Για τους περισσότερους, το πραγματικό Μουντιάλ τώρα ξεκινάει. Για άλλους, αφήνουμε το ορεκτικό και περνάμε στο κυρίως γεύμα. Σε γενικότερα πλαίσια, η φάση των νοκ-άουτ ενός Παγκοσμίου Κυπέλλου, ιστορικά, δεν έχει καμία απολύτως σχέση με ό,τι είδαμε στους ομίλους και είναι σαν τα πάντα να σβήνονται.
Μέσα σ’ όλα, όμως, προκύπτει και μία ποδοσφαιρική αλήθεια που όσο δεν την κοιτάς στα μάτια, άλλο τόσο αυτή σε «σταμπάρει» επίμονα. Το πραγματικό Μουντιάλ, όντως, τώρα ξεκινάει. Αλλά όσα έχουμε δει μέχρι σήμερα, δεν πρόκειται να ξεχαστούν και αποτελούν οδηγό για τη συνέχεια. Γιατί ως γνωστόν ό,τι αρχίζει ωραίο, τελειώνει με πόνο. Εν προκειμένω με τον πόνο του αποκλεισμού, του ονείρου, της ελπίδας, του Κατάρ.
Αλλά καλύτερα ας αφήσουμε στην άκρη την… ποίηση και να πιάσουμε τα γεγονότα και τους αριθμούς. Όλα αυτά που μας έφεραν στην ποδοσφαιρική αλήθεια των 16 καλύτερων ομάδων της διοργάνωσης, με κάποιες σταθερές που κρατούν στις πλάτες τους την ιστορία των Παγκοσμίων Κυπέλλων και κάποιες εκπλήξεις, που χαίρεσαι να βλέπεις σαν ουδέτερος.
Ούτως ή άλλως, τα τελευταία χρόνια οι Έλληνες έχουμε συνηθίσει στην ουδετερότητα της στιγμής και κάθε μεγάλη διοργάνωση από το 2014 και μετά την παρακολουθούμε με τα γυαλιά της αντικειμενικότητας.
Εκτός από αυτούς που «δηλώνουν» Άγγλοι, Αργεντίνοι και Βραζιλιάνοι αλλά επί της ουσίας δεν θα τα βάψουν και μαύρα σε μία ενδεχόμενη αποτυχία των παραπάνω ομάδων.
Ξεφύγαμε πάλι… Πάμε πίσω στο bracket της πρώτης φάσης των νοκ-άουτ, απ’ όπου θα προκύψουν και τα υπόλοιπα θέματα συζήτησης.
ΦΑΣΗ ΤΩΝ «16»
Σάββατο 3/12
Ολλανδία – ΗΠΑ 17:00, ΑΝΤ1
Αργεντινή – Αυστραλία 21:00, ΑΝΤ1
Κυριακή 4/12
Γαλλία – Πολωνία 17:00, ΑΝΤ1
Αγγλία – Σενεγάλη 21:00, ΑΝΤ1
Δευτέρα 5/12
Ιαπωνία – Κροατία 17:00, ΑΝΤ1
Βραζιλία – Νότια Κορέα 21:00, ΑΝΤ1
Τρίτη 6/12
Μαρόκο – Ισπανία 17:00, ΑΝΤ1
Πορτογαλία – Ελβετία 21:00, ΑΝΤ1
Το κοιτάς και το ξανακοιτάς. Σαν κάτι να του λείπει. Ναι, το μόνο βέβαιο είναι ότι του λείπουν πολλά με βασικότερο το πρώτο μεγάλο ντέρμπι. Σε θεωρητικό επίπεδο, όλοι οι «μεγάλοι» που απέμειναν στο τουρνουά ξεκινούν το ταξίδι τους στα «ρηχά» με κίνδυνο να πνιγούν δίχως να το περιμένουν και ίσως τα βαθιά τους φανούν απότομα στη συνέχεια, αλλά τις προβλέψεις ας τις αφήσουμε στον «Πολ» το χταπόδι και στα άλλα συμπαθέστατα ζωάκια που κάνουν την εμφάνισή τους σε κάθε Παγκόσμιο Κύπελλο.
