Η Άρσεναλ άρεσε στην πρώτη αγωνιστική της Premier League όχι τόσο γιατί πέρασε με άνεση από την έδρα της Κρίσταλ Πάλας όσο για τα νέα χαρακτηριστικά που εμφανίζει στο παιχνίδι της και την μετατρέπουν στο μεγαλύτερο αλλά και πιο ενδιαφέρον ερωτηματικό του φετινού Βig-6
Νεανικό σύνολο, παίκτες διψασμένοι για διάκριση και απαντήσεις, ένας προπονητής με όραμα και ένα ρόστερ με αρκετές και ποιοτικές επιλογές. Ο «πλανήτης» Άρσεναλ αποκτά ξανά ζωή και ελπίζει ότι τη φετινή σεζόν θα δει τα σφάλματα των προηγούμενων ετών να διαγράφονται, την εσωστρέφεια να απομακρύνεται και τα χαμόγελα να επιστρέφουν στις κερκίδες του Έμιρεϊτς.
Κι ας μην κερδίσει κάποιο τρόπαιο, θα έχει πετύχει το πιο δύσκολο part του πρότζεκτ της: να κερδίσει ξανά την εμπιστοσύνη και τη στήριξη του κόσμου της στο νέο ποδοσφαιρικό ταξίδι υπό τις οδηγίες του «εκπαιδευμένου» πλέον, Μικέλ Αρτέτα.
Η πρεμιέρα απέναντι στην Κρίσταλ Πάλας ήταν κάτι παραπάνω από ελπιδοφόρα και ήρθε να «δέσει» ιδανικά τόσο στο φορτσάτο κλείσιμο της περσινής σεζόν στην Αγγλία όσο και στην εξαιρετικά εικόνα των Gunners στα φιλικά του καλοκαιριού.
Μία ομάδα με αρκετά τρεξίματα στο χώρο του κέντρου, πλάτος στο παιχνίδι της, επιθετικό πλάνο και αξιοποίηση τόσο του άξονα όσο και των άκρων της. Πάρτεϊ, Όντεγκααρντ και Τζάκα συνθέτουν μία μεσαία γραμμή που παρουσιάζει αγωνιστική συνέπεια και συνδυάζει ποιότητα με σκληράδα και γερά πνευμόνια, όσο το ξεκάθαρο 4-3-3 του Αρτέτα δίνει φτερά στα πόδια των μεσοεπιθετικών της ομάδας, με τους Μαρτινέλι και Σάκα να έχουν μπει… φουριόζοι στη σεζόν, όντα οι καλύτεροι του γηπέδου στο ματς του περασμένου Σαββάτου.
Αν σταθούμε αποκλειστικά σε αυτό το παιχνίδι, δύσκολα θα βρούμε κάποιο ψεγάδι στο παιχνίδι των Κανονιέρηδων. Η αμυντική γραμμή με τους Γκάμπριελ, Σαλιμπά, Ζιντσένκο και Γουάιτ λειτούργησε άψογα, με τον Ουκρανό να είναι με διαφορά ο κορυφαίος από τους τέσσερις και τον Σαλιμπά να δείχνει να ταιριάζει στην αγωνιστική φιλοσοφία του προπονητή του.
Ο Ράμσντεϊλ δεν χρειάστηκε να παρέμβει αλλά έχει δείξει από πέρυσι τι μπορεί να κάνει σε καταστάσεις πίεσης, ενώ όσον αφορά στο επιθετικό τρίτο, ο Ζεσούς είναι ακόμα πιο απελευθερωμένος απ’ ότι ήταν επί Γκουαρδιόλα στη Σίτι, έχοντας τον ρόλο του «καθαρού» φορ που του ταιριάζει περισσότερο από το άχαρο false 9 που (εξ)υπηρετούσε στους Πολίτες.
Ο Βραζιλιάνος, όπως και στη Σίτι, δεν περιορίζεται μέσα στο «κουτί» της μεγάλης περιοχής, κινείται συνεχώς στα πέριξ, συνεργάζεται άψογα μέχρι τώρα με τους πλάγιους επιθετικούς που αναφέραμε και πιο πάνω και γενικά αγωνίζεται με μία αυτοπεποίθηση που δείχνει ικανή να τον μετατρέψει σύντομα σε αγαπημένο της κερκίδας του Έμιρεϊτς.
Κάτι σαν τον Ομπαμεγιάνγκ αλλά με την πιο… σύγχρονη μορφή του, καθότι είναι ένα «εννιάρι» που άνετα θα μπορούσε να αγωνιστεί και στο «10». Καλός τεχνικά, σωστές μεταβιβάσεις, άμεση επαφή και εξίσου αποτελεσματικός εντός κι εκτός της περιοχής. Ο Αρτέτα βρήκε, επιτέλους, τον φορ που τόσο καιρό έψαχνε.
Σε συνδυασμό και με τα αρκετά ελπιδοφόρα δείγματα γραφής του άξονα, η Άρσεναλ γίνεται ξανά θελκτική στο μάτι και υπολογίσιμη από τους «μεγάλους» γεννώντας ερωτηματικά για το πού τελικά θα καταλήξει στην βαθμολογία. Αυτό το «what if» αρέσει στον Αρτέτα και τους παίκτες του και θα το ψάξουν μέχρι τέλους…
