Λίγο μετά τη λήξη του αγώνα κόντρα στη Λαμία, ο Μίτσελ χαρακτήρισε τον Παναθηναϊκό ως αντίπαλο επιπέδου Φράιμπουργκ (και Καραμπάγκ) σε ερώτηση που του τέθηκε σχετικά με το επερχόμενο αιώνιο ντέρμπι. Πόσο κοντά όμως στην αλήθεια είναι κάτι τέτοιο;
Οι Πράσινοι έχουν ήδη καταγράψει το καλύτερο ξεκίνημα της ιστορίας τους με 10/10, σπάζοντας το ρεκόρ των 9 σερί νικών της περιόδου 1994/95. Μπορεί η επίδοση αυτή να απέχει ακόμη πάρα πολύ από το εντυπωσιακό 17/17 της εποχής Μάρκο Σίλβα στον Ολυμπιακό, ωστόσο αποτελεί σημείο αναφοράς για τα δεδομένα του Παναθηναϊκού.
Στις πρώτες εννιά αγωνιστικές ο Παναθηναϊκός είχε νικήσει μόλις δυο φορές με διαφορά μεγαλύτερη του ενός γκολ. Η πρώτη ήταν με τον ΠΑΣ, όταν ο τραυματισμός του γκολκίπερ του Σούλη (26′) έφερε στο ματς τον Βασίλη Αθανασίου που προφανώς άθελά του άνοιξε την πόρτα για την πράσινη επικράτηση.
Θυμηθείτε τα γκολ και τα highlights του αγώνα Παναθηναϊκός – ΠΑΣ Γιάννινα 3-0
Η δεύτερη φορά ήρθε στη Λαμία την 8η αγωνιστική, όταν το 0-2 του Φακούντο Σάντσες στο 73′ έδιωξε οριστικά το άγχος από την ομάδα του Γιοβάνοβιτς, που είχε ήδη αρχίσει να μετρά απώλειες σε έμψυχο υλικό (το ματς με τους πέντε τραυματίες και τους χιαστούς του Τρουιγιέ). Όσο για την τρίτη, αυτή του περασμένου Σαββάτου με το 1-5 στον Βόλο, για αρκετό κόσμο θεωρείται περίπου ως μη γενόμενη, για λόγους που είναι μάλλον περιττό να αναλύσουμε.
Για να φτάσει σε αυτό το 10/10 ο ΠΑΟ χρειάστηκε μεταξύ άλλων ένα ανόητο πέναλτι του Χουτεσιώτη στα χασομέρια του ημιχρόνου στην πρεμιέρα (1-0 τον Ιωνικό), δυο πέναλτι για την ανατροπή σε βάρος της ΑΕΚ που θα δυσκολευόταν να τα δώσει ακόμα και ο Γιάννης Αλαφούζος, ένα (σωστό) πέναλτι στην Τούμπα και ένα ακόμη εφεύρημα από το VAR του χιλιοτραγουδισμένου Σιδηρόπουλου, με το οποίο λύγισε ο Αστέρας Τρίπολης στο 80′.
Δεν χρειάζεται καν να μπούμε στη διαδικασία να υποθέσουμε τι θα συνέβαινε αν ο Ολυμπιακός ήταν στη θέση του ΠΑΟ και είχε πάρει πέντε κρισιμότατα πέναλτι που στην πλειοψηφία τους ήταν ανύπαρκτα. Η προϊστορία μιλά από μόνη της, ακόμα και όταν τα πέναλτι υπέρ των Ερυθρόλευκων είναι για… αυτόφωρο.
Η μοναδική πραγματικά ζόρικη νίκη του ΠΑΟ φέτος που δεν κρίθηκε από την άσπρη βούλα ήταν αυτή κόντρα στον Άρη. Σε ένα ματς όπου κατά γενική ομολογία οι (γενικώς κάκιστοι) Κίτρινοι ήταν πολύ ανώτεροι στο πρώτο μέρος και τουλάχιστον ισοδύναμοι των Πρασίνων στο β’, το τρίποντο ήρθε με αγχωτικό τρόπο στις καθυστερήσεις.
