Η εθνική Ελλάδας έκανε το αυτονόητο, αν και τα τελευταία χρόνια ακόμα κι αυτό φαντάζει δύσκολο, επικρατώντας με 1-0 της σαφώς κατώτερης Βόρειας Ιρλανδίας στο Μπέλφαστ για να ξεκινήσει με το δεξί στον όμιλό της στο Nations League. Έναν όμιλο στον οποίο ξεκάθαρος στόχος είναι η πρώτη θέση, καθώς οτιδήποτε άλλο θα μας διατηρήσει στη «μουνταμάρα» των τελευταίων 7 ετών.
Στο χθεσινό πρώτο επίσημο παιχνίδι του Γκουστάβο Πογιέτ στον πάγκο της Ελλάδας δεν γίναμε σοφότεροι αναφορικά με το στυλ παιχνιδιού που θα επιλέξει στην πορεία ο Ουρουγουανός τεχνικός. Φάνηκε ότι ακόμα και ο ίδιος δεν έχει ξεκάθαρη εικόνα στο μυαλό του, αφού οι πειραματισμοί στη διάρκεια του 90λεπτου ήταν περισσότεροι τόσο από τις «καθαρές» ευκαιρίες της ομάδας όσο και από τις συνεργασίες που έβγαλαν οι διεθνείς στο χορτάρι.
Το 4-2-3-1 έδειξε να ταιριάζει περισσότερο στη λειτουργία της εθνικής με βάση τα πρόσωπα που επελέγησαν για τη βασική ενδεκάδα, παρόλο που ξανά δημιουργήθηκε μεγάλο κενό στην αριστερά πλευρά της ομάδας, εκεί όπου η αύρα-ποιότητα του Τσιμίκα κάλυπτε τις όποιες αμυντικές ατασθαλίες αλλά στο επιθετικό κομμάτι ο Μάνταλος φαινόταν ότι ήταν μακριά από τα… νερά του και το πεδίο δράσης που προτιμά.
Βέβαια, στο «10» ο Τάσος Μπακασέτας είναι βασικός αναντικατάστατος, αφού με τη φόρα που έχει από τη φετινή του σεζόν στην Τράμπζονσπορ είναι -πλέον- ικανός να σηκώνει την Ελλάδα στις πλάτες του σε τέτοιου είδους παιχνίδια.
Ευτυχώς, να λέμε, που ήρθε αυτή η ατομική προσπάθεια του αρχηγού της «γαλανόλευκης» και λύθηκε το ζήτημα στο γκολ, ειδάλλως ίσως να μιλούσαμε ξανά για ένα «ξενέρωτο» αλλά εντελώς φυσιολογικό, βάσει της εικόνας του αγώνα, 0-0.
Όλη η λειτουργία της εθνικής χθες εντοπίζεται σε δύο σημεία. Πρώτα στα χιλιόμετρα του Σιώπη στη μεσαία γραμμή (ξεπέρασε τα 8,4 περισσότερα από κάθε άλλον στο χορτάρι του Μπέλφαστ) αλλά και στην ηγετική φυσιογνωμία του Μπακασέτα, την οποία σε μεγάλο βαθμό κέρδισε φέτος μέσα από την πορεία του με την πρωταθλήτρια Τουρκίας. Αμφότεροι είχαν σημαντικό ρόλο στην πορεία πρωταθλητισμού της ομάδας τους και με… σπασμένα τα φρένα οδήγησαν την εθνική ομάδα και στο «διπλό» χθες το βράδυ στη Β. Ιρλανδία.
Από εκεί και πέρα το δίδυμο στα στόπερ (Χατζηδιάκος – Μαυροπάνος) δεν πέρασε, όπως ήταν λογικό, από πολλές φουρτούνες για να σχηματιστεί μία ολοκληρωμένη άποψη σχετικά με τη χημεία – συνεργασία τους, ωστόσο αμφότεροι δείχνουν να βρίσκονται σε ένα καλό ευρωπαϊκό επίπεδο, εξαργυρώνοντας την πολύ καλή τους παρουσία σε Eredivisie και Bundesliga, αντίστοιχα.
Η εθνική σίγουρα είναι θετικό που θυμήθηκε ξανά τη «γεύση» της νίκης, αλλά οφείλει να γίνει πιο γρήγορη στον τρόπο παιχνιδιού της, να βγάζει περισσότερες ιδέες και αυτοματισμούς, καθώς και να αφαιρέσει από πάνω της τον… μανδύα ενός προβλέψιμου στυλ ανάπτυξης που στις περισσότερες των περιπτώσεων θα είναι εύκολα αντιμετωπίσιμος από τις ομάδες της League B και πάνω.
Στον δρόμο της εξέλιξης και των αλλαγών, λοιπόν, και με περισσότερο Μπάλντοκ από εδώ και στο εξής στα δεξιά. Φιλότιμος και ανεβασμένος ο Ρότα αλλά το επίπεδο του αγγλικού ποδοσφαίρου δεν συγκρίνεται με κανένα άλλο. Πόσο μάλλον με αυτό της Super League…
