Ράγισαν καρδιές στην Τούμπα, με τον Αντελίνο Βιεϊρίνια να βάζει τέλος στη σπουδαία ποδοσφαιρική του καριέρα και να αποχαιρετάει τον ΠΑΟΚ μετά από 12 χρόνια σε δύο διαφορετικές θητείες.
Συγκινητικές στιγμές στο γήπεδο του Δικεφάλου, με τον Πορτογάλο να περνάει αλλαγή στο 85ο λεπτό του αγώνα με την ΑΕΚ και να ξεσπάει σε κλάματα.
Μετά το τέλος του αγώνα ακολούθησε εκδήλωση, με τον Φερνάντο Σάντος που τον έφερε την πρώτη φορά στην Ελλάδα για τον ΠΑΟΚ το 2008 και τον Ραζβάν Λουτσέσκου να τον βραβεύουν.
Ο Βιεϊρίνια πήρε το μικρόφωνο αλλά με δυσκολία μπορούσε να μιλήσει, καθώς δεν μπορούσε να συγκρατήσει τα δάκρυα του και την ίδια ώρα ο κόσμος φώναζε συνεχώς το όνομα του. Οι παίκτες του Δικεφάλου φόρεσαν μπλουζάκια με το όνομα του, ενώ εκεί βρισκόταν και η γυναίκα του με την κόρη του, η οποία επίσης δεν μπορούσε να συγκρατήσει τα δάκρυα της.
Τα λόγια του Βιεϊρίνια:
«Ήθελα να γράψω, αλλά θέλω όσα πω να βγουν από την καρδιά μου. Ήρθα μικρός εδώ, έγινα άνδρας, έγινα πατέρας και έγινα ένας από σας. Σας οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ. Στον κύριο Σάντος που με έφερε εδώ, αυτός και η Τούμπα με έκανε να αγαπήσω ξανά το ποδόσφαιρο.
Και σε εσάς. Τι να πώ για εσάς; Την αγάπη, τη στήριξή σας στις καλές και τις δύσκολες στιγμές θα κρατήσω στην καρδιά μου. Έφυγα στη Γερμανία και σας είχα υποσχεθεί κάτι. Είμαι γεμάτος, γιατί κράτησα την υπόσχεση και είμαι πραγματικά υπερήφανος που είμαι μέλος της τεράστιας ιστορίας αυτής της μεγάλης ομάδας.
Ήθελα να ευχαριστήσω την οικογένεια Σαββίδη, δυστυχώς ο πρόεδρος δεν μπόρεσε να έρθει εδώ, γιατί με έφερε σπίτι μου. Αυτό εδώ μπροώ να το φωνάζω σπίτι μου. Ήθελα να ευχαριστήσω πάρα πολύ και να φωνάξω εδώ πάνω τη γυναίκα και την κόρη μου.
Γιατί χωρίς αυτές δίπλα μου δεν θα μπορούσα να φτάσω εκεί που έφτασα ως ποδοσφαιριστής, αλλά κυρίως ως άνθρωπος. Ήταν εκεί τις καλές και τις κακές στιγμές, μου έδωσαν δύναμη να σηκωθώ και να παλέψω και χωρίς αυτές σίγουρα δεν θα έφτανα ως εδώ. Σας ευχαριστώ, σας αγαπώ.
Στο τέλος, θα ήθελα να ευχαριστήσω όλα τα παιδιά που είναι εδώ και φορούν προς τιμήν μου τη φανέλα μου. Είναι τιμή μου. Με κάποιους για λίγο, με άλλους για πολύ δουλέψαμε μαζί. Είμαι περήφανος, είμαι τυχερός που έχω δουλέψει με όλους αυτούς, τους ποδοσφαιριστές, τους φροντιστές, τους φυσιοθεραπευτές.
Και τον κύριο Ραζβάν, τον ευχαριστώ για όλα, δεν έγραψα μόνο εγώ ιστορία. Όλο αυτό πίσω είναι δικό σου, μαζί με τα παιδιά έχουμε κερδίσει αυτούς τους τίτλους. Θέλω να σας ευχαριστήσω μέσα από την καρδιά μου. Τι είσαι εσύ για μένα κανείς δεν ξέρει».