Ήρθε ώρα να δούμε τι λένε οι αριθμοί και γι’ αυτούς που κέρδισαν τη θέση τους στα νοκ-άουτ αλλά κυρίως για όσους αποχαιρέτησαν νωρίς ή ίσως δεν άξιζαν να βρίσκονται καν στο γκρουπ των 16 κορυφαίων ομάδων…
ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΒΡΗΚΑΝ ΑΝΟΙΧΤΗ ΠΟΡΤΑ ΚΑΙ… ΜΠΗΚΑΝ
ΗΠΑ: Οι Αμερικανοί έκαναν τρία μέτρια ματς στους ομίλους και προκρίθηκαν κυρίως χάρη στην αδυναμία των υπολοίπων (Ιράν, Ουαλία) και όχι τόσο λόγω της αγωνιστικής τους εικόνας. Μία ομάδα με ορθολογικό αγωνιστικό πλάνο μεν, αλλά ελάχιστες ιδέες στο παιχνίδι της, που βασίζεται κυρίως στη δύναμη του άξονά της με ΜακΚένι – Πούλισικ και στα ανεβάσματα των μπακ της (Ντεστ, Ρόμπινσον) και στις εμπνεύσεις του MVP της μέχρι τώρα, Τίμοθι Γουεά που έβαλε τα γυαλιά στον σπουδαίο πατέρα του, πετυχαίνοντας το πρώτο τέρμα των ΗΠΑ στο Κατάρ, κόντρα στην Ουαλία.
Ξεκάθαρα και με βάση τα όσα είδαμε κόντρα σε Ουαλούς και Ιρανούς, βρήκαν ανοιχτά και μπήκαν. Οι Αμερικανοί και στα τρία ματς των ομίλων ήταν σταθερά στο 40% στην κατοχής της μπάλας, είχαν στο σύνολο μόλις 3,2 xGoals (τελικά σκόραραν 2 όλα κι’ όλα, 77% επιτυχία) και σπάνια τους έβλεπες να πολιορκούν τον αντίπαλο. Αρκετό διαφορετικό στυλ από τις ευρωπαϊκές ομάδες και τον τρόπο παιχνιδιού τους, θα δυσκολευτεί στο γρήγορο transition παιχνίδι της Ολλανδίας αλλά θα την δυσκολέψει κιόλας με το πρέσινγκ της, τα πολλά τρεξίματα και τις σωστές αλληλοκαλύψεις. In Πούλισικ -αν καταφέρει να παίξει- they trust, καθώς επιθετικά λίγα πράγματα μπορούν να πετύχουν χωρίς τον απόλυτη ρυθμιστή του άξονά τους, τον άσο της Τσέλσι.
Σενεγάλη, Πολωνία και Αυστραλία έζησαν ένα μικρό deja vu: Κι αυτό γιατί και οι τρεις ομάδες πήραν την πρόκριση στο… νήμα και αποτελούν τα μεγάλα ερωτηματικά για το τι εικόνα θα παρουσιάσουν εν τέλει σε ένα ματς «do or die».
Από τη μία οι Αφρικανοί του Αλιού Σισέ, που νίκησαν δίκαια και στα ίσια το μαχητικό Εκουαδόρ στη μάχη πρόκρισης της τελευταίας αγωνιστικής, αλλά ήταν οι μόνοι που φανερά δυσκολεύτηκαν να κερδίσουν το Κατάρ και κόντρα στην Ολλανδία δεν απείλησαν σχεδόν καθόλου. Ομάδα με την ταυτότητα του προπονητή, αλλά με προκαθορισμένο ταβάνι χωρίς τον ηγέτη Μανέ στη σύνθεσή της, δύσκολα θα κάνει την υπέρβαση (και) κόντρα στην σαφώς πιο έμπειρη και έτοιμη αγωνιστικά Αγγλία.
