόν. Πρόκειται για ένα πολύ δημιουργικό παιχνίδι, αν και όχι οικονομικό (online πάντως υπάρχουν σχεδόν πάντα προσφορές). Ξεκινήσαμε με classic, προχωρήσαμε στα creator (που σου δίνουν τη δυνατότητα να φτιάξεις τρεις διαφορετικές κατασκευές με τα ίδια κομμάτια), συνεχίσαμε με city και πλέον κινούμαστε σε ρυθμούς ninjago. Οσο περισσότερα τα κομμάτια (εμείς τελευταία παίζουμε σε 3ψηφιο αριθμό), τόσο μεγαλύτερης διάρκειας η απασχόληση. Κι αν δεν πιστεύετε πόσο ενδιαφέρουσα μπορεί να είναι μία κατασκευή από τουβλάκια, αυτός ο ουρακοτάγκος μπορεί να σας πείσει!