Αρκούν λοιπόν όλα όσα προαναφέραμε προκειμένου να δικαιολογηθεί ο χαρακτηρισμός «επιπέδου Φράιμπουργκ» που απέδωσε στον Παναθηναϊκό ο Μίτσελ; Σε καμία περίπτωση. Πρώτον, δεν υπάρχει καν ευρωπαϊκό δείγμα γραφής για τους Πρασίνους, ώστε να μπορεί να γίνει μια στοιχειώδης σύγκριση. Το σίγουρο είναι πως η Φράιμπουργκ σίγουρα δεν θα αποκλειόταν από τη Σλάβια Πράγας στη διοργάνωση που λέγεται Conference League.
Για μια ομάδα που εντυπωσιάζει στην Μπουντεσλίγκα (έναν βαθμό πίσω από την Μπάγερν και δυο μακριά από την πρωτοπόρο Ουνιόν Βερολίνου) και που έχασε τους πρώτους της βαθμούς στο Europa League μόλις την 5η αγωνιστική (με αντίπαλο τον Ολυμπιακό), το να παρομοιάζεται με τον ΠΑΟ της Super League συνιστά κάτι παραπάνω από υπερβολή.
Όχι μόνο επειδή το επίπεδο των αντιπάλων της είναι κατά τεκμήριο πολύ υψηλότερο, αλλά και γιατί κάθε παιχνίδι της διεξάγεται σε ένα από τα κορυφαία πρωταθλήματα του κόσμου, εκεί όπου δεν υπάρχουν πρόεδροι να ανοίγουν τις… αγκάλες τους στον φιλοξενούμενο ή να εύχονται να πάρει το πρωτάθλημα ο (υποτιθέμενος) ανταγωνιστής τους, αν δεν το κατακτήσει η δική τους ομάδα. Ούτε βέβαια και διαιτητές έτοιμοι να τα… δώσουν όλα προκειμένου να έρθει το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Οι αδιάσειστες αποδείξεις για το «μόνος εναντίον όλων» του Ολυμπιακού
Το ότι ένα παιδί 12 ετών στην Ελλάδα δεν έχει προλάβει έστω στην κούνια του να δει πρωταθλητή τον Παναθηναϊκό, είναι ένα γεγονός που προσδίδει νοσταλγικό χαρακτήρα στην προσπάθεια των Πρασίνων για επιστροφή στην κορυφή του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ότι αυτή τη στιγμή η εικόνα που παρουσιάζουν είναι σαφώς καλύτερη από εκείνη του Ολυμπιακού δε χωρά αμφισβήτηση. Εκείνο που μπορεί να αμφισβητηθεί βάσιμα είναι η διαφορά των 10 βαθμών που χωρίζει τους δυο αιωνίους και που σε μεγάλο βαθμό έχει διαμορφωθεί με διαιτητική συμβολή.
Ο βασικός υπαίτιος για το ότι ο ΠΑΟ βρίσκεται στην κορυφή και έχει αποκτήσει αυτοπεποίθηση διεκδικητή δεν είναι άλλος από τον ίδιο τον Ολυμπιακό. Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο πως όποτε οι Ερυθρόλευκοι έδωσαν δικαιώματα με την αγωνιστική τους κατάσταση, οι αντίπαλοι μετατράπηκαν σε… Μπάγερν και η εξωαγωνιστική «βοήθεια» που λάμβαναν έκανε τη διαφορά πολύ μεγαλύτερη από αυτή που θα έπρεπε να είναι.
Το ότι έχουν υπάρξει και θα υπάρξουν και στο μέλλον ομάδες που δεν θα… πεθάνουν κιόλας απέναντι στον Παναθηναϊκό, είναι κάτι αναμενόμενο για όσους γνωρίζουν πως λειτουργεί η «ψυχολογία» στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Ακόμα πιο αναμενόμενη ήταν και είναι η συμπεριφορά της διαιτησίας, όποτε ο ΠΑΟ χρειάζεται πραγματικά μια ώθηση. Ο μόνος τρόπος για να περιοριστούν όλα αυτά τα φαινόμενα είναι ο Ολυμπιακός να ξαναγίνει φόβητρο. Και το επερχόμενο αιώνιο ντέρμπι είναι η τελευταία και μεγαλύτερη ευκαιρία προκειμένου να ξεκινήσει η αντιστροφή του κλίματος. Με λίγα λόγια, ο Παναθηναϊκός να ξαναγίνει Παναθηναϊκός και κάθε κατεργάρης να πάει στον πάγκο του…