Ο Σισέ τον γλίτωσε από τα χειρότερα, αλλά…

Μπορείς να πανηγυρίζεις ως Ολυμπιακός επειδή πήρες ισοπαλία από (αυτόν) τον Παναθηναϊκό στα τελευταία λεπτά; Ειδικά σε αυτή την περίπτωση, το μη χείρον βέλτιστον δε βρίσκει εφαρμογή. Από την άλλη, ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει πως ο Σισέ ήταν εκείνος που γλίτωσε τους γηπεδούχους από τα χειρότερα. Κακά τα ψέματα, άλλο πράγμα η ισοπαλία, άλλο η ήττα…

Ο Ολυμπιακός μπήκε δυνατά και προσπάθησε από το πρώτο λεπτό να δείξει ποιος κάνει κουμάντο. Οι «πράσινοι χρειάστηκαν κάτι παραπάνω από ένα δεκάλεπτο μέχρι να ανακτήσουν την αυτοκυριαρχία τους και να ισορροπήσουν κάπως την κατάσταση, ωστόσο αυτό δεν κράτησε πολύ. Από το 20′ και μετά οι ερυθρόλευκοι συνέχισαν να έχουν τον απόλυτο έλεγχο, δίχως όμως να μπορούν  να δημιουργήσουν συνθήκες αφόρητης πίεσης.

Η μοναδική πραγματικά καλή ευκαιρία του Ολυμπιακού ήρθε στο 38′. Φορτούνης και Ποντένσε έκρυψαν την μπάλα, ο Πορτογάλος βρέθηκε φάτσα με τον Διούδη αλλά δεν μπόρεσε να πλασάρει από πάνω του. Η ειρωνεία είναι πως στην αρχή του ματς ο Ποντένσε έκανε ακριβώς το ίδιο με επιτυχία, μόνο που είχε ξεκινήσει από καθαρή θέση οφσάιντ.

Επί της ουσίας, οι ερυθρόλευκοι σα να ξεγελάστηκαν με την ψευδαίσθηση πως είναι φανερά ανώτεροι των αντιπάλων τους. Τι να την κάνεις όμως την κατοχή και τον απόλυτο έλεγχο του ρυθμού, όταν δεν μπορείς να είσαι όσο φοβιστικός χρειάζεται;

Το ημίχρονο έκλεισε με τους Πειραιώτες να πηγαίνουν σαφώς πιο προβληματισμένοι στα αποδυτήρια. Όχι τόσο για την εικόνα τους, όσο για τον τραυματισμό του Χασάν που τον έστειλε εκτός αγώνα. Ο Αιγύπτιος έπεσε μόνος του μέσα στην περιοχή ενώ η μπάλα παιζόταν αλλού και το ότι έπιασε το γόνατό του κάθε άλλο παρά καλός οιωνός ήταν…

Το σοκ με Διούδη…

Στο 49′ ο Ολυμπιακός πίστεψε ότι προηγήθηκε με το πλασέ του Χριστοδουλόπουλου, αλλά η δυνατή σύγκρουση του Νάτχο με τον Διούδη όχι μόνο ακύρωσε το γκολ, αλλά έβγαλε και νοκ άουτ τον γκολκίπερ του ΠΑΟ. Ο Ισραηλινός προσπάθησε να σκοράρει με προβολή, η γρήγορη έξοδος του Διούδη του έδωσε λιγοστά περιθώρια αντίδρασης, παρ’ όλα αυτά προσπάθησε να μαζέψει το πόδι του, αλλά βρήκε τον Έλληνα γκολκίπερ στο πρόσωπο με το γόνατο.

Συγκλονιστική ωστόσο η στιγμή κατά την οποία το Καραϊσκάκη χειροκρότησε δις τον αντίπαλο τερματοφύλακα. Η γλώσσα του Διούδη γύρισε, κάποιοι συμπαίκτες του έδειξαν πανικοβεβλημένοι, οι καρδιές όλων όμως επανήλθαν στη θέση τους όταν τον είδαν να δίνει κυριολεκτικά σημεία ζωής. Ο Κότσαρης τον αντικατέστησε

…και το ηλεκτροσόκ με Κάτσε

Ο Παναθηναϊκός δεν είχε καμία ευκαιρία – έστω και υποψία αυτής – για μια ολόκληρη ώρα παιχνιδιού. Ποτέ όμως στο ποδόσφαιρο δεν ήταν προϋπόθεση να έχεις δημιουργήσει κάποια καλή φάση νωρίτερα, προκειμένου να σκοράρεις. Ο Μπουχαλάκης πήγε καθυστερημένα σε μια διεκδίκηση, στο σκύψιμο για να πάρει την κεφαλιά ο Κάτσε πέρασε την μπάλα από πάνω του και με ένα καταπληκτικό βολέ ο Αλβανός νίκησε τον Σα για να πανηγυρίσει μέσω δοκαριού ένα σπάνιο γκολ.

