Το “pourquoi” θα ταίριαζε πιο καλά στον τίτλο αν έκανε ομοιοκαταληξία, το υπονοούμενο όμως το πιάσατε. Όποτε είχε Ουρουγουάη-Γαλλία το μουντιαλικό μενού τα προηγούμενα χρόνια, ξέραμε ότι οι «πουρκουάδες» θα φύγουν κερασμένοι πίκρα. Παρότι δύο στις τρεις φορές το αποτέλεσμα ήταν «λευκή» ισοπαλία, οι Γάλλοι ήταν σαν να είχαν χάσει.
Ας αρχίσουμε από το πιο πρόσφατο, το 2010 στο Κέιπ Τάουν. Ήταν το δεύτερο ματς της εναρκτήριας ημέρας (συνήθεια που καταργήθηκε από το 2014) και σαφώς πιο εμπορικό από το Νότια Αφρική-Μεξικό με το οποίο είχε ανοίξει η αυλαία. Ωστόσο, εξελίχθηκε σε… σούπα, με την Ουρουγουάη πάντως να παρουσιάζει καλύτερη εικόνα και να αισθάνεται αδικημένη από το 0-0. Πολύ δραστήριοι οι Ντιέγκο Φορλάν και Λουίς Σουάρες, αν και έχασαν (κυρίως ο πρώτος) αρκετές ευκαιρίες, λίγα πράγματα έδειξαν οι Γάλλοι ακόμα και μετά το 81’, όταν αποβλήθηκε ο Νίκολας Λοδέιρο.
Η πλάκα είναι ότι ο βαθμός που πήραν οι Γάλλοι, αποδείχθηκε και ο μοναδικός σε εκείνη τη διοργάνωση. Το Μεξικό (2-0), αλλά και η γηπεδούχος Νότια Αφρική (2-1) τους πήραν φαλάγγι. Τόσο χάλια είχαν πάει τα πράγματα για τους «Μπλε», στους οποίους έχει απομείνει να παίζει από τότε μόνο ο Ούγκο Γιορίς. Κάπως έτσι, βέβαια, το πήραν απόφαση να διώξουν από την τεχνική ηγεσία τους τον Ραϊμόν Ντομενέκ και να την αναθέσουν στα «παιδιά του ‘98». Πρώτα στον Λοράν Μπλαν και από το 2012 στον Ντιντιέ Ντεσάν.
Το 2002 τα πράγματα είχαν πάει πολύ χειρότερα, στα γήπεδα μίας άλλης χώρας με τον γεωγραφικό προσδιορισμό «Νότια», της Κορέας. Οι Γάλλοι είχαν πάει εκεί όχι απλώς ως παγκόσμιοι πρωταθλητές, αλλά και ως θριαμβευτές του τελευταίου Euro, το 2000, με τον νέο τους προπονητή, Ροζέ Λεμέρ. Το πράγμα, όμως, είχε στραβώσει με τον τραυματισμό του Ζινεντίν Ζιντάν (που είχε συμπεριληφθεί στην 23άδα, αν και ανέτοιμος) και ακόμα περισσότερο με την ήττα στην πρεμιέρα από τη Σενεγάλη: 0-1, με το γκολ του Πάπα Μπούμπα Ντιόπ, τον οποίο ζήσαμε αργότερα και ως παίκτη της ΑΕΚ.
Στο 24’ του αγώνα με την Ουρουγουάη, η οποία προερχόταν κι αυτή από ήττα στο πρώτο ματς (2-1 από τη Δανία), ήρθε και η τρίτη στραβή με την αποβολή του Τιερί Ανρί. Ο οποίος μπορεί να μην ήθελε να βρει τόσο άσχημα τον Μαρσέλ Ρομέρο, αλλά έτσι όπως έκανε το τάκλιν με τα δύο πόδια, δεν μπορούσε να ελπίζει ότι θα απέφευγε την κόκκινη κάρτα του διαιτητή.
Η «Σελέστε» είχε τότε στα ντουζένια τους τρία μετέπειτα γνωστά μας πρόσωπα: τον Άλβαρο Ρεκόμπα, τον Πάμπλο Γκαρσία και τον Σεμπαστιάν Αμπρέου (ξεχάσαμε να αναφέρουμε ότι έπαιζε και το 2010, αφού στο μεταξύ είχε περάσει από τον Άρη). Δεν είχε, όμως, σε καμία περίπτωση το status που έχει αποκτήσει μετά την πορεία της μέχρι τα ημιτελικά το 2010. Επανεμφανιζόταν σε τελική φάση Μουντιάλ για πρώτη φορά από το 1990 και η εικόνα της στο ματς, ακόμα κι από τη στιγμή που απέκτησε αριθμητικό πλεονέκτημα, θύμιζε ομάδα που βολευόταν με την ισοπαλία.
