Δεν είναι εύκολο να φοράς την τόσο βαριά φανέλα του Ολυμπιακού στα 17 σου και να παίζεις με τέτοιο τσαμπουκά, αυτή την αυτοπεποίθηση και τόσο μεγάλο ποδοσφαιρικό εγωισμό. Για την ακρίβεια, είναι εξαιρετικά σπάνιο αν και ο Χαράλαμπος Κωστούλας με το ταλέντο του, το κάνει να φαίνεται σαν κάτι απλό, κάτι που μπορεί να συμβεί στον καθένα.
Η αλήθεια είναι πως, ειδικά τα τελευταία χρόνια, είναι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού οι νεαροί παίκτες -όχι μόνο στον Ολυμπιακό αλλά γενικότερα στο ελληνικό ποδόσφαιρο- με τον χαρακτήρα και το τόσο αγνό, αληθινό «πιστεύω» του Κωστούλα. Αυτό το «πιστεύω» που από τη μία χρονιά στην άλλη τον έφερε στην ανδρική ομάδα του Κυπελλούχου Ευρώπης Ολυμπιακού κι ενώ ο ίδιος είχε αναδειχθεί πρωταθλητής Ευρώπης με την ομάδα Νέων.
Στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι, δεν θα ξέρει ποια ιστορία να πρωτοπεί. Από την λαμπρή του πορεία… απογείωσης και αποκάλυψης ως πρώτος σκόρερ των Ερυθρολεύκων ως το Έβερεστ στο Youth League μέχρι την πρώτη του συμμετοχή με την πρώτη ομάδα, της ομάδας της καρδιάς του, αλλά και το αξέχαστο πρώτο του επίσημο γκολ και μάλιστα σε ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ στην Τούμπα. Εκεί που άλλοι το βλέπουν σαν… κόλαση, αυτός έζησε τον δικό του ποδοσφαιρικό παράδεισο κι έκανε τον Μεντιλίμπαρ, μετά τον Μουζακίτη, να απορεί και με τη δική του ψυχρότητα.
«Μα καλά, πόσο… άνιωθοι είναι αυτοί οι 17χρονοι», πρέπει να αναρωτήθηκε. «Πόσο… Δαλάι Λάμα την έχουν δει;». Άνιωθοι όταν πρέπει μέσα στον αγωνιστικό χώρο για να μην βάλουν τον ενθουσιασμό πάνω από τον επαγγελματισμό. Τόσο ο Μουζακίτης όσο και ο Κωστούλας γνωρίζουν κι έμαθαν από νωρίς να διαχειρίζονται σωστά τα συναισθήματα τους στο ποδόσφαιρο, να βιώνουν στο πετσί τους τον πρωταθλητισμό. Να πατούν τα πόδια τους στο έδαφος και να συνεχίζουν τη δουλειά.
Ψυχή έχουν κι αυτοί και μάλιστα φόλα ερυθρόλευκη, ωστόσο στα μάτια του Μεντιλίμπαρ είναι ισάξιοι των Ελ Κααμπί και Έσε και με αυτή τη λογική προχωρούν. Αντιμετωπίζονται ως ίσοι και δουλεύουν το ίδιο καλά.
Κάπως έτσι εξασφαλίζεται ότι το όνειρό τους θα συνεχιστεί και δεν θα αποτελέσουν άλλα δύο «πυροτεχνήματα» της μίας σεζόν στο ελληνικό ποδόσφαιρο, που τόσο ανάγκη έχει από νέα ταλέντα, με το βλέμμα πάντα και στην εθνική Ελλάδας.
Όπως καταλάβατε, σε αυτό το κείμενο δεν επικεντρωνόμαστε στα αγωνιστικά ατού του Κωστούλα -που είναι πολλά- αλλά στο ποιόν του σπάνιου ποδοσφαιρικού του χαρακτήρα. Δείχνει τόσο έτοιμος που και μόνο του να τον ξεκινήσεις στην επίθεση, θα βρει τον τρόπο να σε εκπλήξει ευχάριστα. Θα βρει τον τρόπο να ξεσηκώσει το κοινό με μία ενέργειά του, με τη μόνιμη φλέβα στον λαιμό, με την τρέλα του για το σήμα.
Το 0.9 που έχει ως δείκτη στις πετυχημένες ντρίμπλες ανά αγώνα δείχνει πολλά τόσο για το τσαγανό του όσο και για την ικανότητά του να πάει στο «ένας εναντίον ενός», να δημιουργεί ρήγματα και χώρους για τους συμπαίκτες του, να δίνει άλλη ενέργεια στο παιχνίδι του Ολυμπιακού.
Είναι επίσης και οι 2.7 ανακτήσεις κατοχών/ματς που πρέπει να μας μείνουν ως στοιχείο της επιδραστικότητάς του στο κομμάτι της επιθετικής δημιουργίας και του πρέσινγκ των Πειραιωτών. Ένα πρέσινγκ στο τρίτο μισό που εφαρμόζουν από τον περασμένη Φλεβάρη και τα πρώτα ματς επί Μεντιλίμπαρ και που τους έφτασε μέχρι την κατάκτηση του Conference. Απλά θυμηθείτε -ειδικά- τα ματς με Μακάμπι (τη ρεβάνς) και Άστον Βίλα στο Μπέρμιγχαμ και θα καταλάβετε τι εννοούμε.
Τότε, βέβαια, δεν υπήρχε Κωστούλας γιατί είχε μία άλλη υποχρέωση, να οδηγεί την ομάδα Νέων μέχρι το ευρωπαϊκό τρόπαιο στο Youth League. Από φέτος που υπάρχει και έχει πλέον καθιερωθεί στα αρχικά πλάνα του Βάσκου τεχνικού, είναι αυτός που εφαρμόζει καλύτερα από κάθε άλλον αυτό το πλάνο παιχνιδιού και εφόσον συνεχίσει με αυτούς τους ρυθμούς και πρωτίστως με αυτή τη συνέπεια, ωριμότητα, επιμονή, τότε είναι προδιαγεγραμμένη η εκτόξευσή του μέσα στο 2025.