Η ώρα του Σισέ

Ο Ολυμπιακός έχει δει πολλά στόπερ του τα τελευταία χρόνια να βρίσκουν δίχτυα σε αιώνια ντέρμπι. Αυλωνίτης, Μποτία, Ντα Κόστα ήταν οι πιο πρόσφατοι σκόρερ προερχόμενοι από το κέντρο άμυνας. Σε αυτούς προστέθηκε ο κατά συνθήκη σέντερ φορ Σισέ, ο οποίος πρόλαβε τον Μάνο στο γύρισμα του Ομάρ και έσπρωξε την μπάλα στα άδεια δίχτυα του Κότσαρη. Μάλιστα, αμέσως μετά λίγο έλειψε να σκοράρει με κεφαλιά ο Φορτούνης, αλλά αυτή τη φορά ο πράσινος γκολκίπερ είχε τη λύση.

Το χέρι του Μακέντα και το κεφάλαιο διαιτησία

Ο μίστερ Γιάκοτετ είχε δείξει κάποια ανησυχητικά «σημάδια» από νωρίς. Κυρίως λόγω της υπέρμετρης ανοχής σε σκληρά μαρκαρίσματα αλλά και σε απόπειρες για αντιαθλητικά χτυπήματα από πλευράς Παναθηναϊκού. Σε αυτές τις περιπτώσεις, αν ο διαιτητής δεν αρχίσει να επιβάλλεται και να τιμωρεί, είναι σα να σιγοντάρει – αβαντάρει τις προσπάθειες εκείνων που χτυπούν στο ψαχνό.

Εκεί που το παράκανε ο Ελβετός ήταν στο 84′. Στην προσπάθεια του να βγάλει την μπάλα από την περιοχή, ο Μακέντα άπλωσε το χέρι του όσο χρειαζόταν για να την κοντρολάρει και να τη φέρει μπροστά του. Για πρόθεση δεν τίθεται λόγος, το παράδοξο είναι πως ο Γιάκοτετ επέτρεψε στον εαυτό του να εκτεθεί τόσο πολύ. Βέβαια, σάμπως θα τον ξαναδούμε στα μέρη μας;

Για να μην τα πολυλογούμε…

Ο Ολυμπιακός φάνταζε στο γυμνό μάτι σαφώς καλύτερη ομάδα από τον Παναθηναϊκό. Μεγάλες ευκαιρίες ωστόσο, δεν είχε ως το 0-1, πέραν εκείνης του Ποντένσε. Είχε την κατοχή, έδειχνε να ελέγχει τον ρυθμό και να ορίζει εκείνος το τέμπο, αλλά όλα αυτά μέχρι την περιοχή του ΠΑΟ. Από εκεί και πέρα, το κουμάντο το έκαναν οι «πράσινοι»: η πρόθεσή τους ήταν να κινδυνέψουν όσο λιγότερο γινόταν και σε πολύ μεγάλο βαθμό τα κατάφεραν. Κι αν τυχόν τους δινόταν η ευκαιρία να κλέψουν κάτι, θα προσπαθούσαν να την εκμεταλλευτούν…

Τι μένει όμως στο τέλος; Από τη μια, ο Παναθηναϊκός πήρε μια ισοπαλία που είναι σα νίκη και που θα μπορούσε να είναι πραγματική νίκη αν δεν έβγαινε η φάση του Σισέ. Και από την άλλη, ο Ολυμπιακός με τις αλχημείες και τις εκ του αποτελέσματος ατυχείς επιλογές του προπονητή του. Η τεράστια παραφωνία του Μπουχαλάκη φαινόταν από νωρίς και μια ταχύτερη αντίδραση ως προς την αντικατάστασή του ίσως να είχε σοβαρό αντίκτυπο στην εξέλιξη του ματς.

Από την άλλη, η έμπνευση να βγει ο Φορτούνης στην πτέρυγα, λες και αυτή η επιλογή έφερε ποτέ σοβαρά αποτελέσματα. Ο Κώστας δεν θέλει να παίζει εκεί, ίσως γιατί γνωρίζει καλά ότι δεν μπορεί να είναι από εκεί όσο αποτελεσματικός χρειάζεται. Στην πορεία οι ερυθρόλευκοι έμειναν ξανά χωρίς φορ λόγω του τραυματισμού του Χασάν. Κι ενώ η λογική έλεγε Μάνος αντί Αιγύπτιου και Λάζαρος αντί Μπουχαλάκη (ώστε να έρθει ο Νάτχο στη θέση του Μπούχα, να πάει στην άκρη ο Λάζαρος και να επιστρέψει ο Φορτούνης στον άξονα), τα είδαμε να γίνονται ανάποδα και με μεγάλη καθυστέρηση.

Εν ολίγοις, ο Ολυμπιακός είναι ξανά στο -6 από τον ΠΑΟΚ, μόνο που οι αγωνιστικές περνούν και τα περιθώρια στενεύουν όλο και περισσότερο. Αν ο προπονητής και οι παίκτες του δεν τον βοηθήσουν παραπάνω και αν δε βρεθεί επιτέλους λύση με τους (ξένους) διαιτητές – και στο ΟΑΚΑ υπήρχαν σοβαρά θέματα -, το 45ο πρωτάθλημα θα πρέπει να περιμένει τουλάχιστον έναν χρόνο ακόμη…