Ο Πετί είχε δοκάρι για τη Γαλλία στο πρώτο μέρος, στο δεύτερο έχασε ένα άχαστο κι ο Ρεκόμπα, όταν πέρασε τον Μπαρτέζ αλλά σούταρε άουτ από πλάγια θέση και το 0-0 άφησε και τις δύο ομάδες με το ένα πόδι εκτός Μουντιάλ. Λίγες μέρες αργότερα βγήκε και το δεύτερο. Η Ουρουγουάη, βέβαια, λίγο έλειψε να κάνει το θαύμα, μια και ισοφάρισε 3-3 τη Σενεγάλη ενώ έχανε 3-0, αλλά ήθελε νίκη για να περάσει και έμεινε με την όρεξη. Για τους Γάλλους, όμως, η κατραπακιά ήταν μεγάλη. Παρότι ο Λεμέρ επιστράτευσε όπως-όπως τον ανέτοιμο Ζιντάν για το ματς με τους Δανούς, ένας άλλος μετέπειτα δικός μας άνθρωπος (τι σύμπτωση κι αυτή), ο Ντένις Ρόμενταλ, έβαλε το πρώτο γκολ του τελικού 2-0, που γκρέμισε νωρίς-νωρίς τους Γάλλους.
Δικό μας άνθρωπο είχε και το 1966 η Ουρουγουάη, όταν αντιμετώπισε για πρώτη φορά τη Γαλλία σε Μουντιάλ και μάλιστα τη νίκησε με 2-1. Ο Μίλτον Βιέρα, ο σπουδαίος μεσοεπιθετικός που λίγα χρόνια αργότερα μεταγράφηκε στον Ολυμπιακό και αργότερα πέρασε και από την ΑΕΚ, ήταν βασικό στέλεχος της εντεκάδας στα 20 του χρόνια –και όχι επειδή προπονητής ήταν ο πατέρας του, Οντίνο Βιέρα.
Στο πλαίσιο της 2ης αγωνιστικής του ομίλου ήταν κι αυτό το ματς, με τους Λατινοαμερικάνους να έχουν αποσπάσει 0-0 από τους γηπεδούχους Άγγλους στο πρώτο και τη Γαλλία να έχει αποτύχει να νικήσει το αδύναμο, τότε, Μεξικό (1-1). Η λογική έλεγε Ουρουγουάη, μια και οι «Μπλε» είχαν χάσει τη δυναμική της ομάδας των Κοπά και Φοντέν το 1958. Και όντως τα πράγματα εξελίχθηκαν έτσι.
Αν και η Γαλλία προηγήθηκε στο 15’ με πέναλτι του Εκτόρ Ντε Μπουργκουάν, η «Σελέστε» ανέτρεψε το σκορ πριν τελειώσει το πρώτο ημίχρονο, με γκολ των Πέδρο Ρότσα (27’) και Χούλιο Κορτές (32’). Αν και το ματς στη συνέχεια ήταν ανοιχτό και οι φάσεις ουκ ολίγες, οι δύο τερματοφύλακες, ο Λαντισλάο Μαζούρκιεβιτς και ο Μαρσέλ Ομπούρ, στάθηκαν στο ύψος τους και το 2-1 διατηρήθηκε μέχρι το τέλος. Με αυτή τη νίκη, ουσιαστικά, η Ουρουγουάη πέρασε στα προημιτελικά.
Στα προημιτελικά βρίσκονται ήδη οι δύο ομάδες φέτος και στη σημερινή (17:00) τους κόντρα θα παλέψουν για την πρόκριση στους «4». Και φυσικά η Γαλλία έχει τη «χρυσή» ευκαιρία να σπάσει την αρνητική παράδοση, τώρα που έχει πάρει φόρα από το σόου του Κιλιάν Μπαπέ στο 4-3 επί της Αργεντινής και βρίσκει την Ουρογουάη «πληγωμένη», λόγω της απουσίας του τραυματία, Έντινσον Καβάνι. Θα τα καταφέρει όμως;
