Το ότι υπάρχουν δυνατότητες, το ότι αυτά τα παιδιά το θέλουν περισσότερο από τον καθένα και το ότι γεννήσαμε προσδοκίες το κάνει ακόμα πιο δύσκολο. Πιο δύσκολο να το χωνέψεις πώς κατάφερε μία εθνική ομάδα που μάς έβγαζε σχεδόν σε κάθε διοργάνωση από το 2004 και μετά στους δρόμους, να μάς κάνει πλέον να λέμε «δεν έγινε και τίποτα» για έναν ακόμη, τον έκτο σερί αποκλεισμό από μία μεγάλη διοργάνωση.
Από το Μουντιάλ του 2014 δεν έχει μείνει κανείς στο ρόστερ μίας νέας εθνικής ομάδας, που όμως δεν είναι ακόμα έτοιμη για το βήμα παραπάνω. Κι όταν λέμε το «βήμα παραπάνω», δυστυχώς πλέον, εννοούμε την πρόκριση στα τελικά ενός Μουντιάλ ή ενός Euro. Εκεί που η Αλβανία έχει βάσιμες ελπίδες πρόκρισης, ακόμα και τα Νησιά Φερόε και εμείς θα είμαστε ξανά στον καναπέ, στο σπίτι, μπροστά από την τηλεόραση, σε ένα σκηνικό που μπορούμε με ασφάλεια να πούμε ότι έχουμε συνηθίσει εδώ και 11 χρόνια. Τι να μας πει λοιπόν ένα ακόμη καλοκαίρι…
Είναι μεγάλο και βαρύ το κεφάλαιο, πολλές οι μαζεμένες πίκρες και το χειρότερο απ’ όλα: η απάθεια της πλειοψηφίας των Ελλήνων φιλάθλων που έχουν ξεχάσει πώς είναι να βλέπεις την εθνική σου ομάδα σε μία μεγάλη διοργάνωση στο ποδόσφαιρο. Οι περισσότεροι της σημερινής γενιάς νοερά θυμούνται και τι έγινε το 2014, όταν αγγίξαμε την πρόκριση στις 8 καλύτερες ομάδες του κόσμου, αλλά ο Κέιλορ Νάβας μάς στέρησε το όνειρο.
Στο σήμερα, το όνειρο γίνεται συνεχώς κλισέ σε ελληνικά χείλη. «Όνειρο ήταν και πάει», «κρίμα κι άδικο», «πάμε για τα επόμενα». Με αφορμή την τελευταία φράση, ίσως αυτή είναι η μοναδική φορά που το «πάμε για τα επόμενα» δεν τρομάζει αλλά γεννά νέες προσδοκίες. Δεν είναι δα ότι προσπάθησε πολλές φορές και απέτυχε αυτή η νέα χρυσή και άκρως ελπιδοφόρα, ποιοτική γενιά. Η πρώτη της αποτυχία ήταν η φετινή στα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου 2026, καθώς ακόμα και στο μπαράζ με τη Γεωργία 1,5 χρόνο πριν, η ενδεκάδα δεν έμοιαζε σχεδόν σε τίποτα με αυτή που παρατάξαμε το βράδυ της Κυριακής (12/10) στο Πάρκεν.
Κάναμε ξανά τη Δανία να φαίνεται μεγαθήριο και τη Σκωτία μία ομάδα που μάς έχει αφήσει πίσω της 7 βαθμούς με δύο αγωνιστικές να απομένουν για το φινάλε. Ούτε στα… πέτρινά μας χρόνια (όχι ότι έχουν περάσει) δεν μέναμε τόσο πίσω, τόσο νωρίς.
Τι πήγε λάθος; Πολλά. Κυρίως η νοοτροπία που όπως φαίνεται ακόμα δεν είναι η σωστή. Η ποδοσφαιρική ωριμότητα που αναζητείται και ο χαρακτήρας μιας ομάδας που δείχνει σημάδια διάλυσης κάθε φορά που δέχεται πρώτη τέρμα. Σαν να χάνει το μυαλό της, σαν να χάνει το ματς από το 30′, όπως έγινε στην Κοπεγχάγη. Και στην Κοπεγχάγη μάλλον.
Όλα αυτά με μία σύνθεση που γεννά ερωτηματικά. Γιατί τόσο αργοί στον άξονα, σε ένα πλάνο που δοκιμάστηκε και δεν άρεσε, δεν έπιασε, δεν τίποτα κόντρα σε ομάδες που έχουν τα χαρακτηριστικά και την ποιότητα να μάς ματσάρουν σε δύναμη, τρεξίματα και είναι αποτελεσματικές στην επιθετική μετάβαση. Ήταν ξεκάθαρο από το ματς με τη Σκωτία κιόλας (αυτό του Οκτώβρη) ότι με Κουρμπέλη, Ζαφείρη και Μπακασέτα στον άξονα η εθνική ομάδα στερείται σε ταχύτητα σε σκέψη και εκτέλεση και είναι άκρως προβλέψιμη δίχως κάθετο παιχνίδι.
Με τη Δανία, το πρόβλημα έγινε ακόμα μεγαλύτερο καθώς πρόκειται για μία ομάδα τουλάχιστον δύο σκαλιά πάνω από Σκωτία αλλά και από τη δική μας ομάδα, όπως περίτρανα αποδείχθηκε από το τελικό 6-1 σε δύο μεταξύ μας αναμετρήσει μέσα σε μόλις ένα μήνα.
Όλοι αναρωτηθήκαμε κατά τη διάρκεια (και) του χθεσινού αγώνα, πού πήγε εκείνη η μαγική τριάδα στον άξονα με Μουζακίτη, Ζαφείρη (που είναι σαφώς πιο αποτελεσματικός και κινητικός όταν έχει δίπλα του ένα χαφ με παρόμοια χαρακτηριστικά) και Κωνσταντέλια, ο οποίος είναι ο μόνος φαντεζί παίκτης του γαλανόλευκου ρόστερ, μετά τον Καρέτσα. Προσέξτε: φαντεζί κι όχι απλά ποιοτικός, έχει διαφορά.
Πού εξαφανίστηκε μέσα σε διάστημα 7 μηνών εκείνη η ομάδα που έθελξε με την απόδοσή της και τρίβαμε τα μάτια μας για να καταλάβουμε αν βλέπουμε γαλανόλευκα στην οθόνη, γιατί ομολογουμένως τόσο σύγχρονο ποδόσφαιρο δεν είχαμε δει όλα τα προηγούμενα χρόνια από την εθνική Ελλάδας.
Οι ίδιοι παίκτες ήταν και στα προκριματικά του Μουντιάλ, αλλά για κάποιο λόγο κάποιοι έμεναν συνεχώς στον πάγκο. Δεν μας βγήκε μία με τη Δανία στο Καραϊσκάκη, δύο με τη Σκωτία στη Γλασκώβη και το κακό τρίτωσε με τη Δανία ξανά, στο Πάρκεν. Δεν ήθελε και πολύ για να εξελιχθεί σε Μάρτης… γδάρτης εκείνη η νίκη τον περασμένο Μάρτιο με εμφατική τριάρα κόντρα στους Σκωτσέζους για το Nations League.
Εκείνη ήταν που ανέβασε ως τον ουρανό τις προσδοκίες μας, όμως παράλληλα αυτή μάς υπενθύμισε ότι για να πιάσεις το όνειρο, πρέπει πρώτα να ξορκίσεις τους δαίμονες του πρόσφατου παρελθόντος. Κάτι που ακόμα παλεύουμε…
