Η Αθλέτικ Μπιλμπάο έχει κερδίσει το σεβασμό όλου του φίλαθλου κόσμου με τον τρόπο που λειτουργεί στις μεταγραφές της και στη διαχρονική αφοσίωση της στον τρόπο ανάδειξης νεαρών ποδοσφαιριστών.
Τα «λιοντάρια» έφτασαν στην απόλυτη καταξίωση υπό τις οδηγίες των Μαρσέλο Μπιέλσα και Ερνέστο Βαλβέρδε, ωστόσο την τελευταία διετία οδηγούνται με μαθηματική ακρίβεια στον «γκρεμό».
Παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο σύλλογος αγωνιστικά, η ιδεολογία του δεν αλλάζει, με τη διοίκηση να παραμένει πιστή στο πλάνο που οδήγησε την Αθλέτικ στις μεγάλες δόξες των προηγούμενων ετών.
«Λεθάμα»: Ένα «εργοστάσιο» παραγωγής ταλέντων
Η Αθλέτικ είναι η μοναδική ισπανική ομάδα που ακολουθεί συγκεκριμένο μοτίβο στις μεταγραφές της. Στηρίζεται σε Βάσκους ποδοσφαιριστές και (τα τελευταία χρόνια) σε παίκτες που έχουν γεννηθεί ή μεγαλώσει στην ευρύτερη περιοχή της Βασκονίας.
Τρανταχτό παράδειγμα η περίπτωση του Ινιάκι Γούλιαμς, ποδοσφαιριστή που γεννήθηκε στην Παμπλόνα από Αφρικανούς γονείς και στα 18 του εντάχθηκε στις περίφημες ακαδημίες του «Λεθάμα».
Το Λεθάμα δικαιολογημένα έχει «κλέψει» τη δόξα της Μασία τα τελευταία χρόνια. Σ’ αυτό ευθύνεται και η Μπαρτσελόνα φυσικά, αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση. Έτσι, έχει καταφέρει να είναι η μία εκ των τριών ομάδων που δεν έχει υποβιβαστεί ποτέ στην ιστορία της. Οι άνθρωποι της Αθλέτικ έχουν επενδύσει αρκετά χρήματα (απ’ αυτά που δεν ξοδεύουν για μεταγραφές) προκειμένου να έχουν τις πιο σύγχρονες εγκαταστάσεις ώστε να βγαίνουν από αυτές νέα ποδοσφαιρικά διαμάντια.
Τελευταίο «διαμαντάκι» που έκανε την εμφάνισή του με την πρώτη ομάδα της Αθλέτικ είναι ο 19χρονος στόπερ Περού Νολασκοάιν.
Φόρεσε για πρώτη φορά τη φανέλα της πρώτης ομάδας της Αθλέτικ την εφετινή σεζόν στην πρεμιέρα του πρωταθλήματος κόντρα στη Λεγανές και πέτυχε το γκολ που έδωσε τη νίκη στην ομάδα του. Μπορείτε να φανταστείτε καλύτερο ντεμπούτο;
Από το ζενίθ στο ναδίρ
Το «Λεθάμα» αποτέλεσε τις βάσεις για τις μετέπειτα μεγάλες επιτυχίες του συλλόγου, παρότι τα τελευταία χρόνια οι διοικούντες επαναπαύτηκαν με αποτέλεσμα να φτάσουμε στην αγωνιστική πτώση των Βάσκων την τελευταία διετία.
Μία εκ των πιο εκκωφαντικών επιτυχιών σημειώθηκε τον Μάρτιο του 2012, όταν η Αθλέτικ του Μαρσέλο Μπιέλσα έδωσε μια εκπληκτική παράσταση στο «Θέατρο των Ονείρων» επικρατώντας της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον με 3-2 στον πρώτο αγώνα της φάσης των «16» του Europa League.
Το φίλαθλο κοινό υποκλίθηκε στη μεγάλη εμφάνιση της ομάδας του «El Loco» και εν συνεχεία την είδε να φτάνει μέχρι τον τελικό της διοργάνωσης, εκεί όπου γνώρισε την ήττα από την Ατλέτικο Μαδρίτης.
Πέρα από τρομερούς ποδοσφαιριστές, εκείνη η ομάδα είχε όλα όσα κερδίζουν τον καθένα που παρακολουθεί ποδόσφαιρο: αυτοματισμούς, πίεση ψηλά, ένταση. Και το βασικότερο: ταυτότητα. Στοιχεία τα οποία διατήρησε ακόμα και όταν ο Αργεντινός προπονητής έφυγε και έδωσε τη σκυτάλη στον Ερνέστο Βαλβέρδε.
Ο πρώην τεχνικός του Ολυμπιακού διατήρησε τις υψηλές «πτήσεις» για την Αθλέτικ. Συμμετοχή στο Τσάμπιονς Λιγκ και στον τελικό κυπέλλου και κατάκτηση του Σούπερ Καπ Ισπανίας (πρώτος τίτλος για την Αθλέτικ μετά από 31 χρόνια!).
Μια ομάδα να την πιείς στο ποτήρι!
