Την προσωπική μου εκτίμηση για την αγωνιστική αξία και τις πραγματικές δυνατότητες του Γιαν Εμβιλά την παρουσίασα πολύ νωρίς, νωρίτερα από τον καθένα, ήδη από τις 30 Σεπτεμβρίου σε αυτό εδώ το site σε κείμενο με τον τίτλο «Ο τριγωνομέτρης Εμβιλά και το θηρίο που βγάζει άμυνα στην περιοχή με τακουνάκι». Το «θηρίο» είναι ο Σεμέδο.
Σήμερα, έρχομαι να συμπληρώσω την αρχική εκτίμηση με μια δεύτερη, προκλητικότερη, αλλά εκτιμώ βάσιμη: ούτε ο ίδιος ο Εμβιλά δεν γνωρίζει ακόμη πόσο καλύτερα μπορεί να παίξει στον Ολυμπιακό, όταν το «μάθει» θα είναι πολύ αργά για τους αντιπάλους των Ερυθρολεύκων.
Πότε θα συμβεί αυτό; Όταν ο Ολυμπιακός, αυτός ο Ολυμπιακός του Μαρτίνς (και του Μαρινάκη για να τα λέμε όλα) θα αποκτήσει ταβάνι.
Μπορεί να συμβεί αυτό; Θεωρητικά ναι, στην πράξη ποτέ. Αυτός ο Ολυμπιακός, ο σημερινός Ολυμπιακός σε μια φυσιολογική, χωρίς εκπλήξεις ή μεγάλα άλματα πορεία προς την καθημερινή βελτίωση είναι από πολύ δύσκολο έως αδύνατο να αποκτήσει ταβάνι. Να έρθει, δηλαδή, μια στιγμή που να κατεβάσουν τα μολύβια όλοι οι καθηγητές της ομάδας και να παραδεχτούν πως περισσότερη πρόοδος δεν μπορεί να υπάρξει.
Είναι τόσοι πολλοί οι συνδυασμοί που προκύπτουν από αυτή την ομάδα και τόσες οι φιλοδοξίες που τρέφει, ώστε για κανένα λόγο να μην είναι δυνατό να τοποθετηθεί σε καλούπια ή να αναγνωρίσει στην πράξη το τέλος των δυνατοτήτων της.
Γιατί συμβαίνει αυτό; Επειδή η ομάδα έχει δομηθεί στη λογική της καθημερινής, της χωρίς τέλος, της αέναης βελτίωσης ακόμη και σε λεπτομέρειες που δεν φαίνονται στο γυμνό μάτι, αλλά προσφέρουν σημαντικά στη δημόσια εικόνα της.
Όλα στον οργανισμό του Ολυμπιακού δείχνουν, κάθε μέρα που περνάει, σε κάθε αγώνα που καλείται να αναμετρηθεί με τις αλήθειες του γηπέδου, ότι η ομάδα υπάρχει για να υπηρετεί ένα βασικό, ένα δεδομένο, ένα τολμηρό μεν, υπαρκτό δε, σχέδιο.
Καμία επιλογή, καμία προσθήκη, καμία αφαίρεση, καμία ατυχία και καμία τύχη δεν είναι ικανή, μόνη της ή σε συνδυασμό, να αγγίξει έστω τον κεντρικό σχεδιασμό της ομάδας, να τον επηρεάσει, να τον τροποποιήσει ή, ακόμη – ακόμη, να τον τραυματίσει ή, πολύ περισσότερο, να τον ακυρώσει.
Όλοι, από τον ιδιοκτήτη έως τον τελευταίο φύλακα στο Ρέντη, έχουν μπει σε κουτάκια, σε ένα αόρατο πρόγραμμα λειτουργίας, υπηρετούν προκαθορισμένους ρόλους με συγκεκριμένες αρμοδιότητες, δεν μπλέκουν τα σώβρακα με τις γραβάτες, κάνουν αυτό που πρέπει όσο καλύτερα μπορούν και με ένα μαγικό τρόπο η συνισταμένη αυτού του οργανισμού είναι αυτό που βλέπουν όλοι οι Έλληνες πάνω στο χορτάρι.
Ο Ολυμπιακός είναι αυτό που σήμερα αποτελεί το πλέον ελκυστικό προϊόν του ελληνικού ποδοσφαίρου, επειδή η οργάνωση του και η λειτουργία του είναι εκτός των ελληνικών ορίων, ακουμπάει τους καλύτερους μέσους όρους των κορυφαίων ευρωπαϊκών ομάδων, ενσωματώνει τα αρτιότερα διεθνή πρότυπα, συνεπώς δεν είναι προς «βρώσιν» από την νεοελληνική κακομοιριά, την εσωτερική παρακμή και την εγχώρια παραγκοκρατία.
Οι αντιστάσεις του αποδεικνύονται υψηλότατης αντοχής, έχουν αγκιστρωθεί σε πρότυπα που δεν ευδοκιμούν στο νεοελληνικό παζάρι, επηρεάζουν άμεσα και θετικά όλο τον ερυθρόλευκο οργανισμό και – το σημαντικότερο όλων- δεν επιτρέπουν την απώλεια προσανατολισμού.
Ο Ολυμπιακός, πλέον, μετράει μεγέθη, αριθμούς, επενδύσεις και αποτελέσματα σχεδιασμένα από πριν και μελετημένα, έχοντας εγκαταλείψει το τυχαίο στους αντιπάλους του.
Στη λειτουργία αυτή ακόμη και το τυχαίο έχει αντιμετωπιστεί ως ενδεχόμενο, έχουν μετρηθεί οι επιπτώσεις του, έχουν προσωποποιηθεί οι επιδράσεις του στην ικανότητα του συνόλου και έχουν αποφασιστεί οι εναλλακτικές δίοδοι.
Αυτό το σύνολο δεν έχει ταβάνι. Δεν δουλεύει για να ακυρωθεί κάποια στιγμή. Η στοχοπροσήλωση του είναι μοναδική και η υπηρέτηση του κεντρικού σχεδίου απόλυτη. Κάθε νίκη, κάθε καλή εμφάνιση, κάθε επιτυχία μικρή ή μεγαλύτερη δεν είναι παρά ένας ενδιάμεσος σταθμός σε μια πορεία καθημερινής βελτίωσης, την οποία κανένας και τίποτε δεν μπορεί να ανακόψει.
Ποιος ή ποιοι τα κατάφεραν όλα αυτά δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Αντίθετα, είναι κορυφαίας σημασίας ότι το σχέδιο είναι πλήρως αποδεκτό, κανείς δεν το αμφισβητεί και όλοι το υπηρετούν με σκληρή, πρωτοφανή πειθαρχία.
Για όσο καιρό αποδεικνύεται στην πράξη ότι προκύπτει απτό, δηλαδή μετρήσιμο, αποτέλεσμα ο Ολυμπιακός θα προχωράει συνεχώς σε νέες επιτυχίες, σε νέους στόχους, σε νέες κατακτήσεις. Πολλά διαδοχικά ταβάνια θα προσφέρουν κίνητρο να τα φτάσει κανείς και να τα ξεπεράσει χωρίς ποτέ να σταματάει να βελτιώνεται και να θέτει νέους στόχους.