Πολωνία και Αυστραλία είπαν «ευχαριστώ» στα δώρα των Τυνήσιων και των Μεξικανών και προχώρησαν στην επόμενη φάση, δίχως καν να το προσπαθήσουν τόσο. Οι Αυστραλοί κατάφεραν (γιατί περί κατορθώματος πρόκειται) να ολοκληρώσουν τους ομίλους με μέσο όρο τελικών προσπαθειών λιγότερες από αυτές του Κατάρ (2,8 ανά παιχνίδι) ενώ οι Πολωνοί χρειάστηκαν μόνο ένα καλό 60λεπτο κόντρα στους Σαουδάραβες για να πουν ότι «κάτι κάναμε για πάρουμε το εισιτήριο», την ώρα που οι επίσης αφελείς Μεξικανοί ξύπνησαν αργά στον όμιλο και σε 22 τελικές βρήκαν μόλις δύο φορές τον στόχο απέναντι στη Σ. Αραβία, που ήταν ο παράγοντας «X» του τρίτου ομίλου.
Οι ξεγραμμένοι που πέρασαν με το «σπαθί τους»: Είναι το τουρνουά των Ασιατών φέτος. Με αυτή την πρόταση θα μπορούσαμε άνετα να κλείσουμε αυτή την ενότητα χωρίς να βάλουμε στην κουβέντα τα στατιστικά και να βγάλουμε τις μεζούρες (για το περιβόητο γκολ της Ιαπωνίας) αλλά όπως αποδείχθηκε το άστρο των Ασιατών διαπέρασε σε μεγάλο βαθμό και το Μαρόκο, που δίχως αμφιβολία, μαζί με την Ιαπωνία, είναι η μεγαλύτερη έκπληξη των ομίλων. Έκπληξη στα χαρτιά, γιατί στο γήπεδο άξιζε με τα… μπούνια την πρωτιά.
Ενδεικτικά το Μαρόκο ήταν η τέταρτη ομάδα με το καλύτερο ποσοστό στις εύστοχες πάσες από ΟΛΟΥΣ τους ομίλους (πίσω μόνο από Ισπανία (1), Γαλλία (2), Αργεντινή (3) και η δεύτερη σε αποτελεσματικότητα στο σκοράρισμα (βάσει των expected Goals) πίσω μόνο από τις ΗΠΑ. Με κρυφούς άσους στα μανίκια τους και χωρίς φανφάρες κέρδισαν τον ουδέτερο κόσμο με τη μαχητικότητά τους και πήραν πανάξια το εισιτήριο για την επόμενη φάση, δίχως να χάσουν ματς και δεχόμενοι μόλις ένα γκολ. Το success story σε όλο του το μεγαλείο.
Ιαπωνία και Νότια Κορέα απέδειξαν ότι… «impossible is nothing». Οι Ιάπωνες έζησαν το απόλυτο hangover, όπως αυτά όταν ξυπνάς μετά από μία βραδιά που έχεις πιει τα πάντα και δεν θυμάσαι τίποτα απ’ όσα έγιναν. Κάπως έτσι εξελίχθηκαν τα πράγματα στον όμιλο για τους Σαμουράι, που δικαιώθηκαν από το ίδιο το ποδόσφαιρο στη φάση με την μπάλα σχεδόν ολόκληρη εκτός γηπέδου, καθώς όταν νικάς Ισπανία και Γερμανία, πρέπει να περάσεις. Οι Ιάπωνες το έκαναν και το παραμύθι τους συνεχίζεται, σε έναν όμιλο που στο ματς που έκαναν τις περισσότερές τους τελικές (14) με την Κόστα Ρίκα το έχασαν και στα δύο με Ισπανία και Γερμανία που είχαν 11 στο σύνολο, πανηγύρισαν δύο ιστορικές νίκες. Άξιοι.
