Από τη στιγμή που ο Ολυμπιακός αποκλείστηκε στον ημιτελικό από την Αναντολού Εφές, δεν έχει καμία σημασία το αποτέλεσμα σε ένα παιχνίδι, όπως ο μικρός τελικός, που απλά έπρεπε να γίνει. Η ήττα από την Μπαρτσελόνα και η 4η θέση στο Final-4 της Σερβίας δεν «λένε» τίποτα. Το τμήμα επέστρεψε στην ευρωπαϊκή του κανονικότητα και είναι θέμα χρόνου να κατακτηθεί το τέταρτο Πρωτάθλημα Ευρώπης στην ιστορία του συλλόγου. Όλος ο Πλανήτης «παραμιλάει» και αποθεώνει τον ανεπανάληπτο ερυθρόλευκο λαό που κοκκίνισε τη «Stark Arena» και στήριξε απόλυτα την ομάδα.
Για ένα σουτ του Μίτσιτς, ο τρεις φορές Πρωταθλητής Ευρώπης, Ολυμπιακός, δεν έδωσε το «παρών» στον 9ο τελικό της ιστορίας του. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Για ένα σουτ. Η Αναντολού Εφές έκανε ό,τι ο Θρύλος το 2012 και το 2013, κατακτώντας την Ευρωλίγκα back to back. Σε δύο αγώνες που κρίθηκαν στο τέλος, είχε όση τύχη πρέπει να έχει μία ομάδα για να κόψει πρώτη το νήμα σε ένα Final Four. Και στη συγκεκριμένη περίπτωση, η τουρκική ομάδα (τουρκική στα χαρτιά, γιατί απαρτίζεται από λεγεώνα ξένων) είχε την τύχη με το μέρος της σε υπερθετικό βαθμό. Και στις δύο ημέρες.
Δεν είναι μόνο ότι της «πήγαν» τα ματς στο φινάλε, όταν και κρίθηκαν όλα. Κατέκτησε τον τίτλο πετυχαίνοντας 58 πόντους στον τελικό και κρατώντας τη Ρεάλ Μαδρίτης στους 57… Πώς να χωνέψει η ισπανική ομάδα αυτό που συνέβη; Στα τελευταία 45 δευτερόλεπτα, όταν ο Γιούλ μείωσε σε 58-57, δεν κατάφερε όχι να μόνο να κάνει ολοκληρωμένη επίθεση, αλλά ούτε καν να πατήσει το δεύτερο μισό του παρκέ. Ο Πάμπλο Λάσο «κόλλησε» (δεν εξηγείται αλλιώς) και με 17 δευτερόλεπτα να απομένουν δεν έδωσε εντολή για φάουλ, με τη Ρεάλ να βρίσκεται πίσω στο σκορ με ένα πόντο! Απίστευτα πράγματα…
Η Αναντολού Εφές μπορεί να υπερηφανεύεται για την κατάκτηση της Ευρωλίγκας, για δεύτερη σερί χρονιά, αλλά δεν ήταν καλύτερη από τον Ολυμπιακό. Τόσο στον ημιτελικό όσο και γενικότερα στη σεζόν. Οι Ερυθρόλευκοι ήταν από την αρχή μέχρι το τέλος πιο ομάδα και είχαν διάρκεια και σταθερότητα στην απόδοσή τους. Η ομάδα του Εργκίν Αταμάν ανέβασε «στροφές» στην τελική ευθεία, έχοντας και αυτούς τους δύο παικταράδες στην περιφέρεια, που απλουστεύουν την κατάσταση στα κρίσιμα. Οι Μίτσιτς και Λάρκιν έκαναν τη διαφορά και πήραν τις σωστές αποφάσεις όταν η μπάλα «έκαιγε». Στο Βελιγράδι, οι Τούρκοι ευτύχησαν να δουν τον Ολυμπιακό και τη Ρεάλ να σουτάρουν με κακό ποσοστό από το τρίποντο: 28% ο Ολυμπιακός (7/25) στον ημιτελικό και μόλις 18.2% η Ρεάλ στον τελικλό (6/33).
