Το καλοκαίρι ο Ολυμπιακός έλαβε την σωστή και επιβεβλημένη απόφαση να προχωρήσει σε αλλαγή της τεχνικής του ηγεσίας. Ο κόουτς Μπλατ, ένας προπονητής παγκόσμιας κλάσης και καθολικής αναγνώρισης στον χώρο του μπάσκετ ήταν η καλύτερη επιλογή για το τιμόνι των Πειραιωτών και η συμφωνία μαζί του σκόρπισε δικαίως τον ενθουσιασμό. Μαζί του ανανεώθηκε και ολόκληρο το τεχνικό τιμ των ερυθρόλευκων οι οποίοι βρίσκονται στην διαδικασία αφομοίωσης μιας διαφορετικής φιλοσοφίας.
Ήδη από τα πολύ πρώιμα δείγματα του 59χρονου τεχνικού, φαίνεται ότι ένας νέος άνεμος πνέει στην ομάδα. Ένας άνεμος αλλαγής, που την κάνει να φαίνεται ελκυστική και σύγχρονη. Ο Μπλατ γίνεται ήδη δέκτης πολλών συγχαρητηρίων για τις επιλογές των ξένων, τα συστήματα, τις ιδέες του, την επιρροή του στα τάιμ άουτ, στη διαχείριση των παικτών, τη δικαιοσύνη του, για όλα. Λίγο νωρίς για τόσα συμπεράσματα και θα έχει ενδιαφέρον να δούμε πόσοι θα συνεχίσουν να τα στηρίζουν ακόμα και όταν έρθουν τα δύσκολα για την ομάδα (γιατί τότε θα έχουν αξία), αλλά στην Ελλάδα ως γνωστόν, συνηθίζουμε να προτρέχουμε.
Ταυτόχρονα, βέβαια, έχει ξεκινήσει μια άτυπη, άτοπη, ανούσια και πάνω απ’ όλα άκαιρη σύγκριση των δύο προπονητών, στην οποία ο Σφαιρόπουλος παρουσιάζεται μονίμως από άσχετος έως επικίνδυνος. Μια σύγκριση που γίνεται χωρίς ο φυσικά ο Μπλάτ να έχει κάνει το δικό του ταμείο και με την αλήθεια πολλές φορές να παραφράζεται. Μα, τίποτα σωστό δεν γινόταν στον Ολυμπιακό ως τώρα;
Ο Σπανούλης για παράδειγμα, δεν έχει πάει ΠΟΤΕ να αγωνιστεί στην Χαλκίδα τα τελευταία τρία χρόνια που η Κύμη βρίσκεται στην κατηγορία. Κι όμως, το ρεπό που του δόθηκε από τον Μπλατ παρουσιάστηκε ως πρωτόγνωρο γεγονός συνοδευόμενο 9 στα 10 σχόλια με την λέξη “επιτέλους”.
Θέλετε κι άλλο παράδειγμα; Ο Μάντζαρης που ήταν… παιδί του Σφαιρόπουλου και έπαιζε στον Ολυμπιακό… χατιρικά, “μαθαίναμε” όλο το προηγούμενο διάστημα ότι με Μπλατ θα εξαφανιζόταν. Τελικά, βλέπουμε ότι και ο Αμερικανοϊσραηλινός τον εμπιστεύεται, τον θεωρεί παίκτη-κλειδί και του δίνει να οργανώσει την τελευταία επίθεση με το ματς στην κόψη του ξυραφιού. Μα τι βύσμα έχει πια αυτό το παιδί, που δεν μπορεί να τον “φάει” κανείς;
Για να σοβαρευτούμε: Προφανώς και κατά την τετραετία στον Ολυμπιακό ο Σφαιρόπουλος έκανε και λάθη και αστοχίες και κακούς υπολογισμούς. Εννοείται ότι η απώλεια όλων των τίτλων την τελευταία διετία ήταν μια πολύ αρνητική εξέλιξη. Φυσικά και ο Μάντζαρης έκανε πέρυσι τραγική χρονιά και δικαίως άκουσε πολύ αρνητικά σχόλια.
Από κει πέρα, όμως, θα πρέπει τα πράγματα να θέτονται πάντα στη σωστή τους βάση. Κι αν ο φυσιολογικός κορεσμός που είχε επέλθει στο τμήμα από την κάπως αρτηριοσκληρωτική φιλοσοφία του κόουτς “Μπούλετ”, δικαιολογεί σ’ ένα βαθμό την έξαρση εγκωμίων προς το πρόσωπο του Μπλατ, δεν πρέπει να φτάνουμε στο άκρο της ισοπέδωσης.
Η προσπάθεια να διαγραφεί μονοκοντυλιά η πορεία μιας ομάδας, επειδή έφτασε η ώρα να αλλάξει ο προπονητής της, κρύβει εμπάθεια και χαμηλή αυτοεκτίμηση. Ο Μπλατ δεν παρέλαβε κανένα καφενείο, ούτε κανένα ξέφραγο αμπέλι, αλλά έναν τεράστιο οργανισμό που βρίσκεται επί μία δεκαετία στο κορυφαίο ευρωπαϊκό επίπεδο. Του προγράμματος του οποίου δήλωσε ο ίδιος θαυμαστής από την πρώτη στιγμή.
Ναι, μπορεί να εξελίξει τον Ολυμπιακό, μπορεί να τον ανανεώσει, να τον εκσυγχρονίσει και να τον οδηγήσει με ασφάλεια στην επόμενη μέρα. Ναι, έχει τον τρόπο να εμπνεύσει τους παίκτες και να μας προσφέρει ένα μπάσκετ πιο θελκτικό και ταυτόχρονα ουσιαστικό, αλλά υποτιμώντας και υποβιβάζοντας τα όσα συνέβαιναν στο λιμάνι τα προηγούμενα χρόνια, είναι σαν να κατεβάζουμε τον πήχη των στόχων και των απαιτήσεων μας. Σαν να ζητάμε από τον Μπλατ να φτάσει την ομάδα από το ισόγειο στον πρώτο όροφο κι όχι από τον… πέμπτο στο ρετιρέ.
Την ώρα που ο αιώνιος αντίπαλος του Ολυμπιακού θέτει ως ύψιστο στόχο από τα πιο επίσημα χείλη του, την επιστροφή της ομάδας σε ένα Φάιναλ Φορ (προσοχή, όχι τον τελικό ή την κατάκτηση, αλλά την απλή συμμετοχή), καλό είναι να μην λησμονούμε ότι ο Ολυμπιακός έπαιξε πρόπερσι τελικό Ευρωλίγκας στην έδρα της Φενέρ και η χρονιά του κρίθηκε ως αποτυχημένη. Σκεφτείτε το λίγο…