Η Νότια Κορέα πήρε κι αυτή λίγο από το άστρο των «συγχωριανών» τους και σόκαραν την Ουρουγουάη των Σουάρες και Καβάνι που είδαν το δικό τους «Last Dance» να εξελίσσεται σε… παιχνίδι του Καλαμαριού από το γνωστό σε όλους μας «Squid Game» και στο τέλος να μένουν όρθιοι μόνο ο Σον και η παρέα του. Φρέσκια ανάμνηση αυτή κι άλλη μία που θα μας συντροφεύει για χρόνια από το Παγκόσμιο Κύπελλο του Κατάρ.
Οι μεγάλες απογοητεύσεις: Είναι και η παράγραφος που θα αναφερθούν οι περισσότερες ομάδες σε αριθμό, δείγμα του ότι τα όσα έχουμε δει μέχρι τώρα στο Κατάρ αποτυπώνουν μεγάλο μέρος της αλήθειας και της ποδοσφαιρικής δικαιοσύνης, σε τέτοιο βαθμό που για κάποιους το ταξίδι της επιστροφής φαντάζει ως λύτρωση για το φινάλε ενός μαρτυρίου.
Ένα τέτοιο μαρτύριο πέρασαν στα γήπεδα της Μέσης Ανατολής το Βέλγιο, η Δανία, η Γερμανία, η Σερβία και η Ουρουγουάη.
Όλες οι παραπάνω έχουν έναν κοινό παράγοντα πέρα από τον αποκλεισμό: ανήκουν στο γκρουπ των 8 ομάδων που κατέγραψαν τα λιγότερα χιλιόμετρα μέσα στο γήπεδο σύμφωνα με το Opta Analyst, πράγμα που καταδεικνύει το μεγάλο πρόβλημά τους στα τρεξίματα και το passing game, δύο πυλώνες της στατιστικής στο σύγχρονο ποδόσφαιρο.
Για αρχή, το Βέλγιο ήταν σα να μην ανέβηκε ποτέ στο αεροπλάνο για την Ντόχα. Μία ομάδα χωρίς αρχή, μέση και τέλος, με έναν προπονητή (πρώην πλέον) στα χαμένα και όλα τους τα αστέρια σε «πόλεμο» μεταξύ τους. Η αποτυχία ήταν δεδομένη και φάνηκε από το πρώτο ματς κόντρα στον Καναδά.
Τότε που ναι μεν ήρθε η πρώτη και η μοναδική νίκη στον έκτο όμιλο, αλλά επί της ουσίας κάλυψε όλες τις αδυναμίες μιας ομάδας που δεν έτρεχε, δεν δημιουργούσε -αν και είχε στη σύνθεσή της τον κορυφαίο δημιουργό του σημερινού ποδοσφαίρου (Ντε Μπρόινε)- και έδειχνε ευάλωτη σε κάθε φάση στην άμυνα με αργές αντιδράσεις και κάκιστα έως ανύπαρκτα μαρκαρίσματα στις στημένες φάσεις. Θα μπορούσαμε να το κράζουμε τους Κόκκινους Διαβόλους για όσα (δεν) έκαναν στο Κατάρ σε ένα ξεχωριστό άρθρο, αλλά επί της παρούσης ας μείνουμε στο ότι η χρυσή γενιά έφτασε στο τέλος της με τον πιο σκληρό τρόπο και από το επόμενο μεγάλο τουρνουά θα κρατάμε μικρό καλάθι για δ’ αύτους.
Από την άλλη, είχαμε τη Γερμανία που πλέον έχει χάσει την ταυτότητά της και θα δει τη νοκ-άουτ φάση του Μουντιάλ για δεύτερη συνεχόμενη διοργάνωση από το σπίτι, κάτι που γίνεται για πρώτη φορά στα χρονικά.
