Είναι ευκαιρία τώρα που η σεζόν στο μπάσκετ έχει ξεκινήσει για τα καλά να πούμε δύο πράγματα οδηγό για το μέλλον και όχι μόνο. Ό,τι γράψω παρακάτω δεν είναι απαραίτητο να ισχύουν μόνο στο μπάσκετ, αλλά για τώρα είναι η αφορμή.
Ο μπασκετικός Ολυμπιακός τα τελευταία χρόνια εκτός από τον βασικό του αντίπαλο στο παρκέ και όχι μόνο, έχει άλλον ένα πιο δύσκολο και απρόβλεπτο. Τον ίδιο του τον εαυτό και την όλη ατμόσφαιρα που πλανάται γύρω από το ΣΕΦ κάποιες στιγμές.
Ως Έλληνες έχουμε ένα βασικό και μεγάλο αρνητικό που είναι σήμα κατατεθέν από τα παλιά χρόνια. Η εσωστρέφεια, η διαρκής μουρμούρα, και το όσο δύσκολα φτιάχνουμε κάτι, τόσο εύκολα το γκρεμίζουμε. Είναι ένα μικρόβιο που με τα χρόνια μπήκε μέσα μας γιατί ο εχθρός δεν μπορούσε αλλιώς να μας αντιμετωπίσει. Μέχρι σήμερα το κουβαλάμε όχι μόνο στα σπορ αλλά και στη ζωή μας. Εξάλλου το διαίρει και βασίλευε δεν είναι τυχαίο.
Στο μπάσκετ λοιπόν έχει καταφέρει ο αντίπαλος με τα δικά του μέσα και τον τρόπο του να μην χτυπάει την ομάδα απευθείας και στα ίσα, αλλά να πετάει το σπόρο και να αφήνει το Ελληνικό μικρόβιο να κάνει τη δουλειά του.
Πόσες φορές στα social media, μετά από κακές βραδιές της ομάδας δεν έχουμε διαβάσει τα μύρια όσα. Πόσες φορές πολλοί δεν ζήτησαν να φύγουν οι Αγγελόπουλοι και να αναλάβει ο Μαρινάκης. Είναι οι ίδιοι που άλλες εποχές έλεγαν ο ποδοσφαιρικός Ολυμπιακός να πάρει παράδειγμα από τον μπασκετικό για το πως φτιάχνουν κορμό και ότι ο Μαρινάκης δεν βάζει λεφτά, παρά βγάζει από τον Ολυμπιακό. Ναι οι ίδιοι, τα έγραφαν αυτά που πάνε όπου φυσάει ο άνεμος και δυστυχώς βρίσκουν και άλλους.
Το ότι έχουμε μικρή μνήμη το ξέρουμε και ότι μηδενιστές των πάντων είμαστε. Στη μεγάλη νίκη αποθέωση και στην φυσιολογική ήττα να πάρουν σκούπα. Όλα αυτά χωρίς κάποιος από τους φανερούς εχθρούς να έχει κάνει τίποτα απολύτως!
Όταν όμως απέναντι σου έχεις ένα «στρατό» που γράφει όπως τα θέλει για να σου κάνει τη ζημιά, θα πρέπει κάποτε εμείς ο κόσμος του Ολυμπιακού να σηκώσει ασπίδα επιτέλους στην ομάδα. Εμείς ως απλοί οπαδοί δεν μπορούμε να τα βάλουμε με το κατεστημένο, δεν είναι άλλωστε και η δουλειά μας. Μπορούμε όμως εύκολα να γίνουμε η ασπίδα που η ομάδα δεν είχε ποτέ.
