Ο Άρης απέτυχε ξανά στην Ευρώπη κι αυτή τη φορά η αποτυχία έχει διπλό κόστος αν αναλογιστεί κανείς τη μεγάλη επένδυση του Θόδωρου Καρυπίδη το φετινό καλοκαίρι με τις 14 μεταγραφές.
Είναι ταπεινωτικός από κάθε άποψη ένας αποκλεισμός από μία ομάδα (Αράζ) που αγωνίζεται για πρώτη φορά σε προκριματικά ευρωπαϊκών διοργανώσεων και προέρχεται από το Αζερμπαϊτζάν που είναι αρκετές θέσεις πίσω από την Ελλάδα στη βαθμολογία της UEFA. Σε ένα τόσο μεγάλο κάζο, ο Άρης -δυστυχώς τόσο για τον οργανισμό του όσο και για το ελληνικό ποδόσφαιρο- είναι συνηθισμένος, καθώς είχαν προηγηθεί παραδείγματα όπως της επίσης πρωτάρας Κόλος Κοβαλίβκα, της Αστάνα, της Μόλντε και πάει λέγοντας.
Οι Κίτρινοι όχι απλώς αποκλείστηκαν αλλά για τρία ημίχρονα, από τα 4 που παίχτηκε η πρόκριση, η εικόνα τους ήταν απογοητευτική. Τόσο απογοητευτική και ασύνδετη που σε κάνει να αναρωτιέσαι τι ετοίμαζαν έναν μήνα στην καλοκαιρινή προετοιμασία.
Το μυαλό του Μαρίνου Ουζουνίδη φάνηκε και ήταν θολωμένο. Άλλαξε πέντε παίκτες στο αρχικό σχήμα στη ρεβάνς, εκτέθηκε από τον Ντούντου, ο οποίος δεν τον δικαίωσε, αλλά και από τον Ντιαντί που μπήκε στην επανάληψη και άλλαξε την εικόνα της ομάδας και επιπλέον δεν παρουσίασε κανένα τρικ ή έξτρα χαρτί στην παρτίδα όταν αυτή κάπως τού χαμογέλασε (μετά το αστείο πέναλτι και το 0-2) φέρνοντας την αποβολή του Ριμπέιρο.
Συνεχώς το πλάνο ήταν η μπάλα να πάει στα άκρα, σέντρα και αν γίνει κάποιο μπέρδεμα όπως στη φάση του 1-2 με Γιαννιώτα – Φαμπιάνο, έχει καλώς. Ο κιτρινόμαυρος άξονας ήταν ξανά απενεργοποιημένος και ένας Μόντσου έτρεχε για… τρεις στο κέντρο. Παράλληλα, στα της άμυνας ο Άρης δέχθηκε συνολικά 4 γκολ από μία ομάδα που πέρυσι είχε κατά μέσο όρο 1,3 στα παιχνίδια της στο πρωτάθλημα του Αζερμπαϊτζάν! Νομίζω αυτό τα λέει όλα.
Το άλλοθι της νέας ομάδας και του εντελώς νέου σχεδιασμού πρέπει να παραμείνει ως άλλοθι. Δεν γίνεται να μετονομαστεί σε «δικαιολογία», γιατί από τέτοιες ο κόσμος του Άρη -που γέμισε ξανά το γήπεδο κατακαλόκαιρο- έχει χορτάσει όλα αυτά τα χρόνια επί εποχής Θόδωρου Καρυπίδη.
Και μιας που αναφερθήκαμε στο πρόσωπο του διοικητικού ηγέτη του Άρη, είναι φυσιολογικό το μεγαλύτερο μερίδιο της ευθύνης να πέφτει πάνω του. Έχει δηλώσει στο παρελθόν ότι τα λάθη του τα πληρώνει ο ίδιος, αλλά η ιστορία έχει δείξει πως τελικά τα «πληρώνει» κυρίως ο Άρης και ο κόσμος του.
Ο Θόδωρος Καρυπίδης επένδυσε αρκετά στο φετινό καλοκαίρι και δεν δείχνει διατεθειμένος να σταματήσει. Ωστόσο, έκανε και λάθη. Τα ίδια λάθη που έχουν φέρει τον Άρη σε ένα σημείο ευρωπαϊκής ανυπαρξίας (ελάχιστες θέσεις πάνω από Αστέρα Τρίπολης στο ranking μιας που οι Αρκάδες έχουν και πιο πρόσφατη συμμετοχή σε ευρωπαϊκό όμιλο) αλλά και μίας κατάστασης που συνεχώς επαναλαμβάνεται και έχει κουράσει.
Δεν γίνεται να αλλάζεις σχεδόν όλη την ομάδα κάθε καλοκαίρι και να ζητάς διάρκεια ή αποτελέσματα. Προσπαθεί μέσω του Ρούμπεν Ρέγιες να το αλλάξει αυτό το τροπάριο κι ίσως τα καταφέρει μέσα στα επόμενα χρόνια, αλλά αυτό δεν αρκεί από μόνο του.
Χρειάζεται σοβαρή επένδυση, στελέχωση σε κάθε πόστο, συνέπεια και μία πρόκριση έστω ως τα Playoffs, εκεί που δεν έχει φτάσει ποτέ ο Άρης από το καλοκαίρι του 2010. Κι όταν δεν μπορείς να «μεγαλώσεις» στην Ευρώπη, τόσο πιο εύκολα θα συμβιβάζεσαι με την ταμπέλα της 5ης ταχύτητας του ελληνικού πρωταθλήματος, με ευρωπαϊκό ταβάνι τον τρίτο προκριματικό του Conference League.
Στο κομμάτι του προπονητή, τα πράγματα έχουν γίνει πλέον ξεκάθαρα. Ο Μαρίνος Ουζουνίδης θα παίζει -εφόσον μείνει- από εδώ και πέρα σε κάθε αγωνιστική τη θέση του, ξεκινώντας από την πρεμιέρα της Super League κόντρα στον Βόλο. Και δεν είναι κρυφό μυστικό πως με αυτή τη λογική, δεν έχει και πολύ νόημα η παραμονή του στην τεχνική ηγεσία της ομάδας. Από το κρίσιμο ματς με φόντο την 4άδα τότε στη Λιβαδειά και την τεσσάρα μέχρι το επόμενο κρίσιμο τεστ και πρώτη για τη νέα σεζόν κόντρα στην Αράζ, ο Εβρίτης τεχνικός πήρε κάτω από τη βάση. Και προφανώς δεν γίνεται και στις δύο περιπτώσεις να φταίνε οι παίκτες.
Ούτως ή άλλως η ενδεκάδα κόντρα στον Λεβαδειακό με αυτές στα παιχνίδια με την Αράζ, δεν έχουν απολύτως καμία ταύτιση. Η αγωνιστική ευθύνη βαραίνει έναν αλλά η συλλογική ευθύνη έχει άλλο ονοματεπώνυμο…