Η ομάδα του Φλικ δεν πρόλαβε να «δέσει», είχε σοβαρά κενά στο ανασταλτικό της κομμάτι και μοιραία αποχαιρέτησε νωρίς, με τους Ασιάτες να τους κάνουν ξανά τη ζημιά. Το 2018 ήταν η Νότια Κορέα, στο σήμερα η Ιαπωνία. Θα βλέπουν Ασιάτη και θα αλλάζουν πεζοδρόμιο από εδώ και στο εξής…
Δανία, Σερβία και Ουρουγουάη ανήκουν στο ίδιο γκρουπ ομάδων. Αυτών που ήθελαν αλλά δεν μπορούσαν. Οι Δανοί μετά την ξέφρενη και συγκινητική τους πορεία στο Euro πήγαν στο Μουντιάλ με τεράστιες προσδοκίες, οι οποίες όμως πήγαν στράφι σε έναν όμιλο «παραγγελιά» στον οποίο όμως δεν μπόρεσαν να πάρουν ούτε νίκη. Κι’ αυτό έχει εξήγηση όταν οι μεγάλοι σου αστέρες (Έρικσεν, Χόιμπιεργκ, Μπρέιθγουεϊτ) έχουν μαζί 5 σουτ στην εστία σε τρία ματς και το στοιχείο που σε ξεχώριζε από τους άλλους (το γρήγορο transition game σε φάση άμυνας και επίθεσης) έχει εξαφανιστεί και καταλήγεις να τρως γκολ με κάθε πιθανό τρόπο (κόντρα επίθεση, στημένη φάση, σέντρα).
Σερβία και Ουρουγουάη καταδικάστηκαν από την αφέλειά τους (κυρίως στην άμυνα) και η αλήθεια είναι ότι δεν μπορείς να «φωνάζεις» για δικαιοσύνη όταν η πρώτη (Σερβία) χάνει δύο φορές το προβάδισμά της κόντρα σε Καμερούν και Ελβετία και η δεύτερη (Ουρουγουάη) μένει χωρίς γκολ στις δύο πρώτες αγωνιστικές. Η ποδοσφαιρική δικαιοσύνη έλαμψε ΚΑΙ σε αυτές τις περιπτώσεις.
Τι περιμένουμε να δούμε από εδώ και πέρα: Είναι η μόνη παράγραφος στην οποία αποφάσισα να μην επεκταθώ. Κι αυτό γιατί τα φαβορί (Αργεντινή, Γαλλία, Αγγλία, Βραζιλία, Ισπανία) έδειξαν ότι δεν είναι άτρωτα και η μοίρα αυτού του παγκοσμίου ήταν ανάποδη από την αρχή. Κι έτσι προβλέπουμε ότι θα συνεχίσει. Το μόνο σίγουρο είναι οι διασταυρώσεις που φέρνουν μία πιθανή λατινοαμερικάνικη κόντρα του «θανάτου» ανάμεσα σε Αργεντινή και Βραζιλία στα ημιτελικά και μία τιτανομαχία made in Europe στο άλλο μονοπάτι είναι κάτι παραπάνω από δελεαστικές.
Όπως δελεαστικά είναι και τα παρακάτω ζευγάρια, που οφείλετε από τώρα να κυκλώσετε ως τα ματς που δεν χάνονται από την πρώτη φάση των νοκ-άουτ: Ολλανδία – ΗΠΑ (3/12, 17:00), Γαλλία – Πολωνία (4/12, 17:00), Ιαπωνία – Κροατία ( 5/12, 17:00), Μαρόκο Ισπανία (6/12, 17:00) και για κλείσιμο Πορτογαλία – Ελβετία (6/12, 21:00). Απόλαυση.
Ή μήπως ανατροπή… Γιατί αυτή η λέξη ταιριάζει απόλυτα στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2022 που όσες αναποδιές κι αν έχει εξωαγωνιστικά, άλλο τόσο όμορφο είναι σε καθαρά αγωνιστικό επίπεδο.
Σημείωση: Αυτό είναι το δεύτερο Μουντιάλ, μετά από αυτό του 1994, στο οποίο καμία ομάδα δεν σημείωσε τρεις νίκες στη φάση των ομίλων! Διόλου τυχαίο, με όσα διαβάσατε παραπάνω και όσα αναμένεται να δούμε στη συνέχεια. Απλώς το σημειώνουμε.
