Ο Σον Ντάις μπήκε στη ζωή του Ολυμπιακού την περασμένη εβδομάδα, όταν επικυρώθηκε η πρόκριση της Μπέρνλι σε βάρος της Μπασάκσεχιρ. Μετά από 90 αγωνιστικά λεπτά κόντρα στην ομάδα του, οι ερυθρόλευκοι διαπίστωσαν καταρχάς πως ο τεχνικός των Άγγλων είναι αυτό που λένε στη γλώσσα του bad loser. Δηλαδή, από εκείνους που δεν ξέρουν να χάνουν…
«Ήταν πολύ νωρίς στο δεύτερο ημίχρονο. Το κομβικό σημείο ήταν πολύ νωρίς. Μέχρι τότε ήταν ισορροπημένη, δύσκολη και σκληρή αναμέτρηση. Κανείς δεν μπορεί να πει» ήταν η απάντηση του μίστερ Ντάις στην ερώτηση αν τα πράγματα θα είχαν εξελιχθεί διαφορετικά σε περίπτωση που δεν είχε δοθεί το πέναλτι και η αποβολή.
Πως εξελίσσονταν τα πράγματα όμως, μίστερ Ντάις, ως εκείνη τη στιγμή; Το ημίχρονο βρήκε τις ομάδες ισόπαλες με 1-1. Σκορ το οποίο είχε ξεκάθαρα διαμορφωθεί από σοβαρότατα λάθη του διαιτητή Βίντσιτς. Λίγο πριν δώσει το πέναλτι – ανέκδοτο σε βάρος του Καμαρά, ο Σλοβένος έκανε το κορόιδο στο ξεχείλωμα του Ποντένσε. Στη συνέχεια αρνήθηκε να δώσει ένα ακόμη πέναλτι στον Ολυμπιακό στο χέρι του Γουντς, ο οποίος έβγαλε πονηρά τον αγκώνα για να σταματήσει τη σέντρα του Φορτούνη…
Ας υποθέσουμε ότι επρόκειτο για τρεις 50-50 φάσεις στις οποίες ο διαιτητής καλούταν να κόψει το καρπούζι στη μέση. Ακόμα κι έτσι, υπήρχαν σοβαρές πιθανότητες να πάρει ο Ολυμπιακός τα δυο από τα τρία σφυρίγματα υπέρ του ή τέλος πάντων έστω ένα που θα του χρύσωνε κάπως το χάπι. Στο μυαλό του Σλοβένου όμως, τα πράγματα ήταν ξεκάθαρα. Τουλάχιστον για ένα 45λεπτο…
Αν ο Σον Ντάις δεν πουλούσε τρέλα, θα παραδεχόταν ότι το μοναδικό δίκαιο αποτέλεσμα στο πρώτο μέρος θα ήταν το προβάδισμα του Ολυμπιακού. Από 3-0 (με όλες τις αμφισβητούμενες φάσεις υπέρ του), μέχρι 2-1 (με δυο από τις τρεις εναντίον του). Επειδή όμως ο Σλοβένος έκανε το 3/3 υπέρ της Μπέρνλι, προέκυψε το απολύτως άδικο 1-1. Πραγματικά άδικο, όχι σχηματικά λόγω εμφάνισης – που δεν ήταν σπουδαία – αλλά κυριολεκτικά λόγω άδικων αποφάσεων…
Κανείς λοιπόν, δεν ξέρει πως θα εξελίσσονταν τα πράγματα, μίστερ Ντάις, αν ο Σλοβένος έδινε έστω λίγα σπόρια από το καρπούζι του πρώτου μέρους στον Ολυμπιακό. Το σίγουρο είναι πως δεν τα έδωσε. Όσο για την απορία σου σχετικά με το τι άλλαξε στο β’ μέρος, διάβασε προσεκτικά για να μάθεις…
Πρώτον, η παρουσία του… αποφασισμένου για όλα, Βαγγέλη Μαρινάκη στη φυσούνα, έστειλε μήνυμα ότι οι Πειραιώτες δεν θα ανεχτούν για ακόμη ένα ημίχρονο την προκλητική – έως αλήτικη – συμπεριφορά του Βίντσιτς. Για καλή του τύχη, ο Ολυμπιακός έχει ηγέτη που δεν ασπάζεται την άποψη «αν μπουν κλέφτες σπίτι σας, κάντε ό,τι κοιμάστε». Ο Σλοβένος μπήκε στο Καραϊσκάκη προετοιμασμένος για «ληστεία μετά φόνου»: τη ληστεία την έκανε, τον φόνο όμως δεν πρόλαβε…
Το δεύτερο ήταν η απρόσμενα δυναμική εμφάνιση του Ολυμπιακού με το που βγήκαν οι παίκτες του αποδυτήρια. Η λογική έλεγε πως, βλέποντας απέναντί τους έναν διαιτητή που δεν κώλωνε πουθενά, οι ερυθρόλευκοι θα εμφανίζονταν απογοητευμένοι και σχεδόν συμβιβασμένοι στην ιδέα ότι δεν μπορούν να νικήσουν και τον Βίντσιτς. Ήρθε όμως το γρήγορο 2-1 και το πράγμα άλλαξε…
Τη στιγμή που γίνεται το 2-1 λοιπόν, ο Ολυμπιακός θα μπορούσε κάλλιστα να έχει προβάδισμα τριών τερμάτων. Τελικά, έφτασε στο +2 με το πέναλτι του Φορτούνη κι εκεί κάπως μετριάστηκε η τεράστια οργή για τον Σλοβένο ρέφερι.
Και τώρα που γνωριστήκαμε my dear Sean, βάλε το χέρι στην καρδιά και πες μας ειλικρινά: Πως στο διάολο τολμάς να έχεις το παραμικρό παράπονο όταν η ομάδα σου έχει βρει μια φορά εστία σε 90κάτι λεπτά και αυτή με (ανύπαρκτο) πέναλτι; Και τι θα έλεγες εντέλει αν ο Σλοβένος δεν περνούσε πριονοκορδέλα τον Ολυμπιακό και ήταν απλώς πενηνταρίσιος;
