Το να παίρνεις την μπάλα στο 93′ να κάνεις ντρίμπλα σε κλειστό χώρο και να «πυροβολείς» από την πιο δύσκολη γωνία, θέλει τσαμπουκά και ποδοσφαιρικό εγωισμό, για να το πούμε όσο πιο… σεμνά γίνεται.
Όταν μάλιστα επιστρέφεις για πρώτη φορά σε επίσημο αγώνα πρωταθλήματος κόντρα στην ομάδα που πέρυσι έζησες τον απόλυτο εφιάλτη στο ντεμπούτο σου, τότε αποκτά διπλή και τριπλή αξία το κατόρθωμά σου.
Το τέρμα που πέτυχε ο Γιουσούφ Γιαζίτζι απέναντι στον Αστέρα Τρίπολης ήταν της μοίρας του γραφτό να συμβεί. Είναι από αυτές τις περιπτώσεις που ο αθλητισμός, το αθλητικό σου κάρμα σού ανταποδίδει αυτό για το οποίο δούλεψες τόσο καιρό, για την υπομονή σου, για τις δύσκολες στιγμές που προηγήθηκαν, για το τώρα και την ώθηση που χρειάζεσαι για να συνεχίσεις.
Ήταν κάτι παραπάνω από ένα γκολ (και τι γκολ!) νίκης το χθεσινό για τον Τούρκο άσο, που το χάρηκε με την ψυχή του. Δεδομένα δεν θα το ξεχάσει ποτέ. Όχι τόσο για την ομορφιά του όσο για τη συνθήκη, για τα περσινά δάκρυα που μετατράπηκαν σε χαμόγελα, 10 μήνες μετά.
Από τον περσινό Οκτώβριο μέχρι τον φετινό Αύγουστο ο Γιαζίτζι πέρασε από πολλά κύματα. Το μέλλον του στον Ολυμπιακό αμφισβητήθηκε, αλλά με τον Μεντιλίμπαρ στον πάγκο δεν υπήρξε ποτέ δεύτερη σκέψη. Θα έπαιρνε την ευκαιρία του στην καλοκαιρινή προετοιμασία και οι όποιες αποφάσεις μετά. Ειλημμένη και ξεκάθαρη η απόφαση του Βάσκου προπονητή, ο οποίος δικαιώθηκε για αυτή του την επιλογή και παραδέχθηκε ότι έπρεπε να δώσει φανέλα βασικού στον Τούρκο διεθνή.
Μία οβίδα… στο όνειρο. Μία οβίδα για να «σπάσει» όλες τις κακές αναμνήσεις. Μία οβίδα ελπίδας για τη συνέχεια. Μία οβίδα δικαίωσης και επιμονής. Μία οβίδα στήριξης από τους συμπαίκτες του.
Όλα τα παραπάνω μέσα σε ένα σουτ. Σουτ νίκης. Σουτ λύτρωσης, από κάθε άποψη. Καλοί και οι 3 βαθμοί της πρεμιέρας αλλά το χαμόγελο του μαχητή Γιαζίτζι τα επισκίασε όλα. Με την καλή έννοια.
Έπεσε, πόνεσε, πάλεψε, σηκώθηκε ξανά και τώρα είναι έτοιμος να πρωταγωνιστήσει. Μία επιστροφή με τον πιο… Ολυμπιακό τρόπο. Η επιστροφή ενός πρωταθλητή.