Είπαμε, όλοι γράφουμε μετά τις ήττες να γίνουν ριζικές αλλαγές, να φύγει ο ένας, να έρθει ο άλλος, κάτι που δεν είναι η δική μας δουλειά. Γιατί όμως; Γιατί να πέφτουμε σε αυτή την παγίδα όπου μέσα από το διάλογο είναι θέμα χρόνου να χωριστεί ο κόσμος σε ποδοσφαιρικούς και μπασκετικούς να υπάρχει αυτή η διαρκής μουρμούρα; Δεν βαρεθήκατε; Ως πότε θα το συνεχίζουμε αυτό το παραμύθι;
Ένα παράδειγμα για το πως πέφτει ο σπόρος της μουρμούρας (και πολύ φρέσκο) είναι η χθεσινή είδηση για Γουόναμεικερ. Δείτε τώρα πως δουλεύει όλο αυτό. Έπεσε ένα όνομα που αυτή τη στιγμή είναι στο NBA και δεν γνωρίζουμε να θέλει να γυρίσει στην Ευρώπη, όσο χρόνο και να έχει εκεί. Ο κόσμος γουστάρει τέτοιον παίκτη, τον είχε παλιά ο Μπλάτ, έδεσε το γλυκό. Ο κόσμος θα «απαιτεί» από τους Αγγελόπουλους να κάνουν την υπέρβαση και να τον φέρου στο λιμάνι, χωρίς να έχει υπολογίσει βασικά μπασκετικά θέματα σε μια τέτοια προσθήκη.
Στο μυαλό τους έχουν ένα παίκτη που θα μπαίνει μέσα στα δύσκολα, θα βάζει 20 πόντους και θα νικάμε, ναι, τέτοια απλή λογική έχουν όλοι. Δεν έχουν σκεφτεί πως εάν πάρεις έναν παίκτη του 1-1.5εκ θα πρέπει να του δώσεις και τον χρόνο που θέλει και θα είναι τα 20-25 λεπτά. Ναι αλλά για να πάρει το χρόνο αυτό θα πρέπει να τον πάρει από άλλους παίκτες που είναι ήδη στο ρόστερ και έχει γίνει το στήσιμο με αυτούς το καλοκαίρι. Κάπου εκεί το πράγμα θα μπερδευτεί με τις ισορροπίες και δεν θα βγει.
Ο κόσμος όμως θα πιέζει για την υπέρβαση και όταν για παράδειγμα θα έρθει μια άλλη λύση πιο φθηνή αλλά όχι απαραίτητα κακή, στην πρώτη στραβή θα λέει ότι εάν δεν ανεβάσεις το μπάτζετ δεν φτιάχνεις ομάδα και αντί για Γουόναμεικερ παίζουμε με κατώτερους. Εκεί ο σπόρος που λέγαμε κάνει τη δουλειά του για να ξεκινήσει νέος γύρος μουρμούρας και γκρίνιας με τους απέναντι να συνεχίζουν ήρεμοι τη δουλειά τους.
Οι παίκτες κάνουν τη δουλειά τους, οι προπονητές το ίδιο, οι πρόεδροι πληρώνουν. Η δική μας δουλειά είναι μια και εύκολη! Στην κερκίδα να στηρίζουμε την ομάδα στα δύσκολα και να είμαστε η ασπίδα της για τον πόλεμο που έχει ξεκινήσει νωρίς φέτος και θα έχει αρκετά επεισόδια να δούμε. Η χρονιά θα είναι δύσκολη και με νέο προπονητή, μιας άλλης φιλοσοφίας την κάνει ακόμα πιο δύσκολη.
Ήρθε η ώρα πολλοί να πάρουν την απόφαση τους, θα είναι κοντά στην ομάδα με τα θετικά και τα αρνητικά ή θα είναι απέναντι της με τη μουρμούρα και τη γκρίνια. Ξεκαθαρίζω ότι αυτό το αστείο περί κριτικής για να γίνει κάτι καλύτερο δεν υπάρχει. Αφήστε την κριτική για τους «γνώστες», η δική μας δουλειά είναι φωνή στην εξέδρα και το γνωρίζουμε που δίνουμε τα κλικ και το 1,30…
Η επιλογή είναι δική σας.
Χρήστος Κοντογεώργος (Ο κυνικός)