Είναι τελικά τόσο «χωριό» η Μπόντο Γκλιμτ που κατάφερε να κάνει το θαύμα των θαυμάτων για να φτάσει μέχρι τα ημιτελικά του Europa League; Είναι τόσο τυχερή που κατάφερε κατά σειρά να αποκλείσει σαφώς πιο έμπειρους αντιπάλους όπως η Τβέντε, ο Ολυμπιακός και η Λάτσιο; Αν τελικώς φτάσει στην κατάκτηση του τροπαίου θα μιλάμε για την εθνική Ελλάδας του 2004… σε συλλογικό επίπεδο;
Όλα τα παραπάνω ερωτήματα γεννούνται κυρίως στο μυαλό των Ελλήνων φιλάθλων γιατί οι περισσότεροι επέλεξαν να παρουσιάσουν την Μπόντο σαν την ομάδα του χωριού που παίζει σε πλαστικό χορτάρι και ζει το όνειρό της μέσα από τον εφιάλτη των άλλων. Η ποδοσφαιρική πραγματικότητα, όμως, είναι διαφορετική.
Τι μας δείχνει πάλι λοιπόν η ποδοσφαιρική αλήθεια αυτής της ομάδας; Ότι στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο του σήμερα, αρκεί να έχεις ένα καλοδουλεμένο σύνολο που με το δικό του ποδόσφαιρο και μία ομοιογένεια, που όμοιά της δεν υπάρχει σε καμία ομάδα φέτος στο Europa League, μπορεί όντως να αγγίξει ταβάνι. Ένα ταβάνι που ήδη το ακουμπά η ομάδα από τον νορβηγικό βορρά, αλλά ακόμα δεν το έχει τρυπήσει. Δεν είναι τέτοια η φιλοσοφία της. Μας το έχει δείξει ανά τα χρόνια με μία συνέπεια, ωριμότητα και σταθερότητα σε όλα τα επίπεδα που το έβλεπες να έρχεται. Αυτή η ομάδα και με τον τρόπο που λειτουργεί ήταν «καταδικασμένη» να πετύχει. Ούτε τυχερή, ούτε από τη μία στιγμή στην άλλη.
Το δούλεψε αρκετά, πίστεψε τα δικά της παιδιά, έκανε στοχευμένες κινήσεις, εμπιστεύθηκε τον προπονητή της και βλέπει στο σήμερα τη δικαίωση να της χτυπά την πόρτα. Την άνοιξε και πλέον μένει να φανεί μέχρι πού θα τη βγάλει. Και για τους βιαστικούς, όχι δεν έχει καμία σχέση αυτή η ομάδα με το παράδειγμα της Ντνίπρο από το 2015. Οι άσημοι Ουκρανοί -με τον Λέο Μάτος τότε στη σύνθεσή τους- είχαν φτάσει για όσους έχουν καλό θυμικό μέχρι τον τελικό του Europa League όπου κι ηττήθηκαν… γενναία με 3-2 από τη «μάνα» της διοργάνωσης, Σεβίλλη.
Η Μπόντο δεν είναι ποδοσφαιρικό πυροτέχνημα σαν την Νντίπρο που εξαφανίστηκε και εν τέλει διαλύθηκε μετά από λίγα χρόνια. Είναι ένας σύλλογος που παρότι δεν έχει μεγάλη ευρωπαϊκή ιστορία, κατάφερε να χωθεί τα τελευταία τουλάχιστον 7 χρόνια για τα καλά στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις κάνοντας μεγάλες νίκες, παίζοντας στο Champions League και δείχνοντας στους πάντες ότι στο γήπεδό της θα παίζει πάντα με τους δικούς της κανόνες.
Ναι, ο πλαστικός χλοοτάπητας της δίνει μεγάλο αβαντάζ σε διπλά παιχνίδια και το γεγονός πως έχει μόλις μία ήττα στα τελευταία 16 ματς στο σπίτι της, δείχνει πολλά. Τόσα που δεν χρειάζεται καν να μπούμε σε περεταίρω λεπτομέρειες.
Στις 17 Απριλίου του 2025 έγραψε ιστορία καθώς με την πρόκριση επί της Λάτσιο μέσα στη Ρώμη έγινε η πρώτη νορβηγική ομάδα που φτάνει μέχρι τα ημιτελικά σε μία ευρωπαϊκή διοργάνωση και μάλιστα στη δεύτερη τη τάξει της UEFA. Ό,τι και να της προσάψουμε, τα κατάφερε με τον δικό της τρόπο, με στρατηγική ομάδας-ελίτ, με το δικό της ποδόσφαιρο, με ένα γήπεδο που στα προηγμένα πρωταθλήματα θα κρίνονταν ως απαγορευτικό.
Τι σημασία έχει στην τελική; Ζουν το όνειρό τους γιατί δεν σταμάτησαν να πιστεύουν σε αυτό, να χτίζουν πάνω του, να το υπηρετούν. Έτυχε στον δρόμο τους να αποκλείσουν μία ελληνική ομάδα, την κορυφαία στην Ευρώπη διαχρονικά, αλλά δεν θα τη… σταυρώσουμε κιόλας. Κόντρα στην Τότεναμ έχει σημαντικές ελπίδες κι αν φτάσει μέχρι τον τελικό, τότε είναι βέβαιο ότι θα έχει μαζί της μεγάλη μερίδα των «αντικειμενικών» θεατών. Το κέρδισε εντός κι εκτός γηπέδου, ας αφήσουμε κι ένα «χωριό» να το χαρεί.
Το «χωριό» με το αντιποδόσφαιρο που πετυχαίνει σχεδόν 2 γκολ (1,9 για να είμαστε ακριβείς) ανά αγώνα φέτος στο Europa κι έχει κατά μέσο όρο 5 τελικές στον στόχο επίσης σε κάθε ματς. Τις περισσότερες από κάθε άλλη ομάδα της τελικής 4άδας (Μ. Γιουνάιτεντ, Αθλέτικ Μπιλμπάο, Τότεναμ). Όχι κι άσχημα για χωριό ε…