Ένας άνθρωπος έφυγε από την οικία του, Κυριακή απόγευμα, για να πάει στο γήπεδο να δει την αγαπημένη του ομάδα, αλλά δεν επέστρεψε το βράδυ σπίτι του. Το νήμα της ζωής του κόπηκε ξαφνικά. Την ώρα που στον αγωνιστικό χώρο όλα είχαν τελειώσει.
Ο Γιάννης Δήμαρχος «έφυγε» για τις αιώνιες θάλασσες με την εικόνα της ερυθρόλευκης ριγωτής φανέλας, του αγαπημένου του Ολυμπιακού. Μπροστά στην απώλεια της ανθρώπινης ζωής, όλα τα άλλα είναι περιττά. Δεν έχει σημασία το χρώμα της ομάδας, αλλά ο άνθρωπος.
Δεν έχει σημασία το γκολ, το πέναλτι, το οφσάιντ, το αποτέλεσμα. Ποιο ντέρμπι; Τούτη την ώρα, το σημαντικό είναι ότι ο χρόνος σταμάτησε απότομα για έναν συμπολίτη μας εν ώρα ψυχαγωγίας. Τη στιγμή που ήταν κοντά σε αυτό που λάτρευε. Και αυτό είναι κάτι στο οποίο πρέπει να μείνουμε.
Χρόνος για ποδοσφαιροκουβέντα υπάρχει, αλλά θα ασχοληθούμε σε άλλο κείμενο. Τι έκαναν ή τι δεν έκαναν σωστά οι παίκτες και ο προπονητής. Αυτές τις στιγμές, καλό είναι να σιωπά κανείς. Μπροστά στην απώλεια μιας ανθρώπινης ζωής και στον βουβό πόνο των οικείων του.
Αξίζει, βέβαια, να σταθούμε και σε κάτι άλλο. Σε ένα θετικό στοιχείο. Το έντονο και παρατεταμένο χειροκρότημα των οπαδών του Ολυμπιακού την ώρα που ο τερματοφύλακας του Παναθηναϊκού, Σωκράτης Διούδης μεταφερόταν με το φορείο τραυματισμένος στα αποδυτήρια του γηπέδου Καραϊσκάκης. Και αυτή η εικόνα ήταν πιο δυνατή από χιλιάδες λέξεις…