Ωστόσο, έναν χρόνο (ίσως και λίγο παραπάνω) πριν αποχωρήσει ο Ισπανός κόουτς, τα πρώτα σημάδια φθοράς ήταν ορατά. Χρειαζόταν μια αλλαγή και όχι απαραίτητα προπονητή. Ποδοσφαιριστές σαν τον Λαπόρτ (τον αμυντικό που «λάμπει» στη Μάντσεστερ Σίτι υπό τις οδηγίες του Πεπ Γκουαρδιόλα), τον Ινιάκι Γουίλιαμς και τον Μπενιάτ έμειναν στάσιμοι, ενώ οι Ιτουράσπε και Μουνιαΐν «χάθηκαν» ανάμεσα στους πολλούς τραυματισμούς.
Η έναρξη της «μαύρης» διετίας
Η έλευση του Κούκο Θιγάντα έκανε τα πράγματα ακόμα χειρότερα αφού ο Ισπανός είχε ελάχιστη εμπειρία σε πάγκους μεγάλων ομάδων. Μέσα σε λίγους μήνες κατάφερε να… καταστρέψει εντελώς όλα όσα είχαν «χτίσει» οι προκάτοχοί του.
Το πρώτο καμπανάκι ήταν ο σοκαριστικός αποκλεισμός στο κύπελλο από τη Φορμεντέρα (πρωτοεμφανιζόμενη ομάδα στην τρίτη κατηγορία) με γκολ στις καθυστερήσεις στο «Σαν Μαμές». Η πορεία στο Γιουρόπα Λιγκ και στο πρωτάθλημα ήταν απογοητευτική, με την… καυτή έδρα της να μην αποτελεί πλέον φόβητρο για καμία ομάδα.
Το χειρότερο είναι ότι πλέον είχε γίνει μια ομάδα που κανείς δεν καταλάβαινε τι ποδόσφαιρο έπαιζε, ούτε σε τι στοχεύει. Άπειρες σέντρες με στόχο τον Αντούριθ και προσευχή για να μπει ένα γκολ. Εν τέλει, ο Θιγάντα αποχαιρέτησε στο φινάλε της σεζόν, με τον Εντουάρντο Μπερίτσο (πρώην βοηθό του Μαρσέλο Μπιέλσα στην εθνική Χιλής) να αναλαμβάνει.
Το «πάντρεμα» έμοιαζε ιδανικό, όμως η θεωρία απέχει αρκετά από την πράξη. Μετά τη νικηφόρα πρεμιέρα κόντρα στη Λεγανές, ακολούθησαν 13 (!) ματς στο πρωτάθλημα χωρίς νίκη. Η εικόνα της δεν ήταν τόσο κακή, ωστόσο της έλειπε το εύκολο γκολ και τα κενά στη μεσαία γραμμή την «πληγώνουν» συνεχώς.
Η βαριά ήττα από τη Λεβάντε με 3-0 ήταν το «κύκνειο άσμα» του Αργεντινού τεχνικού, ο οποίος υπέβαλε την παραίτησή του. Η Αθλέτικ είχε εδραιωθεί στη ζώνη του υποβιβασμού και η μουρμούρα στο «Σαν Μαμές» ήταν μεγάλη.
Ο Γαριτάνο σε ρόλο «καμικάζι» σωτηρίας
Τον Εντουάρντο Μπερίτσο διαδέχθηκε ο Γκάιθκα Γαριτάνο, γιος του Άνχελ Γαριτάνο ο οποίος ως πρώτος προπονητής είχε σώσει την Αθλέτικ, δώδεκα χρόνια πριν, από τον υποβιβασμό!
Στα τρία παιχνίδια που έχει δώσει μετρά μία νίκη (επί της Χιρόνα με πέναλτι στο 92′) και δύο ισοπαλίες κόντρα σε Βαγιαδολίδ και Αλαβές. Ο δεύτερος γύρος θα είναι σίγουρα περίπλοκος για την Αθλέτικ, αφού ο Αντούριθ δείχνει αρκετά βαρύς, ο Γουίλιαμς… τρέχει και τα χαλάει στην τελική προσπάθεια, ενώ ο Μουνιαΐν έχει εκλάμψεις.
Προφανές είναι και πως ο Ερερίν δεν είναι αξιόπιστος στο τέρμα (αλήθεια, γιατί «κάηκε» ο Σιμόν από τη δεύτερη ομάδα που είχε πάρει τα γάντια μετά τη φυγή του Κέπα;), ενώ στη μεσαία γραμμή αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει παίκτης που να κάνει τη διαφορά.
Κανείς δε γνωρίζει αν θα τα καταφέρει ο Γαριτάνο, όπως ο πατέρας του. Το βέβαιο είναι πως για πρώτη φορά στην ιστορία της, η Αθλέτικ «φλερτάρει» περισσότερο από ποτέ με τον υποβιβασμό (σ.σ βρίσκεται στη 17η θέση με 16 βαθμούς). Το ζήτημα είναι να διατηρήσει το πλάνο που ακολουθεί όλα αυτά τα χρόνια και να επιστρέψει στις επιτυχίες του όχι και τόσο μακρινού παρελθόντος…