Υποχρεούται ο Ολυμπιακός να προσφύγει στο Διαιτητικό Δικαστήριο Ποδοσφαίρου (Δ.Δ.Π.) για να υπερασπιστεί το δίκιο, που διακηρύσσει ότι έχει στην υπόθεση του ορισμού των αγωνιστικών του πρωταθλήματος, πρόβλημα που προέκυψε από την αποχή των διαιτητών για την υπόθεση Τζήλου.
Η προσφυγή ενώπιον του Δ.Δ.Π. είναι μονόδρομος και για ένα άλλο λόγο. Για να κριθεί κανονιστικά και αμετάκλητα αν η αυθεντική ερμηνεία της διάταξης της παραγράφου 6 του άρθρου 22 του Κ.Α.Π. που εμπεριέχεται στην απόφαση της Λίγκας είναι ή όχι νόμιμη, εξέλιξη που θα δημιουργήσει δίκαιο για ανάλογες περιπτώσεις και στο μέλλον.
Θα έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον μια πιθανή προσφυγή του Ολυμπιακού καθώς θα προκαλέσει «τα ύστερα του κόσμου» στο πεδίο της ερμηνείας του κανονισμού, για την οποία άλλη άποψη είχε και κατέθεσε η νομική υπηρεσία της Λίγκας και άλλη υπερψήφισαν οι Π.Α.Ε. – μέλη της. Κι επειδή οι τελευταίες δεν δικαιούνται σε καμία περίπτωση να ψηφίζουν για την ερμηνεία μίας διάταξης ενός αμφιλεγόμενου άρθρου του Κ.Α.Π. ( είναι υποχρεωμένες μόνο να δεχθούν ή όχι την ερμηνεία της νομικής υπηρεσίας και αν διαφωνούν να ζητήσουν, μέσω της επίσημης οδού την αυθεντική ερμηνεία)) η υπόθεση, μέσω της προσφυγής, θα καταλήξει στον «φυσικό ποδοσφαιρικό δικαστή» που είναι το Διαιτητικό Δικαστήριο, με αρμοδιότητες στον σκληρό πυρήνα των οποίων περιλαμβάνονται οι σχετικές ερμηνείες.
Μια τέτοια προσφυγή θα προκαλέσει αλυσιδωτές αντιδράσεις και θα ξεβρακώσει την ισορροπία του τρόμου που επικρατεί στη Λίγκα και στην Ε.Π.Ο. μέσω μιας πολύ απλής και νόμιμης κανονιστικά διαδικασίας. Ο Ολυμπιακός θα προσφύγει κατά της απόφασης του Δ.Σ. της Super League με το αιτιολογικό ότι η τελευταία δεν δικαιούται από τους κανονισμούς να προχωράει (με ψηφοφορία ή όχι) στην αυθεντική ερμηνεία των κανονισμών. Το δικαίωμα αυτό το έχει μόνο η Εκτελεστική Επιτροπή της Ε.Π.Ο. και δεν δικαιούται να το εκχωρήσει πουθενά, άλλωστε δεν το έχει πράξει.
Στην περίπτωση αυτή το Διαιτητικό Δικαστήριο Ποδοσφαίρου είναι αρμόδιο να κρίνει για το δικαίωμα της διοίκησης μιας Ένωσης – μέλους της Ε.Π.Ο. να ερμηνεύει αυθεντικά τους κανονισμούς. Κι επειδή η απάντηση είναι πάντα ένα μεγαλοπρεπές «όχι» η υπόθεση, είτε θα κριθεί από το ίδιο το Διαιτητικό Δικαστήριο (και θα αποτελέσει κανονιστικό γεγονός υποχρεωτικό για την Ε.Π.Ο.), είτε θα παραπεμφθεί στην Εκτελεστική Επιτροπή της Ε.Π.Ο., ως κανονιστικά αρμόδια.
Αν γίνει δεκτό ότι οι ερυθρόλευκοι ισχυρίζονται, βάσιμα, πως η επικρατούσα ερμηνεία του Κ.Α.Π. είναι αυτή που η Νομική υπηρεσία της Λίγκας παρουσίασε και την οποία παράνομα το Δ.Σ. της διοργανώτριας απέρριψε, χωρίς να έχει δικαίωμα από τους κανονισμούς, θα συμβεί το εξής ψιλοπαρανοϊκό. Να κληθεί η Λίγκα να υπερασπίσει ενώπιον του Διαιτητικού Δικαστηρίου Ποδοσφαίρου την απόφαση του Δ.Σ. και το ανύπαρκτο δικαίωμα της να ερμηνεύει αυθεντικά τους κανονισμούς την ώρα που η γνωμοδότηση της Νομικής Υπηρεσίας της είναι απολύτως αντίθετη και την οποία γνωμοδότηση η Λίγκα ήταν υποχρεωμένη απλώς να δεχθεί ή να απορρίψει και όχι να καταστήσει αντικείμενο ερμηνείας μέσω μιας καθαρά πολιτικής απόφασης.
Την ίδια ώρα η Ε.Π.Ο. θα τρέμει την εξέλιξη, καθώς είναι πολύ πιθανό να κληθεί η ίδια να βγάλει το φίδι από την τρύπα και να ερμηνεύσει αυθεντικά μια ακόμη παπαριά της υπό τον πολυπράγμονα κ,. Μπάρτζη κανονιστικής της ασυναρτησίας που την χαρακτηρίζει και να πάρει ανοιχτή θέση υπέρ ή κατά της γνωμοδότησης της Νομικής υπηρεσίας της Λίγκας ή να βάλει τη δική της νομική υπηρεσία να γνωμοδοτήσει υπέρ της παράνομης απόφασης των δεκατριών Π.Α.Ε., ώστε αυτή να αποκτήσει την απαιτούμενη νομιμότητα.
Όλα αυτά τι χρειάζονται; Διαδικασίες και χρόνο. Χρόνο ικανό, ίσως, να αλλάξει όλα τα δεδομένα και να επαναπροσδιορίσει τις αποφάσεις που παράνομα έχουν ληφθεί από ένα όργανο ( το Δ.Σ. της Λίγκας) που δεν δικαιούται να αποφασίσει επί αναλόγων θεμάτων υποκαθιστώντας είτε το Διαιτητικό Δικαστήριο Ποδοσφαίρου, είτε την Εκτελεστική Επιτροπή της Ε.Π.Ο.
Κι ο χρόνος είναι πάντα πανδαμάτωρ…