Ο Κυπελλούχος Ελλάδας με μία φυσιολογική ευστοχία από τα 6,75μ. θα είχε προκαλέσει ακόμα περισσότερο την τύχη του. Βασικά, θα είχε σίγουρα καλύτερη τύχη γιατί διαθέτει καλούς σουτέρ και δεν έψαχνε κάτι το εξεζητημένο για να επικρατήσει. Υπάρχει στενοχώρια για την εξέλιξη που είχε το Final-4, κυρίως για την ασύλληπτη υποστήριξη και παρουσία 12.000+ Ολυμπιακών στο Βελιγράδι. Ωστόσο, είναι σαφές ότι οι Πειραιώτες επέστρεψαν στην ελίτ του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Μπορεί να πλήρωσαν το άγχος και την απειρία του ρόστερ από ανάλογες παραστάσεις και περιστάσεις. Μόνο η «παλαιά φρουρά» είχε ζήσει ανάλογη εμπειρία στο παρελθόν. Ο Πρίντεζης, ο Σλούκας και ο Παπανικολάου. Είμαι σίγουρος ότι την επόμενη φορά, στο επόμενο Final-4, τα πράγματα θα είναι διαφορετικά. Μέσα από ένα αρνητικό αποτέλεσμα, μία ομάδα που έχει κορμό και δεν χρειάζεται να αλλάξει κάτι παρά μόνο να προσθέσει δύο-τρεις «πινελιές», σκληραίνει και γίνεται καλύτερη.
Η σεζόν δεν έχει τελειώσει. Ο απόλυτος στόχος είναι το Πρωτάθλημα και η κατάκτηση του πρώτου νταμπλ ύστερα από 25 χρόνια. Το διάστημα είναι μεγάλο, οι λόγοι γνωστοί και καταγεγραμμένοι, αλλά από εδώ και πέρα η ιστορία πρέπει να αλλάξει. Όσα στέρησε η μεγαλύτερη παράγκα στον ελληνικό αθλητισμό από τον Ολυμπιακό, πρέπει να αρχίσουν να… επιστρέφονται. Η αρχή έγινε με το Κύπελλο Ελλάδας. Το ερυθρόλευκο τμήμα μπάσκετ δεν έχει τα τρόπαια που αξίζει και έπρεπε να έχει. Φουλ επίθεση, λοιπόν, σε όλα τα μέτωπα για να συνεχίσουν και οι νοσταλγοί του Βασιλακόπουλου να μάς διασκεδάζουν κάνοντας συνειρμούς που προκαλούν άφθονο γέλιο και δείχνουν άπλετο πόνο. Το #mexritelous διέλυσε τον ψεύτικο κόσμο που είχαν χτίσει και προσπαθούν να πιαστούν από οπουδήποτε. Έφτασαν στο σημείο να συγκρίνουν τις διαιτησίες που έχουν Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός στην Ευρωλίγκα την τελευταία δεκαετία. Για τη διαιτησία στην Ελλάδα από το 1997 μέχρι σήμερα, ούτε λέξη…
ΥΓ: Μέχρι να τελειώσει η σεζόν, να εκπληρωθεί ο στόχος του νταμπλ και να το ανακοινώσει ο ίδιος ο Πρίντεζης, αρνούμαι να το δεχθώ. Δεύτερη διαδοχική χρονιά που ένας θρύλος της ομάδας ετοιμάζεται να αποσυρθεί από την ενεργό δράση και δεν είναι μία εύκολη κατάσταση ως προς τη διαχείρισή της. Ζήσαμε πολλά μαζί τους, ρε γαμώτο! Γιώργο, ψυχάρα, Ολυμπιακάρα.
